Tíminn - 23.10.1977, Blaðsíða 16

16
Sunnudagur 23. október 1977
„Eg er mjög ánægður
með hlutskipti mitt”
Heimafólk i Vorsabæjarhjáleigu. Talið frá vinstri: Guðmundur Guömundsson, Anný Guöjóns-
dóttir, Guðbjörg Guðmundsdóttir, Ingimar Ottósson, Anný Ingimarsdóttir 9 ára og Sigurbjörg
Ingimarsdóttir 11. ára.
A myndina vantar tvo unga pilta, þá Guðmund og Steinar. Þeir voru ekki komnir heim úr
skólanum, þegar myndin var tekin. Timamynd Róbert.
I Vorsabæjarhjáleigu í Flóa
býr maður, sem heitir Ingimar
Ottósson. En hann hefur ekki al-
ið allan aldur sinn þar. Hann
var sjómaður um langt árabil
og sigldi þá höfin þver og endi-
löng. Það gerist ekki oft, að
blaðamenn hitti sveitabændur,
sem eiga sama starfsferil að
baki og Ingimar i Vorsabæjar-
hjáleigu, og mun raunar vera
fágætt, ef ekki einsdæmi að
maður i bóndastöðu eigi að baki
miklu lengra starf sem far-
maður en bóndi. Meðal annars
þess vegna er það næsta girni-
legt að skipta nokkrum orðum
við Ingimar bónda og heyra
hvað hann hefur að segja.
Sjómaður hátt á þriðja
áratug
— Fæddist þú ekki i Reykja-
vik, Ingimar, þótt þú sért nú
kominn út i sveit?
— Jú, ég bæði fæddist og ólst
upp þar. í sveitvarég þó, þegar
ég var drengur en samt ekki
hér, heldur austur i' Landbroti.
Þar var ég i fimm sumur.
— En hvernig stóð á þvi að þú
brást á það ráð að gerast bóndi I
Flóanum?
— Ég kvæntist dóttur bóndans
hérna, en við fórum samt ekki
strax að búa hér, þvi að ég var
sjómaður og stundaði þá at-
vinnu i tuttugu og sex ár, áður
en ég gerðist bóndi.
— Hvers konar sjómennsku
stundaðir þú? Varstu farmaður
eða fiskimaður?
— Hvort tveggja. Ég byrjaði á
fiskibátum. Fyrsta sjóferðin
min var á si'ldarbát árið 1944. Þá
var sildin fyrir norðan land og
ég tók þátt i þvi að veiða hana i
nokkur sumur.
Næst sneri ég mér að milli-
landasiglingum og byrjaði á
gamla Selfossi árið 1948, og var
svohjá Eimskipafélagi Islands i
ein tiu ár, fyrst háseti en siðan
bátsmaður.
Að þessum tima liðnum réðist
ég til Hafskips og var þar álika
lengi en samanlagt stundaði ég
millilandasiglingar i tuttugu og
tvö ár.
— Þu hefur verið búinn að
koma viða?
— Já, ekki er þvi að neita. Við
sigldum til flestra eða allra
þeirra landa sem tslendingar
skiptu við þessi ár. Við fórum
bæði til Brasiliu, Kúbu og Mið-
jarðarhafslandanna. Að ekki sé
minnzt á hin nálægari lönd, eins
og til dæmis Norðurlöndin.
— Þótti þér ekki nýstárlegt,
þegar þú komst fyrst t.d. tii
Miðjarðarhafslanda?
— Við sáum óneitanlega
margt gerólikt þvi, sem við eig-
um að venjast hér norður frá.
— Gátuð þið þá stanzað eitt-
hvað að ráði til þess að litá I
kringum ykkur?
— Viðstaðan var mjög mis-
jafnlega löng. Við sigldum aðal-
lega með saltfisk til Spánar,
Italfu og Grikklands. Það gat
farið eftir ýmsu, hversu langur
stanzinn var á hverjum stað.
— Þið hafið þó ailtaf getað
farið i land um stund?
— Já, oftast en ekki alltaf.
Það gat staðið svo á vöktum, að
ógerningur væri að skreppa i
land.en þó var það sjaldgæfara
en hitt.
— Varekkisiður að kaupa sér
eitthvað,fatnað eða annað, þeg-
ar i land var farið?
—Fatnaður var ekki keyptur i
Miðjarðarhafslöndum. Hann
þótti hvort tveggja dýr og
óhentugur. Við keyptum miklu
heldur föt i norðlægari löndum,
en annars má segja að okkur
þætti beztað verzla i Englandi.
— Verða menn ekki þreyttir á
svona langvarandi siglingum,
þótt þær þyki kannski heillandi
fyrst i stað?
— Jú. Ég var orðinn þreyttur.
Siglingum fylgir mikil spenna,
Rætt við
farmann,
sem
gerðist
bóndi
það er alltaf verið að flýta sér að
hinu ógleymdu, að menn eru að
koma og fara á öllum tlmum
sólarhringsins. Það þurfa auð-
vitað allir að standa vaktir og
skila sinum vinnutima, fyrir ut-
an aukavaktir og iðulega þarf
bátsmaðurinn að vera viðlátinn,
jafnvel öðrum fremur.
Bóndi i Flóanum
— Hvað varð svo. til þess að þú
hættir farmennskunni?
— Ég var farinn að hugsa mér
til hreyfings, mig langaði að
verða mér úti um aðra vinnu,
áður en það væri orðið of seint.
Nú stóð svo á, að tengdaforeldr-
ar mlnir voru orðnir einir hér
heima og þá brá ég á það ráð að
flytjast hingað til þess að þau
þyrftu hvorki að hætta búskapn-
um né draga mjög saman segl-
in.
— Og þá hefur þú tekið við búi
hér. Hvenær var það?
— Það var árið 1970.
— Og hvernig hefur þú svo un-
að hag þinum hér þessi sjö ár?
— Alveg ljómandi vel. Þetta
erauðvitað gerólikt þvi lifi, sem
ég lifði áður, þaðmá heita að ég
hafi skipt algerlega um
lifnaðarhætti. Hér er nóg að
gera — og rúmlega nóg stund-
um,en égþarfþá ekki heldurað
kvarta um atvinnuleysi eða
verkefnaskort.
— Þótti þér ekki fátt um að
vera i sveitinni, fyrst ef tir áð þú
komst hingað?
— Nei, ekki fann ég til þess.
Vorsabæjarhjáleiga I Flóa
Tímamynd Róbert