Fréttablaðið - 18.10.2007, Qupperneq 16

nær og fjær
„ORÐRÉTT“
Sveitafélagið Fjallabyggð sendi
16.000 íbúum höfuðborgarsvæðis-
ins kynningarbækling, þar sem
taldir eru upp helstu kostir byggð-
arinnar.
Markhópurinn var fólk á aldrin-
um 25 til 45 ára og hvetur bæjar-
stjóri Fjallabyggðar frumkvöðla
til að flytjast norður.
„Við viljum vekja athygli á
okkur hérna nyrst á Tröllaskagan-
um. Með tilkomu minnkunar kvóta
verðum við að finna eitthvað
annað að gera. Við viljum standa
við bakið á frumkvöðlum og þeim
sem vilja gera eitthvað annað
heldur en vinna í fiskvinnslu,“
segir Þórir Kr. Þórisson.
Rúmlega þrjátíu starfsmönnum
í rækjuvinnslu Ramma á Siglu-
firði var sagt upp störfum í sumar
og taka uppsagnirnar gildi hinn 1.
nóvember næstkomandi. Bæjar-
stjórinn segir íbúa Fjallabyggðar
þó ekki gefast auðveldlega upp.
„Við héldum nýlega fjölmennan
íbúafund þar sem komu fram gríð-
arlega margar hugmyndir að nýrri
atvinnustarfsemi. Um 350 manns
mættu og áreiðanlega jafnmörg-
um hugmyndum var skilað inn.
Hugmyndirnar eru mikið í áttina
að ferðaþjónustu, útivist og heil-
brigðisstarfsemi.“
Borgarbúar boðnir velkomnir
Hættur og farinn Ekki gott í fótbolta
Finnur störf fyrir eldri borgara
Hægt að
stjórna sölunni
Pólskur læknir vinnur nú
við afleysingar á Heilbrigð-
isstofnun Suðurlands. Mik-
ill skortur er á kvensjúk-
dómalæknum á svæðinu
og var brugðið á það ráð að
auglýsa í pólsku læknablaði.
Fjölmargar pólskar konur
hafa leitað til hans.
„Þetta er alveg ný reynsla og allt
öðruvísi kerfi heldur en í Póllandi.
Það er mjög gaman að kynnast
því,“ segir Robert W. Gardocki,
fæðinga- og kvensjúkdómalæknir
frá Varsjá, sem starfar sem afleys-
ingalæknir á Heilbrigðisstofnun
Suðurlands í tvær vikur. Hann
hyggst koma aftur til Íslands og
dvelja þá lengur í hvert sinn.
„Ástæðan fyrir því að ég hef
ákveðið að koma aftur til Íslands
er að ég fékk svo marga sjúk-
linga,“ segir hann og hlær. „Það er
alveg greinilegt að það vantar
kvensjúkdómalækna því sjúkling-
um mínum fjölgar með degi hverj-
um. Um helmingur sjúklinganna
eru pólskar konur sem búa hér í
nágrenninu. Þær eru mjög fegnar
að geta talað móðurmál sitt við
lækni. Það er því kannski ákveðið
jafnrétti fólgið þessu líka.“
Spurður um muninn á því að
vinna á pólsku sjúkrahúsi í tveggja
milljóna borg og á Selfossi segir
hann muninn gríðarlegan.
„Það sem ég hef helst tekið eftir
er að á Íslandi er mjög heilbrigt
samfélag og hér eru ekki eins
margir sjúkdómar og í Póllandi.
Ég held að sú staðreynd að fiskur
er oft á borðum sé eitt lykilatriði,
en líka lífsstíllinn og umhverfið.
Fólk vinnur ekki eins mikið og við
gerum í Póllandi, ekki eins margar
klukkustundir á dag.“
Nokkur munur er á pólskum
sjúklingum Roberts eftir því
hversu lengi þeir hafa búið á
Íslandi. Þeir sem hafa búið lengi
eru svipaðir Íslendingum, en þeir
sem hafa dvalið stutt í landinu eiga
við svipuð heilbrigðisvandamál að
stríða og þekkjast í Póllandi.
„Ég sé mun á barnshafandi
konum. Í Evrópu eru fleiri fylgi-
kvillar á meðgöngu. Þær sem hafa
dvalið stutt á Íslandi hafa til dæmis
sömu streitueinkenni og eru algeng
í Evrópu. Lífsstíll skiptir sköpum
og hefur mikil áhrif á með-
gönguna.“
Sú staðreynd hlýtur að vekja
spurningar um hvort íslenskir
læknar séu færir um að meðhöndla
fólk af erlendum uppruna sem
nýkomið er til landsins.
„Allir íslensku læknarnir sem
ég hef hitt fóru í sérnám til Evrópu
eða Bandaríkjanna. Þeir ættu því
að þekkja vel til og búa yfir þeirri
reynslu sem þarf.“
Roberti þykir lífið á Selfossi
afslappandi og gott. Hann hefur
þegar hafið íslenskunám og vonast
til þess að fjölskylda hans komist
með í næstu ferð til Íslands.
Sjúklingum fjölgar dag frá degi