Réttur - 01.08.1952, Síða 5

RÉTTUR
197
veitt 150—200 milljónum króna meir i útflutningsverð-
mætum, ef hann væri rétt hagnýttur.*
En í staðinn er farið alveg öfugt að.
Öllum gömmum gróðavaldsins í landinu er hleypt á sjáv-
arútveginn til þess að rýja hann, svo að aðeins sé tap á
rekstri togara og báta. Olíuhringar eru látnir flá tugmillj-
óna króna gróða af sjávarútveginum. Bankar eru látnir
græða milljónatugi, — Landsbankinn einn 28 milljónir kr.
árið 1951, — meðan sjávarútvegurinn er látinn tapa með
því að greiða of hátt verð fyrir olíu, of háa vexti o. s. frv.
Svo koma fiskhringar innanlands og erlendis og féfletta
hann. Og svo kemur allur áróður hernámsblaðanna, sem
eru á mála hjá olíuhringunum og heildsölunum, sem hrópar:
Sjávarútvegurinn ber sig ekki. — Eðlilega afleiðingin af
röksemdafærslu þessara aðila væri sú, að leggja ætti sjávar-
útveginn niður. — En einhvern veginn rámar þá í að það
sé sjávarútvegurinn, sem ber uppi þjóðarbúið, þó stjórnar-
völdin hagi reikningsfærslu þjóðarbúsins svo undarlega,
að hann beri sig ekki, — en allar afætur, sem á honum
iifa: olíuhringar og hverskonar einokunarstofnanir yfir-
stéttarinnar beri sig ágætlega.
En það er hinsvegar ljóst að þessi pólitík ríkisstjórnar-
* Togaraflotinn gæti með því að leggja upp aflann í hraðfrysti-
hús og til söltúnar framleitt það magn, sem hér segir:
40.500 smálestir af óverkuðum saltfiski,
13.500 smálestir af verkuðum saltfiski,
45.600 smálestir af hraðfrystum flökum.
Ársframleiðsla 45 togara yrði með þessu móti 526 milljónir
króna. Ef reiknað er með að verðmæti afla bátaflotans sé 227
millj. kr., þá er útflutningsverðmætið á ári alls 753 milljónir
króna, án þess að reiknað sé með nokkurri síld, en útflutnings-
verðmæti síldar var 1952 um 60 milljónir, en þá var sem kunnugt
er alger aflabrestur á síldveiðunum.