Réttur - 01.01.1954, Blaðsíða 46

46
RÉTTUR
vilji svo vera láta sem hann segir. Slíka mannkosti virðast beztu
lögsögumenn þjóðveldisins hafa átt til að bera. Og slíka mann-
kosti þarf forusta sú, er leiðir alþýðuna og þjóðina alla fram til
sósíalismans, að þroska hjá sér og fullkomna. Og þessa mannkosti
er brautryðjendalið og forusta verkalýðsins alltaf að eignast í
ríkari og ríkari mæli.
Það trúnaðartraust sem slíkur flokkur þarf að njóta hjá al-
þýðunni, getur hann aðeins átt, ef hann hefur þegar eignazt það
sakir óhvikullar forustu í baráttunni meðan hún var hörðust
og fórnfrekust og ávaxti það síðan með framkomu sinni í hverri
raun. Trúnaðartraust alþýðu til forustuflokks síns er það dýr-
mætasta, sem þeim flokki hlotnast. Og það mun reyna mikið á það
traust, því andstöðuflokkar alþýðunnar, erindrekar auðvaldsins
jafnvel í röðum hennar sjálfrar, munu einskis lýðskrums láta
ófreistað, þegar um það væri að ræða að reyna að grafa grunn-
inn undan alþýðustjórn og þeirri forustu, er leiddi bandalag vinn-
andi stétta og frelsissinna fram til sigurs yfir útlendu og innlendu
auðvaldi.
Forsenda fyrir varanlegum sigri alþýðunnar við þær aðstæður,
sem hér eru ræddar, er því tryggð forustuflokksins við málstað
fólksins, yfirsýn hans yfir aðstæðurnar og siðferðilegt þor til að
gera það, sem rétt er á hverjum tíma, — og tryggð alþýðunnar
við forustu sína og raunhyggja hennar, sá siðferðilegi kraftur,
er megnar að setja í hvert sinn hagsmuni heildarinnar yfir einka-
hagsmuni sína. Og öll saga alþýðubaráttunnar er saga af uppeldi
fólksins til þeirrar fórnfýsi og skilnings, er færir alþýðunni loka-
sigurinn.
En flokki sósíalismans og hreyfingu alþýðunnar er ekki nóg
að eiga þann mátt, er býr í markvissum fjölda og þá raunhyggju,
sem þarf til að beita honum, þótt þetta sé forsendan fyrir möguleik-
um alþýðunnar og flokks hennar til að reka árangursríka stjórn-
málastefnu, — enda er þessi máttur það eina, sem andstæðingar
alþýðunnar skilja og taka tillit til, því sjálfir tigna þeir valdið
og krjúpa því. — Flokki sósíalismans og hreyfingu alþýðunnar
er heldur ekki nóg að hafa þann siðgæðisstyrk, þá hugsjónatryggð
og fórnfýsi, er gerir „þegna þagnarinnar“ að ógleymanlegum hetj-
um og hreyfingu fjöldans að afli, sem engin ofsókn fær yfirbugað,
— og er þó þessi siðferðislegi styrkur forsenda þess, að öll bar-
áttan hafi nokkurn tilgang og sigurinn beri ávöxt, því, „hvað