Réttur - 01.01.1954, Blaðsíða 89

RETTUR
89
og var svo hátt, að í ágúst faldi sólin sig á bak við það
uppúr nóninu.
Hann var tökubárn á Krummastöðum eða bölvaður
sveitarlimur eins og fóstra hans kallaði hann, þegar hún
var að reka hann á fætur á morgnana og hann var svo sif j-
aður, að það var eins og augun í honum væru límd aftur og
hann var svo þreyttur í fótunum og í handleggjunum af
því að hann bar allt vatnið í f jósið á daginn, að hann ósk-
aði, að hann þyrfti aldrei að vakna — aldrei fara á fætur
meir.
Fóstra hans var aldrei góð við hann, en samt gat hann
ekki sagt að hún væri sérlega vond við hann, það er að segja
hún barði hann aldrei eins og fóstri hans.
Einu sinni hafði hún meira að segja verið góð við hann,
já góð og ekki góð. Það var þegar hann sá móður sína í
síðasta sinn.
Hún hafði búið inni í sveitinni og átt fjórtán börn með
tveimur karlmönnum. Annar þeirra dó úr lungnabólgu, en
hinn strauk til Ameríku. Það var víst faðir hans. Annars
vissi hann það ekki gjörla. En hann réði'það af því, að
fóstra hans sagði oft, að það væri ekki við öðru að búast
en hann væri ónytjungur og letingi undan þessum ófétis
flækingi honum föður hans, sem aldrei hefði nennt að
vinna og allsstaðar hefði verið til ills. Það hlaut að vera
sá sem fór til Ameríku, því að fóstra hans talaði aldrei
illa um dáið fólk.
Það hefur fengið sinn dóm, sagði hún.
En honum var það sérstaklega minnisstætt þegar hann
sá móður sína í síðasta sinn og hann hugsaði oft um það
við lækinn. Þessi minning var rist svo djúpt í huga hans
og hún læddist svo oft fram, sveipuð hulu tímans, en þó
ljós, sérílagi þegar hann var barinn, þegar allir voru vondir.
Þau höfðu lagt af stað snemma um morguninn, hann,
fóstra hans og Jónsi sonur hennar.
Það lá fjarska vel á honum því að fuglarnir sungu svo