Réttur - 01.01.1954, Blaðsíða 93

RÉTTUR
93
Mér þykir svo vænt um hann, að ég get ekki hugsað til
þess að láta hann frá mér, sagði hún.
Hún brá meira að segja svuntuhorninu upp að augun-
um og hann gat ekki betur séð en það rynni eitthvað úr
augunum á henni. Þá varð hann hissa, hann hafði aldrei
séð fóstru sína gráta.
Það vottaði fyrir brosi á vörum móður hans og 1 þrútnum
augum hennar ljómaði skært blik, eins og eitthvað kveikn-
aði, sem slökknaði þó strax aftur. Hún hafði orð á því,
hvort hann væri blautur, en áður en hann gat svarað, sagði
fóstra hans, að hann hefði óhreinkast upp úr óþverrans
götunni.
Og hún leit þannig á hann, að hann skildi að bezt myndi
vera að þegja.
Nokkru seinna kvöddu þau móður hans og héldu heim
aftur. Þá var hann ekkert leiddur og það var ekkert talað
við hann.
Það var orðið mjög framorðið, þegar þau komu heim;
þá var hann sendur eftir kúnum.
En nú voru liðin þrjú ár og móðir hans var löngu dáin.
Hann sá hana aldrei eftir þetta. Þegar hún var jörðuð átti
hann að fá að fara, en svo var hann svikinn um það og lát-
inn fara með heyband heim úr engjunum.
Og það var svo margt, sem hann langaði til þess að vita,
en það vildi enginn segja honum neitt, það var enginn góð-
ur við hann og honum leið aldrei vel nema þegar hann sat
við lækinn, sem kom ofan fjallið og horfði á gráa vorþoku-
læðuna, sem bryddaði tinda f jallsins og laumaðist á kvöld-
in niður í dalinn og strauk mjúkfingruð um sóleyjarnar
niðri á túninu, þar sem vorfiðrildið mælti sér mót við ást-
mey sína 1 dúnmjúku húminu.
Og þá hugsaði hann oft um það hvers vegna allir voru
svona vondir.... Hversvegna ?. Hversvegna....
Gerðum, í des. 1950.