Réttur - 01.05.1964, Síða 11

R E T T U R
75
Ég kom seint lieim og sofnaði ekki fyrr en eftir miðnætti. Allt í
einu heyrðist mér hringt dyrabjöllunni. Ég reyndi að telja mér trú
um að mig væri að dreyma, en opnaði augun og heyrði þá hring-
inguna greinilega — hringinguna, sem allir andfasistar máttu eiga
von á á hernámsárunum og við höfðum oft gert okkur í hugarlund.
Éyrsta hugsun mín var sú, að Gestapó væri að leita að Júlek. Ég
íór framúr og gekk nokkur skref í dimmu herberginu. — Ég opna
ekki. — Ég lagðist aftur út af og breiddi upp yfir höfuð til þess að
heyra ekki þessa nístandi hringingu. — En hvað það var gott að
Júlek skyldi ekki vera heima! Og Bozka Porova ekki nætur-
gestur! Hvað er aí bönnuðum ritum í íbúðinni? Auðvitað, apríl-
hefti „Rude pravo“ er stungið á milli bóka í bókaskápnum, og svo
er það leynilega útgáfan af „Sögu Kommúnistaflokks Sovétríkj-
anna“, en hún verður ekki auðfundin. —
Það var hringt án afláts. Ég fór aftur fram úr, dró fyrir glugg-
ann, kveikti ljós og náði í „Rude pravo.“ Slökkti aftur, dró glugga-
tjöldin frá, opnaði gluggann, klifraði út á þakbrúnina og kastaði
blaðinu í niðurfallsrennuna. Það rann hljóðlega niður. Allt um
kring var hjúpað svartnætti. Það hvarflaði aðeins að mér að varpa
mér niður frá sjöttu hæð, — þar með væri allt búið! Já, þeir vonast
eftir að við brjótum hauskúpurnar á gangstéttunum, en þann greiða
geri ég þeim ekki. — Ég fór aftur inn. Hjartað hamraði í hrjósti
mér. —- Það var mest um vert að þeir næðu ekki Júlek!
Ég hélt mig lieyra tvær hringingar. Ég var sannfærð um að þetta
hlyti að vera misheyrn, hélt samt niðri í mér andanum og hlustaði.
Ég heyrði samtímis dimma hringingu símans og gjallandann í
dyrabjöllunni, auk þess dundu þung högg á útihurðinni.
Ég gekk um gólf í myrkrinu. Það marraði í flísagólfinu undir
fótum mér, eins og gólfið vildi sefa mig. — Nei, ég opna ekki!
Ef til vill hætta þeir hringingunum og fara. — Ég dró aftur fyrir
gluggann og kveikti. Ég virti fyrir mér þetta lierbergi sem okkur
var svo kært, bókaskápinn á veggnum, skrifborð Júleks, útvarps-
tækið sem gerði okkur kleift að hlusta á Moskvu. — Þeir spyrja
mig eftir Júlek. Ég segi, að ég viti ekkert um hann, hafi ekki séð
hann síðan vorið 1940. Já, auðvitað er hann talinn hér á manntali,
hvað annað, og ég er viss um að hann kemur aftur. -— Pyrst þeir
komu hingað þýðir það að þeir hafa ekki fundið hann. Sú tilhugsun
íriðaði mig dálítið.
Ég hafði það á tilfinningunni að lykli væri snúið og opnað.