Réttur - 01.05.1964, Blaðsíða 59

R É T T U R
123
kapítalistar verða að lúta í lægra haldi fyrir stórkapítalistum
og auðhringum þeirra.
0. Það kemur í ljós, að kapítalistar í sinni andfélagslegu eftirsókn
eftir einstaklingsgróða ástunda liina mestu dyggð, sem sé þá
að efla og þróa framleiðsluöflin.
7. Verkalýðsstéttin sem svo að segja hin eina verðmætisskapandi
stétt í þjóðfélaginu fær viðurkennda þjóðfélagslega lykilaðstöðu
sína, og mætti þetta verða til að auka sjálfsvirðingu hennar og
vitund um eigin mátt (þegar sagt er „svo að segja hin eina
verðmætisskapandi stétt“ er haft í huga, að smáframleiðendur,
svo sem bændur, eru vissulega verðmætisskapandi, en í þróuðu
auðvaldsþjóðfélagi eru þeir hvorki fjölmennasta stéttin né
heldur skapa þeir meirihluta þjóðarteknanna. Auk þess eru þeir
ekki nema óbeint aðilar að hinni miklu þjóðfélagslegu mótsögn:
auðmagn — vinna).
t? Verkalýðsstéttin fær fræðilega vopn í hendur gegn borgaraleg-
um hagfræðikenningum, en í miðpunkti þeirra stendur að öllum
jafnaði viðleitnin að grafa undan vinnugildiskenningunni.
9. Stéttabaráttan er staðreynd í hverju auðvaldsþjóðfélagi, en
þarna fær hún rökfræðilegan og efnahagslegan grundvöll.
Kjarni auðvaldsþjóðfélagsins eru arðránsafstæðurnar milli
auðmagns og vinnu, svo og þeirra persóna sem þar standa á
bak við. Hver sú stétt eignamanna eða annarra iðjuleysingja,
sem fær tekjur, er að hirða sinn part af gildisaukanum.
10. Baráttan gegn afnámi arðránsafstæðnanna fær vísindalegan
grundvöll og öðlast sigurvissu, en hættir að vera siðferðisatriði,
og byggjast á óvissri réttlætistilfinningu. í raun og veru kemur
í ljós, að siðgæði í nútímaþjóðfélagi er óhugsandi án þess að
berjast á móti arðráni.
Hjalti Kristgeirsson.
k.