Réttur - 01.03.1941, Qupperneq 35

aö hún vissi, þó þeim kæmi þaö ekkert viö, — og svo
þóttust þær vera ósköp góðar viö hana. —
Hún spratt á fætur, greip bók, sem lá á boröinu,
opnaði hana, en fleygði henni strax frá sér, tók upp
prjónana sína, settist og prjónaöi nokkrar lykkjur,
svo féllu grönnu hendurnar aftur ofan í keltu henn-
ar. — Æ, hvernig gengur þér mamma mín? — Ef þú
kemur nú með góðar fréttir, skal ég aldrei vera vond
við þig framar. — En ef hún kemur svo búin, hvað
þá? — Auövitað átti þaö ekki að bitna á henni, held-
ur bölvuöum kaupmanninum. En honum gerði þaö
víst ekki mikiö til þó hann sviki þær. Ekkert var til-
gangslausara, ekkert sárara en aflvana reiði lítil-
magnans.
Litla klukkan á þilinu tifaöi og tifaöi, úr hinum
enda hússins heyröist ómur af léttum kvenmanns-
hlátrum og nú heyrðist neöan úr kjallaranum dálítiö
þrusk og létt högg með jöfnu millibil. Þaö voru högg-
in skósmiösins, sem hún hefði umfram allt viljað
flýja.
Hún leit á klukkuna. — Hvaö skyldi hún þurfa að
bíöa lengi? Aldrei meira en tvo tíma. Klukkan þrjú
yrði mamma hennar þó áreiðanlega komin. — Klukk-
an þrjú: Hvernig líður okkur þá? — Hún tók aftur
upp prjónana og fór að pota áfram peysuermina sína.
Og sjávarhljóðið barst inn um gluggann, klukkan tif-
aði á þilinu, og neðan úr kjallaranum heyröist ávæn-
ingur af umstanginu í vinnustofu skósmiðsins.
Frú Málfríður gekk suður götuna. Stofugluggi á
næsta húsi stóö opinn, inni heyrðist til hádegisút-
varpsins. — Erlendar fréttir — þaö var þá ekki alveg
eins framorðið og hún hafði hugsað. Rödd þulsihs
barst út á götuna til hennar: Tólf loftárásir voru
gerðar á Barcelona síðast liðinn sólarhring. Talið er
að sex hundruð manns hafi látið lífið. Á einum stað
35