Réttur - 01.10.1983, Blaðsíða 5

var lægstur, níðast á þeim, er allra verst
voru settir. Þá skrifaði verkakonan Guð-
laug Stefánsdóttir þetta bréf í Alþýðu-
blaðið 5. nóvember 1932...
„Konur, bræður, systur!
Aldrei hefur ástandið á heimilum okk-
ar verið eins slæmt og nú, aldrei höfum
við haft eins litlu úr að spila, aldrei hefur
verið eins svart framundan.
Stjórnvöld hafa ákveðið að lækka sult-
arlaun verkamanna um 36 aura á klukku-
stund og nú eiga feður okkar, synir og
bræður, sem fá eina viku í mánuði í at-
vinnubótavinnunni, að fá einar 36 krónur
á mánuði.
Við höfum því engu að tapa, alþýðu-
fólkið. Við getum alveg eins dáið drottni
okkar eða svelt á sveitarstyrknum, eins
og að píra í okkur vatnsblandið fyrir þess-
ari 36 krónur.
Við skulum í einhuga sameinaðri fylk-
ingu hrópa dauða og dóm yfír það stjórn-
arfar, er hungurdrepur fólk.“
Verkalýður Reykjavíkur brást svo vel við
þessari eggjan í neyð að hann gersigraði
yfirstéttina í slagnum 9. nóvember, svo
hún gafst upp.
1984
Nú ber aftur svo við að það eru konur,
sem eggja til baráttu gegn illvirki ríkis-
stjórnarinnar.
Það er í þetta sinn kona, sem er kenn-
ari og einstæð móðir, sem skrifar Þjóð-
viljanum bréf 2. janúar 1984, — örvænt-
ingaróp, sem birt er þar í heilu lagi. Skulu
aðeins tvær stuttar tilvitnanir birtar úr
því átakanlega neyðarópi hér.:
„Eg er kennari, bý ein með tveim
börnum... eru bæði á skólaaldri. Ég veit
að ég hef það betra en margur annar, en
samt ná endar engan veginn saman. og
nú er þolinmæði mín á þrotum. Ég verð
reiðari og reiðari yfír óréttlæti og skiln-
ingsleysi forráðamanna þjóðarinnar og ég
er að missa trúna á réttlæti og jafnrétti.
Ég veit ekki lengur hvað á til bragðs að
taka. Hvernig er hægt að ætlast til að fólk
lifí af launum, sem eru það lág, að það er
alveg sama hvað er sparað mikið, endar
geta ekki náð saman.
Ég veit að það er hægt að spara með
ýmsu öðru móti en að lækka laun al-
mennings. Ég hef líka augu og sé að það
eru ýmsir hópar í þjóðfélaginu sem hafa
miklu meira en nóg fyrir sig. Það hljóta
allir að sjá sem ekki hafa bundið fyrir
augun. Einstæðir foreldrar og börn þeirra
hafa fullan tilverurétt, og ef ekki verður
197