Réttur - 01.10.1983, Blaðsíða 36

Það sást hve mikið og lífseigt þýlyndið
var, einkum hjá yfirstéttinni, er meiri-
hluti Alþingis og samninganefndar var
samþykkur „uppkastinu“ er innlimað
hefði ísland í Danaveldi 1908. En þá naut
ísland þeirra Skúla Thoroddsen og
Björns Jónssonar og þeirrar alþýðu, er
með þeim stóð og felldi — í fyrsta sinn, er
hún fékk að kjósa leynilega, — þann
ógæfusamning, „uppkastið“.
En blekkingar, hótanir og loforðasvik
þess óvinar, er nú hefur hertekið land
vort, eru svo miklu ósvífnari en framferði
hins danska valds, þó oft væri illt, að
þjóðin áttar sig ekki á hvílíka fanta hún á
við að eiga.
Meirihluti Alþingis samþykkti inn-
gönguna í Nato 1949 undir þeirri for-
sendu, að hér væri aldrei her á friðartím-
um (og Nato kvað nú hafa „tryggt frið“ í
30 ár, segja þeir!)
Bjarni Benediktsson skrifaði þá í
Morgunblaðið eftirfarandi þann 22. mars
1949:
„Yér skýrðum rækilega sérstöðu okkar
sem fámennrar og vopnlausrar þjóðar,
sem hvorki geti né vildi halda uppi her
sjálf og mundum vér því aldrei sam-
þykkja, að erlendur her né herstöðvar
væru á landi okkar á friðartímum. Dean
Acheson utanríkisráðherra og starfs-
menn hans skildu fyllilega þessa afstöðu
okkar. Er því allur ótti um það að fram á
slíkt verði farið við okkur, ef við göngum
í bandalagið, gersamlega ástæðulaus.“
Tveim árum síðar, 1951, hertók Banda-
ríkjaher ísland og hefur sem innrásarher
haldið hér herstöðvum síðan þvert ofan í
loforð og lög. Það er engin sú svívirða til
sem bandarískur her ekki leyfir sér, er
herrum hans býður svo við að horfa.
Sagan mun síðar leiða í Ijós, hvílíkum
blekkingum og hótunum þeir valdamenn
íslendinga þeirrar kynslóðar, sem nú er
óðum að hverfa, hafa verið beittir til að
samþykkja í orði kveðnu ofbeldisverk
bandaríkjahers. En þeir voru þó menn,
sem alist höfðu upp með sjálfstæðishug-
sjón Islands í brjósti og gengu ófúsir til
illverka þeirra.
En hverju megum vér þá búast við af
þeirri kynslóð yfirstéttar, sem enga sjálf-
stæðishugsjón þekkir og einblínir þar að
auki á Watergate-gróðann? Skyldu þau
amerísku þý — ef þau hefðu vald til —
ekki reiðubúin til að samþykkja herstöðv-
ar til 57 ára nú (42 + 57 = 99), ef Kaninn
krefðist, — fremja þá svívirðu, er hindr-
uð var 1945, ekki hvað síst vegna hat-
rammrar andstöðu Sósíalistaflokksins og
þeirrar alþýðu og ágætu föðurlandsvina,
er upp risu með honum til mótmæla þá?
Hættan, sem nú vofir yfir, er því geig-
vænleg: Að ábyrgðarlausir leppar amer-
ísks hervalds bindi íslenska þjóð um ára-
tugi sem hugsanlegt fórnarlamb og ísland
sem herstöð og skotspón í því árásar-
stríði, sem „hervalds- og stóriðju-klíka“
Bandaríkjanna allt frá því 1946 hefur
búið sig undir að heyja.4
Spurning um að þjóð vor öðlist fullt
þjóðfrelsi og alger yfirráð yfir landi sínu,
ein og sjálf, — og það sem fryst, — getur
því verið spurningin um líf eða dauða ís-
lenskrar þjóðar.
♦
Setjum svo að oss takist með tímanum
að sameina meirihluta þjóðarinnar í þjóð-
frelsisbaráttunni og Alþingi segi ísland úr
Nato og reki herinn á brott. Þar er vissu-
lega við ramman reip að draga, því kap-
ítalisminn gerir hjartað kalt og auðvalds-
blöðin hugann heimskan. En segjum
samt að Islendingurinn sigri í þjóðarsál-
inni.
228