Réttur - 01.10.1983, Blaðsíða 10

samninga um neitt, sem brýtur í bága við
bráðabirgðalögin. Sérhver tilraun til að
telja fólki trú um slíkt er blekking, sem
aðeins minnkar viðnámsþrótt verkafólks-
ins og eykur ráðrúm auðvaldsins til að
herða tökin enn meir.
Til að rétta hlut sinn verður verkafólk-
ið óhjákvæmilega að láta hart mæta
hörðu. Eingöngu með hörðum baráttuað-
gerðum getur verkalýðsstéttin hnekkt
bráðabirgðalögunum og neytt rikisstjórn-
ina til undanhalds.
Þess vegna er nauðsynlegt að sem allra
stærstur hluti verkalýðsins sameinist um
harðar aðgerðir gegn bráðabirgðalögun-
um.“
(Hún var hörð baráttan hjá Sókn fyrir
tæpum 50 árum, eigi aðeins um að fá
starfsstúlkumar inn í Sókn og halda þeim
þar, þrátt fyrir fjandskap sumra atvinnu-
rekenda, heldur ekki síður fyrirsæmilegu
kaupi. Hvaða aðferð hinir hákristnu nas-
istaforingjar í Ási beittu þá, má lesa í
Yerkalýðsblaðinu 5. júní 1935 og er frá-
sögnin Ijósmynduð hér á síðu 200. Þá var
beitt lögreglu og brottrekstrum gegn
verkakonum, sem eigi vildu sætta sig við
kaupkúgun.
Nú — 1984 em aðfarirnar miklu fínni:
Hin „hálýðræðislega“ Nato-stjórn stelur
bara einum þriðjung af umsömdu kaupi
starfsstúlkna handa atvinnurekendum
með bráðabirgðalögum. — Drjúgur
„þjófalykill“ slík „lög“. — Og jafnframt
er staifsstúlkum á spítölum hótað at-
vinnuleysi, ef braskarar sæju sér hag í að
láta vinna verk þeirra með ódýrari hætti.)
III.
Atvinnuleysið
Það er greinilegur áhugi hjá valdaklík-
unni að koma hér á stöðugu atvinnuleysi
og treyst á að við það myndi viðnáms-
þróttur launafólks minnka.
Minnkandi sjávarafli er notaður sem
yfirskyn. Á sama tíma eru fiskiskipin lát-
in kasta lifrinni og innyflum fiskanna fyrir
borð,— miljóna verðmætum hent í
sjóinn. — Vafalaust verður í framtíðinni
að leggja mikla rækt við fiskeldi, ekki
aðeins laxa, heldur og þorsks, þótt lengri
tíma taki.
En grunsamlegt er hvernig vissir „hag-
spekingar“ ræða um stóriðju, mest er-
lenda, sem „lausn“ á atvinnuleysi. Hér er
auðsjáanlega verið að reyna að ryðja er-
lendum auðhringum braut og gefa þeim
íslenska raforku en steypa þjóðinni í enn
meiri skuldir í dollurum. Álverið illa í
Straumsvík ætti að vera viðvörun þeim
sem vilja sjá.
Við íslendingar eigum einmitt að nota
hugvit okkar eins og við frekast getum,
en ekki gefa burt dýrmæta raforku fram-
tíðarinnar. Og á því sviði eru mögu-
leikarnir margfaldir, ef aðeins er vilji og
vit hjá þeim, sem ráða til að hagnýta þá.
Skal þetta mál ekki rætt ýtarlegar nú, en
aðeins minnst á eitt:
Við stöndum mitt í stórfelldustu tækni-
byltingu veraldarsögunnar: örtölvubylt-
ingunni. Fjöldi manna á íslandi, líka
„ólærðir“ hafa þegar sýnt af sér snilli í
uppfindingum á tölvusviðinu. Það eru gíf-
urlegir möguleikar til útflutnings á tölv-
um — og framleiðslan á þeim er ekki
bundin við neina stóriðju. Þá má fram-
leiða þær í litlum fyrirtækjum, ef aðeins
er áhugi fyrir að útvega markað. Svíar
framleiða tölvur, allt upp í „vélmenni“ í
stórum stíl — og stærsti útflutningsmark-
aður þeirra eru Sovétríkin. Vafalaust
gætu lslendingar aflað sér stórmarkaðs
þar og víðar á þessu sviði. ef vit og vilji er
til. — En sannleikurinn er að þjónar
202