Réttur - 01.10.1983, Blaðsíða 34

laust korn og ekki telja ómaksvert að
svíkja á oss mál og vog. En þegar á Is-
landsströnd eru risnir þýskir fiskibæir og
þýsk kauptún, hve lengi mun þess að bíða
að þar ríki og þýskir kastalar með þýskum
kastalaherrum og málaliði. Hver er þá
orðinn hlutur þeirrar þjóðar sem skrifaði
frægar bækur? Þeir íslensku mundu þá í
hæsta lagi verða feitir þjónar þýsks lepp-
ríkis. Feitur þjónn er ekki mikill maður.
Barður þræll er mikill maður, því í hans
brjósti á frelsið heima.“
(íslandsklukkan, „Eldur í
Kaupinhafn“, rituð 1945—46.)
Vert er að muna að þrællinn er vart
barinn nema hann sé óhlýðinn.
Nú eru þeir bandarísku „kastalar“ risn-
ir á íslenskri grund og geyma ægilegustu
drápstæki, er þekkst hafa. Og feitir þjón-
ar fitna æ meir, svo sem „Watergate“ á
Ártúnshöfða vottar og „Aðalverktakar“
innrásarhersins mæna í meiri gróða fram-
undan — og fleiri „kastala“.
Og samtímis skulu aðrir feitir þjónar
( — eða hinir sömu) hefja ránsherferð þá
gegn almúga landsins að af honum skuli
öllu rænt, sem kaupræningjar, þjónandi
hinu erlenda valdi, þora, — þó síhræddir
um að íslendingar kunni að rísa upp sem
forðum.
II
Hernumin þjóð,
bandarísk þý?
Hver er staða vor íslendinga í dag?
Blöð hinna „feitu þjóna“ hamra á því
sí og æ að vér séum bandamenn Banda-
ríkjanna — ekki bandingjar.
Sjálfur utanríkisráðherra Bandaríkj-
anna, Cordell Hull, viðurkenndi þó að
1941 hefðu Bandaríkin hertekið ísland
eigin hagsmuna vegna. — Og herfor-
ingjaráð Bandaríkjanna ákvað 1944 að
krefjast 99 ára herstöðva á íslandi eftir
stríð og því skyldi lýðveldi viðurkennt á
Lögbergi 1944. Fagurt skal mæla, en flátt
hyggja.
Vér Islendingar erum í dag fyrirhugaðir
sem fórnardýr Bandaríkjavaldsins í því
árásarstríði, er það ægivald hefur undir-
búið síðan 1946. Áður en það stríð hefst
skal blinda þjóðina svo af Rússahatri að
hún sjái ekki hvernig hún er leikin.
Svo blindaðir voru hinir „feitu þjónar“
strax 1958 að þeir hömuðust gegn útfærslu
fiskveiðilandhelginnar í 12 mílur, er sós-
íalistar í ríkisstjórn knúðu það fram, og
kölluðu það „Rússaþjónkun“ eina og
„fjandskap við Nato“. — Og enn blindari
menn en þá var sitja nú við stýrið og gera
allt, sem Bandaríkin biðja þá um.
Sósíalístaflokkurínn varaði þjóðina við
þessari hættu eftir hernámið 7. maí 1951
m.a. með þessum orðum:
„Standið vörð gegn því hernámi hug-
ans og hjartans, gegn forheimskunni og
þýlyndinu, sem leppblöðin og leppflokk-
ar amerísks auðvalds boða, — því það
hernám er öllu öðru hættulegra“.
Hernám hugans og hjartans er í dag
orðið lífshættuleg meinsemd íslenskri
þjóðarsál.
III
Hvernig megnum vér að sigra í
þessari þjóðfrelsisbaráttu?
Það er engin auðveld leið til sigurs í
þessari þjóðfrelsisbaráttu, sem vér nú
heyjum, frekar en í þeirri gömlu gegn
danska valdinu, er hófst fyrir 150-200
árum og lauk endanlega 1944. Og sú leið
verður að því leyti hættulegri að allan
tímann mun hættan á útrýmingu þjóðar-
226