Réttur - 01.01.1986, Qupperneq 57

Líklega hefur þetta átt að vera til skjóls.
Menn undruðust hvernig hún fór að því
að lifa í þessum gisna timburskúr, óupp-
hituðum.
Menn spurðu stundum: Er ekki ansi
kalt í skúrnum þínum, Bjagga mín?
Vantar þig ekki kol? Á ég ekki að gefa
þér kolablað? — Nei, Bjagga gamla sagði
að það væri ekki neitt kalt. Hún ætti nóg
í eldinn. Ef hún var spurð hvar hún hefði
fengið eldsneyti, þá fór hún undan í
flæmingi. — Það þýddi eiginlega ekki að
spyrja hana Bjöggu að neinu. Hún hafði
eitthvert undarlegt lag á að fara undan í
flæmingi, svo ekkert var á svörum hennar
að græða. — Hvort hún var greind eða
ógreind, var eiginlega ekki gott að segja.
Hún var svo ótrúlega lokuð og innbyrgð.
Ef menn spurðu hana t.d. hvað hún væri
gömul, sagði hún venjulega: „Ég er orðin
ansi gömul.“ Ef spurt var: „Ertu orðin
sjötug?“, sagði hún: „Já, já, ég er orðin
sjötug.“ Hún svaraði á sama hátt, þótt
spurt væri hvort hún væri orðin sextug.
Ég hygg hún hafi vel vitað hve gömul
hún var. Hitt var annað mál, að henni
fannst að fólk varðaði ekki neitt um
þetta. Það kæmi henni einni við. — Ef
menn ætluðu að grennslast eitthvað um
lífshlaup hennar, var það alveg eins. Ef
spurt var hvar hún hefði alist upp, svaraði
hún venjulega: „Ég ólst upp í sveit.“
Hvar? Langt í burtu. Já, hvar hún hefði
verið? „Ég hef verið víða.“ Varstu inni í
Djúpi? „Já, ég var þar lengi. Ég var þar
ansi lengi,“ sem sagt. Bjagga gerði sig að
hálfgerðum kjána til að komast hjá nær-
göngulum spurningum. Hún vildi aldrei
láta spyrja sig að neinu, sem snerti hana
sjálfa. Um fortíð sína var hún þögul eins
°g gröfin.
Stundum gátu hrokkið út úr henni
meinlegar setningar, sem bentu til all-
Bjagga að bera vatnio.
góðrar greindar. Það gat komið fyrir að
hún Bjagga yrði heiftúðug, einkum ef
krakkarnir urðu of nærgöngulir við kof-
| ann hennar á síðkvöldum og voru að
kíkja á gluggann hjá henni. Annars var
hún dagfarsprúð.
Þannig var nú lífið hennar Bjöggu
görnlu. — Á sífelldu ferðalagi með vatns-
föturnar og berann — burðartréð. Þau
áhöld skildi hún aldrei við sig, — en þeim
tækjum mátti hún síst án vera.
Ár eftir ár kom hún inn í sömu húsin,
skilaði sama vatnsskammtinum, drakk
sinn kaffiskammt og talaði við sama
fólkið. — Þrátt fyrir löng kynni þekkti
fólkið hana sáralítið, — vissi nánast sára-
lítið hvað drifið hafði á daga þessarar
57