Réttur - 01.01.1986, Blaðsíða 58

sérkennilegu, dulu og ómannblendnu
manneskju.
Og árin liðu. Ellin setti sitt mark á hana
Bjöggu gömlu, eins og alla, sem háum
aldri ná. Henni varð þyngra um gang, og
vatnsföturnar sigu meira í en gert hafði
meðan hún var yngri. Það var auðséð að
hún átti erfiðara með burðinn en áður
var. — En ekki kvartaði hún.
Það var venja í þorpinu að halda einn
skemmtifund á ári fyrir gamla fólkið. I
daglegu tali nefnd Gamalmennaskemmt-
unin. Á þessa skemmtun fékkst hún
Bjagga gamla aldrei til að koma. Ein-
angrun hennar varð ekki rofin. Það varð
fátt um tilbreytingar í lífi hennar. Þó var
eitt, sem hún virtist njóta og vanrækti
aldrei. Hún sótti flestar jarðarfarir í þorp-
inu. „Það verður nú í seinna lagi, sem ég
kem með vatnið núna,“ sagði hún
stundum. „Ég ætla að skreppa til jarðar-
farar að gamni mínu.“ Eins og hún orðaði
það, gamla konan. Þetta þótti nú sumum
all einkennilega til orða tekið. En
kannske hefur nú gömlu konunni fundist
þetta tilbreyting, sem lífgaði upp hennar
fábreytta líf.
En svo fór þrekið að bila. Hún hætti að
koma reglulega með vatnið í húsin, og
suma dagana kom hún alls ekki. „Varstu
eitthvað lasin í gær, Bjagga mín?“ spurði
fólkið. Nei, nei, hún sagðist ekki hafa
verið neitt lasin. „Ég var eitthvað sein
fyrir,“ sagði hún.
En svo hætti hún að koma. Þetta þótti
öruggt merki þess, að gamla konan væri
meira en lítið lasin. Þótt hún fengist ekki
til að viðurkenna það eða segja neinum
frá því. En brátt urðu menn vissir um að
gamla konan væri sjúk.
Var nú oddvitanum tilkynnt þetta, og
að einhverra aðgerða væri þörf. — Var
nú farið inn að kofanum hennar Bjöggu
gömlu. En hún gegndi ekki, þótt knúið
væri dyra. Varð nú að stinga upp dyrnar.
Þar var ömurlegt um að litast. Gamla
konan lá þar í fatahrúgu á gólfinu. Það
var auðséð að hún var orðin fársjúk. Var
henni nú sagt að þarna gæti hún nú ekki
verið einsog hún væri á sig komin. Hún
andmælti og sagðist ekki vilja fara neitt.
Kofinn var hennar heimur, þrátt fyrir all-
an nöturleikann. — Hún lét sig þó brátt
og var studd út í bílinn og flutt á sjúkra-
hús. — Þar lést hún skömmu síðar.
Þegar farið var að þrífa til í kofanum
og moka út ruslinu, fannst þó nokkuð af
peningum innan um fatahrúgur og annað
rusl. Sumir peningarnir voru orðnir svo
gamlir, að þeir voru fallnir úr gildi.
Hún hafði aldrei keypt neitt fyrir pen-
ingana, sem henni voru fengnir. Og hefur
líklega aldrei hugsað um peninga eða
skilið gildi þeirra. Hún lifði ekki fyrir
peninga.
Bjagga var orðin gömul manneskja, er
ég sá hana fyrst. Þrátt fyrir tötralegan
klæðnað hennar, og að hún var lítt snyrti-
leg, var þó auðséð að hún mundi hafa
verið lagleg á yngri árum.
En hver var í raun og veru saga hennar.
Og hvers vegna varð lnin svona einmana
og einræn. — Um það vissu víst fáir. Hún
minntist aldrei einu orði á fortíð sína.
Hún var oftast köld, þögul og hrjúf eins
og blágrýtishnullungarnir í fjörunni fyrir
neðan kofann hennar. Hún var ein af
þessum nafnlausu einstaklingum, sem
koma og fara án þess að eiga neina sögu.
Og þó, — kannski átti hún sögu, eitthvað
sem risti svo djúpt, að hún gat engum
trúað fyrir því.
Gömul kona, sem þekkti til Bjöggu frá
fyrri árum hennar, sagði mér: „Já, hún
varð nú fyrir hnjaski er Inin var ung. Og
kannske hefur hún aldrei beðið þess
58