Réttur - 01.01.1986, Síða 61

því við áttum eftir að ganga frá ýmsu,
þegar aðrir voru gengnir til hvílu, og þó
Bjagga væri búin á undan mér með verk
sín, beið hún alltaf eftir mér, settist á
eldiviðarkassann og hallaði sér upp að
þilinu. Svo er það einu sinni að ég sé að
Bjagga er óvenju miður sín, og ég segi við
hana: Er þér illt Bjagga mín, eða amar
eitthvað að þér? Pað þýðir lítið að kveina
eða kvarta fyrir mönnunum, það sinnir
því enginn, svaraði hún. Ég fer að hugsa
um, hvernig ég eigi að hugga hana
Bjöggu, fer inn í stofu, fæ mér blað og
penna, og fer að reyna að yrkja eitthvað,
henni til huggunnar, og nota hennar eigin
orð:
Það þýðir ekki að kveina og kvarta,
kvörtun enginn sinnir hér.
En ég bæti við:
En Guð sem býr í hryggu hjarta,
hugarsvölun veitir þér.
Ég fer með þetta fram til hennar, les
fyrir hana vísuna, og þá segir hún: Viltu
lesa þetta fyrir mig aftur? Ég segi: Já, já,
ég var að gera þetta fyrir þig. Má ég eiga
miðann, segir hún. Já, segir ég, þú átt
hann. Hún stingur honum í barm sér og
bar hann á sér, hve lengi veit ég ekki.
Mér fannst hún hressast við þetta, því j
það er ekki alltaf það háfleyga, sem hugg-
ar best. Aðalatriðið er, að það komi frá
hjartanu.
Svo ríður yfir reiðarslagið. Hún fær til-
kynningu um lát Haraldar Árnasonar,
sonar síns, sem þá var 9 ára gamall, og
þá fyrst sá ég Bjöggu bregða, því ég held
hún hafi bundið miklar vonir við þennan
son sinn, sem hún unni mest barna sinna.
Þá braut hún odd af oflæti sínu, fór inn í
Ogur og fylgdi syni sínum til grafar.
Hún kom aftur til Bolungarvíkur og
hélt áfram að vinna sín störf þögul og þol-
inmóð, og bar harma sína í hljóði. Það er
sagt, að þegar fólk verður fyrir sorgum og
erfiðleikum, að því blæði út, en Bjöggu
blæddi alltaf inn, enda hafði hún engan til
að bera sig upp við.
61