Réttur - 01.04.1975, Blaðsíða 22

KIM EM-
fangi
án númers
Síðdegis um haust. Hafið heyr hina enda-
lausu baráttu sína við ströndina. Oldurnar
skvettast og hópur barna, sem er að leik á
ströndinni, hleypur hvíandi undan þeim, en
eltir þó gáskafullur hverja öldu, þegar hún
fjarar út.
Skær hlátur barnanna gerði okkur erfitt
fyrir. Gátum við trúað því að þessi börn
hefðu verið fangar, í fyllstu merkingu þess
orðs. Elsta barnið var aðeins rúmlega tíu ára
gamalt, hið yngsta 2 ára. Hver gat trúað,
að þau hefðu verið lokuð inni í þröngum
fangaklefum, hefðu þolað hungur og þorsta,
pyntingar? Nokkur þeirra voru enn í móður-
kviði, þegar mæður þeirra voru barðar til
óbóta. Hvaða áhrif hafa höggin haft á hið
ófædda ungviði.
Þessi börn fæddust í fangelsi. Þau höfðu
ekki verið tekin til fanga og hlutu því engan
matarskammt. Þau fengu af naumum mat
móðurinnar. Þau fæddust á köldu sements-
gólfinu. Samfangarnir gáfu móðurinni, það
af gömlum klæðum, sem þeir gátu verið án,
til þess að vefja barnið í. An vatns og án
lyfja ólust þau upp, eins og börn villtra
hellisbúa.
Nú leituðu þau skelja og krabba á strönd-
inni eða lásu blóm í skógarjaðrinum. Eg sat
og hlustaði á Kim Em, fjögurra ára gamla
stúlku, þegar Hanh, önnur lítil stúlka kom
og sagði í einlægni: „Eg hef verið þrjú ár
í fangelsi". Þessi óvænta yfirlýsing frá sak-
lausu barni, sem aðeins ætti að þekkja ást-
arorð og umhyggju, skar mig í hjartað. Dökk
augu hennar voru stór og spyrjandi. Þau
virtust spyrja, því hún hefði orðið að dvelja
í fangelsi þessi ár.
Eg talaði við móður Kim Em. Hún heitir
Kim Linh, 31 árs, og var handtekin síðdegis
í ágúst 1971 á Ong Lanh brúnni í Saigon.
Hún var pyntuð alla nóttina, en hún sagði
ekkert. Þá sóttu böðlarnir litlu dóttur hennar
102