Réttur - 01.04.1975, Qupperneq 23

á barnaheimilið og meðan móðirin ýmist var
í fanga- eða pyntingaklefanum, var barnið
afskiptalaust á ganginum. Þar var hún 3 daga
án matar og drykkjar, frávita af skelfingu og
úrvinda af þreytu. A klefadyrunum var lítið
gat, sem þetta tveggja ára barn gat lætt
fingrinum innum og skynjað fingur móður-
innar hinum megin við dyrnar. „Láttu mig
lcomast inn" sagði barnið. Grátandi svaraði
móðirin: „Þeir leyfa það ekki. — Farðu og
spyrðu vörðinn, hvort hann getur opnað fyrir
þér". Og Kim Em fór til varðarins, en hún
hefði eins getað talað við steininn.
Lt. Tro, yfirheyrslustjóri, hótaði að lokum
r.ð kvelja barnið. „Ég skal drepa ykkur
bæði", hvæsti hann og lét senda eftir barn-
inu. Þegar stúlkubarnið var leitt inn greip
hann hana og negldi þumalfingur hennar
fasta við borðið með tveimur löngum nál-
um. Síðan var móðirin sótt. Þegar hún sá,
hvað þeir höfðu aðhafst, æpti hún af örvænt-
ingu og viðbjóði og bað þeim bölbæna.
Þetta var ástæðan fyrir því, að Kim Em
hafði enn engar neglur, þegar ég hitti hana
ári seinna.
Móðirin sagði mér einnig frá því, er þær
voru á leið til stöðvar þjóðfrelsisfylkingar-
innar, eftir að þær höfðu verið látnar lausar.
Mættu þær þá hópi blaðamanna frá Evrópu.
„Sjáðu mamma", hrópaði Kim óróleg og
benti á stærsta manninn í hópnum: „Þessi
ameríkani sló mig". „Uss, barn," sagði móð-
irin, „þetta máttu ekki segja. Hann er ekki
ameríkani og hann hefur ekki slegið þig."
„Jú, það var hann," hrópaði barnið, og
var árangurslaust að tala um fyrir henni.
Blaðamennirnir skildu ekki það sem fram
fór. En nokkrir Vietnamanna gátu ekki tára
bundist.
Kim Em er ekki eina barnið, sem þekkir
fangelsi Saigon innanfrá. Le Ngoc Tu, Ho
Thuy Huong, Le Van Trung, allir yngri en
tíu ára, og fjöldi annarra getur sagt álíka
sögur. Meðal þeirra hundraða fanga, sem
Saigon stjórnin sleppti voru margir á barns-
aldri. Eftir fjöldanum að dæma eru enn þús-
undir barna meðal hinna 200 þúsunda, sem
enn eru í haldi.
Getur þú nú, á tuttugustu öld, fundið þann
stað á jarðríki annan en „Lýðveldið Vietnam"
(eins og Saigon stjórnin kallar sig) — þessi
óskapnaður heimsvaldastefnu Bandaríkjanna
— þar sem þúsundum barna er á grimmi-
legan hátt haldið föngnum í fangelsum? Það
getur þú ekki. Og þig getur ekki annað en
hryllt við þessari „menningu" sem „bræðra-
þjóðin" hefur flutt út til Suður-Vietnam.
(Frásögn um Suður-Vietnam 1974).
Sólveig Einarsdóttir þýddi.
103