Réttur - 01.04.1975, Síða 44

bland af ofsaróttækni, rétttrúnaði og ofstæki —
og tekur oftast á sig mikinn „vinstri“ svip á yfir-
borðinu og óskapast þá mjög gegn því, sem það
kallar „endurskoðunarstefnu“ („revisionismus").
Hins vegar ber að muna að einmitt vinstri hreyf-
ingin — kommúnisminn — í alþjóðahreyfingu
sósíalismans er til orðinn í baráttu við sjálfa
tækifærisstefnuna, sósíaldemókratismann, þ.e. upp-
gjöfina fyrir burgeisastéttinni og þjónustustarf-
semina við ríkisvaldið, — og er því eðlilega alltaf
betur á verði gegn slíkri „hægri“ stefnu en hinni
„vinstri“.
Góður sósíalisti hatar ranglæti og kúgun auð-
valdsþjóðfélagsins og fyrirlítur svikin við mál-
staðinn. En ef hann ætlar sem góður marxisti að
lciða frelsisbaráttu verkalýðsins til sigurs, þá
verður hann cinnig að geta hugsað skýrt og á-
kveðið með hliðsjón af öllum aðstæðum baráttu-
aðferðina í hvert sinn, meðal annars getað hik-
laust ákveðið að verja borgaralegt lýðræðisform
hins rangláta auðvaldsskipulags gegn fasismanum
og í því skyni unnið með svikulum sósíaldemó-
kratískum foringjum (og öðrum) (svo ekki sé
talað um heiðarlegan sósíaldemókratískan verka-
lýð, sem trúir þeim enn og treystir), ef þeir fást
til baráttu gegn fasismanum.
Lenín og Bolsévikkaflokkurinn beittu bardaga-
aðferð, sem var til fyrirmyndar í þessum efnum,
er þeir í september 1917 snúast gegn Kornilov
hershöfðingjanum, er ætlaði þá að steypa Ker-
enskí-stjórninni, — og bjarga þar með þessari
andstæðingastjórn sinni frá falli fyrir einræðis-
sinnuðum herforingjum, — en steypa henni svo
sjálfir í verkalýðsbyltingunni 7. nóvember.
AFSTAÐAN 1932
En einmitt undir svipuðum kringumstæðum
brást forustu Kommúnistaflokks Þýskalands
(KPD) — og raunar forustu Komintern ■— boga-
listin 1932, þegar hættan á valdatöku nasista var
orðin yfirgnæfandi í Þýskalandi. Á 12. fram-
kvæmdanefndarfundi Komintcrn í ágúst—septem-
ber 1932, er enn haldið fast við kenninguna um
sósíaldemókratíið sem „höfuðstoð auðvaldsins".
Margir góðir félagar segja þá enn með Walter
Ulbricht að „beina verði höfuðbaráttunni gegn
flokki sósíaldemókrata”.
Ef til vill eru eftirfarandi orð Thalmanns, —
þessa mikla baráttumanns, sem aldrei lét bilbug
á sér finna í ellefu ára dýflissuvist, og að lokum
lét lífið fyrir málstaðinn, — táknræn fyrir þær
heitu tilfinningar hins trygga, fórnfúsa flokks
hans: „Með þeim Severing, Zörgiebel og Hilfer-
ding er aldrei hægt að mynda samfylkingu. Milli
okkar og foringja SPD liggja eins og götuvígi
lík þeirra 33 verkamanna, er skotnir voru þann
blóðuga 1. maí-dag í Berlín 1929.“°) Hér talaði
bardagahetja af réttlátri reiði, — en það vantaði
leiðsögn hins vísa foringja, sem að vísu þurfti
bæði að kunna að hata og fyrirlíta, en jafnframt
að hugsa skýrt. Og þegar KPD loks breytti þess-
ari afstöðu var það um seinan.
Það er rétt, — svo sögulegum sannleika séu
gerð skil, — að minna á að Trotskí, sem vissu-
lega hafði nægar „vinstri villur" á samviskunni,
skrifar um likt leyti í útlegð sinni á eyjum
Tyrkjahafs (í Prinkipo, 14. sept. 1932):
„í fyrra ritaði ég að í baráttunni gegn fasism-
anum væru kommúnistar skyldugir til að komast
að raunhæfu samkomulagi ekki aðeins við kölska
og ömmu hans, heldur jafnvel við Grzesinsky.“
(Grzesinsky var innanríkisráðherra Prússlands
1926—30 og bar ásamt Zörgiebel, lögreglustjóra
Berlínar 1929, höfuðábyrgð á morðum þrjátíu og
þriggja verkamanna, er fóru í kröfugöngu 1. maí
1929, þó bönnuð væri.)7)
Verkalýðsflokkar Þýskalands voru 1932 nógu
sterkir til að hindra sigur nasismans, ef þeir
hefðu staðið saman. Forystur beggja bera sögu-
lega sök. Hitt er svo annað mál, að þótt forusta
KPD hefði tekið þá réttu stefnu strax 1932 að
reyna samfylkingu við foringja sósíaldemókrata,
þrátt fyrir blóðugar hendur þeirra, þá hefðu hinir
síðarnefndu því miður að likindum hafnað allri
slíkri samvinnu, uppgjöf þeirra fyrir auðvaldinu,
einnig í fasistaham þess var svo alger, og hatur
á kommúnistum var svo rótgróið að það hefði
líklega blindað þá á örlagastund. (Það þarf ekki
annað en líta á núverandi forystu Alþýðuflokks-
ins íslenska til þess að sjá hvernig slík afstaða,
jafnvel 40 árum síðar, blindar enn.) — En hefði
forysta KPD beitt réttri bardagaaðferð, þá var
sökin krataforingjanna einna. Og af því réttrar
forustu var einvörðungu að vænta af mönnum í
vinstra armi sósíalistanna, kommúnistum, þá er
lífsnauðsyn að kryfja til mergjar aðdraganda og
undirrót þess að þeir tóku þarna ranga afstöðu.
124