Réttur - 01.04.1988, Blaðsíða 47

En þá fóru „kaupmenn dauðans“ af
stað, vopnaframleiðendurnir auðugu, er
grætt höfðu milljarða dollara á drápstækj-
um þessum og hugðust græða meir og
drottna yfir jörðinni. Og á næsta fundi
ríkisstjórnar Bandaríkjanna urðu þeir í
meirihluta. Sú stefna var ákveðin að upp
runninn væri hin „ameríska öld“ og auð-
vald Bandaríkjanna skyldi drottna yfir
gervöllum heimi og beygja allar þjóðir
undir vald sitt með því að ógna þeim með
atomsprengjunni, er bandaríska hervald-
ið hafði einokun á. Það átti ekki að
sleppa þessu stórkostlega tækifæri til að
gera bandarískt auðvald að drottnara
jarðar, sem jafnvel Sovétríkin hlytu að
beygja sig fyrir. Þau höfðu misst 20 mill-
jónir manna í stríðinu, höfðu enga atom-
sprengju og þriðjungur Rússlands var
gereyðilagður, — en Bandaríkin höfðu
misst hlutfallslega jafnmarga menn og Is-
land og land þeirra blómgaðist að at-
vinnutækjum og auð.
III.
Einn mesti vísindamaður heims, Al-
bert Einstein, er hjálpað hafði Bandaríkj-
unum við smíði sprengjunnar, sagði eftir
múgmorðin er framin voru með henni í
Japan: „Now the devil is on the earth“.
(„Nú er djöfullinn kominn upp á jörð-
ina“). Einstein var trúaður maður og sá
hættuna að gera mætti jörðina að víti og
þurrka út mannkynið. — Guð sá er
Hannes Hafstein treysti á, var ekki lengur
einráður á jarðríki. Og djöfullinn átti
sterka og volduga bandamenn. Manimon
„hinn fyrirlitlegasti af þcim, er upp risu
gegn drottni himnanna forðum“, svo not-
uð sé líking Miltons úr „Paradísarmissi“,
tryggði honum fylgi vopnaauðvalds
Bandaríkjanna, er hafði gróðann fyrir
sinn guð og fylltist nú þeim hroka, er því
valdi fylgir, er þessir auðmenn hugðu sig
allsráðandi í heimi.
Og bandarískt auðvald beygði eða
blekkti þorrann af ríkjum Evrópu til fylg-
is við sig í hernaðarbandalagi því, er það
skóp og Nató hét 1949.
Ógleymanleg var aðferðin við hið litla
vopnlausa ísland. Því var heitið að þar
skyldi enginn her vera, ef það gengi í
bandalagið. Tveim árum síðar hertók
bandarískur floti landið! Bandaríkin
höfðu strax 1945, 1. okt., heimtað að fá
þar þrjár voldugar herstöðvar til 99 ára
undir algerum bandarískum yfirráðum,
— svo það hefði mátt ætla að íslendingar
skildu hvað á bak við fögru loforðin 1949
bjó.
En blekkingarmáttur þess, sem auðinn
og valdið hefur, er mikill. Og ef við not-
um orðatiltæki hinna trúuðu, — Hannes-
ar Hafsteins og Alberts Einsteins, — þá
hafði nú djöfsti og Mammon leikið á guð.
En þá gerðist það sem setti strik í
reikning hinna voldugu í Wall-Street og
Kaliforníu. Sovétríkin sprengdu kjarn-
orkusprengju á þessu nöturlega ári, 1949,
og draumurinn um heimsvald bandaríska
auðvaldsins hrundi.
Hið vitfirrta kapphlaup stórveldanna
um framleiðslu atomsprengjanna kom í
staðinn. Og nú má drepa allt mannkyn 6
sinnum með kjarnorkuforða heims.
Þá fannst nú mörgum komið nóg. Jafn-
vel vopnaframleiðendur fóru að hugsa.
Og niðurstaða hugsana þeirra var:
byggjum kjarnorkukafbáta, þúsundum
saman, en tregðumst samt við að afskrifa
kjarnorkuverin á landi. (Sjá síðasta hefti
Réttar.)
Er nú ekki tími til kominn að hugsandi
menn jarðarinnar rísi upp og taki völdin
af þessum auðniönniini, sem eru að leiða
niannkynið til glötunar?
95