Morgunblaðið - 28.01.2006, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. JANÚAR 2006 53
MINNINGAR
stöndum þétt saman, eins og alltaf.
Ykkar missir er mikill og við biðjum
Guð að vaka yfir ykkur og styrkja á
þessari erfiðu sorgarstundu. Við
sendum einnig okkar innilegustu
samúðarkveðjur til Jónu og fjöl-
skyldu.
Við viljum kveðja þig, elsku Dóri,
með þessum orðum sem börnin okk-
ar fara svo oft með:
Alla daga og allar nætur
Jesú englar vaki yfir þér.
Fjölskyldan Digranesheiði 2.
„Væna konu, hver hlýtur hana? Hún er
meira virði en perlur. Hjarta manns hennar
treystir henni og ekki vantar að honum fén-
ist. Hún gjörir honum gott og ekkert illt alla
ævidaga sína.“ (31, 10–12 Or.K.)
Halldór Gunnarsson hlaut væna
konu, Ragnheiði Guðnadóttur, konu
sem stóð þétt við hlið hans í gleði og
erfiðleikum. Hann háði harða bar-
áttu við heilsubrest, með lífsviljann
og sigurvissuna að vopni. Þau eign-
uðust fjögur væn börn sem ólust upp
við mikið ástríki og öryggi hjá for-
eldrum sínum. Stöðugt erum við
minnt á hvað við fáum litlu ráðið í líf-
inu. Ekkert er öruggt nema guð og
kærleikurinn. Í hinni helgu bók er-
um við hvött til að læra að telja daga
vora svo að við öðlumst viturt hjarta.
Þó við hugsum oft með okkur hvað
lífið sé í raun stutt og stopult kemur
það okkur samt alltaf á óvart þegar
allt er búið, engu fær breytt. Við eig-
um ekkert nema líðandi stund, af-
markaða stund. Dóri og Ragnheiður
lögðu mikla rækt við heimilið og
hjónabandið og veittu hvort öðru
skjól. Þau störfuðu saman við bú-
skap í Þverholtum á Mýrum. Þau
voru góðir bændur sem hlúðu vel að
búi sínu, enda uppskáru þau verð-
laun fyrir umhirðu á skepnum. Til
gamans má segja að kýrnar fóru
ekki í jólaköttinn því þær fengu allt-
af auka tuggu í jólagjöf. Halldór
hafði næmt innsæi sem endurspegl-
aðist í öllu umhverfi hans. Hann var
stálminnugur á menn og atburði.
Með dugnaði byggðu hjónin sér góð-
an húsakost. Við byggingu íbúðar-
hússins var móðurbróðir minn,
Guðni, pabbi Ragnheiðar, í farar-
broddi enda góður trésmiður. Þykist
ég vita að oft hefur verið glatt á
hjalla þegar þau voru saman komin
þar sem sönggleði og hláturmildi var
í fyrirrúmi. Ég tel að öllum verði
ógleymanleg 50 ára afmælisveisla
húsmóðurinnar í Þverholtum fyrir
tæpu ári, þegar Dóri og börnin
höfðu undirbúið og boðið til stór-
veislu, afmælisbarninu að óvörum.
Skynjuðu viðstaddir þvílíka ást,
virðingu og þakklæti sem fjölskyld-
an sýndi hvert öðru. Þrátt fyrir að
Dóri tapaði orustunni var hann sig-
urvegari í lífinu, hann eignaðist ást-
ríka fjölskyldu sem er æðri en allur
heimsins auður.
Dóri minn, við kveðjumst að sinni.
Þakka þér fyrir samfylgdina, ég
óska þér góðrar heimkomu. Blessuð
sé minning þín.
Ingibjörg Marteinsdóttir.
Ferð þín er hafin.
Fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða
og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson.)
Minningar, fyrstar, frá Varma-
landsskóla af glaðsinna strák,
prakkara, sem aldrei var hægt að
ganga framjá án þess að eiga það á
hættu að manni væri gert bylt við.
Við vinkonurnar lærðum það fljótt
að best var að láta sem ekkert væri
og þykjast ekki taka eftir því þó
strákarnir hárreyttu okkur eða
stríddu á annan hátt. Dóri var einn
af þessum „hrekkjalómum“ og átti
það sameiginlegt með fleirum að
prakkarastrikunum fylgdi engin ill-
kvittni, heldur góðlátleg stríðni.
Hann fór áfram í heimavistar-
skóla og nú að Skógum undir Eyja-
fjöllum sem varð honum mikið gæfu-
spor. Þar kynntist hann Ragnheiði,
þessari glæsilegu, lífsglöðu og kjark-
miklu konu sem hefur staðið með
honum í blíðu og stríðu síðan, í rúm-
lega þrátíu ár. Hún sýndi það
snemma að henni var ekki fisjað
saman og hún, borgardaman, var
ekki síður mikil sveitakona og hafði
þegar þau kynntust verið mörg sum-
ur í sveit hjá frændfólki sínu í Rang-
árvallasýslu. Fyrstu búskaparár sín
bjuggu Dóri og Ragnheiður í
Reykjavík og þar fæddust synirnir
tveir. Dóri starfaði hjá Reykjavík-
urborg og var vinnudagurinn oft æði
langur, sérstaklega við snjómokstur
á veturna. Samverustundir fjöl-
skyldunnar voru því fáar og Dóri
sagðist hafa alvarlega farið að hugsa
sinn gang einn sunnudagsmorgun-
inn þegar annar sonurinn þekkti
hann ekki. Hann var alltaf farinn til
vinnu áður en synirnir vöknuðu og
þeir sofnaðir þegar hann kom heim
að kvöldi. Þetta var ekki óskalífið og
upp frá því fóru þau að hugsa um að
flytja út á land, í sveit, þar sem fjöl-
skyldan gæti verið meira saman.
Þau völdu heimaslóðir Halldórs,
Mýrarnar, til að setjast að. Frá
Þverholtum er útsýni óviðjafnanlegt
hvert sem litið er og víðáttan og
frelsið átti vel við þau bæði og þrátt
fyrir byrjunarörðugleika sveitabú-
skapar fóru í hönd bestu ár fjöl-
skyldunnar og Heiðrún og Guðrún
bættust í systkinahópinn.
Í rúmlega tvo áratugi ráku þau
mjög gott kúabú og voru samhent í
búskapnum og gengu í störf hvort
annars þegar þannig stóð á. Eins var
í öðrum störfum sem þau stunduðu,
þau gátu unnið þau öll í sameiningu.
Eftir veikindakafla hjá Dóra und-
anfarin ár voru bjartir dagar fram-
undan og því svo óréttlátt að hann
skyldi ekki fá að lifa lengur og njóta
samvista með fjölskyldunni.
Þau Ragnheiður dvöldu um nokk-
urra vikna skeið í Danmörku síðast-
liðið vor þegar Dóri fór í nýrna-
skipti. Vissulega var dvölin í
Danmörku óvissutími en um leið
samverutími þeirra þar sem þau
gengu um á götur og garða á fal-
legum vordögum. En mest um vert
var að aðgerðin heppnaðist vel og
Dóri varð sem nýr maður, laus við
vélina sem hann þurfti að vera í ann-
an hvern dag og þau hugsuðu gott til
framtíðarinnar. Þau sáu nú fram á
að geta farið að ferðast meira saman
sem var áhugamál þeirra beggja.
Sérstaklega höfðu þau gaman af
ferðalögum um sveitir landsins og
voru ótrúlega vel að sér um bæi og
búskaparhætti.
En ferðalögin verða ekki fleiri að
sinni og þau skreppa ekki oftar sam-
an á sumardegi til mín í heimsókn
yfir Steinadalsheiði. Hugur minn er
hjá þér, Ragnheiður mín, og fjöl-
skyldunni sem styður þig á þessum
dimmu dögum. Þó það sé óraunveru-
legt núna þá hækkar sólin á lofti og
það birtir alltaf upp að nýju og ég
veit hvað þú átt undur gott með að
sjá björtu hliðarnar á tilverunni.
Misstu aldrei vonina því eins og
Gunnar Hersveinn segir í bókinni
Gæfuspor: Vonin hefur undramátt
sem ljær mönnum þindarleysi í lífs-
baráttunni og þrótt á göngunni.
Blessuð sé minning Dóra sem var
alltaf sami góði strákurinn sem við
skólasystkinin kynntumst í barna-
skóla og kveðjustundin er sannar-
lega ótímabær.
Arnheiður Guðlaugsdóttir.
Halldór vinur okkar er allur. Eftir
mikla og erfiða sjúkdómsreynslu var
orðið bjart fram undan hjá Halldóri.
Við kynntumst á blóðskilunardeild
Landspítala – háskólasjúkrahúss
þar sem við vorum saman á tveggja
manna stofu á meðan gervinýrun
hreinsuðu blóð okkar. Margt var
spjallað og við vorum ekki lengi að
finna mörg sameiginleg áhugamál.
Hundar og kettir voru þar þó efstir á
blaði – dýr sem heilluðu okkur bæði
mjög.
Þegar Halldór þurfti að byrja í
blóðskilun var hann strax ákveðinn í
því að læra að stinga sjálfur nálun-
um í handlegginn á sér. Nálunum
sem annars vegar draga út blóðið og
hins vegar skila því aftur til baka inn
í æðakerfið. Hann óskaði eftir að því
að fá blóðskilunarvél heim til sín og
sjá um þessi mál sjálfur. Keyrsla of-
an af Mýrum niður á Landspítala
þrisvar í viku árið um kring er bæði
tímafrek og hættuleg í erfiðri færð
og vondum veðrum. Þetta verk að
stinga sig sjálfur lærði hann fljótt og
vel og við hin sem ekki treystum
okkur dáðumst að honum. Eftir
þetta sinnti Halldór eigin blóð-
hreinsun heima hjá sér eins og sér-
fræðingur. Þegar hann kom til eft-
irlits í bæinn kom hann alltaf við hjá
mér og það var auðséð hve vel hon-
um líkaði að geta verið meira sinn
eigin herra.
Dag einn birtist Halldór hjá mér á
spítalanum brosandi út að eyrum og
sagðist vera að fara til Köben. Stóra
stundin í lífi hvers nýrnasjúklings
var komin hjá Halldóri – nýra beið
eftir honum á Ríkisspítalanum í
Kaupmannahöfn. Við föðmuðumst
og viknuðum af gleði. Við samjúkl-
ingar hans á deild 13b fylgdumst síð-
an með því hvernig gekk í Dan-
mörku og fögnðum honum innilega
þegar hann kom heim úr þeirri för
með starfandi nýra og laus við blóð-
skilun. Eftir það gekk allt upp á við
með heilsu hans og hann var sem
nýr maður. Síðan er það hálkuslys
sem færir Halldór aftur inn á spítala
og þar deyr hann snögglega.
Að vera samskipa á svona fari eins
og blóðskilunardeild markar djúp
spor í hvern einstakling. Við Halldór
urðum vinir. Vinir í þeirri merkingu
orðsins að við bárum hag hvort ann-
ars einlæglega fyrir brjósti og deild-
um skoðunum og tilfinningum á
smáu og stóru. Halldór var einstak-
lega jákvæður maður og léttur í
lund. Hann var einnig skoðanafastur
og vissi hvað hann vildi. Því var gott
að umgangast Halldór og hann gerði
fjögurra klukkustunda veru mína í
blóðskilun þrisvar í viku miklu létt-
bærari. Halldór var maður vors og
sumars. Í minningu minni lifir lýsing
hans á þeirri tilfinningu að koma út
á hlað snemma á sólríkum sumar-
morgni þegar loftið ómaði af söng
mófuglanna.
Ragnheiði konu Halldórs og dætr-
um kynntist ég einnig þegar þær
mæðgur komu nokkrum sinnum á
sjúkrahúsið til þess að fylgjast með
því hvernig blóðskilunarvél vinnur
svo þær gætu aðstoðað hann ef eitt-
hvað bæri út af. Sonum hans finnst
mér ég líka hafa kynnst því svo
margt og mikið sagði hann mér frá
þeim. Við urðum öll fjögur góðir vin-
ir Halldór og Ragnheiður og við Þor-
steinn eiginmaður minn. Okkur
verður ævinlega ógleymanleg ferðin
sl. sumar að Þverholtum og þær
hlýju og glaðværu móttökur sem við
fengum. Borgarhundanir fengu að
hlaupa um allt utan dyra sem innan
en heimahundarnir kunnu sig og
fóru ekki inn nema þeim væri boðið.
Sl. haust komu þau síðan í heimsókn
til okkar í Kópavoginn. Þessar heim-
sóknir áttu að halda áfram – við
fundum að þær voru aðeins upphafið
að langri vináttu. En nú er Halldór
skyndilega allur og okkur Þorsteini
sem aðeins þekktum hann skamma
hríð finnst missir okkar mikill. Hall-
dór var vinmargur og ég hugsa til
þeirra vina hans og sveitunga sem
þekktu hann árum saman. Mýrarnar
verða ekki þær sömu fyrir þá eftir
fráfall Halldórs. Stærstur er missir
fjölskyldunnar. Ég veit hve mjög
Halldór unni fjölskyldu sinni og bar
hag hennar fyrir brjósti. Við Þor-
steinn vottum eiginkonu hans Ragn-
heiði og börnunum Guðna, Gunnari,
Heiðrúnu og Guðrúnu einlæga sam-
úð í djúpri sorg þeirra.
Jórunn Sörensen.
Lífið er skrítið. Stundum sólríkt
og bjart, stundum drungalegt og
dapurt.
Fyrir tæpum áratug kynntumst
við hjónin Halldóri og Ragnheiði í
Þverholtum. Það var með þeim
hætti að yngri dóttir okkar og elsti
sonur þeirra bjuggu saman um hríð
og eiga soninn Hallgrím Hrafn,
fyrsta barnabarnið í báðum fjöl-
skyldum, sannkallaður sólargeisli
okkar allra. Eftir sambúðarslit hjá
börnum okkar hefur haldist styrk
vinátta fjölskyldnanna. Það er ekki
sjálfgefið að eiga góða að, síst af öllu
eðal, kraftmikla, hlýja, framsýna og
frjálslynda fjölskyldu, en þannig er
„sveitin“. „Allir í sveitinni minni“ er
orðtak sem við þekkjum vel, þar er
gott að vera, eiga alla, elska alla og
fá allt endurgoldið hundraðfalt.
Afi Dóri, eins og litli prinsinn okk-
ar kallaði hann, hafði lengi átt við
vanheilsu að stríða. Eftir vel heppn-
aða aðgerð á síðasta ári hafði hann
náð nokkuð góðri heilsu aftur. Gam-
an var að fylgjast með honum eflast
á ný, ná upp fyrri glaðværð og þeim
mikla krafti sem jafnan fylgdi hon-
um. Loksins virtist allt leika í lyndi.
Skyndilega vond frétt, drungi og
depurð tekur yfir, allt búið.
Það eru forréttindi að fá að kynn-
ast fólki eins og Halldóri og hans
góðu fjölskyldu og tengjast á svo
skemmtilegan hátt. Hann var mikill
fjölskyldufaðir, heilsteyptur, hreinn
og beinn.
Kæra fjölskylda, Ragnheiður,
Guðni, Gunnar, Heiðrún og Guðrún,
ykkar missir er mikill, en þið eigið
líka mikið, minninguna um bjartsýn-
an, yfirvegaðan og glæsilegan mann
sem þekkti mótlætið svo vel.
Hallgrímur og Sigurbjörg.
Við kynntumst í gegnum hana
Ragnheiði frænku, hún krækti í
hann þegar hún var við nám í Skóga-
skóla. Við, þessar yngri frænkur, lit-
um hver á aðra og skelltum í góm.
Fjallmyndarlegur piltur, dökkur á
brún og brá, lá hátt rómur, stutt í
hláturinn, ættaður af Mýrunum og
þar við sat. Í gegnum súrt og sætt
síðan þá hjá honum og Ragnheiði.
Bændahjón, stólpar samfélagsins
og góðar fyrirmyndir fyrir börnin
sín og barnabarn, samstiga í tilver-
unni.
Í gegnum tíðina hafa tengslin
haldist og jafnvel eflst með árunum,
börnunum og æðruleysinu gagnvart
lífinu. Þau byggðu sér fallegt hús í
Þverholtum á Mýrum, í nánd við
æskustöðvarnar, þar er fallegt út-
sýni til allra átta. Þangað fluttu þau
með Guðna og Gunnar og þar fædd-
ust dæturnar Heiðrún og Guðrún.
Það var sumarið 1986 sem ég var svo
heppin að gerast kaupakona hjá
þeim í nokkrar vikur þegar Heiðrún
kom í heiminn.
Það fór vel á með okkur öllum og
við mæðgur áttum yndislega daga í
sól og sumaryl hjá fjölskyldunni.
Dóri geymdi stutt myndbrot af
Önnu Birtu þar sem hún sprangar
um, brosmild, í nýjum stígvélum
sem Ragnheiður gaf henni.
Rosalega gátum við oft hlegið
saman í eldhúsinu, við áttum líka svo
margt sameiginlegt, svipaðan bak-
grunn, stórar fjölskyldur, vakandi
auga fyrir því sem var að gerast í
kringum okkur, pólitík og búskap.
Þau fylgdust með námsáformum
mínum og glöddust með mér þegar
ég hélt á önnur mið, aldrei dómhörð,
heldur full áhuga. Allir hraustir og
hressir, ósköp virtist lífið einfalt og
ljúft.
Hann fyrirgaf mér meira að segja
þegar ég klippti konuna hans sam-
kvæmt nýjustu tísku! Ranka sagði
mér seinna að myndin sem tekin var
af okkur við það tækifæri væri notuð
til þess að koma í veg fyrir að hún
sæti aftur uppi með svo ótrúlega
hárgreiðslu.
Guðrún og Sindri fæddust þremur
árum síðar og þó að hálfur hnött-
urinn aðskildi okkur frænkur þá
styrktust böndin enn og ég dreif mig
með drenginn til þeirra hjóna þegar
hann var rúmlega mánaðargamall.
Það gekk svo mikið á að heimsækja
þau að ég fékk hita, Ragnheiður
pakkaði mér ofan í rúm og um kvöld-
ið endaði ég í mjaltavél á fæðing-
ardeildinni!
Þegar við fjölskyldan bjuggum á
Hvanneyri áttum við ennþá fleiri
samverustundir og börnin mín voru
sannarlega velkomin í sveitina til
þeirra hjóna. Dóri kenndi Sindra að
keyra traktor og Katerína fékk
snert af hestadellunni undir þeirra
handleiðslu.
Það var yndislegt að fá fjölskyld-
una vestur í ferminguna hans
Sindra. Við áttum góða daga í frá-
bæru veðri bæði hér á Ísafirði og á
sælustaðnum í Arnardal. Að leggja
land undir fót var fagnaðarefni og
alltaf voru áform um að fara lengra
og skoða meira.
Eftir erfið veikindi í fyrra var
Dóri búinn að ná sér, hann var
hreystin uppmáluð og allir hrósuðu
happi. Dvölin í Kaupmannhöfn gerði
útslagið og nýtt líf blasti við hús-
bóndanum í Þverholtum. Hann var
kominn í fulla vinnu og lét sem ekk-
ert væri. Þetta var ótrúlegur um-
snúningur og maðurinn fær í flestan
sjó. Kallið kom sannarlega óvænt.
Hann Dóri var ákaflega gestris-
inn, bóngóður og barngóður. Síðast
bauð hann okkur lítinn hvolp rétt
fyrir jólin þegar við komum við í
Þverholtum, honum fannst hálfónýtt
að við værum hundlaus fyrir vestan.
Litlu stúlkunni veitti ekkert af því
að hafa fyrir einum hundi. Við for-
eldrarnir vorum á annarri skoðun.
Áður en við kláruðum úr kaffiboll-
unum greip húsbóndinn nokkra
eggjabakka, þvoði eggin af kost-
gæfni og setti þau ofan í. Ég hafði á
orði að honum fyndist nú tilheyra að
senda mig með eggin heim, beint í
jólabaksturinn!
Við lögðum í’ann og þeir feðgar
stóðu á hlaðinu og veifuðu til okkar.
Jólatréð stóð við innganginn, Ranka
var á heimleið úr póstferð og allt var
klárt fyrir hátíðirnar.
Mánuði síðar er hann Dóri farinn,
rétt si svona.
Elsku Ranka mín, börn og fjöl-
skyldan öll, megi Guð styrkja ykkur
í sorginni.
Ingibjörg Ingadóttir.
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Svafar Magnússon
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Halldór Ólafsson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta