Morgunblaðið - 03.02.2006, Qupperneq 32

32 FÖSTUDAGUR 3. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún Odds-dóttir fæddist í
Reykjavík 13. júní
1933. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut 28. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guð-
munda Guðjónsdótt-
ir, f. 1. október
1894, d. 14. apríl
1967, og Oddur
Jónsson, f. 3. októ-
ber 1894, d. 13.
febrúar 1952. Bræður Guðrúnar
eru: Björn, f. 4. september 1927,
kvæntur Doris Þórðarson, og
Hreinn, f. 28. júní 1937, kvæntur
Láru Sveinsdóttur.
Hinn 3. október 1954 giftist
Guðrún eftirlifandi eiginmanni
sínum Sigurði Þórarinssyni. For-
eldrar hans voru Kristín Sigurð-
ardóttir og Bergur Teitsson.
Börn þeirra eru : 1) Guðný Hild-
ur, f. 30. janúar 1956, kennari í
Reykjavík, gift Héðni Péturssyni,
f. 21. júlí 1952,
skólastjóra í
Reykjavík. Börn
þeirra eru Baldur, f.
1980, Heimir, f.
1985, og Hrafnhild-
ur, f. 1987. Fyrir á
Héðinn Viðar, f.
1969. 2) Oddur, f.
28. apríl 1959,
markaðsfræðingur í
Dallas. Eiginkona
hans er Ana R.
Freed Sigurdsson, f.
26. janúar 1962,
læknir í Dallas.
Börn þeirra eru: Stefán, f. 1995,
og Daníel, f. 1998.
Guðrún var Reykjavíkurmær
og bjó lengst af á æskuheimili
sínu á Ljósvallagötu 20, síðar
Espigerði 4 í Reykjavík. Hún lauk
prófi frá Uppeldisskóla Sumar-
gjafar ári 1953 og starfaði sem
fóstra á leikskólanum Álftaborg í
Reykjavík.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 11.
Þegar að er gáð kemur í ljós að
oft virðast hreinar og klárar tilvilj-
anir ráða grunsamlega miklu í lífi
manns.
Þessu til vitnis get ég sagt frá
því að þegar við Hilda vorum að
stinga saman nefjum fyrir þrjátíu
árum síðan áttaði ég mig alls ekki á
vægi þess að aukapar af foreldrum
fylgdi með í kaupunum. Þetta voru
tengdaforeldrarnir sem höfðu á
þeim tíma í sjálfu sér lítið með
áhuga minn á Hildu að gera. Aug-
ljós óvissa fylgir því þegar stofnað
er til langtímakynna fólks með
þessum hætti en auðvitað kom í
ljós að ég hafði heppnina með mér.
Það þurfti hálfpartinn að draga
mig til fyrsta fundar við Sigga og
Unnu á Ljósvallagötuna forðum
daga. Ég vildi bíða en það var ekk-
ert hik á minni konu. Við mættum
og mér varð strax ljóst hvaðan
driftin í Hildu er komin.
Guðrún var stýrimaður á sínu
heimili. Þar var regla á hlutunum
og hefðir af ýmsu tagi í heiðri hafð-
ar. Fyrr en varði var ég orðinn
hluti af nýju samfélagi þar sem
margt var öðruvísi en ég hafði átt
að venjast. Það sem kom mér mest
á óvart á heimili Guðrúnar var sá
stóri og fjölskrúðugi vinahópur sem
þau hjónin ræktuðu samband við.
Þarna var á ferðinni fólk af öllum
stigum þjóðfélagsins, innlent sem
erlent, og enginn mannamunur
gerður. Ég minnist hennar við
bréfaskriftir við fólk sem hún hafði
ekki séð áratugum saman. Hún var
sérlega úthaldsgóður og traustur
vinur.
Guðrúnu var gestrisnin í blóð
borin og engan þekki ég sem var
fundvísari en hún á tilefni til að hóa
saman vinum á góðri stund. Hún
var listakokkur og sífellt að gera
tilraunir í eldamennskunni. Þó gat
hún verið mjög ströng á hefðunum
og mér er minnisstæður kaffitími
við smíðar í Ömmukoti þar sem
Siggi dró upp skriflegar leiðbein-
ingar frá frúnni um hvað ætti sam-
an á danska „smörre“-brauðið.
Guðrún var amma með stórum
staf og alltaf traustur bakhjarl
barna sinna og barnabarna. Hún
var alltaf tilbúin að hjálpa til með
börnin þegar hún gat og það besta
var að hún kunni líka að segja nei
ef þannig stóð á. Eftir á að hyggja
hef ég líklega vanmetið daga
barnabaslsins stórlega. Þetta voru
dagar endalausra matarboða, sum-
arbústaðaferða, afleysinga og þjón-
ustu af öllu tagi. Hvar eru þeir nú?
Í þessum efnum fór Guðrún fremst
í flokki.
Fyrir þremur árum greindist
Guðrún með krabbamein í brisi.
Læknismeðferðin var erfið en hún
náði nokkrum bata. Á haustmán-
uðum gerði meinið vart við sig í
þriðja sinn og ljóst að vopnum
gegn því fór fækkandi. Hún lét
veikindin þó ekki koma í veg fyrir
síðustu ferðina vestur um haf að
vitja barnabarnanna um jólin enda
annáluð fyrir ferðagleðina. Þegar
hún kom heim voru veikindin kom-
in á nýtt stig og ljóst að hverju
stefndi. Guðrún tókst á við veik-
indin af æðruleysi og mikilli reisn.
Það hjálpaði okkur sem eftir lifum
að sætta okkur við orðinn hlut.
Fjölskyldan er þakklát fyrir
framúrskarandi umönnun hjúkrun-
arfólks á deild E11 sem og trygg-
lyndi og vináttu þeirra fjölmörgu
vina og ættingja sem fylgdu henni
síðasta spölinn.
Hvíldu í friði.
Héðinn Pétursson.
Það er erfitt að hugsa til þess að
við getum ekki lengur komið í
heimsón til Unnu ömmu. Þegar
maður hugsar til baka og rifjar upp
góðar stundir með henni þá er al-
veg ótrúlegt hvað listinn er ótæm-
andi.
Tuttugasti og fyrsti desember
var ætíð einn af bestu dögum árs-
ins hjá okkur systkinunum. Það var
dagurinn sem við gistum hjá þeim
Sigga og Unnu. Þegar stigið var
inn um dyrnar í Espigerðinu blasti
hlýleg jólastemmning við manni
með sælgætisskálum í hverju horni.
Þetta var dagurinn sem við fengum
að vaka langt fram á nótt og horfa
á Stöð 2 þar til við lognuðumst út-
af. Amma og afi vildu allt fyrir okk-
ur gera og þessi hefð var einhvers
konar forskot á jólasæluna.
Aðfangadagskvöld mun ekki síð-
ur minna okkur á Unnu ömmu þar
sem hún sló í gegn með jólakartöfl-
unum sínum og grunsamlega mörg-
um gjöfum frá jólaálfinum.
Ekki má gleyma þeim óteljandi
ferðum í bústað þeirra hjóna á
Laugarvatni. Þar stjanaði amma
við okkur meðan við busluðum í
heita pottinum, færði okkur veit-
ingar þangað til hún fékk nóg af
látunum í okkur. Þá taldi hún okk-
ur trú um að það væri lítil sjoppa í
fjallshlíðinni og við hlupum þangað
til að kaupa okkur bland í poka.
Þegar við komum til baka þá sagði
amma alltaf: „Æi, var lokað?“ og
gaf okkur svo nammi í skaðabætur.
Morguninn eftir vöknuðum við svo
við nýbakaðar lummur.
Áramótin minna okkur líka á
ömmu. Þá ruddist hún inn til okkar
með risastór skrípagleraugu á nef-
inu, partýhatt á hausnum og til-
heyrandi látum og sprengingum.
Partýskvísunni henni ömmu
fylgdi semsagt alltaf gleði og stans-
laust stuð. Við munum sakna henn-
ar sárt og alltaf hugsa hlýtt til
hennar.
Heimir og Hrafnhildur.
Ást og umhyggja hennar Unnu
ömmu minnar á stóran þátt í því að
gera mig að þeim manni, sem ég er
í dag. Ekki er til það aldursskeið í
lífi mínu, þar sem amma mín spilar
ekki stórt hlutverk, hvort sem það
eru fyrstu árin þegar við bjuggum
hjá henni og afa á Ljósvallagöt-
unni, löngu næturnar sem ég eyddi
í Espigerðinu horfandi á menn elt-
ast við körfubolta eða heimsóknir
hennar og afa til mín, sama hvar í
heiminum ég var búsettur. Ég gæti
haldið áfram nær endalaust að telja
upp samverustundir mínar og
ömmu, sem eru mér ómetanlegar.
Amma var gædd þeim hæfileika
að geta sett sig í spor manns, sama
á hvaða aldri maður var. Hún skildi
algerlega að He-Man dúkka var
það mikilvægasta í heiminum þegar
maður var fimm ára og hversu
miklu máli það skipti mann að fá
bílinn lánaðan þegar ég fékk bíl-
prófið og allt þar á milli. Brotthvarf
hennar úr lífi mínu skilur eftir sig
ófyllanlegt skarð. Minning hennar
mun ávallt lifa með mér.
Baldur Héðinsson.
Elsku Unna frænka er látin. Þótt
vitað væri að hverju stefndi var
mér mikið brugðið er kallið kom.
Ég hugga mig þó við að nú getur
Unna hvílst og henni liðið vel.
Er ég læt hugann reika til æsku-
áranna man ég hversu mikið til-
hlökkunarefni það var að heim-
sækja Unnu og Sigga á Ljós-
vallagötuna. Gestrisnin var þar í
fyrirrúmi og alltaf nægur tími til að
sinna lítilli frænku. Þar leið mér
sem prinsessu. Um leið og gengið
var inn úr dyrum var Siggi frændi
þotinn upp á loft að ná í „æv-
intýrakassann“ á meðan Unna tók
til eitthvað í gogginn. Árin liðu, ég
gifti mig og eignaðist börn. Unna
frænka tók alltaf virkan þátt í mín-
um gleðistundum og var ein af
þeim fyrstu sem mættu til þess að
hitta litlu frændurna eftir því sem
þeir komu í heiminn. Hún náði líka
sérstöku sambandi við alla þrjá er
þeir uxu úr grasi og talaði gjarnan
um þá sem vini sína.
Þegar ég flutti utan átti ég von á
að samband okkar myndi verða
minna en áður. Ég hefði mátt vita
að Unna myndi nú ekki láta það
gerast. Við fórum að skrifast og
hringjast á. Bréfin hennar voru
alltaf skemmtileg, uppfull af ferða-
sögum, fréttum af barnabörnunum
eða einhverjum uppákomum. Sam-
band okkar varð enn nánara en áð-
ur, því í bréfum er oft auðveldara
að setja fram hugsanir og tilfinn-
ingar. Unna frænka var sem akkeri
fjölskyldunnar. Hún var bæði fé-
lagslynd og einstaklega fjölskyldu-
rækin og hélt alltaf utan um hóp-
inn. Henni þótti gaman að bjóða til
veislu og notaði hvert tækifæri til
þess að efna til fjölskylduveislu
hvort sem var heima eða í Ömmu-
koti.
Unna hafði alltaf gaman af að
ferðast. Þegar við töluðum saman í
haust voru þau Siggi á leið til
Kaupmannahafnar, svo átti að
halda jól í Dallas. Hlakkaði hún
mikið til. Heilsunni hrakaði en að-
spurð um líðan sína var svarið
gjarnan: „Ég ætla að lifa lífinu á
meðan ég hef leyfi til.“
Ég kveð þig, elsku frænka, með
síðustu orðum þínum til mín: „Guð
geymi þig, elskan, takk fyrir allt.“
Elsku Siggi frændi, Hilda, Oddur
og fjölskyldur, Guð gefi ykkur
styrk á erfiðri stundu.
Helena.
Það var fagur haustmorgunn árið
1951 þegar átta ungar stúlkur
mættust í Steinahlíð til þess að
hefja nám við Uppeldisskóla Sum-
argjafar sem stofnaður hafði verið
árið 1946 í þeim tilgangi að mennta
fólk til uppeldisstarfa og stjórnunar
á barnaheimilum. Í þessum hópi
var Guðrún Oddsdóttir sem við
kveðjum í dag. Þarna varð upphaf
að samfelldri vináttu og samleið
gegnum nám, leik og starf.
Þótt leiðir skildu um stund eins
og gengur þegar önnur verkefni
tóku við héldust ávallt böndin sem
mynduðust þennan dag. Síðan höf-
um við skólasysturnar hist reglu-
lega við ýmis tækifæri og í mörg ár
átt fastar samverustundir einu
sinni í mánuði yfir vetrartímann.
Minningabrotin hrannast upp
þegar litið er yfir lífshlaup Guð-
rúnar og hve stórt skarð hún skilur
eftir sig meðal samferðafólksins.
Við minnumst æskuheimilis hennar
sem einkenndist af gestrisni og
höfðingsskap og einnig hins mikla
áfalls sem við upplifðum þegar fað-
ir hennar lést langt um aldur fram.
Námið í skólanum okkar tók tvö ár
og skiptist í bóklegt og verklegt
nám. Valborg Sigurðardóttir var
skólastjóri og sá til þess að við nyt-
um bestu kennara sem völ var á.
Fyrir utan skólatíma var margt
sér til gamans gert og ekki leið á
löngu þar til pilturinn hennar Guð-
rúnar kom í ljós. Sigurður varð
brátt einn af okkur og sýndi sjald-
gæfa þolinmæði í kvennahópnum.
Það var alltaf viss birta yfir Guð-
rúnu vinkonu okkar. Hún var
glæsileg stúlka með ljósa hárið sitt
og hún hafði þægilega nærveru
þannig að öllum leið vel í návist
hennar.
Að námi loknu fór Guðrún til
fundar við Sigurð sem var þá við
nám í Kaupmannahöfn. Dvölin í
borginni varð þó önnur en til stóð.
Veikindi og spítalalega Guðrúnar
komu í veg fyrir að hún nyti dval-
arinnar sem skyldi. Seinna bjuggu
þau hjónin aftur í borginni við
sundin og varð sú dvöl til þess að
Kaupmannahöfn öðlaðist sérstakt
sæti í huga Guðrúnar. Brátt stækk-
aði fjölskyldan og börnin orðin tvö,
Hilda og Oddur. Margar okkar
hinna voru einnig komnar með
börn og allir að koma sér fyrir.
Starf úti á vinnumarkaðinum beið
þar til börnin voru komin vel á
legg. Þegar Guðrún hóf störf á ný
gerðist hún leikskólakennari í
Álftaborg.
Guðrún og Sigurður voru höfð-
ingjar heim að sækja og nutu þess
að hafa gesti í kringum sig. Minn-
isstæð eru ferðalög í bústaðinn á
Laugarvatni og í Ömmukot við El-
liðavatn. Þá var glatt á hjalla og við
kynntumst myndarskap Guðrúnar
við framreiðslu á gómsætum veit-
ingum. Einnig var rennt vestur á
Snæfellsnes en þar áttu þau hjón
um tíma aðsetur ásamt öðrum.
Guðrún og Sigurður ferðuðust mik-
ið bæði innanlands og utan og
mörg voru löndin sem þau heim-
sóttu. Við skólasysturnar héldum
upp á þrjátíu og fimm ára útskrift-
arafmæli okkar með ferð til Dublin
og sumarið 2003 minntumst við
fimmtíu ára afmælisins með nokk-
urra daga ferð til Verona.
Myndir sem teknar voru í ferð-
inni sýna glaðværan hóp sem
auðsjáanlega naut samvistanna og
fegurðar umhverfisins.
Í dag kveðjum við Guðrúnu með
söknuði en hún er sú fyrsta sem
fellur frá úr okkar litla hópi. Við
þökkum alla alúðina og hlýjuna
sem hún veitti og minnumst góðu
stundanna með henni.
Ástvinum hennar sendum við
innilegar samúðarkveðjur og vitum
að minningin lifir í hjörtum allra
sem þekktu Guðrúnu.
Gyða, Hjördís, Margrét,
María, Pálína, Sigrún og
Valborg Soffía.
Við kölluðum saumaklúbbinn
okkar „Danska klúbbinn“. Ástæðan
fyrir þeirri nafngift var sú að fund-
um okkar bar fyrst saman í Dan-
mörku, nánar tiltekið í Kaup-
mannahöfn. Við áttum það
sameiginlegt að vera giftar íslensk-
um námsmönnum sem lögðu stund
á ýmiss konar nám meðan við vor-
um heimaverandi húsmæður og
gættum bús og barna eins og venja
var í þá daga. Á þessum tíma, fyrir
50 árum, þekktust ekki hjónagarð-
ar eins og tíðkast í dag, svo að
námsmenn með fjölskyldur urðu að
leigja íbúðir úti í bæ og var það
ekki alltaf auðvelt. Einhvern veg-
inn atvikaðist það svo að úti í Van-
löse, í götu sem nefnist Vinkelager,
gafst íslenskum námsmönnum
kostur á að leigja litlar íbúðir og
tók ein fjölskylda við af annarri.
Þarna myndaðist Íslendinganý-
lenda, og þar bjuggu þau Unna og
Siggi, eins og þau voru jafnan köll-
uð, með Hildu dóttur sína korn-
unga. Fljótlega myndaðist góð vin-
átta milli okkar „landanna“ og oft
kom það sér vel að eiga góða
granna. Unna og Siggi voru þar
framarlega í flokki enda þekkt fyrir
greiðvikni og hjálpsemi. Að námi
loknu skiluðu allir úr hópnum okk-
ar sér heim til Íslands, og þá
fannst okkur sjálfsagt að endurnýja
vináttuna og stofna saumaklúbb og
átti Unna frumkvæðið að því. Við
vorum upphaflega sex en ein úr
hópnum, Guðrún Björgvinsdóttir,
lést árið 1978, langt um aldur fram.
Þau Unna og Siggi voru vinsæl
og vinmörg og miklir höfðingjar
heim að sækja.
Oft nutum við gestrisni þeirra
bæði á árunum í Kaupmannahöfn
og seinna á Ljósvallagötunni og í
Espigerði, að ógleymdum sumarbú-
staðaheimsóknunum, og eigum góð-
ar minningar um þá fundi. Unna
hafði einstaklega notalega nærveru
og manni leið alltaf vel í návist
hennar. Þótt hún væri að jafnaði
hæglát og róleg í fasi gat hún sann-
arlega glaðst í góðra vina hópi.
Hún Unna vinkona okkar átti
gott líf. Hún átti frábæran eig-
inmann og fjölskyldu sem hún mat
mikils og gat verið stolt af. Þau
voru öll mjög samhent, fóru saman
í ferðalög og kunnu að njóta lífsins.
Fyrir rúmum tveimur árum
veiktist Unna af þeim sjúkdómi
sem nú hefur orðið henni að ald-
urtila. Í veikindum sínum sýndi
hún ótrúlegan styrk og þrautseigju.
Hún stóð meðan stætt var, hélt
sínu striki og fór í ferðalög, en það
var alltaf hennar mesta yndi enda
hafði hún víða farið. Um síðustu jól
fór hún ásamt fjölskyldunni út til
Bandaríkjanna til að heimsækja
Odd son sinn og fjölskyldu hans.
Þessi ferð var henni til mikillar
ánægju en þegar hún kom heim
voru kraftar hennar á þrotum.
Nú er komið að leiðarlokum. Eft-
ir standa minningarnar um
ánægjulegar samverustundir bæði
fyrr og síðar. Við kveðjum hana
með miklum söknuði en efst í huga
okkar er þakklæti fyrir góða sam-
fylgd í 50 ár. Sigurði og fjölskyld-
unni sendum við innilegar samúð-
arkveðjur.
Halla, Kristín,
Sigurlaug og Svandís.
Nóttin horfir
myrkvum augum mínum
nóttin speglast
svört í augum þínum
tárin renna hvít úr augum mínum
nóttin lokar hljóðlát augum sínum
myrkrið streymir hægt úr augum þínum
tárin renna hljótt úr augum þínum
(Erla.)
Þau eru orðin mörg árin sem ég
hef verið samferða Guðrúnu. En ég
var svo heppin að Hilda dóttir
hennar varð vinkona mín strax
fyrsta árið í MR.
Guðrún var höfðingi heim að
sækja og skildi vel skemmtanaþörf
unga fólksins og Hilda fékk oft að
halda partí og saumaklúbba. Á
heimili Guðrúnar kynntist ég
sveitastúlkan, dönsku blöðunum,
sjónvarpinu, vínmenningu og það
væri til eyja á landakortinu sem
héti Kanaríeyjar og þangað gæti
maður farið og notið lífsins. Guðrún
kenndi börnum sínum margt í lífinu
eins og trygglyndi, mikilvægi góðra
fjölskyldubanda og ræktarsemi við
náungann. Guðrún og Sigurður
áttu lítinn sumarbústað upp við El-
liðavatn sem heitir Ömmukot og
þar höfum við vinkonurnar átt
margar ánægjustundir sem ber að
þakka. Síðan eru öll boðin og mik-
ilvægir daga í lífi Hildu og fjöl-
skyldu þar sem maður hefur fengið
að vera samferða og þá var alltaf
ómissandi að setjast hjá Guðrúnu
og rabba við hana um heima og
geima. Guðrún og Sigurður voru
einstaklega samhent hjón og þau
ferðuðust vítt og breitt. Hún lét
ekki veikindi sín stoppa sig og ferð-
aðist töluvert eftir að hún veiktist
af krabbameini. Ég kveð hana með
söknuði.
Elsku Sigurður, Hilda, Oddur og
fjölskyldur megi minning um hana
ylja ykkur alla tíð.
Erla Gunnarsdóttir.
GUÐRÚN
ODDSDÓTTIR