Morgunblaðið - 19.05.2006, Page 48

48 FÖSTUDAGUR 19. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Magnús ÁgústTorfason fædd-
ist í Hvammi í Hvít-
ársíðu 3. apríl 1945.
Hann varð bráð-
kvaddur 8. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Torfi
Erlingur Magnús-
son, bóndi í
Hvammi, f. 17. nóv-
ember 1897, d. 15.
janúar 1983, og Jó-
hanna Egilsdóttir,
húsfreyja í Hvammi,
f. 15. apríl 1900, d.
30. janúar 1987. Systkini Magnús-
ar eru: 1) Guðlaugur, f. 12. apríl
1930, d. 13. júní 1996, maki Stein-
unn Anna Guðmundsdóttir, f.
1931, þau eiga fimm börn og átta
barnabörn. 2) Svanlaug, f. 7. maí
1934, maki Ásgeir Þór Óskarsson,
f. 1935, þau eiga þrjár dætur og
fimm barnabörn.
Magnús kvæntist 26. október
1973 Steinunni Thorsteinson, ljós-
móður, f. 12. janúar
1950. Börn þeirra
eru: 1) Rósa, f. 10.
apríl 1974, sam-
býlismaður David
Reimer, f. 28. nóv-
ember 1975. 2)
Torfi, f. 8. ágúst
1977, sambýliskona
Eva Sveinbjörns-
dóttir, f. 28. ágúst
1977. Dóttir þeirra
er Íris, f. 13. maí
2004.
Magnús lauk
námi frá Reykholts-
skóla árið 1962 og fór þá í Iðnskól-
ann í Reykjavík þar sem hann
lærði rafvélavirkjun. Hann starf-
aði á ýmsum verkstæðum í
Reykjavík, Garðabæ og Kaup-
mannahöfn, varð meistari í iðn-
inni og hóf eigin rekstur í Mögnun
í Ármúlanum árið 1973.
Útför Magnúsar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Það voru stoltir foreldrar sem
lögðu af stað til Bandaríkjanna til að
vera viðstaddir doktorsvörn Rósu
dóttur sinnar við Chapel Hill-háskól-
ann í Norður-Karólínu. Gleðin skein
úr augum þeirra hjóna og eftirvænt-
ingin mikil. Aldrei þessu vant rigndi,
drungi og myrkur grúfði yfir borg-
inni.
Á einu augabragði breyttist allt
eins og hendi væri veifað. Magnús var
látinn. Eftir sátu mæðgurnar Stein-
unn systir mín og Rósa, einar í fjar-
lægu landi, langt í burtu frá ástvinum
og fjölskyldu. Engin faðmlög að
heiman, engin snerting, aðeins hugg-
un gegnum síma.
Frá fyrsta degi var Magnús klett-
urinn í fjölskyldunni og alltaf til stað-
ar. Hann birtist okkur sem traustur,
þögull og ósérhlífinn maður sem
gerði ekki mál úr smámunum. Í hans
huga voru ekki til vandamál, heldur
verkefni sem þurfti að leysa. Snögg
handbrögð og vandvirkni einkenndu
allt það sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Hann bjó yfir verkþekkingu bónd-
ans, enda fæddur og uppalinn í sveit,
frá Hvammi í Hvítársíðu í Borgar-
firði. Sögð orð stóðu. Það skipti ekki
máli hver átti í hlut, fjölskyldan, vinir
eða viðskiptavinir, heilindi voru hon-
um í blóð borin.
Magnús var höfðingi heim að
sækja í orðsins fyllstu merkingu.
Mikil gleði einkenndi nærveru hans á
góðum stundum. Þá var hann hrókur
alls fagnaðar og hafði einstakt lag á
að hrífa aðra með sér.
Magnús var lánsamur í lífinu og
þau hjón voru afar samhent. Það sem
skipti mestu máli voru börnin tvö,
Rósa og Torfi, tengdabörnin David og
Eva og afabarnið litla, sólargeislinn
Íris.
Það er skarð fyrir skildi við fráfall
Magnúsar og sárt að þurfa að kveðja
góðan dreng. Mitt í sorginni hlaut
Rósa það erfiða hlutskipti að verja
doktorsritgerð sína í skugga fráfalls
föður síns, honum til heiðurs, í minn-
ingu hans.
Eftir sitja ljúfar og ógleymanlegar
stundir sem eiga eftir að ylja okkur
um ókomna framtíð. Við kveðjum
Magnús með virðingu og söknuði,
klettinn sem fyrir rúmum þrjátíu ár-
um vann hug og hjarta systur minnar
og fjölskyldunnar allrar.
Megi algóður Guð veita þeim styrk
og blessun í sorg og söknuði.
Birgitta Thorsteinson.
Nú þegar hann Maggi mágur er
horfinn á braut koma margar minn-
ingar tengdar honum upp í huga mér.
Minningar bæði tengdar Mögnun sf.
rafmagnsverkstæðinu hans í Ármúl-
anum en þar hef ég eytt mörgum góð-
um stundum í gegnum tíðina og
minningar úr bernsku minni þegar
Maggi og Steina systir fóru með mig
upp í Hvamm til foreldra Magga í
fyrsta skiptið með rútu og náð var í
okkur í Reykholt á splunkunýrri VW-
bjöllu M-201 árgerð 1973. Ferðirnar
urðu svo fleiri eftir að þau eignuðust
Novuna. Þessar ferðir urðu svo auð-
vitað til þess að ég tengdist foreldrum
Magga og var hjá þeim í sveit í fyrstu
og síðar hjá Guðlaugi bróður hans og
Steinunni konu hans en öll árin í
Hvammi skipa stóran sess í mínu lífi
og hefði ég alls ekki viljað missa af
þeim. Í sveitinni var ég í fyrstu þekkt-
ur sem mávur hans Magga en þegar
ég varð aðeins eldri og skildi merk-
ingu orðsins þá varð ég mágur hans
Magga því allir vissu jú hver Maggi
var þótt hann væri reyndar alltaf kall-
aður Ágúst í sveitinni. Maggi var allt-
af glaðlyndur og aldrei man ég eftir
að hafa hitt hann illa fyrir kallaðan og
alltaf var stutt í húmorinn. Mér er
minnisstætt þegar við systkinin vor-
um í útilegu í Galtalæk árið 1994 en
þá var í för með þeim Magga og
Steinu þýsk unglingsstúlka og Maggi
eyddi miklum tíma í að útskýra fyrir
henni að það væri alveg sama hvert í
heiminum þú færir, alls staðar væri
fólk hrætt við hákarla en á Íslandi
væru þeir étnir. Íslendingar borða
hákarla.
Um leið og ég votta fjölskyldu
þinni, henni Steinu systur minni og
börnunum ykkar þeim Rósu og Torfa
og mökum þeirra mína dýpstu samúð
þá sendi ég þér mína hinstu kveðju og
óska þér velfarnaðar á nýjum stað.
Steingrímur Árni Thorsteinson.
Aldrei er svo bjart yfir öðlingsmanni,
að eigi geti syrt eins sviplega og nú
og aldrei svo svart yfir sorgarranni,
að eigi geti birt fyrir eilífa trú.
(M. Joch.)
Nýleg ljósmynd af frænda okkar
þar sem hann dansar í afmælisveislu,
svo unglegur og vel á sig kominn,
gæti verið fertugur, hugsuðum við.
Snögglega er klippt á lífsþráðinn og
svo óraunverulegt að Ágúst sé farinn
og við sem gáfum okkur svo sjaldan
tíma til að hafa samband, héldum allt-
af að tíminn væri nægur.
Ótal minningar eru tengdar okkar
yndislega frænda, bróður pabba.
Minningin um hann er samofin upp-
vexti okkar, hann var alinn upp á
sama bæ og átti þar heima fram til
tvítugsaldurs. Við minnumst eftir-
væntingar og tilhlökkunar þegar von
var á honum og Svönu föðursystur
okkar í heimsókn úr Reykjavík í jóla-
og páskafríum eða við önnur tæki-
færi. Við biðum eftir því að sjá bíl-
ljósið í fjarska nálgast og okkur
fannst líða óratími þangað til þau
voru komin heim. Aldrei fengum við
aðrar eins jólagjafir og frá Ágústi,
framandi leikföng eða fatnað og alltaf
valið það vandaðasta og fallegasta.
Við kepptumst um að ná athygli
Ágústs frænda og oft þótti okkur
hann sofa helst til lengi út, sátum þá í
ömmutröppum og biðum þess að
hann vaknaði. Hann var örverpi afa
og ömmu sem höfðu eignast hann
langt komin á fimmtugsaldur og
amma vildi sjálfsagt tala meira við
hann þegar hann kom í heimsóknir en
við sátum um hann, fengum hann til
að spila við okkur og taka þátt í leikj-
um okkar. Ágúst sýndi okkur tak-
markalausa þolinmæði og skipti
sjaldan skapi. Hann var hjálpsamur
og greiðvikinn og hjálpaði pabba mik-
ið við viðgerðir á vélum og tækjum.
Eftir því sem árin liðu uppgötvuð-
um við að hann var aðeins nokkrum
árum eldri en við en meðan maður er
ungur finnst manni þeir sem eldri eru
vera svo miklu miklu eldri.
Þrátt fyrir annir í fyrirtækinu var
gott að leita til frænda með bilaða bíla
og ýmiss konar hjálp og áttum við
hann oft að, allt var sjálfsagt. Það skal
nú þakkað þótt seint sé.
Ágúst fékk snemma áhuga á ferða-
lögum og ferðaðist ásamt fjölskyldu
sinni bæði innanlands og utan. Hvort
sem þau birtust á Ítalíu eða á Norður-
landi var gaman að hitta þau.
Við erum þakklátar fyrir, þó allt of
fáar, samverustundir hin síðari ár.
Afi, amma og pabbi hafa tekið vel á
móti honum og eflaust eru þeir bræð-
urnir farnir að lagfæra eitthvað, svo
laghentir sem þeir báðir voru.
Innilegar samúðarkveðjur til
Steinu, Torfa og Rósu við ótímabært
fráfall Ágústs sem skilur eftir sig
stórt skarð í hugum ættingja og vina.
Blessuð sé minning hans.
Arnheiður, Jóhanna og
Bryndís Guðlaugsdætur.
Sú harmafregn barst okkur frá
Bandaríkjunum að vinur okkar og ná-
granni til margra ára væri látinn. Það
sem fór fyrst í gegnum hugann var að
þar hefði farið góður drengur alltof
fljótt. Kynni okkar af þeim hjónum
Magnúsi og Steinunni urðu er þau
fluttu í Stuðlaselið og þau kynni
breyttust í áralanga vináttu. Magnús
hafði gaman af því að ferðast og hélt
hann upp á fimmtugsafmælið sitt í
Karabíska hafinu ásamt göngu-
klúbbnum okkar. Við hjónin minn-
umst ferðalags með þeim Steinunni
og Magnúsi er við fórum til Túnis og
riðum á úlföldum inn í Saharaeyði-
mörkina og einnig er við fórum til
Kanaríeyja með gönguklúbbnum er
ég varð fimmtugur. Oft rifjuðum við
upp þessar ferðir er ég kíkti á verk-
stæðið til Magnúsar en hann rak
verkstæðið Mögnun í Ármúlanum.
Þorrablótin eru einnig lifandi í minn-
ingunni sem gönguklúbburinn hélt
árlega.
Við hjónin þökkum þér fyrir sam-
fylgdina og vináttuna í gegnum árin.
Farðu í friði, kæri vinur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við Stella sendum Steinunni, Rósu,
Torfa og fjölskyldum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Gunnar.
,,Það syrtir að er sumir kveðja.“
Þessi ljóðlína kom í hugann þegar
bárust fréttir um að Magnús Ágúst
Torfason hefði orðið bráðkvaddur
langt um aldur fram, þá staddur í
Bandaríkjunum. Um vika var síðan
hann var með okkur bekkjarfélögum
sínum úr Reykholtsskóla í Borgar-
firði í sameiginlegum sextugsafmæla-
fagnaði hópsins.
Gústi, eins og við kölluðum hann,
setti skemmtilegan og glaðlegan svip
á bekkjarhópinn. Hann var glaðlynd-
ur, dagfarsprúður og stundum hlé-
drægur en hrókur alls fagnaðar á
góðum stundum með þeim skemmti-
lega húmor sem hann tileinkaði sér.
Þó að fjörutíu og fjögur ár séu liðin
síðan við útskrifuðumst úr Reykholti
hafa vinaböndin haldist æ síðan og
verið ræktuð og efld með því að hitt-
ast næstum árlega síðan. Oft var
Gústi gestgjafi þegar við komum
saman og opnaði heimili sitt fyrir
okkur.
Fram eftir síðustu öld þegar sam-
göngur voru erfiðari en við þekkjum
nú þótti það sjálfsagt að ungmenni
sem í sveitum bjuggu færu í heima-
vistarskóla og dveldust fjarri fjöl-
skyldum sínum heilu veturna. Í þenn-
an hóp blönduðust alltaf einhverjir
sem komu úr þéttbýli. Það gefur því
auga leið að þetta unga fólk varð að
læra að aðlagast hvað öðru og temja
sér ákveðna tillitssemi. Fyrir þá sem
aðlöguðust hópnum og mynduðu vin-
áttubönd varð þessi tími hinn
ánægjulegasti við nám og leiki. Og
margt var brallað og margra
skemmtilegra uppátækja að minnast.
Að loknum skólanum fluttumst við
Magnús til Reykjavíkur, Leigðum
okkur herbergi sinn í hvoru hverfinu.
Við vorum sem sagt lagðir af stað út í
lífið allnokkru yngri en gert er nú á
tímum.
Magnús Ágúst var fæddur að
Hvammi í Hvítársíðu og ólst þar upp.
Eftir þriggja vetra nám í Reykholts-
skóla flutti hann til Reykjavíkur og
hóf nám í rafvélavirkjun sem hann
gerði að ævistarfi sínu. Rak hann um
árabil rafvélaverkstæðið Mögnun við
Ármúla. Við strákarnir úr bekknum
héldum nokkuð vel hópinn eftir að
skólavistinni lauk, bæði innfæddir
Reykvíkingar og þeir sem utan af
landi komu. Oftar en ekki hittumst
við hjá Magnúsi í Mjóstræti 3, „Vina-
minni“, en þar leigði hann herbergi í
mörg ár. Stelpurnar héldu saman í
saumaklúbb og síðan gengust hóp-
arnir fyrir samkomum þar sem allir
komu saman.
Það sem við skrifuðum í skólabæk-
urnar okkar þegar við kvöddumst
vorið 1962. ,,Mundu mig, ég man þig“,
höfum við haldið í heiðri allar götur
síðan. Og þegar félagar hverfa sökn-
um við þeirra og minnumst með sorg í
hjarta. Við hjónin kveðjum hér góðan
vin. Sama gerum við skólafélagarnir.
Fyrir hönd okkar allra vil ég votta
Steinunni og börnum þeirra Magnús-
ar, þeim Torfa og Rósu og fjölskyld-
um, innilegustu samúð.
Snorri Bjarnason.
Mánudaginn 8. maí síðastliðinn
bárust mér þau dapurlegu tíðindi að
vinur minn og félagi Magnús Ágúst
Torfason hefði látist þegar hann var
staddur ásamt eiginkonu sinni Stein-
unni, á ferðalagi í Bandaríkjunum en
þau voru á leið í heimsókn til dóttur
sinnar. Þessi frétt var mér mikið áfall
eins og ég þekkti Magga vel.
Kynni okkar Magga hófust árið
1977 er ég flutti fyrirtæki mitt í hinn
endann á bakhúsi í Ármúla 32, við hlið
fyrirtækis Magnúsar, Mögnun. Fljótt
varð okkur vel til vina og ekki leið sá
vinnudagur sem við hittumst ekki.
Oftast var hist yfir kaffibolla og þjóð-
málin brotin til mergjar og skegg-
rædd og lá oft stríður straumur vina
og kunningja Magga til að taka þátt í
spjallinu og þiggja af könnunni. Ekki
leið á löngu áður en við fórum að
ferðast saman ásamt eiginkonum
okkar og var farið víða hérlendis sem
og út um allan heim. Það var sérstak-
lega gaman að ferðast með Magga,
alltaf var hann jafn rólegur og ávallt
var stutt í húmorinn.Áttum við marg-
ar góðar stundir með þeim hjónum á
ferðalögum okkar.
Maggi var fæddur og uppalin í
Borgarfirði og þekkti mjög vel til
sinna heimaslóða. Sérstaklega er
minnisstæð og skemmtileg ferðin
þegar hann bauð okkur hjónunum í
bíltúr eitt sinn upp um Borgarfjörð,
en þar vorum við saman stödd í sum-
arbústað, þar sem hann keyrði kring-
um fæðingarstað sinn og sagði okkur
á sinn einstaka máta frá því sem á
hans daga hafði drifið auk skemmti-
legra sagna frá ýmsum stöðum sem
hann gjörþekkti.
Það var gott að eiga Magga að sem
vin, tryggari vin gat maður ekki eign-
ast, hann var ávallt boðinn og búinn
að rétta manni hjálparhönd ef með
þurfti.
Fljótlega eftir að við Maggi kynnt-
umst tókum við eftir hve hann var
mikill fjölskyldumaður, hann, Stein-
unn og börnin voru mjög samheldin,
enda studdu þau hjónin við börn sín í
öllu sem þau tóku sér fyrir hendur af
miklum krafti enda stoltir foreldrar.
Við hjónin eigum eftir að sakna
samverustunda með Magga í framtíð-
inni en við munum aldrei gleyma
þeim góðu stundum sem við höfum
átt saman í gegnum tíðina.
Elsku Steinunn, Rósa og Torfi,
David, Eva og Íris litla, megi guð
styrkja ykkur á þessum erfiðu stund-
um. Guð blessi ykkur öll.
Erlingur og Erla.
Steinninn í brekkunni minni er
mikill uppáhaldssteinn. Ég veit að í
honum býr álfkona og hún er vinkona
mín. Á vorkvöldum jafnt sem sum-
arnóttum nýt ég þess að sitja á stein-
inum, teyga í mig heilnæmt fjallaloft-
ið og láta hugann reika. Um leið
fylgist ég með því hvernig gróðurinn
vex og dafnar. Brekkan er um margt
sérstæð, reyndar finnst mér hún
bæði margslungin og ótrúleg. Gróð-
urinn neðst er fremur lágvaxinn og
ungur. Hann krefst þess að vel sé að
honum hlúð. Með áburðargjöf, þolin-
mæði, umhyggju og natni teygja litlu
angarnir sig upp úr moldinni fullir
trúnaðartrausts. Í brekkunni miðri er
lundur. Þetta er miðaldra lundur, þar
sem vaxa aðallega bjarkir og reyni-
tré. Trén í honum eru kringum sextíu
ára gömul. Þegar ég fór að fylgjast
með lundinum, fyrir fjörutíu og fjór-
um árum, voru trén ung og börkurinn
á þeim viðkvæmur. Ég vissi að þau
höfðu komið hvert úr sinni áttinni, full
eftirvæntingar að takast á við sitt
nýja hlutskipti. Ofar í brekkunni tek-
ur við gisnari gróður, malarflákar á
milli og klappir efst. Jarðvegurinn er
þarna bæði rýr og lítill, en með skiln-
ingi, hlýju og hjálp getur gróðurinn
staðið langt fram á haust.
Brekkan mín litskrúðuga hefur
komið vel undan vetri og er óðum að
færast í sumarbúning. Eitthvað er
samt öðruvísi en það á að vera. Trén í
lundinum standa öll hnípin og þögul
og ég sé að þar ríkir sorg. Sorg vegna
þess að einn reyniviðurinn er dáinn,
Gústi er dáinn. Lundurinn hefur
grisjast þetta árið því bæði Sævin og
Ómar eru farnir líka.
Ég sit á steininum mínum og lítið
er um svör við þeim spurningum sem
leita á. Svör við því hvers vegna Gústa
var ætlað að hverfa svo fljótt í ljósið.
Gústa sem okkur öllum stelpunum í
saumaklúbb Reykholtshópsins þótti
svo undur vænt um, og átti hana
Steinu sem var í raun ein af okkur.
Reykholtshópurinn okkar hefur stað-
ið saman í gegnum þykkt og þunnt
þau fjörutíu og fjögur ár sem liðin eru
síðan við vorum í Reykholti. Fimmtán
og sextán ára unglingar sem voru
þess fullviss að heimurinn biði eftir
okkur til verka, og myndi veita okkur
gjöfult og gott líf. Í flestum tilfellum
hefur sú vissa gengið eftir, enda hóp-
urinn um margt sérstakur og harð-
duglegt fólk. Eitt er þó sem upp úr
stendur eftir öll árin. Vináttan og
kærleiksböndin sem við hnýttum
barnung hafa vaxið, dafnað og hald-
ist, orðið sterkari með hverju ári sem
líður, og makar okkar hafa einnig orð-
ið hluti af því.
Um nótt er gott að trúa á ljósið. Í
sorgarmyrkrinu sem nú umlykur
lundinn okkar er þakklæti efst í huga.
Þakklæti fyrir að hafa átt vináttu
Gústa og samfylgd.
Við saumaklúbbssystur sendum
Steinu og börnunum samúðarkveðjur
og biðjum algóðan guð að blessa þau
og styrkja.
Nú er glóhödduð
að græðisdjúpi
hnigin sól
af himinleiðum.
Dagur er horfinn
dimmt er í geimi,
svipast víðbláum,
svörtum skýjum.
(Kristján Jónsson.)
Blessuð veri minning okkar kæra
skólabróður.
Fyrir hönd saumaklúbbs Reyk-
holtshópsins,
Sigþrúður Ingimundardóttir.
MAGNÚS ÁGÚST
TORFASON
 Fleiri minningargreinar
um Magnús Ágúst Torfason bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Andrés
Erlingsson, Tappafélagar og Guð-
mundur Guðlaugsson.