Morgunblaðið - 04.06.2006, Qupperneq 30

30 SUNNUDAGUR 4. JÚNÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
Við Raflínustreng á Mun-aðarnessvæði Norðurárstendur María AnnaClausen og kastar túp-unni nöfnu sinni upp í
hífandi suðvestanrokið. Það var ein-
mitt á þessum stað á sama dag í
fyrra, 1. júní, sem María veiddi eina
laxinn í opnun Norðurár, fallega
hrygnu sem einmitt tók túpuna Mar-
íu. Nú líður að lokum þessarar fyrstu
vaktar sumarsins og kaupmanns-
hjónin í Veiðihorninu hafa enn ekki
orðið vör við lax. Eftir blíðviðri um
morguninn er komið hífandi rok og
vatnið mikið og skolað.
Ólafur stendur í vari við bílinn og
fylgist með eiginkonunni kasta. „Í að-
stæðum sem þessum er þrennt sem
skilar árangri,“ segir hann. „Heppni.
Dugnaður. Reynsla. Það er alveg
klárt að það er kominn fiskur upp í
ána, en þeir eru ekki margir og stóra
spurningin er hvar þeir eru í öllu
þessu vatni.
Í fyrra vorum við í miklu minna
vatni og þá var ekkert að ganga fyrr
en við komum hingað undir kvöld. Þá
setti María í laxinn einmitt þarna,“
segir hann og bendir. „Og annar
sýndi sig á meðan hún þreytti.“
Á móti okkur streðar álft gegn
vindinum og virðist varla hreyfast;
skyndilega snýr hún við og þýtur
burt.
Við hittum hjónin Ólaf og Maríu
Önnu fyrr um morguninn við Kálf-
hylsbrot rétt fyrir neðan Stekkinn.
Þessi neðstu svæði Norðurár eru seld
sér opnunardagana og þau eru hér
ein á ferð. Ólafur er úti í á að kasta en
María fylgist með, röð af veiðistöng-
um við hlið hennar. Þegar Ólafur hef-
ur lokið yfirferðinni kemur hann upp
á bakkann og leggst í grasið.
„Þetta er ljúft,“ segir hann. „Það
var fullt af kríu hér þegar við komum
og mér þótti það lofa góðu. En það
gerist ekkert ennþá.“
Þau eru með túpur undir og sökk-
enda, Sunray Shadow á einni stöng,
segja ekkert annað þýða við þessar
aðstæður; vatnið hafi ekki verið nema
þrjár gráður um morguninn og nú er
rokið upp með stífri suðvestanátt.
María tekur upp stöng og gengur
niður að ánni. „Ég ætla að reyna að
kasta,“ segir hún brosandi. „Reyna
að koma línunni út.“
„Hérna er stórgrýttur botn og lax-
inn getur legið víða. Alveg uppí landi
hinumegin, en ég hef líka fengið fiska
í svona miklu vatni uppvið bakkann
hérna megin,“ segir Ólafur.
„Þetta lítum við ekkert á sem veiði-
túr þar sem við göngum að fiski.
Þetta er meira stemningin á bakk-
anum, að komast út í náttúruna.
Þarna kafaði lómur áðan og sjáðu
fiskiendurnar. Náttúran hér er stór-
kostleg. Við sáum ref þegar við
keyrðum niður að Stekk. Ég hef ekki
séð rjúpu núna en þær eltu okkur hér
í fyrra. En við sáum brotin egg. Öll
þessi upplifun er hluti af veiðinni, það
er svo afslappandi að komast út í
náttúruna.“
Sjö laxar í opnun
Ólafur og María hafa oft veitt í
Norðurá opnunardagana, hann sat í
fjögur ár í stjórninni og hún í tvö, og
þá veiddu þau svæðið fyrir neðan
Laxfoss. Nú eru þau í þriðja sinn á
Munaðarnessvæðinu og Stekknum.
„Í bestu opnuninni okkar vorum
við með sjö laxa á tveimur tímum.
Fimm voru drepnir, tveimur gefið líf;
þetta var á Stokkhylsbrotinu. Þessir
fimm laxar voru 25 kíló. Níu upp í
fimmtán pund. Við hefðum getað
fengið miklu fleiri þar en við veiddum
þetta eins og við veiðum yfirleitt, af-
slöppuð og ekki með nein læti.“
Ólafur þekkir Norðurá mjög vel
eftir fjölda veiðiferða en fyrst kom
hann að henni sem leiðsögumaður.
„Ég hafði aldrei komið hingað áður
og var plataður útí þetta; fékk
klukkutíma námskeið um ána kvöldið
áður. Svo var bara byrjað. Þetta var í
byrjun ágúst og ekkert veiddist. Ég
held að hollið hafi fengið fimm laxa.
Minn maður, bandarískur banka-
stjóri, var að koma til Íslands í fyrsta
skipti. Hann hafði aldrei áður hand-
leikið veiðistöng og ég held hann hafi
verið að stíga í fyrsta skipti á grænt
gras fyrir utan Central Park. En
upplifun hans var stórkostleg. Síðan
hef ég verið með leiðsögn hér nokkr-
um sinnum og veitt talsvert oft, sér-
staklega þó síðsumars. Þá er áin full
af fiski. Þú þarft að hafa fyrir veið-
inni, en ef þú ert útsjónarsamur og
duglegur geturðu uppskorið vel.“
Víst er náttúrufegurðin mikil við
þessa fjölbreytilegu veiðiá, sem sum-
ir segja fegursta áa, en sumir hafa á
orði að skiptingar milli svæða séu
hraðar og erfiðar.
„Það er gallinn við þetta, þessi
þjóðvegaakstur og örar skiptingar,“
samsinnir Ólafur. „Hinsvegar er allt
þetta vatnasvæði svo margbreytilegt
og heillandi.“
Hann á sér marga eftirlætis staði í
ánni. „Þegar ég veiði hér hlakka ég til
hverrar skiptingar, alls staðar eru
spennandi veiðistaðir. Ég á svo
margar góðar minningar héðan.
Bryggjurnar eru stórkostlegar,
Kríuhólminn finnst mér skemmtileg-
ur við ákveðnar aðstæður, Svarta-
gilsstrengirnir.“ Ólafur lygnir aftur
augunum og líður milli staða í hug-
anum; „Kálfhylsbrotið hér er einn af
uppáhalds stöðunum og mér finnst
dalurinn uppfrá frábær þegar fer að
líða á sumarið. Þar er mikið um eyra-
veiði, flottir fluguveiðistaðir.“
María er komin til okkar, Ólafur
tekur stöngina. og hún bætir fleiri
eftirlætisstöðvum í Norðurá við
listann. „Mér finnst Stekkjarfljótið
rosalega flottur staður og það er líka
fínt að eiga Glitstaðabrúna að
morgni. Við höfum stundum veitt
uppí dal í kringum 20. ágúst.“
Ein spinnstöng – 25 flugustangir
En komast þau hjón mikið frá í
veiði?
„Nei, alltof lítið,“ segir María. Okk-
ur finnst við aldrei komast nógu mik-
ið frá til að veiða. Við förum í Vatns-
dalsá nú seint í júní, annað er ekki
neglt niður. Svo fer ég alltaf í Sogið
seint á haustin, einhvern af síðustu
veiðidögunum.“ Hún er rómaður
Sogsfræðingur og viðurkennir að
hún þekki það vel. „Ég hef lært inná
Sogið,“ segir hún en bætir við að hún
fari þó stundum fisklaus þaðan eins
og aðrir.
Ólafur og María Anna eru daginn
út og inn að þjónusta veiðimenn og
segja það mjög gefandi starf. „Þetta
er okkar áhugamál; að vera innan um
veiðimenn allan daginn, handleika
veiðigræjur, fara til útlanda að kaupa
inn, skoða ný tæki og prófa, það eru
mikil forréttindi. En svo er frábært
að komast út í náttúruna og vinda of-
an af stressinu.“
Þau segja að oft sé mjög mikið að
gera, á sumrin eru verslanirnar opn-
ar alla daga vikunnar. „Þetta hefur
breyst mikið. Þegar við vorum að
byrja voru júní, júlí og ágúst góðir
mánuðir, desember ágætur, restin
var dauði og djöfull. Núna eru
kannski febrúar, mars og nóvember
rólegir mánuðir, annars er nóg að
gera.
Áður var verið að taka veiðivörur
inn um miðjan maí, en við sáum að
það yrði að lengja tímabilið. Við gát-
um ekki lengt veiðitímabilið en við
gátum aukið kaupgleði veiðimanna.
Þá fórum við að flytja inn vörur í
mars og vorum með allt tilbúið 1. apr-
íl, þegar silungsveiðin hefst. Fórum
þá að vera með vortilboð á nýjum
vörum til að fá fólk inn fyrr.
Svo fórum við líka inn í skotveiðina
og það lengdi tímabilið í hinn end-
ann.“
Ólafur og María segja áberandi
hvað vinsældir fluguveiðinnar hafa
aukist. „Það er ekki fjarri lagi að við
seljum 25 flugustangir á móti hverri
spinnstöng. Nú fara margir ungir
veiðimenn beint í fluguna, það er
skemmtileg þróun.“
Ólafur segir að konur séu líka að
fara í veiðina í auknum mæli. „Þegar
við vorum að byrja voru bara seldar
grænar neoprene-vöðlur. Þá komu
karlar inn, settu tærnar í aðra skálm-
ina og sögðu: þetta passar, ég ætla að
fá þær. Nú þarf spegil og búnings-
klefa. Það þarf að máta saman setter-
ingar, það er komnir tískustraumar í
veiðibransann. Konurnar eiga stóran
þátt í því en við erum ekkert betri.“
Við göngum af stað í átt að bílun-
um, nú á að færa sig niður á Mun-
aðarnessvæðið, þar sem Raflínu-
strengur bíður Maríu. Þá hringir
síminn, félagi þeirra í stjórn SVFR
sem er ofar í ánni.
„Við erum komin með þrjá!“ segir
Ólafur. „Jú, þrjá!“
Þögn.
Svo hlær hann. „Ég „heyrði“ svip-
inn á þér,“ segir hann við fisklausan
félagann.
Lax í fyrsta flugukastinu
„Í fyrra lenti elsti sonur okkar í
ævintýri hér, þegar hann setti í lax í
fyrsta flugukasti ævinnar. Það var í
Svartagilsstrengjum. Það gæti ekki
hafa verið betra. Strákarnir voru allt-
af með okkur, frá bernskuárum okk-
ar í veiði eigum við myndir af þeim á
bleiunni við Kálfhagahyl í Stóru-
Laxá. Þá fóru þeir með um allt á há-
hesti. Svo tóku við önnur áhugamál
hjá þeim er þeir eru að koma aftur
inn í veiðina.“
Eftir að hafa veitt Raflínustreng
án árangurs, kasta Ólafur og María í
Hallastreng, og verða heldur ekki
vör. Þau koma uppúr ánni og líta á
klukkuna. Tuttugu mínútur eftir af
vaktinni. Þau ræða hvað þau eigi að
gera og Ólafur leggur til að þau fari í
mat. María horfir á hann, svarar
engu en brosir.
„Svona er þetta,“ segir hann. „Hún
vill greinilega reyna einn stað enn.“
STANGVEIÐI | VEITT MEÐ MARÍU ÖNNU CLAUSEN OG ÓLAFI VIGFÚSSYNI Í NORÐURÁ
Eftir Einar Fal Ingólfsson
efi@mbl.is
Morgunblaðið/Golli
Rokkast. María Anna þenur stöngina við Hallastreng í Norðurá.
Tískustraumar
komnir
í veiðibransann
Í DAG er veitt með hjónunum Ólafi Vigfússyni og Maríu Önnu Clausen á Mun-
aðarnes- og Stekksvæðunum í Norðurá í opnun árinnar. Þau hjónin eiga og reka
verslanir Veiðihornsins í Hafnarstræti og Síðumúla. Auk þess að vinna saman í
verslununum alla daga veiða þau saman.
„Ef ég veiði ekki með Maríu vil ég helst veiða einn,“ segir Ólafur. „Við erum
ofboðslega góðir veiðifélagar. Það er aldrei neitt vesen hjá okkur.“
Góðir veiðifélagar
Morgunblaðið/Golli
Ólafur Vigfússon og María Anna Clausen.