Morgunblaðið - 11.06.2006, Side 15

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. JÚNÍ 2006 15
BÍLAFJÁRMÖGNUN
SNIÐIN AÐ ÞÍNUM ÞÖRFUM
FJÁRMÖGNUN
Eigð’ann
Eignastu bílinn
með hjálp Glitnis
• Bílalán
• Bílasamningur
Leigð’ann
Greiddu aðeins
fyrir afnot af bílnum
• Einkaleiga
• Rekstrarleiga
Glitnir Fjármögnun býður fjölbreytta
kosti við fjármögnun bíla og atvinnutækja.
Hafðu samband í síma 440 4400 eða
kynntu þér málið á www.glitnirfjarmognun.is
eina tónleika. Nokkrum tónleikum
var því bætt við og herlegheitin undu
fljótt upp á sig, tónleikarnir urðu alls
39 í Evrópu og Ameríku.
Waters notast við meðspilara frá
fyrri tónleikaferðalögum, þeim sem
hann fór í árunum 1999 til 2002 og
gátu af sér tvöföldu tónleikaplötuna
In the Flesh. Þeirra á meðal eru gít-
arleikararnir Andy Fairweather-
Low, Snowy White og Dave Kilm-
inster (ekki skyldur Lemmy „Motör-
head“ Kilminster svo vitað sé). Kil-
minster sá auk þess um að syngja að
mestu leyti Gilmour partana. Graham
Broad sá þá um trommuslátt (fjöl-
hæfur leiguspilari sem hefur m.a.
spilað með Alexis Korner, Mike Old-
field, Tinu Turner og Beach Boys) en
eins og fram hefur komið mun Nick
Mason, trommari Pink Floyd, leika á
nokkrum tónleikum.
Þrjár bakraddasöngkonur, Katie
Kissoon, PP Arnold og Carol Kenyon
sáu þá um bakraddasöng og stöku
sóló og spiluðu talsvert stórt hlutverk
á tónleikunum. Harry nokkur Waters
sá þá um Hammond leik, en hann er
sonur Rogers. Hárprúður ungur
maður, en rauðir „dreddarnir“ náðu
niðrá bak og skeggvöxturinn eftir því.
Gömlu Floyd-bolirnir
Tónleikaferðalag Waters hófst 2.
júní í Portúgal sem liður í Rock in Rio
hátíðinni, sem virðist heldur betur
vera farin að teygja út anga sína.
Tvennir tónleikar á Ítalíu fylgdu og
svo var það Berlín. Tónleikar númer
fjögur semsagt en ekki var fyrir nein-
um stirðleika að fara í flutningi.
Bandið vel þétt, auk þess sem var
virkilega góður andi yfir kvöldinu,
bæði utan við sviðið og á því. Hvort
sem það er viljandi eða ekki, þá er
hornkerlingarstimpillinn sem klínt
hefur verið á Waters á hröðu und-
anhaldi. Af honum stafaði ró, öryggi –
og vinsemd. Hann býr yfir miklum
kjörþokka, návist hans var bæði sterk
og þægileg.
Sjálfur tónleikastaðurinn Wuhl-
heide spilaði sterkt inn í stemn-
inguna, en hann er lengst í suðaustur
Berlín. Einslags nútíma hringleika-
hús, eða öllu heldur skeifa sem liggur
utan um sviðið. Upphækkaðir pall-
arnir með upphækkuðu sviðinu
tryggðu frábært útsýni, hvar sem þú
varst staddur. Rúm er fyrir 17.000 og
var sneisafullt eða svo gott sem.
Tónleikarnir voru auglýstir klukk-
an 19.30 (hófust um korteri síðar) og
hóf fólk að streyma inn um tveimur
tímum áður. Ein af hinum skemmti-
legum hliðarupplifunum við það að
fara á tónleika er að pæla í samsetn-
ingu áhorfenda. Eilífðarhippar voru
giska fjölmennir ásamt líka gall-
hörðum Floydurum á öllum aldri.
Ljósir gallajakkar mjög svo áberandi,
en ég held að þær flíkur séu meira
einkennandi fyrir Þýskaland (og þá
helst gamla austrið) en aðdáendur
Roger Waters. Á svona stundum
teygja menn sig aftast í fataskápinn
og draga fram gamla Floydbolinn
sinn. Var þeim skartað grimmt, og
voru þeir frá hinum ýmsu tímum.
Einn náunginn var í gallajakka, þar
sem í var saumað Division Bell um-
slagið. Fremur smekklaust hugsaði
ég, en um er að ræða síðustu hljóð-
versplötu Floyd frá 1994 og þá var
Waters víðsfjarri góðu gamni. Annar
var þá í David Gilmour bol og óttaðist
ég í smá stund að sá yrði grýttur!
Eins og að mæta í McCartney bol á
Lennontónleika. En kannski var
þetta til að merkja þá þíðu sem er
komin í samband þeirra Gilmours og
Waters (þíða sem mig grunar þó að
geti breyst í frost á augabragði).
Innblásinn
Bandið labbaði inn á svið, og allir
svartklæddir. Waters var skælbros-
andi, gekk að hljóðnemanum og hróp-
aði „Eins, Zwei, Drei!“ og við það
brast sveitin í „In the Flesh“ af Wall
plötunni. Hljómur frábær, ekkert hik
og ekkert vesen. Hljómburðurinn var
stórgóður frá upphafi til enda en það
er alltof oft sem frábærum tónleikum,
með frábærum listamönnum er
klúðrað í vondu kerfi. Ekkert slíkt
var að plaga hér, öll hljóðfæri mátti
greina skýrt og greinilega auk þess
sem krafturinn var allsvaðalegur er
við átti. Flugeldar hófust á loft í þessu
fyrsta lagi og á dramatískum augna-
blikum síðar á tónleikunum gaus eld-
ur upp í loft. Svona æfingar áttu þó
ekki við að mínu mati, því að það var
óþarfi að undirstrika eitt eða neitt á
tónleikunum, tónlistin og flutning-
urinn á henni sá um allt slíkt.
Fyrri hluti tónleikana innihélt lög
af plötum Floyd sem Waters samdi,
einkanlega af Wish You Were Here
og Final Cut. Tvö sólólög (eitt í tveim-
ur pörtum) voru þá flutt. Þetta fyrir-
komulag var vel að gera sig. Eðlilega
er flutningurinn á Dark Side beitan
en aldrei fannst manni sem Waters
væri að nýta tækifærið og lauma að
einhverju sem maður ekki vildi. Fyrri
hluti tónleikana var alveg jafn vel
heppnaður og sá síðari. Vúbbs, nú er
ég búinn að tala af mér. Já, þetta voru
semsagt mjög góðir tónleikar, eig-
inlega mun betri en ég átti von á.
Eftir „In The Flesh“ var það „Mot-
her“ einnig af Wall og nú skipti Wa-
ters yfir í kassagítar. Einfalt en
áhrifaríkt lag og sterk pólitísk vitund
Waters kom í ljós þegar hann lagði
sérstaka áherslu á línurnar „Mother,
should I trust the Government?“ Wa-
ters svaraði spurningunni sjálfur með
viðeigandi látbragði.
„Og núna skulum við snúa okkur
að einhverju allt allt öðru,“ sögðu
Monty Python gjarnan. Elsta lag efn-
iskrárinnar stakk nokkuð í stúf við
annað, en hér er um að ræða „Set the
Controls for the Heart of Sun“ af
Saucerful of Secrets, annarri plötu
Pink Floyd frá árinu 1968. Ein-
staklega sýrulegið lag, gæti verið eft-
ir Doors þess vegna og angan af
maríjúana tók nú að líða um loftið (ég
hélt að menn myndu bíða með að fíra
í þar til að „Have a Cigar“ kæmi…).
„Shine on you Crazy Diamond“ var
næst og vel tekið og var það upphafið
að Wish You Were Here þrennu.
Næstu komu svo „Have a Cigar“ og
titillagið, allt unaðsleg lög af þessari
dásamlegu plötu sem stendur nánast
jafnhliða Dark Side… hvað gæði
varðar.
Þá var komið að hinni umdeildu Fi-
nal Cut, síðustu plötu Floyd sem Wa-
ters tók þátt í og hefur verið kölluð
sólóplata hans, í flutningi Pink Floyd.
Sálarrót Waters náði hér hámarki og
fengum við að heyra „Southampton
Dock“ og „The Fletcher Memorial
Home“. Sólólög voru þvínæst á dag-
skrá, fyrst „Perfect Sense“, hluti eitt
og tvö af plötunni Amused to Death.
Hér fór upplásinn geimfari að fljúga
um sviðið (og hefur Waters vonandi
tryggt sér notkunarrétt á honum).
Eitthvað var geimfarinn klaufalegur,
þar sem hann rak stefnulaust um
rjáfrið í eina eða tvær mínútur. Ég
hefði frekar viljað sjá svínið.
Flutningurinn á þessu lagi kom
hins vegar fólki í opna skjöldu. Gríð-
arlega kraftmikið og tilfinninga-
þrungið og Waters við það að sleppa
sér á tímabili. Þrímælalaust hápunkt-
ur fyrri hlutans. Strax á eftir var það
„Leaving Beirut“ lag sem Waters gaf
út fyrir tveimur árum á vefnum
(geislasmáskífa kom reyndar út í Jap-
an). Gríðarlega pólitískt lag sem
fjallar um innrásina í Írak og vandar
Waters Blair, Bush og félögum ekki
kveðjurnar. Það var merkilegt hve
innblásinn Waters var í þessum lög-
um og hefði hann að ósekju mátt
skjóta inn fleiri sólólögum. Fyrri
hlutinn endaði svo á hinu stórgóða
„Sheep“ af Animals.
Máninn brosir
Eftir stutt hlé kom sveitin aftur á
svið og tók til við Dark Side of the
Moon. Eftir dramatísk inngangs-
hljóðin hóf sveitin leik með „Speak to
Me/Breathe“ og áhorfendur vel með
á nótunum, greinilegt á vara- og lík-
amshreyfingum margra að þeir
kunna plötuna aftur á bak og áfram.
„On the Run“ var klikkað, talandi
um lag á undan sinni samtíð. Nú fyrst
tók maður virkilega eftir þessum um-
hverfða hljóm sem Waters notar, há-
talarar allt í kring og áhrifin mögnuð.
Lagið var keyrt upp í enn meiri geð-
veiki en á plötunni, mergjað dæmi.
Svo komu þau eitt af öðru, „Time“,
„The Great Gig in the Sky“ og „Mo-
ney“, allt fullkomlega flutt af Waters
og sveit hans. Söngurinn í „The Great
Gig…“ var sérstaklega áhrifamikill.
Athyglisvert var að söngnum var
skipt á milli einstakra spilara eftir
lögum. Dark Side rann fumlaust í
gegn, allt þar til hjartslátturinn var
einn eftir. Sveitin þakkaði fyrir sig,
buktaði sig og beygði og hvarf af svið-
inu. Kom þó fljótlega aftur og flutti
fimm aukalög. Þessir tónleikar voru í
rauninni þrír fyrir einn tilboð. Lög úr
ýmsum áttum í fyrri hlutanum, heil
plata í þeim seinni og svo frábær
fimm laga Wall-svíta í uppklappinu.
Hófst hún á „The Happiest Days Of
Our Lives“, kynngimögnuð byrjun og
svo óðar í slagarann, „Another Brick
In The Wall, Part 2“. Nú var fólki
staðið upp og átti ekki í erfiðleikum
með að fylla upp í skólakórinn sem er
á upprunalegu útgáfunni. Næst var
það hið snotra „Vera“ sem leiddist út
í brjálaða útgáfu af „ Bring the Boys
Back Home“. Og þið megið giska einu
sinni á hvaða lag sleit kvöldstundinni.
„Comfortably Numb“ var einfald-
lega stórkostlegt. Þvílíkt lag! Sorg-
legt og ægifallegt í senn og súmerar
listamanninn Roger Waters upp sem
virðist ekki geta annað en lagt öll spil
á borð án þess að skeyta um útkom-
una. Lög hans geta því átt það til að
vera yfirdrifin, stundum tilgerðarleg
en þegar vel tekst til … þá tekst VEL
til. Þetta lag er hreinlega fullkomið.
Tónleikarnir voru alls tveir og hálf-
ur tími og maður upplifði eitthvað
sem mætti kalla sátt. Maður var
mettur og hafði á tilfinningunni að
Waters væri virkilega að gefa af sér,
að þetta væri eitthvað sem skipti
hann raunverulega máli.
Góða skemmtun í Egilshöll!
Tónleikar Roger Waters í Egilshöll
fara fram mánudaginn 12. júní. Miða-
sala er á midi.is og í Skífuverslunum
Laugavegi, Kringlunni og Smáralind.
Einnig er hægt að kaupa miða í BT
Akureyri og í BT Selfossi.
arnart@mbl.is