Morgunblaðið - 17.11.2006, Blaðsíða 45

hverju fyrir fullorðna, sem okkur
krökkunum fannst vont. – Gaman,
ef hægt væri að smakka nú.
Hún var listakokkur og -skreyt-
ingarmaður og frábær heim að
sækja. Það fengu þau að reyna
þýsku tengdaforeldrar Lilju sem
tóku Dúdú í dýrlingatölu strax í
upphafi. Hún knúsaði þau við fyrstu
kynni, nokkuð sem ekki er alvana-
legt í þeirra ranni og þar með var
ísinn brotinn. Þau féllu alveg fyrir
henni og þótt hún talaði ekki þýsku
og þau ekki ensku töluðu þau saman
með handahreyfingum og bara
hvert á sínu máli og skemmtu sér
konunglega þegar þau hittust.
Senda þau innilegar samúðarkveðj-
ur til ástvina Dúdúar.
Í gamla daga átti hún bródering-
arvél sem hún bróderaði lykkju-
sporamynstur með og hafði silki-
pappír á milli, sem við fengum
stundum að hjálpa til við að pilla
burt ef við vönduðum okkur. Meðal
annars bróderaði hún pilsið og slóð-
ann á brúðarkjólnum sem við syst-
urnar giftum okkur í og þykir ein-
hver flottasti brúðarkjóll sem sést
hefur. Hún festi perlur og steina
inn í mynstrin þannig að það glitti
á.
Svo rifjast líka upp öll flottu rýja-
teppin, petit-point myndirnar, olíu-
myndirnar og postulínshlutirnir
sem hún gerði og gaf í gjafir. Líka
fallega matar- og kaffistellið sem
hún málaði með natni með alls kyns
myndum eftir því sem við átti og í
stíl við listrænan smekk. Hún gerði
allt vel sem hún gerði, fannst ekki
taka því að gera það öðruvísi.
Við Hulda, Lilja og Hafliði Hall-
dórsbörn sendum innilegar samúð-
arkveðjur til Óttars, Ragnars og
fjölskyldu. Minningin lifir.
Hulda Halldórsdóttir.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elskuleg mágkona mín Lilja
kvaddi þennan heim fimmtudags-
kvöldið 9. nóvember. Hún hefur ef-
laust verið södd lífdaga eftir eins og
hálfs árs dvöl á hjúkrunarheimilinu
Droplaugarstöðum, en þar reyndist
allt starfsfólkið henni vel og var un-
un að sjá hve fín hún var hjá þeim.
Fyrstu kynni mín af Lilju voru
fyrir tuttugu árum, er eldri bróðir
minn kynnti hana fyrir okkur og
fjölskyldunni. Frá fyrsta degi féll
okkur vel við hana og það var eins
og hún hefði alltaf tilheyrt fjöl-
skyldunni.
Lilja var átján árum eldri en Ótt-
ar bróðir, en við fundum engan ald-
ursmun á þeim. Þau báru mikla
virðingu fyrir hvort öðru og sam-
band þeirra var yndislegt.
Lilja var einstaklega falleg kona
bæði innst sem yst. Hún hafði yndi
af að klæða sig vel og var alltaf
glæsileg. Það voru nokkur símtölin
sem ég fékk, þar sem hún var í vafa
um hverju hún ætti að klæðast við
þetta eða hitt tækifærið, og þótti
mér afar vænt um að hjálpa henni
með valið. Lilja var mikil listakona
og hönnuður. Hún saumaði kjóla og
bróderaði í þá, málaði heilu stellin,
lampa og vasa, málaði myndir og
hannaði og saumaði veggteppi.
Margt af þessum munum prýða
hennar fallega heimili í Eskihlíð.
Óttar og Lilja ferðuðust mikið með-
an heilsa hennar leyfði. Aðallega
var farið til Spánar eða Ameríku og
oftast með vinafólki sínu. Við Einar
eigum góðar minningar frá ferð
með þeim til Flórída. Ég held að
það hafi rignt meiripart ferðarinnar
en við Lilja létum það ekki á okkur
fá og eyddum dögunum í mollunum.
Lilju fannst við hjónin vera alltaf á
ferðalögum og sagði oft við mig
þegar ég hringdi í hana „ertu að
koma, eða ertu að fara“.
Ég get ekki annað en hælt Óttari
bróður hve vel hann hugsaði um
Lilju eftir að hún veiktist á meðan
hún var heima. Eftir að hún fór á
dvalarheimilið fór hann á hverjum
degi og sat hjá henni. Þó að erfitt
hafi verið að skilja hvað hún sagði,
náðu þau samt sambandi við hvort
annað með því að haldast í hendur.
Ég veit að missir Óttars er mikill.
Nú er hún Lilja mín lögð upp í sitt
síðasta ferðalag héðan af jörðu. Ég
bið algóðan guð að vernda hana.
Elsku Óttar minn, Ragnar, Sig-
rún, Bylgja, Örvar, Dröfn og fjöl-
skyldur, megi góður guð halda
verndarhendi yfir ykkur og milda
hjá ykkur sorgina.
Ólöf Októsdóttir.
Góð sambýliskona okkar hefur
kvatt þennan heim. Lilja Hafliða-
dóttir var einn af frumbýlingum í
Eskihlíð 8-a árið 1955 er fluttu inn í
nýja blokk sem þá voru helst
byggðar. Mikið verk var framundan
hjá öllum íbúðareigendum við að
ganga frá eigninni að innan og utan.
Vann hver íbúðareigandi hörðum
höndum við að fullgera eign sína
sjálfir, þá voru lán mjög takmörkuð.
Lilja sagði eitt sinn í gamni að hún
hefði fjármagnað sína íbúð að mestu
með heklunálinni.
Góð kynni tókust með fólkinu þar
sem áhugamálin voru þau sömu og
allt samkomulag einstaklega gott.
Þegar að lóðinni kom lenti það
mest á mönnum okkar að keyra
mold, hreinsa steina og sá fyrir
grasi. Seinna var trjám plantað og
var Lilja í essinu sínu við að skapa
og skipuleggja sólbaðskot og
blómabeð, hún var hamhleypa til
allra verka, einstakur fagurkeri á
alla hluti jafnt inni sem úti.
Hvað sem hún hönd á festi varð
að listaverki, málverk, postulín,
teppahnýting og allt sem nöfnum
tjáir að nefna lék í höndum hennar.
Fleiri kosti hafði hún, hún kunni
hvorki að nöldra eða finna að hjá
öðrum hún bara lagfærði eða þreif
sjálf ef einhverju var ábótavant í
húsinu en dáðist að og þakkaði allt
hjá öðrum enda skapaðist sterk
væntumþykja hjá okkur öllum,
hverju til annars sem aldrei mun
rofna.
Þung áföll fékk hún samt í sínu
lífi eins og margir. Nýgift missti
hún mann sinn í Goðafoss-slysinu
mikla, þá ófrísk að syni sínum sem
ber nafn föður síns, sem hann aldrei
sá, og er sami ljúflingurinn. Þá
missti hún líka seinni mann sinn
Jón Elíasson úr hjartaáfalli 1983
eftir nær 30 ára sambúð. Mann sem
var hvers manns hugljúfi sem alltaf
var tilbúinn til allra verka og áttum
við honum mikið að þakka því eins
og Lilja var hann fyrstur út ef eitt-
hvað átti að gera í sameigninni.
Foreldrar Lilju voru líka til heim-
ilis hjá þeim fram á gamals aldur að
þau fluttu á Hrafnistu. Í lokin, eftir
að Jón Elíasson, dó varð mikið tóm-
leiki hjá henni einni í íbúð sinni en
hún harkaði af sér og vann af kappi
við verslunarstörf hjá vinkonum
sínum sem ráku kvenfatabúðina
Dídó. Fyrst á Hverfisgötunni og svo
í Kringlunni, það átti vel við hana.
Svo skeði það fyrir nokkrum ár-
um að hún vann stærsta vinning
sinn í lífsins happadrætti, sem var
vinurinn Óttar Októsson, sem bjó
með henni „góðu síðustu árin henn-
ar“ með fallegu umvafi hlýleikans
og annaðist hana veika með sér-
stakri umhyggju hvern einasta dag.
Hann á heiður skilinn.
Kristín og Einar.
Nú hefur Liljan okkar fengið
hvíldina. Við söknum hennar úr
hópnum okkar.
Í tugi ára hefur það verið viðtekin
venja nokkurra kvenna að hittast
hvern virkan dag í sundlaugunum í
Laugardal kl. 8 að morgni. Lilja var
ein af þeim. Hún var aldursforset-
inn í hópnum en yngst í andanum.
Við dáðumst að henni þegar hún
hnarreist og fjaðurmögnuð tók sinn
göngutúr umhverfis laugina eftir
sundsprettinn en það gerði hún
hvernig sem viðraði, vetur, sumar,
vor og haust. Við töluðum stundum
um það hinar í hópnum að aldur
hennar hlyti að vera tímaskekkja.
Hún var dama fram í fingugóma,
fíngerð og tíguleg, auk þess sem
hún var listakona af guðs náð. Það
lék bókstaflega allt í höndunum á
henni. Hún var jafnvíg á fatasaum,
útsaum og postulínsmálun. Lilja var
höfðingi heim að sækja og sló oft
upp veislu fyrir okkur sunddrottn-
ingarnar. Á heimili hennar var okk-
ur ekki í kot vísað. Veggina prýddu
útsaumaðar myndir og glæsilegar
veitingarnar voru bornar fram í
handmáluðum postulínsstellum.
Allt voru þetta listaverk sem hún
hafði skapað.
Lilja var ævinlega jákvæð, glöð
og kát og ánægð með líf sitt og til-
veruna, þrátt fyrir það að hún hefði
fengið sinn skammt af lísins mót-
læti. Slíkt bar hún aldrei á borð fyr-
ir okkur. Hún sagði okkur alltaf að
hún væri lukkunnar pamfíll og byrj-
aði hún að tala um það eftir að hún
hitti hann Óttar sinn, fyrir ná-
kvæmlega tuttugu árum nú í nóv-
ember. Ekki munum við það svo
gjörla, þó að við vitum hitt, að hún
var afskaplega hamingjusöm með
honum Óttari sínum og sagði okkur
að hann bæri sig á höndum sér og
það hefur hann svo sannarlega sýnt
á þeim tveimur og hálfa ári sem
veikindin hafa bankað markvisst á
dyr hennar.
Við biðjum Guð að blessa minn-
ingu Liljunnar okkar og vottum
Óttari, Ragnari syni hennar og fjöl-
skyldu einlæga samúð okkar.
F.h. sunddrottninganna í Laug-
ardalslauginni
Sigríður Sigurbergsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. NÓVEMBER 2006 45
Mánudaginn 23.
október yfirgaf Ingi-
björg vinkona okkar
þennan heim eins og
hún lifði, í styrkri trú á Krist, æðru-
laus og umvafin ástvinum sínum.
Hún skilaði einstöku ævistarfi, langt
umfram marga sem deyja í hárri elli
eins og börnin hennar og barnabörn-
in bera vitni um.
Jafnt í einkalífi og í vinnu valdi
hún að þjóna öðrum af álúð og kær-
leika. Hún lifði fyrir fjölskyldu sína
en Sævar og börnin voru miðjan í lífi
hennar og það var ekkert sem hún
vildi ekki gera fyrir þau.
Hún hélt styrkri kærleikshendi
utan um sína, einnig eftir að hún var
sjálf orðin alvarlega veik. Börnin og
barnabörnin voru alltaf velkomin og
hún naut þess að hafa alla fjölskyld-
una hjá sér hvenær sem færi gafst.
Lengst af fór hún daglega til föður
síns og sinnti honum af einstakri al-
úð ekki síst eftir að móðir hennar féll
frá og hann tapaði heilsu. Móðir
hennar lést fyrir 18 árum eftir löng
og erfið veikindi og Ingibjörg stóð
Ingibjörg Gestsdóttir
✝ Ingibjörg Gests-dóttir fæddist í
Reykjavík 14. des-
ember 1949. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi að morgni
23. október síðast-
liðinn og var jarð-
sungin frá Bústaða-
kirkju 3. nóvember.
eins og klettur við hlið
hennar allt til enda.
Ingibjörg var vina-
mörg enda einstök í
allri umgengni. Hún
var sterk kona en hóg-
vær og viðkvæm og
alltaf með fullkomlega
á hreinu hvað virki-
lega skipti máli í lífinu.
Við sjáum hana fyrir
okkur glaða, rólega og
yfirvegaða ýmist
prjónandi peysur og
húfur á barnabörn eða
bjóðandi upp á dýrleg-
ar hnallþórur.
Það er skarð fyrir skildi hjá okkur
vinkonunum en mestur er þó missir
eiginmanns, barna, tengdabarna,
föður og bræðra. Hjónaband Ingi-
bjargar og Sævars var afar farsælt
og þau nutu samvistanna hvert við
annað. Síðustu dagana hennar sást
skýrt hve vel þeim hefur tekist upp-
eldi barnanna. Ásta, Maja, Jónína og
Gestur stóðu styrk með föður sínum,
umvöfðu móður sína kærleika og
hlýju og sýndu vel að þau eru mörg-
um sömu eiginleikum gædd og hún.
Þétt við hlið þeirra og af sama kær-
leika stóðu makar þeirra.
Við erum þess fullvissar að nú hef-
ur einlæg trú hennar ræst og að hún
dvelur sæl í náðarfaðmi Guðs. Megi
ljúfar minningar um einstaka konu
og kærleika hennar styrkja ástvini
hennar alla tíð.
Guðrún, Ingibjörg, Jóna,
Hjördís og Kristín.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð, hlýhug og vináttu við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÁLFHEIÐAR ÓLADÓTTUR,
Garðatorgi 7,
Garðabæ.
Þórunn Kolbeinsdóttir, Gísli Jónsson,
Þórdís Kolbeinsdóttir, Hafsteinn Sæmundsson,
Egill Kolbeinsson, Guðbjörg S. Hólmgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts
ÓLAFS HAUKS HELGASONAR
kennara.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki dvalar- og
hjúkrunarheimilisins Grundar fyrir góða og kær-
leiksríka umönnun.
Ágúst Hörður Helgason,
Herdís Helgadóttir,
Guðlaugur Helgason,
Anna Helgadóttir, Pétur Baldursson,
Hálfdán Helgason, Hjördís Magnúsdóttir,
Gizur Ísleifur Helgason, Benedicte Atterdag Helgason.
✝
Innilegt þakklæti til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð við fráfall móður okkar, tengdamóður,
ömmu, langömmu og langalangömmu,
PETRONELLU S. ÁRSÆLSDÓTTUR,
(Ellu frá Fögrubrekku Vestmannaeyjum),
sem jarðsungin var þriðjudaginn 7. nóvember sl.
Börn hinnar látnu,
Laufey, Birna, Kristján og Ásta Gunna
Kristjánsbörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu
við andlát og útför bróður míns,
LEIFS JÓHANNESSONAR
hárskera,
Rauðagerði 20.
Elín Jóhannesdóttir Arnholtz
og aðrir aðstandendur.
✝
Innilegustu þakkir til allra þeirra er auðsýndu okkur
hluttekningu vegna andláts
ÁSTU JÓHÖNNU KRISTINSDÓTTUR
frá Löndum,
Dverghamri 11,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðisstofnun-
arinnar í Vestmannaeyjum fyrir einstaka umönnun
og hlýju.
Garðar Sigurjónsson,
Þórir Garðarsson, Þórunn Einarsdóttir,
Kristín Garðarsdóttir,
Sigrún Lilja Kristinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.