Morgunblaðið - 13.01.2007, Síða 31

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. JANÚAR 2007 31
✝ Halldóra Guð-laug Steindórs-
dóttir fæddist í Ós-
gerði í Ölfusi 7.
febrúar 1927. Hún
lést á hjúkr-
unardeild Dval-
arheimilisins Áss í
Hveragerði 7. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þorkel-
ína Sigurbjörg Þor-
kelsdóttir, f. 25. júlí
1894 í Reykjavík, d.
20. apríl 1945, og
Steindór Sigurbergsson, f. 12. júní
1890 í Fjósakoti í Leiðvallahreppi
í V-Skaft., d. 30. maí 1930. Systk-
ini Halldóru eru Sveinn, f. 7. des.
1913, d. 3. febr. 1944; Guðríður, f.
12. okt. 1916, d. 26. ágúst 2001;
Guðbergur Aðalsteinn, d. 1. okt.
1921, og Sigurbjörg Svanhvít, f.
22. júlí 1925. Foreldrar Halldóru
bjuggu í Reykjavík, Hafnarfirði
og um skeið í Mosfellssveit, en
fluttust að Ósgerði í Ölfusi 1926.
Steindór faðir hennar lést aðeins
fertugur að aldri og fluttist Sig-
urbjörg móðir hennar þá til
Hveragerðis og hélt þar heimili
Valgerður, f. 15. apríl 1950, maki
hennar er Sigursveinn K. Magn-
ússon. Dætur þeirra eru: a) Diljá,
maki hennar er Kristinn Benedikt
Valdimarsson. Sonur þeirra: Jak-
ob Árni. b) Ólöf, maki hennar er
Amit Goyal. Synir þeirra: Madhav
David og Isak Aryan. 3) Steindór,
f. 26. júní 1953, maki hans er Ólöf
Jónsdóttir. Börn þeirra eru: a)
Halldóra Guðlaug, maki hennar
er Víðir Ingólfur Þrastarson.
Dóttir þeirra: Kamilla Líf. b)
Sveinn, maki hans er Guðrún
Svala Gísladóttir. Börn þeirra:
Friðveig Dögg og Skarphéðinn
Steinn. c) Anna Guðrún, d) Arnar
Elí, e) Ólafur Dór. 4) Guðríður, f.
15. apríl 1956, maki Kristján B.
Gíslason: Börn þeirra eru: a)
Kristín, sonur hennar: Benedikt
Jökull. Faðir Benedikts Jökuls:
Helgi Þór Einarsson. b) Val-
gerður, maki hennar er Bjarki
Guðjónsson. Sonur þeirra: Óliver.
c) Tinna, maki hennar er Ástþór
Pétursson. d) Ívar Marteinn, e)
Atli Sigurður. 5) Sigurbjörn Ár-
mann, maki hans er Sigríður
Anna Hjartardóttir. Dætur þeirra:
a) Dagný Sif b) Anna María c)
Linda Dögg. Barn Sigurbjörns
Ármanns og Sigurborgar Atla-
dóttur: d) Gunnar Atli.
Úför Halldóru Guðlaugar verð-
ur gerð frá Hveragerðiskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Jarðsett verður að Kotströnd í
Ölfusi.
fyrir börn sín.
Hinn 11. maí 1945
giftist Halldóra Gesti
Eyjólfssyni, f. 11.
maí 1921 á Húsatóft-
um á Skeiðum, d. 21.
mars 2000 í Reykja-
vík. Foreldrar hans
voru hjónin Guðrún
Sigmundsdóttir, f. 1.
júní 1889 á Vatns-
enda í Villingaholts-
hreppi, d. 28. des.
1931, og Eyjólfur
Gestsson, f. 30. júlí
1883 á Húsatóftum,
d. 15. apríl 1976.
Þau Halldóra og Gestur bjuggu
allan sinn búskap í Hveragerði og
ráku þar eigin garðyrkjustöð.
Börn Halldóru og Gests eru: 1)
Eyjólfur, f. 29. ágúst 1946. Börn
hans eru: a) Áslaug Dóra, maki
hennar er Sigurður Nordal. Börn
þeirra: Jón, Solveig og Stefán.
Móðir Áslaugar Dóru er Sig-
urþóra Stefánsdóttir. b) Guðrún
Ruth, maki hennar er Lýður Guð-
mundsson. Sonur þeirra: Alexand-
er. c) Gestur. Móðir Guðrúnar og
Gests (skildu) er Sigurbjörg Ing-
unn Vermundsdóttir. 2) Sigrún
Elsku mamma mín. Nú hefur þú
fengið hvíldina eilífu, hvíldina sem
þú hefur um langt skeið þráð. Eftir
slysið sem þú lentir í fyrir einu og
hálfu ári hefðum við svo mikið viljað
verða meira að liði, geta skilið betur
það sem þú tjáðir þig um, fundið bet-
ur hve þú máttir líða, létt þér lífið.
Þú barðist hetjulega við erfiðar að-
stæður, vildir mikið hafa okkur hjá
þér, sýndir það með þínum gömlu
viðbrögðum sem við héldum að
hefðu glatast, elskuna, blíðuna, og
gömlu umvandanirnar. Við sáum þig
styrkjast til gangs og athafna. Svo
kom reiðarslagið, þú varðst fyrir
öðru áfalli. Gripið var fram fyrir
hendur okkar og þú svæfðir þig
svefninum langa.
Elsku mamma mín, við þökkum
þér allt það sem við fengum að njóta,
umhyggju, gjafmildi og tryggðar.
Þökkum þér fyrir í hve mörgu þú
varst fyrirmynd, vinnusemi, sam-
viskusemi, heiðarleika, nákvæmni. Í
þér varstu listræn, útsjónarsöm og
smekkleg. Gerðir sömu kröfur til
sjálfrar þín og annarra. Kostir þínir
hefðu staðist hágæðakröfur á hvaða
sviði þjóðlífsins sem er. Innst inni
varstu kannski feimin og óörugg, þó
þér tækist vel að fela það. Stundum
sagðir þú frá gömlum dögum, frá
elskunum okkar Völu og Bjössa,
Júllu, afa þínum og ömmu í Nýjabæ
og á Kirkjuferjuhjáleigu, öll voru
þér svo góð. Móður þinni sem var
svo dugleg að brjótast áfram, ekkja
með börnin sín fimm. Einnig frá
Steindóri afa sem lést þegar þú varst
lítil og þú leitaðir svo mikið að, stóra
bróður ykkar Sveini sem þið misstuð
of snemma. Þú varst yngst og margt
greyptist inn í vitund lítillar stúlku.
Minntist líka oft Duddu systur þinn-
ar sem var alltaf nálæg. Hennar
nafn og nafn Gests föður okkar máð-
ist aldrei úr minni þínu. Já, það gust-
aði af henni mömmu þegar hún gekk
til starfa með skipulag og hirðusemi
að vopni, inni við eða úti í gróðurhús-
um, þar var hún föður okkar sam-
herji. Í félagi byggðu þau myndar-
lega garðyrkjustöð með fjölbreyttri
ræktun. Þau lögðu hart að sér og oft
var handagangur til að allt gengi
upp. Það er mikils virði að hafa orðið
vitni að þessu lífsævintýri. Já, það
var ljómi yfir foreldrum okkar þegar
þau gáfu sér tíma til að líta upp úr
dagsins önn, bjuggu sig upp og
brugðu sér frá, á árshátíð kven-
félagsins, samkomur eða í ferðalög
sem voru yfirleitt austur í Skafta-
fellssýslu, kirkjukórsferðir eða utan-
lands. Þau voru fallegt par og ang-
anin af „Tabu colonia“ fannst okkur
fullkomna ásýndina. „Það veit eng-
inn hvað hann Gestur var mér góð-
ur,“ hafði mamma að orði eftir að
pabbi lést. Nú er hún komin á vit ei-
lífðarinnar, meðal þeirra sem hún
saknaði. Við, systkinin og fjölskyld-
ur þökkum ástkærum foreldrum
okkar líf og samveru alla. Megi þau
hvíla í friði. Bænina hér skrifaði
mamma niður á miðakorn og hafði
hjá sér:
Guð, vor góður faðir,
geymdu börnin þín,
lát í fjarska lifa
ljósið, sem þar skín.
Ávöxt orða þinna,
andans helga sáð,
vernda þú og veittu
vöxt, af þinni náð.
(Sigurbj. Ein.)
Fyrir hönd okkar systkinanna
þakka ég einnig þeim sem veittu
móður okkar aðhlynningu og hugg-
un í veikindum hennar.
Sigrún Valgerður
Gestsdóttir.
Elsku amma. Á svona stundu lít-
um við til baka og minningar verða
að miklu umtalsefni. Það fyrsta sem
kemur til umræðu er hve heimili
ykkar afa í Hveramörk 2 var hlýtt og
ávallt opið okkur öllum. Í forstofunni
mættu okkur alltaf opnir armar og
þúsund kossar. Aldrei var farið það-
an með tóman maga eða án brosa á
vörum.
Hún amma okkar var snillingur
þegar kom að matargerð, hvort sem
um sósur, steikur, tertur, smur-
brauð eða rækjusalat var að ræða.
Amma var með risastórt hjarta og
nutum við öll góðs af því. Hún var
hnyttin, brosmild og sagnagóð. Sög-
urnar sem hún sagði okkar eru
ógleymanlegar, sagan af því þegar
amma og afi kynntust og giftu sig og
sögur frá æskuárum hennar. Amma
okkar var mjög skipulögð og vandaði
til allra verka. Allir hlutir áttu sinn
stað og enginn pakkaði gjöfum inn
jafn vel og amma. Amma gerði allt
best.
Amma og afi elskuðu hvort annað
heitt og þau voru hálfgerð ástarsaga.
Eitt sinn þegar afi fór út í gróðurhús
að vinna fór amma út í borðstofu-
glugga, horfði á eftir honum og
sagði: „Elsku kallinn minn“. Það ylj-
ar okkur um hjartarætur að hugsa
til þess að nú séu þau saman á ný.
Við erum þakklátar fyrir að hafa
notið návistar þinnar og minningar
þeim tengdar munu ávallt fylgja
okkur.
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
– láta sig í vöku dreyma.
Sólskinsdögum síst má gleyma,
– segðu engum manni hitt!
Vorið kemur heimur hlýnar,
hjartað mitt!
(Jóhannes úr Kötlum)
Kristín, Valgerður og Tinna.
Þú virtist alltaf vera til fyrir aðra
og heimili þitt var stolt þitt og virð-
ing. Þú hafðir þokka hinnar skyn-
sömu og duglegu húsmóður og garð-
yrkjukonu sem ræktar og byggir
upp.
Handbragð þitt var rösklegt og
vandvirkt og þú vissir alltaf hvað
næsta hreyfing átti að fela í sér, það
var eins og fullkomið púsluspil að sjá
þig vinna. Hvernig áttir þú að geta
skilið klaufaskapinn í þessu barna-
barni þínu sem var ósköp óvant. En
þú lagðir þig alla fram um að kenna
og sýndir með mikilli dirfsku hvern-
ig best væri að raða blómapottunum:
Tíu plastgöt frá járnröndinni – þar
settum við fyrsta pottinn, eftir það
reglulegt millibil, 13 plastgöt milli
hverrar raðar. Sópuðum vel undir
pottunum með hendinni áður en þeir
voru lagðir niður. Þannig urðu gróð-
urhúsin að listagalleríi hjá ömmu
minni og virkilegt augnayndi. Þú
varst góð og leyfðir mér að sofa á
morgnana. Aldrei fannst þér þörf á
að reka á eftir þessari vinnukonu
þinni sem þú hlýtur að hafa brosað
að. Ef hún afkastaði einhverju (með
vasadiskóið í eyrunum) varstu yfir
þig ánægð og hrósaðir henni í bak og
fyrir – fyrir dugnaðinn. Þetta örvaði
mig og ég reyndi að hafa mig alla
við. Við horfðum saman á sjónvarpið
á kvöldin, við afi sátum fram eftir, en
amma þurfti oft á hvíld að halda eftir
langan og annasaman dag.
Paradís á jörðu var heimili þitt
fyrir okkur. Annan í jólum ætlaði
dýrðinni aldrei að ljúka á Hvera-
mörk 2. Þú varst drottning hússins
og allt var unaðslegt! Ekkert
skyggði á gleðina og þú gerðir allt
svo fullkomið fyrir okkur. Þú varst
alltaf til staðar fyrir hina. Það var
þinn háttur og þú vildir ekki heyra
þegar kvartað var yfir því að þú vær-
ir ekki sest. „Svona, látið ekki
svona!“ Það sem skipti máli var að
öllum liði vel og þú varst að búa í
haginn fyrir okkur. Það var erfitt
eftir slysið að þú skyldir ekki ná
heilsu á ný og þurfa að eyða 16 mán-
uðum í heimi sem við höfðum ekki
alltaf aðgang að. Baráttuhugurinn
brást þér ekki, en við ofurefli var að
etja.
Ég þakka þér tilveru mína, elsku
amma. Ég hef notið alls þess sem þið
gerðuð fyrir mig. Takk fyrir það,
elsku amma og elsku afi – að eilífu.
Ykkar elskandi
Ólöf.
Ég sakna þín amma mín, en mikið
held ég að þér líði vel núna með hon-
um afa, því þú saknaðir hans svo sárt
eftir að hann hvarf frá. Þið voruð svo
dásamleg saman. Alltaf gat afi með
glettninni sinni komið þér til að
hlæja og lyft þér upp þegar þú þurft-
ir á því að halda. Þannig sé ég ykkur
fyrir mér núna, hlæjandi og ham-
ingjusöm.
Orðin „hamingja“ og „ástríki“ eru
mér efst í huga þegar ég hugsa um
stundirnar sem við barnabörnin átt-
um hjá ykkur afa. Vonandi vissuð þið
bæði hversu mikið þið voruð elskuð
og dáð af okkur öllum. Ég man hvað
ég var alltaf yfir mig spennt þegar
einhver frændsystkina minna voru
væntanleg í heimsókn til ykkar eða
blásið var til veislu.
Það er svo skrítið amma mín, að
ég tengi hina ýmsu hversdagslegu
hluti og athafnir við þig. Eins og
þegar ég brýt poka vandlega saman
og kem fyrir í pokaskúffunni. Víðir
gerir stundum grín að mér fyrir það,
ætli afi hafi líka gert grín að þér fyr-
ir að vanda þig svona mikið við jafn
ómerkilegan hlut? Eins og á sumrin
þegar ég fer út í garð og sker blómin
af graslauknum og set í blómavasa.
Stundum tek ég mig sérstaklega til
og smyr brauðsneiðar fyrir kaffitím-
ann um helgar líkt og ég gerði með
þér þegar þú áttir von á gestum, set
eins fjölbreytt álegg og ég á til, sker
sneiðarnar í tvennt og ber fram á
bakka. Líkt og þegar ég sé áfallið
silfur og minnist þess hve vel þú
passaðir upp á að allt silfur væri
helst þrípakkað í plast svo hvera-
loftið næði ekki að. Líkt og þegar úti
er veður blautt og flísarnar í forstof-
unni verða strax forugar, þá furða ég
mig á því hvernig þér tókst að halda
þeim alltaf svo hreinum. Líkt og
þegar ég sé mosa og gróður á steyp-
unni við gróðurhúsin eða á hraun-
hellunumm og fæ löngun til að rífa
hann af, þá minnist ég þess hversu
þér þótti þetta fallegt og hætti við.
Líkt og þegar ég sé KitKat. Það var
eitthvað tímabil þegar ég var lítil
sem þið áttuð alltaf til KitKat. Þú
vissir aldrei að mér þótti það ekki
gott en þáði það samt alltaf því ég
hélt þér myndi sárna ef ég gerði það
ekki, mikið var það kjánalegt af mér.
En alltaf áttirðu súkkulaði...
Líkt og svo margt annað.
Mikið af þessu á það sameiginlegt
að tengjast því hversu vandvirk þú
varst. Þú lagðir mikið upp úr að gera
hlutina vel og vandlega og þá var al-
veg sama hversu merkilegur eða
ómerkilegur hluturinn var.
Mér hefur alltaf þótt svo vænt um
að hafa fengið að eiga nafnið þitt
með þér. Þegar ég var lítil fannst
mér þetta gera mig örlítið sérstakari
en ég hélt að ég væri ein með sjálfri
mér. Eins og ég hlyti að hafa hlotið
einhvern andlegan arf með nafninu.
Einn veraldlegan arf hlaut ég þó
með nafninu á fermingardaginn. Það
var hálsmen með sögu, því þetta
men hafðir þú fengið í fermingargjöf
frá fólkinu sem þú hlaust Guðlaugar
nafnið frá. Ég ætlaði alltaf að skrifa
niður söguna, heimsækja þig og
spyrja þig út í smáatriðin, en svo var
það orðið of seint og mér þykir það
svo sárt.
Takk fyrir allt elsku amma mín,
þín
Halldóra Guðlaug yngri.
Á þessum tímamótum, þegar
frænka mín Halldóra Guðlaug Stein-
dórsdóttir, móðursystir mín til rúm-
lega 60 ára, hefur kvatt okkur, lang-
ar mig að skrifa nokkrar fátæklegar
línur, sem megna þó aldrei að tjá það
sem dýrmætast er í þessum heimi,
hin raunverulegu samskipti, þegar
hugir renna saman í einn, friður og
ró og skilningur ríkir. Hin sanna
gleði og vellíðan, fjársjóður sem við
getum reitt okkur á, sem býr í öllum
hjörtum en virðist rykfalla í æ ríkara
mæli á okkar tímum, þar sem við-
miðin eru önnur og tilgangur annar
en kynslóðar frænku minnar.
Á Borginni, í Hverahlíð 12, byrj-
uðu þau búskap, Dóra og Gestur.
Ung urðu þau ástfangin og bjuggu
allan sinn aldur í Hveragerði. Þau
eignuðust fimm börn, Eyjólfur er
þeirra elstur, svo komu Sigrún,
Steindór, Guðríður og Sigurbjörn
Ármann. Barnabörnin urðu 20 og
barnabarnabörnin eru orðin 11.
Minningarbrot úr æsku, sól í heiði
í Hveró, systurnar Guðríður og Hall-
dóra með heimili hlið við hlið í
Hverahlíðinni, frændsystkin að leik,
boltaleikur, feluleikur, fótbolti,
Hamarsferðir með nesti og sund-
laugarferðir, að ógleymdum tíðum
ferðum á haustdögum í berjamó,
sem var við túnfótinn.
Já, það virtist alltaf ríkja sól í
heiði. Fyrst og síðast skein hún lát-
laust, vegna kærleikans sem ríkti
milli þeirra systkina, Guðríðar, Að-
alsteins, Sigurbjargar og Halldóru
Steindórsbarna, og þeirra maka.
Sveinn þeirra elstur lést þrítugur að
aldri, ekkert okkar systkinabarna
kynntist honum.
Minningarnar eru samofnar þeim
hjónum Dóru frænku og Gesti. Þau
ráku með myndarskap Gróðrarstöð-
ina Akur við Heiðmörkina alla tíð
meðan heilsa og kraftar leyfðu.
Eitt árið, brot úr sumri, var ég hjá
þeim á Akri, þá kenndi Gestur mér
að „knúmpa“ nellikurnar og man ég
að ég varð mjög ánægð og svolítið
upp með mér að vera treyst fyrir því
og reyndi að vanda mig. Dóra kallaði
í mat og kaffi og sá til þess að bless-
að barnið ofreyndi sig ekki. Þau um-
gengust okkur krakkana sem jafn-
ingja.
Það var í þá daga, sem fólk kom
hvaðanæva að, oftast úr Reykjavík-
inni í bíltúr austur fyrir fjall og hafði
gjarnan viðdvöl í Hveragerði og oft
endastöð. Akur var vinsæll stopp-
istaður, það vissum við, og ekki
skemmdi bónusinn sem fylgdi kaup-
unum, viðmótið og skemmtilegheit
húsbænda. Ekki lét húsbóndinn þar
við sitja, hann söng með kirkjukórn-
um og lék einnig með Leikfélagi
Hveragerðis hin ýmsu hlutverk.
Gestur og Aðalsteinn móðurbróðir
fóru í söluferðir með blóm og græn-
meti til Keflavíkur á laugardögum,
þar sem engin var blómabúðin, og
var blómabíllinn fastur liður í mann-
lífinu þar.
Þeir komu gjarnan við hjá okkur á
Reynimelnum á leiðinni heim og
voru þeir sannarlega aufúsugestir á
þeim bæ. Undirrituð geystist und-
antekningarlaust inn og tilkynnti
gestakomuna andstutt: Gestur og
Alli eru komnir! Húsfreyjan sló upp
kaffi og með því og síðan var setið
við eldhúsborðið, skeggrætt um
heima og geima og mikið hlegið, allt
græskulaust gaman. Já, þeir voru
miklir skemmtikraftar saman þeir
mágar og krydduðu líf okkar borg-
arbarna svo um munaði.
Gestur og Dóra plægðu sinn akur
og þeim var það vel ljóst að ekki
þýddi neitt minna en stöðug vakandi
athygli og umhyggja fyrir væntan-
legri uppskeru svo útkoman yrði
góð. Þau uppskáru ekki aðeins gott
grænmeti, fallegar pottaplöntur og
hin ýmsu blóm sem þau ræktuðu og
rósirnar sem voru rómaðar fyrir
gæði og fegurð. Þau strituðu og
unnu fyrir hverri krónu og með lífi
sínu uppskáru þau hin sönnu lífs-
gæði, sem mölur og ryð fá ei grand-
að.
Þar sem heimilið og gróðrarstöðin
voru á sama stað við Heiðmörkina
voru dagleg störf frænku minnar
samtvinnuð, heimilisstörfin og garð-
yrkjustörfin.
Myndarbragur var á öllu sem hún
tók sér fyrir hendur, hreinleg var
hún með afbrigðum jafnt innandyra
sem utan. Hún var hugumstór hún
frænka svo það sópaði stundum að
henni, hún mátti ekki vamm sitt vita
og hreinlyndara og blíðara eðli er
vandfundið.
Eftir að fréttir bárust um að
heilsu hennar hefði hnignað fyrir
nokkrum dögum vonaðist ég til að
geta kvatt frænku mína, en hún varð
fyrri til að ferðbúast. Hún kvaddi
hægt og hljótt líkt og líf hennar var
hin síðari ár. Hún átti við ýmsa lík-
amlega heilsubresti að stríða á síðari
árum ævinnar en þræðir örlaganna
ollu því að hún missti heilsuna fyrir
rúmu ári og varð engu tauti við dóm-
arann komið eftir það, en vegir Guðs
eru órannsakanlegir og við lútum
því.
Að lokum vil ég þakka góðvildina
og væntumþykjuna alla tíð í minn
garð og minna systkina og þeirra
fjölskyldna. Þótt ég kæmist ekki til
að kveðja þá veit ég að við vorum í
hjartans nálægð.
Innilegar samúðarkveðjur frá mér
og mínum systkinum og þeirra fjöl-
skyldum til ykkar frændsystkin-
anna, maka og afkomenda.
Blessuð sé minning Dóru frænku.
Elín Eygló Steinþórsdóttir.
Halldóra Guðlaug
Steindórsdóttir