Morgunblaðið - 08.04.2007, Blaðsíða 42

42 SUNNUDAGUR 8. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
FRIÐGEIR I. JÓHANNSSON,
Mímisvegi 15,
Dalvík,
andaðist á heimili sínu laugardaginn 31. mars.
Jarðarförin fer fram frá Dalvíkurkirkju mánudaginn
9. apríl kl. 13.30.
Stefán Ragnar Friðgeirsson, Anna Margrét Halldórsdóttir,
Jóhann Þór Friðgeirsson, Elsa Stefánsdóttir,
Rebekka Sigríður Friðgeirsdóttir,
Ragnheiður Rut Friðgeirsdóttir, Sævar Freyr Ingason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Frændi okkar,
KOLBEINN ÞORLEIFSSON,
Ljósvallagötu 16,
Reykjavík,
sem lést miðvikudaginn 28. mars verður jarðsung-
inn frá Dómkirkjunni þriðjudaginn 10. apríl kl. 11.00.
Hanna Signý Georgsdóttir,
Bragi Guðmundsson,
Hannes Guðmundsson,
Hanna Guðrún Guðmundsdóttir.
✝
Minningarathöfn um okkar ástkæra
WALTER ENGLARO RODRIGUEZ
verður í Seltjarnarneskirkju þriðjudaginn 10. apríl
kl. 17.00.
Margrét O. Magnúsdóttir, Stefán Hreiðarsson,
Hrafnhildur Stefánsdóttir, Gylfi Magnússon,
Magnús Stefánsson, Auður Þ. Rögnvaldsdóttir,
Jenna Stefánsdóttir, Stefano Zorzi.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÞORSTEINN ÞORSTEINSSON,
Kirkjuvegi 1,
Keflavík,
er látinn.
Lovísa Þorgilsdóttir,
Unnur Þorsteinsdóttir, Þórður Kristjánsson,
Guðný Helga Þorsteinsdóttir, Halldór Olesen,
Hrönn Þorsteinsdóttir, Magnús Jónsson,
Magnea Þorsteinsdóttir, Johan D. Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegs eiginmanns míns, föður og vinar,
HJÁLMTÝS JÓNSSONAR,
Kirkjuvegi 1B,
Reykanesbæ.
Sérstakar þakkir til allra er hjúkruðu Hjálmtý á
Sjúkrahúsi Keflavíkur og þökk fyrir góða umönnun.
Guð blessi ykkur.
Kristín Guðmundsdóttir,
Helena Hjálmtýsdóttir
og fjölskyldur hins látna.
Kynni okkar Lísu af
hjónunum Heddu og
Gunnari Biering hófust
haustið 1959, en þá
byggðum við saman, ásamt öðrum,
raðhús í Hvassaleiti 69 til 85. Þá voru
þau nýlega komin heim eftir langa
dvöl í Bandaríkjunum. Myndaðist
fljótlega mjög náin vinátta milli fjöl-
skyldna okkar sem aldrei bar skugga
á. Fluttum við inn í húsin um svipað
leyti fyrrihluta árs 1961. Þetta voru
erfiðir tímar að byggja á, gengisfell-
ingar, vöruþurrð og peningaleysi.
Bjartsýni okkar húsbyggjenda var
mikil, allir að koma upp sínum barna-
hópum, flestir við erfiðar fjárhagsleg-
ar aðstæður, en einhvern veginn tókst
þetta. Í raðhúsalengju okkar voru 5
hús, númer 77–85, en hinumegin við
botnlangann voru önnur 4 hús, flest
með fjölskyldum á sama aldri og við.
Smám saman fjölgaði í barnahópun-
um og jafnframt mynduðust sterk
vináttutengsl milli foreldra og barna
sem enn standa traustum fótum. Þeg-
ar litið er til baka til þessara gjöfulu
ára í Hvassaleiti, er margs að minn-
ast, ótal ferðalaga innanlands sem ut-
anlands, afmælisveislna og daglegs
samgangs húsmæðranna, sem flestar
voru heimavinnandi. Samfélagið í
Hvassaleiti varð að flestu leyti alveg
einstakt. Sumpart má þakka það því
að foreldrarnir voru á svipuðum aldri,
langskólagengnir, sumir skólabræð-
ur, og þótti sjálfsagt að börnin færu
sömu leið. Þannig varð smám saman
til samfélag annarrar kynslóðar hæfi-
leikaríkra afkomenda, vina og ná-
granna sem áttu það eitt sameiginlegt
að vera alin upp saman í Hvassaleiti
69–85.
En nú er komið að samskiptum
okkar við fjölskyldu Gunnars og
Heddu sem bjuggu í næsta raðhúsi
við okkur.
Snemma og á undan mörgum öðr-
um fengu þau sjónvarp og náðu
Keflavíkursjónvarpinu með barnaefni
á laugardagsmorgnum. Þetta var
nokkrum árum áður en íslenska sjón-
varpið tók til starfa. Allir krakkar í
lengjunni voru velkomnir til Heddu
og Gunnars á laugardagsmorgnum
Mér er sagt að börnin í hverfinu hafi
gatslitið heilu sófasetti fyrir framan
sjónvarpið á þessum árum.
Þannig var Gunnar og Hedda gef-
andi og hjálpsöm ef eitthvað bjátaði á
hjá fjölskyldunni við hliðina á henni.
Við minnumst sérstaklega ferðalaga
okkar saman til Grikklands, Evrópu
og Bandaríkjanna þegar aldur færð-
ist yfir okkur og börnin voru flogin úr
hreiðrinu. Því miður entist Heddu
ekki aldur til að njóta síðustu ævidaga
sinna með okkur og vinum okkar úr
Hvassaleitinu, Önnu og Tómasi. Við
tókum upp þann sið að borða saman
vikulega hver hjá öðrum. Þá naut
Gunnar sín vel og var enginn eftirbát-
ur kvenfólksins í matseldinni. Þá eru
ótaldar samverustundirnar í sumar-
húsi okkar í Biskupstungunum en þar
var Gunnar aðaldriffjöðrin í kartöflu-
ræktinni. Þar naut hann sín vel og
hvíldist hvergi betur eftir erfiðar
ferðir sem fararstjóri út um víðan
heim síðustu æviárin sín.
Við hjónin kveðjum í dag góðan vin
með miklum söknuði og þökkum hon-
um innilega fyrir allar samverustund-
irnar.
Lísa og Gunnar.
Það má segja að það séu forréttindi
að hafa átt svo góðan vin sem Gunnar
Biering var mér til 66 ára. Við kynnt-
umst í 1. bekk Gagnfræðaskóla Reyk-
víkinga, Ágústarskóla, og vorum við
þá um það bil 14 ára gömul. Í minn-
ingunni er hann vel klæddur, í poka-
✝ Gunnar HannesBiering fæddist í
Reykjavík 30. des-
ember 1926. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut þriðjudaginn
27. mars síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Dómkirkj-
unni 3. apríl.
buxum og peysu, glað-
legur, jákvæður,
skopskynið gott og
stutt í hláturinn.
Gunnar hló oft að
minningunni um poka-
buxurnar og sagði:
„Það var bara enginn í
pokabuxum nema ég.
Gunnar var sérlega
lipur dansherra og
margri stúlkunni var
bjargað frá því að
verma bekkinn allt
kvöldið á dansæfing-
um í skólanum. Í
Gagnfræðaskólanum var góður andi
og félagsskapur hjá nemendum var
með ágætum. Gunnar var þar gleði-
gjafi. Við fylgdumst að úr 2. bekk
Gagnfræðaskólans upp í 3. bekk
Menntaskólans í Reykjavík. Gunnar
var ágætur námsmaður og hafði sér-
staklega gott minni. Hann sagði að
við lægi að hann gæti þulið heilu blað-
síðurnar í námsefninu utan að, sjón-
minni hans væri nánast óbrigðult.
Minningar frá menntaskólaárunum
hrannast upp. Gunnar stendur mér
þar fyrir hugskotssjónum við nám, á
göngum skólans, á árshátíðum, á
ferðalögum og í stúdentsprófunum.
Hæst ber þó ferð okkar stúdenta til
Norðurlanda á 100 ára afmæli
Menntaskólans í Reykjavík – ógleym-
anleg.
Minningar úr Háskóla Íslands.
Dugnaðarforkurinn Gunnar lauk
læknisfræði þaðan og síðan fram-
haldsnámi í sömu grein í Minneapolis.
Hann varð frábær barnalæknir og
mikið afrek var þegar hann skipu-
lagði og stofnaði vökudeild Landspít-
alans. Mörgum fyrirburum hefur þar
verið bjargað, þar á meðal einu
barnabarni mínu og fyrir það þakka
ég.
Margar fleygar sögur af húsvitjun-
um Gunnars til okkar eru í minning-
unni. Alltaf kom Gunnar ef börnin
voru veik. Eitt sinn hafði eitt barna
okkar hita í þrjár vikur – óskiljanlegt.
Gunnar kom og leit á barnið. Ráð
hans var að hætta að mæla barnið og
láta það út og hefur því varla orðið
misdægurt síðan. Þetta ráð hefur not-
ið vinsælda í fjölskyldu okkar.
Gunnar leggur á fjarlægar brautir
og nemur fróðleik og visku sem hann
leggur á borð mönnum til handa.
Sjóndeildarhringurinn víkkar.
Ógleymanlega dýrmætar eru sam-
verustundir og ferðir okkar bekkjar-
systkinanna og maka innanlands og
utan. Í þeim ferðum miðlaði Gunnar
gullmolum og fróðleik krydduðum
mildum hlátri hans. Það er mikill
sjónarsviptir að Gunnari og verður
hans sárt saknað.
Á vegferð sinni missti Gunnar báð-
ar ástríkar eiginkonur sínar og var
það honum þungbær missir. Sorgin
knýr enn á dyr hjá vini mínum, óvin-
urinn ósigrandi. Þegar ég talaði við
Gunnar stuttu fyrir andlát hans sagði
hann: „Helga mín! Mér finnst ég hafi
átt svo gott líf. Ég á yndislega og góða
fjölskyldu. Ég hef reynt og upplifað
svo margt. Ég er sáttur. Lífið er bara
svona.“
Ég á dýrmætar minningar um
kæra vináttu og í huga mér er sorg en
þakklæti fyrir allt og allt.
Ég votta Huldu, Rannveigu og fjöl-
skyldum þeirra mína dýpstu samúð.
Helga Jónasdóttir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Það var heiður himinn og stillt veð-
ur þegar ég fékk hringinguna um að
Gunnar Biering væri allur. Eftir því
sem leið á daginn fór að þykkna upp
og mjallhvít snædrífan huldi jörðina
smám saman, svifléttar snjóflyksur
settust á trjágreinarnar sem í ein-
stöku sjónarspili ljóss og skugga
römmuðu inn nóttina.
Þetta var einn af þessum dögum
þar sem skiptast á skin og skúrir með
óendanlegum fjölbreytileika birtu og
skugga eins og endurspeglun af lífinu
sjálfu.
Kveðjustundin var runnin upp og
hugurinn var dapur.
Kynni mín af Gunnari Biering hóf-
ust fyrir um 10 árum síðan. Hann
hafði nýlega útskrifast úr Leiðsögu-
skóla Íslands með ensku og dönsku
sem aðalmál og heimsótti mig á skrif-
stofuna til að sækja um starf sem leið-
sögumaður.
Hann hafði sérstakan áhuga á
gönguferðinni okkar um Reykjavík
enda kom fljótlega í ljós að fróðari
mann um sögu og menningu borgar-
innar var vart að finna. Hann hafði
yndi af því að rölta um miðborgina
með ferðamönnunum og segja þeim
sögur af húsunum og fólkinu í borg-
inni og leiða þá milli helstu kennileita
með viðkomu í Hallgrímskirkju,
höggmyndagarði Einars Jónssonar
og Þjóðmenningarhúsinu. Þessi ferð
var fljótlega eignuð honum og kölluð
„ferðin hans Gunnars.“ Samhliða
lagði hann upp í langferðir um landið
með sérhópa bandarískra fræði- og
ferðamanna, m.a. frá Smithsonian-
stofnuninni og National Geographic.
Hann var afar eftirsóttur leiðsögu-
maður og elskaður af farþegum jafnt
sem ferðaheildsölunum sem óskuðu
eftir leiðsögn hans árvisst. Kvæði
voru ort til hans og hrósbréfin og
myndirnar sem bárust okkur skipta
tugum.
Gunnar var leiðsögumaður af lífi og
sál. Hann hafði einstaka nærveru og
útgeislun sem hreif alla þá sem
kynntust honum. Hann var mikill
sjarmör og heillaði sérstaklega heldri
konurnar í ferðahópunum sem reiddu
sig á hann í hvívetna. Ég minnist þess
er Gunnar hafði nýlokið ferð með am-
erískum ferðaheildsala er var að
kynna sér landið. Hún kom að máli við
mig að lokinni ferðinni og átti vart orð
til að lýsa hrifningu sinni á Gunnari.
Hún vildi ólm bjóða honum til Flórída
og kynna hann fyrir móður sinni sem
var á svipuðum aldri og hann.
Á seinni árum leiddi hann hópa Ís-
lendinga á okkar vegum m.a. til Borg-
undarhólms, Eystrasaltslanda og
Kína. Hann var stöðugt að víkka sjón-
deildahringinn og afla sér þekkingar
og náði m.a. góðu valdi á ítölsku og
frönsku kominn hátt á áttræðisaldur-
inn. Á honum sannaðist að aldur er af-
stæður svo framarlega sem hugurinn
er skarpur og lundin létt.
Nú er Gunnar farinn í sína hinstu
ferð og ég trúi því að á nýja staðnum
bíði hans spennandi verkefni. Ég
þakka Gunnari farsælt samstarf,
stuðning og vináttu sem aldrei bar
skugga á. Hans verður sárt saknað.
Dætrum hans og fjölskyldum
þeirra votta ég innilega samúð mína.
Blessuð sé minning Gunnars Bier-
ing.
Ingiveig Gunnarsdóttir.
Á haustmánuðum 2004 erum við
hjónin að taka við íbúð í miðbæ
Reykjavíkur, að eignast samverustað
á Íslandi, þrátt fyrir búsetu erlendis.
Verið er að gera upp íbúðir í húsinu
og það kemur í ljós að Gunnar Biering
barnalæknir er tilvonandi nágranni
okkar. Hann er að flytja á æskuslóðir
sínar, komin hátt á áttræðis aldur.
Faðir undirritaðs Jón K. Jóhannsson
útskrifaðist ásamt Gunnari úr lækna-
deild Háskóla Íslands 1953 og kynnt-
ust fjölskyldur beggja þegar þeir
voru við framhaldsnám í Bandaríkj-
unum. Undirritaður starfaði auk þess
með Gunnari á barnadeild Landsspít-
alans 1981 til 1983 og kynntist honum
þar sem frammúrskarandi fagmanni,
virtum af bæði skjólstæðingum og
samstarfsfólki.
Eftir að við urðum nágrannar hitt-
um við Gunnar þó nokkrum sinnum á
hans nýja og hlýlega heimili sem hann
var afar ánægður með. Ýmislegt bar á
góma í þessum heimsóknum, meðal
annars ferðalög hans og hin ýmsu
verkefni sem hann var að fást við. Yfir
Gunnari var á vissan hátt strákslegt
yfirbragð, hann brosti stóru, hlýju
brosi og bar sig á margan hátt eins og
sér yngri maður. Annað sem ein-
kenndi fas hans var einstök háttvísi
og heimsmannsleg framkoma. Eftir
að Gunnar hætti að stunda barna-
lækningar gerðist hann leiðsögumað-
Gunnar Hannes
Biering