Morgunblaðið - 30.06.2007, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 30. JÚNÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ HaraldurBjarnason fædd-
ist í Stóru-Mástungu
I í Gnúpverjahreppi
30. nóvember 1924.
Hann lést 23. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Bjarni Kolbeinsson,
f. í Stóru-Mástungu
13.6. 1886, d. 27.10.
1974, og Þórdís
Eiríksdóttir, f. á
Votumýri á Skeið-
um 18.4. 1890, d.
13.7. 1946. Haraldur
var næstyngstur sex systkina. Hin
eru: Kolbeinn, f. 27.4. 1915, d.
26.4. 2006, Halla, f. 21.8. 1916, d.
20.1. 2007, Eiríkur, f. 8.6. 1918, d.
5.12. 2003, Hörður, f. 18.2. 1920, d.
22.8. 2004, og Jóhanna, f. 2.2.
1933.
Hinn 15.9. 1951 kvæntist Har-
aldur Ragnheiði Haraldsdóttur, f.
7.5. 1931. Foreldrar hennar voru
Haraldur Alfreð Eyþórsson, f.
1910, d. 1980 og Soffía Melsteð, f.
1905, d. 1993. Börn Haraldar og
Ragnheiðar eru: Vaka, f. 1952,
gift Ágúst Guð-
mundssyni, f. 1948,
Már, f. 1953, d. 2004,
kvæntur Margréti
Steinþórsdóttur, f.
1946, Haukur, f.
1956, kvæntur Sig-
rúnu Ástu Bjarna-
dóttur, f. 1955,
Bjarni, f. 1963, Kol-
brún, f. 1965, Ragn-
ar, f. 1967, í sambúð
með Kristínu Ástu
Jónsdóttur, f. 1967
og Örn, f. 1973, í
sambúð með Sig-
rúnu Sigurjónsdóttur, f. 1978.
Fyrir átti Haraldur soninn Þóri, f.
1948, kvæntur Björg Lárusdóttur,
f. 1953. Afabörnin eru 22 og lang-
afabörnin 12.
Haraldur varð stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri
1946. Hann var síðan bóndi í
Stóru-Mástungu frá 1951 allt þar
til þau hjónin fluttu að Réttarheiði
36 í Hveragerði, árið 2003.
Útför Haraldar verður gerð frá
Stóra-Núpskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
„Varstu nokkuð að fikta?“ spurði
hann þegar bíllinn fór ekki strax í
gang. Við sátum í Chevrolet 55-vöru-
bílnum niðri á Kálfáreyrum og ég
eitthvað um átta eða níu ára og hafði
fengið að sitja í sem oftar þegar þeir
Loftur í Steinsholti voru í vegavinnu.
Nú hafði ég setið undir stýri og ham-
ast á bensíngjöfinni og ekið mikinn
meðan hann mokaði á og bíllinn
þannig fengið of mikið inn á sig. Ég
tautaði eitthvað og starði út um hlið-
arrúðuna hægra megin og fátt varð
um svör.
Þetta er fyrsta minningin sem ég
á um Harald í Mástungu. Af ljúf-
mennsku leysti hann þetta mál og
hávaðalaust en ég man atvikið ævi-
langt. Af sömu ljúfmennsku tók
hann mér þegar stefndi í að ég yrði
tengdasonur hans og þá spurði hann
mig aldrei hvort ég væri „nokkuð að
fikta“.
Haraldur varð stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri og hóf
nám í lögfræði sem ég held að hafi
verið honum gott veganesti alla tíð.
Hann var vel máli farinn, ritfær vel,
rökfastur og fylgdi máli sínu eftir
með hægð en af festu. Hann var vel
lesinn og fróður, var reyndar síles-
andi fram á síðasta dag. Ég hef fyrir
satt að hans álit þótti jafnan skyn-
samlegt þegar leysa þurfti ágrein-
ingsefni í ýmsum málum en hann sat
í sveitarstjórn Gnúpverjahrepps um
nokkurra ára skeið.
Ég held því fram að Haraldur hafi
verið moldríkur.
Örlögin höguðu því svo að hann
varð bóndi í Stóru-Mástungu og
stundaði jafnframt vörubílaakstur
sem hvorugt vó þungt í verðbréfa-
kaupum í verslanakeðjum eða
bankasamsteypum heimsins. En
hann eignaðist hana Rögnu sem ól
honum sjö börn í viðbót við soninn
sem hann átti áður. Sú kona er engri
annarri lík og sé ég engan hennar
sporgengil. Þessi fjársjóður og lífið í
kringum hann er óháð NASDAQ eða
FTSE.
Haraldur var mikið ljúfmenni og
aldrei heyrði ég hann tala illa um
nokkurn hlut, kannske þó örlítið um
Framsóknarflokkinn í seinni tíð.
Hann var æðrulausasti maður sem
ég hef þekkt sem kom best í ljós fyr-
ir þremur árum þegar þau hjón sáu á
bak syninum honum Má og stóðu yf-
ir moldum hans, þá var gott að eiga
fjölskyldufjársjóðinn og vinina. Har-
aldur var gleðimaður á góðum
stundum, veitti vel og söng „Elsku
Anna mín“ með djúpri bassaröddu
þegar gengið var eftir því. Minnis-
stæð er mér verslunarferð þegar
þau hjón dvöldu hjá okkur Vöku í
Þýskalandi , þá birtist tengdafaðir
minn með þá stærstu vínflösku sem
ég hef séð, hún náði honum í mitti og
þótt maðurinn væri ekki hávaxinn þá
var þetta mikið ílát. Þá kom glampi í
augun og þetta íbyggna bros þegar
eitthvað skemmtilegt var í vændum.
Ég kveð Harald í Mástungu
tengdaföður minn með virðingu og
þökk með orðunum sem hann notaði
svo oft sjálfur: „Vertu sæll, góði, og
þakka þér fyrir allt“
Ágúst.
Inn milli fjallanna hér á ég heima, hér
liggja smaladrengsins léttu spor.
Hraun þessi leikföng í hellinum geyma,
hríslan mín blaktir enn í klettaskor.
Við þýðan þrastaklið og þungan vatnanið
æskan mín leið þar sem indælt vor.
(Guðm. Magnússon)
Nú hefur Halli tengdafaðir minn
verið kvaddur úr þessum heimi.
Leiðir okkar lágu fyrst saman fyrir
um þrjátíu árum er ég fór að koma í
þéttar heimsóknir í Mástungu. Hann
tók mér í fyrstu með varfærni enda
varfærinn maður. Smá saman jókst
traust, virðing og vinátta okkar.
Við bjuggum í íbúðum hlið við hlið
og aldrei bar skugga á það samband.
Halli og Ragna voru með stórt bú og
þungt heimili þegar ég kom fyrst í
Mástungu. Haustið 1980 tókum við
Haukur við kúnum. Þannig unnum
við hlið við hlið og allt gekk upp. Við
reyndum að leysa hvert annað af en
þar hallaði þó mjög á Halla og
Rögnu því ansi var það oft að ungu
hjónin langaði að skreppa á hestbak
nú eða allar söngæfingarnar og
fundirnir. Þá var nú gott að eiga afa
og ömmu í næstu íbúð. Halli var bók-
hneigður og las mikið alla sína tíð.
Hann valdi með nákvæmni skáldsög-
ur og reyfara og hafði unun af að
segja öðrum frá því sem hann hafði
lesið og var mjög minnugur á það
sem hann las. Halli hafði einnig mik-
inn áhuga á verndun hálendisins.
Hann hafði unun af því að fara í eft-
irsafn, njóta fjallanna og kyrrðarinn-
ar í fárra manna hópi við drykkju,
sögur og söng. Síðustu ár ævinnar
fór heilsan dvínandi en Halli fékk þó
í lokin að taka þátt í enn einu fjöl-
skylduboðinu hress og kátur.
Elsku Ragna og fjölskylda, ég bið
ykkur öllum guðs blessunar og megi
Halli hvíla í friði.
Ásta
Kveðja til afa.
Nú hefur elskulegur afi okkar
fengið hvíldina. Við kjósum að trúa
því að hún sé honum kærkomin, og
að nú sé hann á betri stað. Æskuár-
unum eyddum við börnin í Mást-
ungu, oftar en ekki í fjárhúsinu að
dunda við eitt og annað með afa.
Mamma og pabbi tóku virkan þátt í
félagslífi sveitarinnar og voru því
stundum að heiman, og við vorum
svo heppin að eiga ömmu og afa til
staðar, að mömmu og pabba ólöst-
uðum. Það var öryggi og skemmtun
okkar krakkanna að geta alltaf „far-
ið yfir“, eins og tekið var til orða, nú
eða verið í útihúsunum með afa.
Hann átti líka svín, og okkur fannst
rosalega skemmtilegt að fylgjast
með þeim, sérstaklega þegar litlir
grísir fæddust. Alltaf var eitthvað
við að vera með afa í útihúsunum, og
minningarnar eru svo margar að
ómögulegt er að skrifa um þær allar
í svona stuttri klausu. Allar góðu
stundirnar og gleðina sem við upp-
skárum við það að hafa afa hjá okkur
á uppvaxtarárunum.
Við viljum þakka þér, elsku afi,
fyrir að hafa hjálpað okkur barna-
börnum þínum að eiga svo ánægju-
lega æsku í faðmi náttúrunnar í
Mástungu. Björt minning þín mun
lifa í hjörtum okkar um alla eilífð.
Hvíl í friði.
Bjarnheiður, Þorsteinn
og Héðinn.
Sunnlendingurinn Halli Bjarna
var fjóra vetur í Menntaskólanum á
Akureyri og lauk námi vorið 1946.
Hann var notalegt sjarmatröll sem
rann áreynslulaust inn í hópinn, allt-
af með – bæði í gáskauppátækjum,
sem krydda síðar minningasúpuna
og líka lempinn með ráð, svo eining
héldist.
Eftir stúdentapróf riðlaðist hóp-
urinn nokkuð. Halli hafði ekki ráð að
löngu námi, fór að vinna og það end-
aði með því að hann tók við stærst-
um hluta bús í Stóru-Mástungu af
föður sínum. Ekki kom hann tóm-
hentur heim, nýgiftur henni Rögnu,
tvítugri Reykjavíkurstelpu, sem
reynst hefur stoð hans og stytta,
rekið búið þegar Halli var að afla
tekna utan heimilis, alið honum sjö
mannvænleg börn, séð um þrjú gam-
almenni áratugum saman og verið
honum allt í veikindum síðustu árin.
Þegar ég komst yfir bíl, tókum við
hjónin hús á Halla og Rögnu og
mættum þar einstakri gestrisni og
vinarhug sem bara hefur dýpkað í
áranna rás. Í því voru þau sem ein
sál. Óteljandi eru þær ánægjustund-
ir sem við höfum átt saman. Eftir að
við náðum svona vel saman, fóru þau
að mæta á bekkjarfundi og í ferðir,
sem efnt var til og féllu þar bæði vel
inn í hópinn.
Veikindi komu í veg fyrir þátttöku
þeirra í fyrra, í 60 ára stúdentafagn-
aði bekkjarins og eins gullbrúðkaupi
okkar Öldu, en í lok maí sl. var þeim
vel fagnað á vorfundinum í Perlunni
og okkur öllum fannst sem nú væri
að renna upp betri tíð.
Jafnvel gamlingjum eins og okkur
kemur dauðinn á óvart og í einlægni
sagt, þá er tjaldið alltaf of fljótt
dregið fyrir, þegar virðing og einlæg
vinátta fyllir salinn.
Við öll, bekkjarsystkin og makar,
syrgjum og söknum góðs félaga og
tryggðartröllinu Rögnu, og börnum-
,vottum við samúð og hlýhug.
Þorsteinn, Alda og
aðrir félagar í M.A. 1946.
Fyrir tæpum fjórum áratugum
fluttist ég í Gnúpverjahrepp og var
þar búsettur í átta ár. Á þessum ár-
um urðu Halli og Ragna í Stóru-
Mástungu nánir vinir mínir. Ég átti
hjá þeim andlegt athvarf. Við lát
Haraldur Bjarnason
✝ Ragnar ÞórKjartansson
fæddist á Gríms-
stöðum á Fjöllum 7.
maí 1918. Hann lést
á Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga 24. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Kjartan Krist-
jánsson, bóndi á
Grundarhóli á Fjöll-
um, f. á Hamri í Lax-
árdal 21.6. 1883, d.
24.7. 1967, og síðari
kona hans, Salome
Sigurðardóttir frá Miðhúsum í
Mýrarsýslu, f. 20.5. 1885, d. 29.5.
1964. Ragnar var elstur fimm al-
bræðra sem nú eru allir látnir.
Voru þeir í aldursröð: Ragnar Þór,
Kristján Geir, Sigurður Gústav,
Arnbjörn Árni og Garðar Örn.
Ragnar átti einnig tvær hálfsystur
frá fyrra hjónabandi föður hans og
eru þær einnig báðar látnar,
Emelía og Halldóra.
Hinn 12. júní 1943 kvæntist
Ragnar Hrafnhildi Jónasdóttur frá
Helgastöðum í Reykjadal, f. 8.1.
1920. Ragnar og Hrafnhildur eign-
urbörn Hrafnhildar, en móðir
þeirra andaðist frá stórum barna-
hópi. Þau eru: 1) María Axfjörð, f.
1953, gift Pálma Þorsteinssyni, f.
1947. Börn þeirra eru Arnhildur, f.
1972, og Þorsteinn, f. 1975. Barna-
börnin eru þrjú. 2) Steinunn Frið-
geirsdóttir, f. 1957, var gift Gunn-
ari Theódóri Gunnarssyni, f. 1954,
hann lést af slysförum 1980. Synir
þeirra eru Friðgeir Örn, f. 1975, og
Gunnar Magnús, f. 1980. Steinunn
á tvö barnabörn. 3) Arnaldur, f.
Axfjörð, f. 1960, kvæntur Kol-
brúnu Eggertsdóttur, f. 1958. Börn
þeirra eru Edda, f. 1988, og Ari, f.
1992.
Ragnar ólst upp hjá foreldrum
sínum á Grundarhóli á Hólsfjöllum.
Hann fór í Bændaskólann á Hvann-
eyri og var þar í tvo vetur og eitt
sumar. Ragnar stundaði vörubíla-
akstur, fyrst á Hólsfjöllum og síðar
á Húsavík eftir að hann stofnaði
heimili þar. Hann gerðist starfs-
maður Mjólkursamlags K.Þ. og var
þar í mörg ár eða allt þar til að
hann tók við rekstri Efnalaugar
K.Þ. sem hann annaðist til sjötugs.
Ragnar og Hrafnhildur kona hans
fluttu á Hvamm, heimili aldraðra,
árið 2003, en síðasta eina og hálfa
árið hefur hann verið á öldr-
unardeild Heilbrigðisstofnunar
Þingeyinga.
Útför Ragnars verður gerð frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
uðust þrjú börn, sem
eru: 1) Kolbrún, f.
1943, gift Hauki
Helga Logasyni, f.
1937. Synir þeirra
eru Logi, f. 1963, og
Hrafn, f. 1966. Barna-
börnin eru sex. 2)
Emil, f. 1946, kvænt-
ur Elínu Jónasdóttur,
f. 1946. Börn þeirra
eru Ragnar, f. 1965,
Börkur, f. 1966, Jón-
as, f. 1971, og Guðrún
Þórhildur, f. 1980.
Barnabörnin eru tíu.
3) Jónas Már, f. 1951, kvæntur Sig-
ríði Pétursdóttur, f. 1952. Dóttir
þeirra er Þórunn Hilda, f. 1978.
Dóttir Jónasar með Guðrúnu
Björnsdóttur, f. 1952, er Hrafnhild-
ur Jóna, f. 1969. Börn Sigríðar af
fyrra hjónabandi og fósturbörn
Jónasar eru Guðlaug, f. 1968, og
Pétur Gísli, f. 1970. Barnabörnin
eru sjö. Ragnar og Hrafnhildur ólu
upp sonardóttur sína, Hrafnhildi
Jónu, f. 1969. Hún er gift Gunnari
Jóhanni Elíssyni, f. 1972, þau eiga
tvo syni á lífi, en misstu dóttur.
Ennfremur ólu þau upp þrjú syst-
Ragnar Þór var Fjallamaður –
maður fárra orða, traustur, iðjusam-
ur, hógvær og hjartahlýr. Hann bar
með sér öryggi, ró og hlýju sem lað-
aði barnabörnin og barnabarnabörn-
in að honum. Þau leituðu til hans,
hjúfruðu sig gjarnan þétt að honum
og sátu jafnvel kyrr í þögn. Það
þurfti ekkert endilega að tala. En
hann gat líka verið ræðinn við börnin
og hafði lag á að fá þau til að segja
frá, á sinn hátt, því sem þeim þótti
merkilegast í lífinu. Hann átti það til
að vera góðlátlega stríðinn, til að
létta lund þeirra, og tengdist gjarn-
an hverju þeirra þannig á sérstakan
hátt. „Ertu búinn að telja blómin í
garðinum?“ spurði hann einn snáða í
hvert sinn sem hann hitti hann, í
mörg ár, af því að einu sinni hafði
hann látið plata sig til að telja öll
blóm í gróðursælum garðinum hjá
afa og ömmu á Garðarsbrautinni
þegar fullorðna fólkið þurfti frið til
að ræða saman.
Hann var sveitamaður í þess orðs
sönnustu og bestu merkingu. Hann
hafði mikinn áhuga á búskap og hús-
dýrum og hafði yndi af því að rifja
upp og segja sögur af lífinu á Hóls-
fjöllunum þegar hann var að alast
þar upp, sögur af bústörfum og fjár-
leitum í erfiðu landslagi á fjöllunum
og oft í vondu veðri. Þrátt fyrir að
veðrin og náttúran gætu verið mis-
kunnarlaus var lífið yndislegt þar.
Árin sem móðir okkar stóð í bar-
áttu við sín illvígu veikindi tóku
Krumma og Ragnar börnin hennar
gjarnan til sín og sáu um þau.
Krumma og Ragnar voru akkerið
fyrir okkur öll og skjólið sem veitti
hlýju og ástúð á erfiðum tíma. Þegar
móðir okkar lést tóku þau okkur þrjú
af sjö systkinum inn á heimilið sitt
eins og eigin börn. Þar uxum við upp,
komumst til manns og áttum okkar
æskuheimili til að koma til. Sama
gilti um systkini okkar, þau áttu allt-
af athvarf og skjól hjá Krummu og
Ragnari.
Eftir því sem árin hafa liðið höfum
við gert okkur æ betur grein fyrir
því hvað það var stórkostlegt sem
Krumma og Ragnar gerðu fyrir okk-
ur. Þegar þau voru svo til búin að ala
upp sín eigin börn, og hefðu getað
séð fram á rólegri tíma, tóku þau að
sér þrjú börn til viðbótar, alveg inn
að hjarta sínu. En frá þeirra sjón-
arhóli kom aldrei annað til greina,
aðstæður voru þannig. Þau voru sem
einn maður, samhent hjón, ástin og
virðingin fyrir hvort öðru alltaf í
öndvegi.
Eftir að við höfðum stofnað okkar
eigin heimili og fjölskyldur þá urðu
börnin okkar afabörnin hans Ragn-
ars. Alltaf þegar við komum í heim-
sókn var tilhlökkun þeirra mikil að
hitta „afa Lagga“.
Elsku Ragnar, við kveðjum þig
með söknuði. Við kveðjum þig líka
með þakklæti fyrir allt sem þú gerðir
fyrir okkur, gekkst okkur í föðurstað
og tókst okkur í fóstur. Þú varst til
staðar þegar við sem börn þurftum
sárt á að halda, opnaðir heimili þitt
og hjarta, ekki bara fyrir okkur þrjú
heldur fyrir hin fjögur systkini okk-
ar líka, börnin okkar og barnabörn-
in. Því gleymum við aldrei.
María, Steinunn og Arnaldur.
Ragnar tengdafaðir minn er allur.
Kveðjustund er upprunnin.
Margs er að minnast eftir 45 ára
viðkynningu. Tómarúm skapast í
huga manns, – en eftir situr minn-
ingin um traustan, hæglátan og
hjartahlýjan mann.
Ragnar ólst upp á Hólsfjöllum, – í
faðmi fjallanna með útsýn til Herðu-
breiðar. Grundarhóll, sem var nýbýli
frá Grímsstöðum, lá í þjóðleið.
Ferðamenn komu þar margir og oft
voru næturgestirnir fleiri en einn og
fleiri en tveir.
Uppvaxtarárin á Fjöllunum mót-
uðu Ragnar mjög. Hann vandist við
nýtni og að draga björg í bú. Á
haustin byrgði heimilið sig upp af
matvælum til vetrarins. Eins var
með Ragnar, – hann kaus ætíð að
eiga fullar frystikistur af kjöti og
fylgdist með því að börnin gerðu
slíkt hið sama. Ekki var verra að
kjötið væri af fé úr Norður-Þingeyj-
arsýslu.
Ragnar fór í bændaskólann á
Hvanneyri og varð búfræðingur það-
an eftir tveggja vetra nám. Hann var
mikill ræktunarmaður í bókstafleg-
um skilningi þess orðs.
Ragnar og Hrafnhildur gengu í
hjónaband 12. júní 1943 og settu sig
niður á Húsavík. Fljótlega byggðu
þau ásamt öðrum hjónum parhús á
Ásgarðsvegi 21, en keyptu nokkrum
árum síðar einbýlishús á Garðars-
braut 35b, sem var þeirra heimili þar
til þau fluttu í Hvamm, heimili aldr-
aðra.
Á Garðarsbrautinni ólu þau upp
börn sín þrjú svo og sonardóttur.
Húsið var ekki stórt, en tvisvar var
byggt við það, enda ekki vanþörf á.
Árið 1964 andaðist Arnhildur systir
Hrafnhildar frá sjö börnum. Vegna
aðstæðna tóku Ragnar og Hrafnhild-
ur þrjú barnanna að sér og ólu þau
upp til fullorðinsára. Nýlega sagði
Hrafnhildur við mig að ég hefði í
raun bjargað húsnæðismálum þeirra
Ragnar Þór
Kjartansson