Morgunblaðið - 14.08.2007, Blaðsíða 27

hafir séð um þinn skerf uppeldisins
með sóma. Það er stórfurðulegt, að
á svona stuttum tíma, aðeins um 5
ár, geti myndast svo sterkt sam-
band milli fólks, ég af erlendu bergi
en þú meitluð í alíslenskt stuðla-
berg. Sterk, föst fyrir og falleg.
Mig langar til þess, að þakka þér
fyrir mildina og nærgætnina sem þú
sýndir mér frá fyrstu kynnum, það
er svo mikilvægt fyrir alla og þá
sérstaklega Ítala sem er að kynnast
nýjum tengdaforeldrum. Þú lést
mér ætíð líða eins og ég hafi verið
einn af ykkur svo langt sem menn
myndu, sagðist ætíð vilja fá ,,ítalsk-
an koss“ í kveðjuskyni, bæði þegar
við hittumst og þegar við kvödd-
umst.
Núna þegar þú ferð í þessa lang-
ferð, vil ég gera eins og svo oft,
senda þér einn tilfinningaþrunginn
,,ítalskan koss“ út í tómið, svona
skal ég ætíð gera, þegar ég minnist
þín.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þinn tengdasonur
Robert A. Spanó.
Elsku amma mín, ég get ekki lýst
því táraflóði sem hefur streymt nið-
ur kinnar mér síðan við sátum öll
hjá þér kvöldið sem þú fórst upp til
himna. Og guð má vita hvað ég er
ótrúlega þakklát fyrir að hafa fengið
að vera hjá þér síðustu mínúturnar
þínar hjá okkur. Þú varst ekkert
venjuleg kona í mínum augum, þú
varst hreinlega hetja, allavega hetj-
an mín. Ég held ég hafi aldrei
kynnst jafn sterkri manneskju og
þér. Þú stóðst alltaf eins og klettur
við bakið á mér, sama hvað á gekk,
alltaf gat ég leitað til þín ef eitthvað
bjátaði á, þú varst ljósið mitt, mín
stoð og stytta. Ekki má gleyma
þeim óteljandi góðu stundum sem
við áttum saman, það var alltaf
hægt að hafa gaman með þér og
eiga góða stund, og þessar minn-
ingar er eitthvað sem ég mun
geyma vel í hjarta mér. En það sem
við nöfnurnar gátum stundum
þráttað, um allt og ekkert tímunum
saman og gert alla gráhærða sem
voru í kringum okkur. Það, að hafa
nú misst þig og afa, er erfitt. Ég var
alltaf svo stolt að eiga þig sem
ömmu. Þú varst alltaf svo glæsileg
og vel til höfð, hárið alveg „tipp
topp“ og fórst ekki út fyrr en þú
varst komin í réttu skóna og káp-
una. Allavega átti ég ófáar stundir
með afa inni eldhúsi að bíða eftir að
„lúkkið“ væri fullkomið.
Ég á eftir að sakna þín óendan-
lega mikið og alltaf meira og meira
með tímanum, það vantar mikið í til-
veruna núna þegar þú ert farin, lífið
verður aldrei samt aftur! Ég vil að
þú vitir, hvað mér þótti vænt um
þig. Það var hægt að hlæja enda-
laust með þér og af því sem þú sagð-
ir. En ég veit og trúi því að ég hitti
þig aftur, þegar ég fer sjálf til
himna! Plássið þitt í hjarta mínu
verður alltaf þitt! Þegar ég missti
þig hinn 31. júlí 2007 kl. 11.44, þá
missti ég ekki bara ömmu mína frá
mér, heldur einnig aðra móður
mína, guðmóður og nöfnu. Guð gefi
að þú sofir rótt, elsku amma mín,
þín
Ragnhildur.
Við bræðurnir minnumst Öddu
ömmu okkar sem var okkur svo
kær. Mikið óskaplega söknum við
hennar. Hún var svo mjúk og ljúf
amma sem gott var að leita til, sér-
lega glaðlynd og mikill húmoristi.
Við bárum ómælda virðingu fyrir
henni og skoðunum hennar.
Hún var eiginkona skipstjóra og
hélt rausnarlegt heimili sem var
miðja stórfjölskyldunnar. Þangað
komu allir sem leið áttu um eða
menn gerðu sér sérstaka ferð. Gest-
irnir skipuðu heiðurssess, hvort
heldur sem það voru gamlir áhafn-
armeðlimir af togurum Sigurjóns
afa, ættingjar eða við bræðurnir.
Við vorum orkumiklir og krefjandi
strákar sem gerðum okkur líka ferð
upp á Austurbrún sársvangir eftir
langan og ævintýraríkan dag í
Laugardalnum til að fá eitthvað gott
að borða eða til að vera í hlýjum
faðminum hennar.
Við munum eftir henni Öddu
ömmu syngjandi glaðri eða að radda
undir með lögunum sem bárust úr
útvarpinu. Hún var söngunnandi
mikill alla tíð og hafði sungið á árum
áður m.a. með Dómkirkjukórnum.
Minningin okkar frá jólaboðum fjöl-
skyldunnar á Austurbrún er ynd-
isleg. Maturinn svo góður og við
biðum ávallt með eftirvæntingu eft-
ir að gjafirnar yrðu opnaðar. En eft-
irvænting ömmu fólst í því þegar
fjölskyldan tók öll undir í hátíðleg-
um söng á undan. Amma naut
stundarinnar einstaklega vel og
náði ávallt fram nokkrum aukalög-
um sem að sama skapi gat reynt
verulega á þolinmæði lítilla gutta og
reyndar stórra líka.
Hún elsku Adda amma var mikill
grínari og sá spaugilegu hliðina á
öllum mögulegum hlutum, mönnum
og dýrum ef því var að skipta. Átti
hún sjaldan erfitt með að koma okk-
ur í leikandi léttan gír. Okkur þótti
það ávallt einstaklega merkilegt
þegar hún veifaði mótorhjólaprófinu
sínu fyrir okkur þegar við bræður
vorum guttar. Á efri árum hennar
ákváðum við að prófa grínskilning
hennar og skella fram vel súrum
menntaskólahúmor. Við biðum
spenntir eftir því hvort hún væri
með á nótunum. Grínið greip hún
glóðvolgt á lofti og bætti bara í. Við
vorum dolfallnir, Adda amma var
nýmóðins! Það sem okkur bræðurna
hefur snert hvað mest er hjónaband
Öddu ömmu og Sigurjóns heitins
afa og hversu ung þeirra ást var.
Síklípandi, leikandi og knúsandi
hvort annað. Fátt höfum við séð fal-
legra.
Við huggum okkur við að hugsa
til þess að nú hefur hún elsku amma
skilið veikindi sín eftir og er komin í
faðm síns heittelskaða á himnum til
Guðs sem hún ræktaði ávallt sam-
band sitt við.
Langar okkur að enda þessi fá-
tæklegu minningarorð á fallegri
bæn sem hún kenndi okkur ungum:
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þínir
Grímur og Hjalti Axelssynir.
Innst í hjarta augað bjarta
og orðið góða
hann geymir sem skart uns grafarhúm svart
mun gestum bjóða.
Mitt er þitt og hjá mér áttu heima,
Víst skaltu öllum veraldarsorgum gleyma.
(Halldór Laxness, Heimsljós)
Að Öddu ömmu okkar látinni
langaði okkur bræðurna að setja
niðurnokkur orð um þessa konu
sem var okkur svo dýrmæt.
Það sem okkur kemur fyrst í hug
er hve hlýleg hún var og félagslynd.
Hún naut þess að hafa hjá sér gesti
og vera innan um fólk. Hún var al-
þýðuhetja af gamla skólanum sem
bar heilt heimili á herðum sér á
meðan afi okkar var til sjós mestan
hluta árs. Hún skipti um rafmagns-
klær, gerði við heimilistæki og
sinnti flestu því sem annars hefði
talist karlmannsverk á árum áður,
auk þess að gera nýta þjóðfélags-
þegna úr fjórum erfiðum börnum.
Hjá henni lærði svo einn okkar
bræðra að binda bindishnút og allir
munum við eftir að hafa horft á
hand- eða fótbolta með henni inní í
stofu, smakkað með henni eðalviskí
eða einfaldlega rætt við hana málin.
Það sem eftir situr er sú ofboðs-
lega virðing sem við bræður berum
fyrir henni ömmu okkar sem lifði
langa ævi með reisn og barðist við
erfiðan sjúkdóm af hörku. Okkur
bræðrum er efst í huga þakklæti
fyrir að hafa fengið að kynnast
þessari góðu konu og hennar ein-
stöku kostum.
Karl, Friðrik og Pétur.
Elsku amma, mér finnst ekki eins
og þú sért farin frá okkur. Mér
finnst bara eins og þú hafir farið til
Kanarí með afa og komir aftur eftir
tvær vikur. En samt er söknuðurinn
svo mikill því ég veit að þú kemur
ekki aftur.
Ég á góðar minningar um þig, t.d
þegar þú, afi og ég vorum að keyra
niður Laugaveginn og þú vildir fara
í verslun, sem var þar. Afa og mér
fannst þú vera svo rosalega lengi en
samt varstu bara 10 mínútur og
komst svo brosandi út með bikini
fyrir Kanarí.
Alltaf þegar við komum til þín
varstu með eitthvað gott á boðstól-
um. Eplakakan og te-lengjan þín
var sú besta í heimi og svo fékk
maður alltaf ískalda mjólk með.
Eftir að þú veiktist kom ég til þín
stundum með rúnstykki og vínar-
brauð og við spiluðum ólsen-ólsen.
Mér finnst gott til þess að vita að
þú ert komin til afa, Högna, Lillu og
Gríms.
Megi guð geyma þig, elsku amma.
Þín
Sólrún.
Okkur systkinin langar að minn-
ast okkar kæru frænku, Ragnhildar
Jónsdóttur, sem við áttum mikil og
góð samskipti við alla tíð. Adda eins
hún var alltaf kölluð er síðust úr
fjögurra systkina hópi sem kveður
þennan heim. Við kynntumst Öddu
snemma og það kom til vegna ein-
staks sambands Öddu við mömmu
okkar, Vilborgu, en samband þeirra
systra var einlægt og hjartfólgið svo
eftir var tekið. Við vorum ekki há í
loftinu þegar við tókum eftir þessu
einstaka sambandi. Þær töluðu
saman oft á dag í síma og ófáar voru
heimsóknir þeirra í milli enda ekki
nema tvær húsalengdir á milli
þeirra í Austurbrúninni. Þetta gerði
að verkum að samband fjölskyldn-
anna var alla tíð mikið og náið.
Þegar við lítum til baka koma ótal
minningar upp í hugann í samskipt-
um okkar við Öddu, Sigurjón eig-
inmann hennar, sem kvaddi þennan
heim fyrir tæplega tveimur árum,
og börn þeirra hjóna. Þessar minn-
ingar eru svo góðar og hlýjar að við
munum aldrei gleyma þeim meðan
við lifum. Samband systranna var
svo djúpt að það hefur teygt anga
sína til systkinabarnanna. Þegar við
kveðjum Öddu í dag munum við
systkinabörnin rækta frændgarðinn
sem aldrei fyrr. Við skulum halda
heiðri systkinanna á lofti, sem öll
eru fallin frá, og þakka fyrir þá
guðsgjöf að hafa fengið langan og
þroskandi tíma með þeim. Þetta er
tími sem við gleymum aldrei og mun
vísa okkur veginn sem við eigum
ófarinn.
Adda var búin að sjá á eftir öllum
systkinum sínum og eiginmanni
sem reyndi mikið á hana. Börnin
hennar þjöppuðu sér að henni og
veittu henni mikinn styrk. Fyrir
rösklega ári veiktist Adda af erf-
iðum sjúkdómi sem smám saman
ágerðist og að lokum varð hún að
láta í minni pokann. Hún sýndi mik-
ið æðruleysi á þessum tíma og þá
kom best í ljós hversu sterk hún
var. Lífslöngunin var slík að hún
þráði ekkert heitara en að fá að vera
lengur í faðmi barnanna sinna. Eftir
stendur að börnin geta yljað sér við
góða minningu um móður sína.
Við getum sagt það sama. Síðasta
skarðið er höggvið í þennan systk-
inahóp sem sleit barnsskónum á
Ránargötunni. Það fengum við oft
að heyra og þeim frásögnum gleym-
um við aldrei. Elsku Adda. Við
þökkum þér fyrir allt gamalt og
gott. Við erum viss um að vel verður
tekið á móti þér. Megi góður Guð
umvefja þig og vernda. Við sendum
hugheilar samúðarkveðjur til
Stebbu, Nonna, Sigrúnar, Stebba og
fjölskyldna þeirra. Við stöndum
með ykkur á þessum erfiðum tím-
um.
Kristján, Sigurjón og Þóra.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. ÁGÚST 2007 27
kvað fyrir okkur er okkur föst í
minni:
Ástin gerir engum mein,
ástin er til bóta,
ástin byrjar ofan til
og endar á milli fóta.
Maður var alltaf velkominn enda
dyrnar aldrei læstar eða lykill undir
mottunni og það var alltaf hlustað
með mikilli athygli á það sem við
vorum að segja. Og það var sama
hvað við systkinin tókum okkur fyrir
hendur þú varst alltaf jafn stoltur og
ánægður með okkur. Eins og þegar
Anna Sigga var alveg nýbyrjuð að
læra að klippa, klippti hún þig heima
í Hæðargarði og þú varst svo ánægð-
ur með þetta og vildir meina að þetta
væri besta klipping sem þú hefðir
nokkurn tíma fengið þó svo að það
væri alveg öfugt. Þannig varstu allt-
af svo ánægður með okkur og stolt-
ur.
Þrátt fyrir að vera margfalt lífs-
reyndari hlustaðirðu alltaf á það nýj-
asta hjá okkur og hvað væri að ger-
ast nýtt í samfélaginu. Setjast yfir
bjór og ræða saman um daginn og
veginn og allt milli himins og jarðar.
Og sérstaklega fannst okkur gaman
þegar við vorum orðin eldri – þá
sagðirðu okkur sögur frá því að þú
varst ungur og voru sumar sögurnar
svæsnari en af okkur unga fólkinu í
dag. Þannig var afi.
Elsku afi, takk fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir okkur í gegnum ár-
in. Megir þú hvíla í friði.
Kristín Guðrún, Anna Sigga
og Þorsteinn.
Föstudagskvöldið fyrir verslunar-
mannahelgi lést afi okkar Þorsteinn
Ketilsson. Þótt andlát hans hafi ekki
komið okkur að óvörum þá er aldrei
hægt að vera undirbúin undir fregn-
ir sem þessar.
Afi Steini var sterkbyggður mað-
ur, rólegur og vildi ekki láta fara
mikið fyrir sér. Þó við þekktum hann
aldrei sem ungan mann þá bar hann
þess merki að hafa verið duglegur og
lifað lífi sem við, vernduðu afabörn
hans úr Garðabænum, munum aldrei
kynnast.
Afi var ekki fyrir það að blaðra út í
loftið og þegar hann sagði eitthvað
var eins og hann hefði haft allan tím-
ann í heiminum til að hugsa um það.
Þannig gat afi oft verið drepfyndinn.
,,Þeir höfðu ekki kallinn strax“ er
setning sem er mér elstum af okkur
systkinunum ógleymanleg þegar afi
lýsti einhvertímann fyrir mér ævin-
týri hans á einhverju gistiheimilinu.
Ég man líka þegar ég var einn vet-
urinn alltaf sóttur af honum á leik-
skólann og hann smúlaði mig í bak-
garðinum á Sogaveginum þegar
pollagallinn var ekki húsum hæfur.
Seinna þegar við systkinin komum
í heimsóknir til hans og ömmu í
Hæðargarðinn var okkur ósjaldan
boðið upp á White spritt. En það var
það sem hann kallaði gosdrykkinn
Sprite.
Ekki gátum við séð það að afi kviði
fyrir því að deyja. Í eitt skiptið þegar
afi sá í blaðinu að maður á miðjum
aldri sem hann kannaðist við var lát-
inn sagði hann það ótækt að kallar
eins og hann þyrftu að húka eins og
húsgagn á elliheimili en ungir menn
væru teknir í blóma lífsins. Fyrir
ungt fólk eins og okkur virkar það
skrýtið að einhver geti grínast svona
með dauðann. En eftir á að hyggja
þá vonar maður að þegar tími manns
sjálfs kemur, geti maður farið eins
og hann. Gantast bara og lagst
óhræddur til hvíldar Við kveðjum nú
elsku afa okkar Þorstein Ketilsson
vitandi að honum líður vel. Vonandi
afi, gerum við þig stoltan þaðan sem
þú fylgist með.
Þangað til næst,
Andri Þór, Guðrún Arna
og Baldvin.
Fallegir legsteinar
á góðu verði
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566 - www.englasteinar.is
Sendum
myndalista
✝
Elskuleg móðir okkar, amma og langamma,
GUÐMUNDA S. HALLDÓRSDÓTTIR,
Skólabraut 5,
Seltjarnarnesi,
lést að morgni laugardagsins 11. ágúst á Landa-
kotsspítala.
Sverrir Kolbeinsson,
Sævar Björn Kolbeinsson,
Ævar Halldór Kolbeinsson,
Guðjón Steinar Sverrisson, Patricia Velasco Sverrisson,
Kristín Ósk Guðjónsdóttir,
Adda Björg Guðjónsdóttir,
Viktor Ingi Guðjónsson,
Magnús Bjarni Guðjónsson.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, sambýliskona,
amma og langamma,
HANSÍNA EINARSDÓTTIR,
Ísafirði,
andaðist á líknardeild Landspítalans í Kópavogi,
laugardaginn 11. ágúst.
Jarðarförin fer fram í Ísafjarðarkirkju, laugardaginn
18. ágúst kl. 13:00.
Einar Valur Kristjánsson, Guðrún Aspelund,
Kristinn Þ. Kristjánsson, Berglind Óladóttir,
Steinar Örn Kristjánsson, María Valsdóttir,
Ólöf Jóna Kristjánsdóttir, Björgvin Hjörvarsson,
Guðmundur A. Kristjánsson, Svanhildur Ósk Garðarsdóttir
Birgir Sveinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.