Morgunblaðið - 28.08.2007, Blaðsíða 28

28 ÞRIÐJUDAGUR 28. ÁGÚST 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigríður ÞóraMagnúsdóttir,
Þóra eins og hún
var alltaf kölluð,
fæddist að Ósi í
Steingrímsfirði 19.
ágúst 1932. Hún lést
að kvöldi föstudags-
ins 17. ágúst síðast-
liðins.
Foreldrar hennar
voru Magnús Gunn-
laugsson, bóndi og
hreppstjóri á Ósi í
Steingrímsfirði, f.
28.2. 1908 , d. 10.9.
1987, og Aðalheiður Þórarins-
dóttir frá Hjaltabakka, Austur-
Húnavatnssýslu, f. 14.5. 1905, d.
24.4. 1999. Systkini Þóru eru
Marta Gunnlaug Magnúsdóttir, f.
27.6. 1936, gift Svavari Jónatans-
syni, f. 3.6. 1931, Nanna Magnús-
dóttir, f. 28.6. 1938, gift Hrólfi
Guðmundssyni, f. 22.6. 1933, og
Þórarinn Magnússon, f. 9.11.
1945, kvæntur Sigríði Austmann
Jóhannsdóttur, f. 10.10. 1948.
Þóra giftist Rík-
arði Jónatanssyni
flugstjóra þann
20.4. 1957. Ríkarður
fæddist 25.12. 1932
og lést 28.7. 2002.
Ríkarður var sonur
hjónanna Jónatans
Benediktssonar, f.
26.7. 1894, d. 5.3.
1983, og Þuríðar
Samúelsdóttur, f.
19.6. 1903.
Dætur Þóru og
Ríkarðs eru tvær: 1)
Hugrún, f. 9.10.
1957, hún á eina dóttur, Suryu
Mjöll, f. 26.1. 1994, faðir hennar
er Agha Shahid Khan, f. 28.1.
1955, og 2) Aðalheiður, f. 5.6.
1959, maki Höskuldur Höskulds-
son, f. 16.5. 1956. Börn þeirra eru
Jakob Hrafn, f. 1.12. 1988, Rakel
Sara, f. 16.8. 1990, og Lea Ösp, f.
20.10. 1994.
Útför Þóru fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 28. ágúst, og
hefst athöfnin kl. 15.
Þóra systir mín var góð manneskja
í víðustu merkingu þeirra orða. Hún
var góð dóttir, systir, eiginkona, móð-
ir og amma og hún var góð svo mörg-
um af sínum ættingjum, vinum og
kunningjum. Hennar verður minnst
með þakklæti fyrir svo margt sem
hún gerði í sínu lífi.
Kjarninn í bók Dalai Lama um leit
mannanna að hamingjunni er sá að
æðsta hamingjan sé fólgin í því að
gera eitthvað fyrir aðra. Í þeim skiln-
ingi hefur systir mín verið hamingju-
söm þrátt fyrir að hafa fengið sinn
skerf af mótlæti í lífinu.
Ég er stoltur og þakklátur fyrir að
hafa átt hana fyrir systur og góðan
vin allt mitt líf.
Ég og fjölskylda mín vottum fjöl-
skyldu Þóru okkar dýpstu samúð og
biðjum henni blessunar á erfiðum
tímum.
Þórarinn Magnússon.
Fljúgðu á vorsins vængjum
um víðar lendur og höf
og sjáðu hvar sumarið kemur
með sólskin og blóm að gjöf.
Þetta orti pabbi einhverju sinni og
finnst mér það passa vel í upphafi fá-
tæklegra kveðjuorða til systur minn-
ar Þóru og mamma sagði í heimsókn
hjá Þóru í annað sinn:
Hér er bæði hlýtt og bjart
hér er gott að vera.
En heima bíður mín svo margt
sem mér er skylt að gera.
Og pabbi sagði einnig um Þóru:
Verði lífs þíns vegur beinn
vini hljóttu sanna.
Vertu alltaf augasteinn
allra góðra manna.
Þetta eru vísur úr ljóðakveri for-
eldra okkar Magnúsar Gunnlaugs-
sonar og Aðalheiðar Þórarinsdóttur
frá Ytra-Ósi í Steingrímsfirði.
Brottför systur minnar Sigríðar
Þóru var ótímabær. Maður skilur
ekki hví kona á besta aldri, sem var
kletturinn í sinni fjölskyldu, er kölluð
burt tæplega 75 ára. Hún kvaddi okk-
ur 17. ágúst sl. tveimur dögum fyrir
afmælisdaginn sinn. En vegir guðs
eru órannsakanlegir. Hennar hafa
beðið störf á æðri sviðum. Dæturnar
tvær og barnabörnin voru henni allt.
En góðar minningar lifa í hjörtum
okkar allra sem eftir lifum.
Þóra, eins og hún var alltaf kölluð,
fæddist 19. ágúst 1932 að Ytra-Ósi í
Steingrímsfirði. Hún var elst okkar
systkinanna. Foreldrar okkar voru
Aðalheiður Þórarinsdóttir frá Hjalta-
bakka í Húnavatnssýslu og Magnús
Gunnlaugsson bóndi og hreppstjóri á
Ytra-Ósi voru bæði vel hagmælt og
eru til heilu ljóðabálkarnir eftir þau
og fjöldi af lausavísum, sem Þórarinn
bróðir skráði af allskonar blaðasnepl-
um þegar hann kom heim að Ósi í
jólafríum.
Þóra var einnig hagmælt. Eitt sinn
var hún á leið norður að Ósi, en þang-
að lá oft leið þeirra Rikka manns
hennar. Þegar sá til Hólmavíkur
sagði Þóra:
Horfi ég yfir Hólmavík
hugarkæti rúin.
Æskan fögur, yndisrík,
öll á burt er flúin.
Maður hennar Ríkarður Jónatans-
son var oft að heiman starfs síns
vegna, en hann var flugstjóri. Þá tók
Þóra sér oft far norður með „rútunni“
jafnvel að vetri til og dvaldi hjá for-
eldrum okkar og var það gagnkvæm
ánægja, þeirra og hennar.
Nú er Þóra enn lögð af stað til
þeirra og nú til langdvalar. Veit ég að
þau hafa tekið vel á móti henni svo og
Rikki blessaður eftir fimm ára við-
skilnað. Já, það er stór hópur skyld-
menna og vina sem hefur fagnað
henni.
Við sem eftir lifum minnumst
góðra samverustunda og þökkum
fyrir þær allar. Dæturnar geta horft
til baka og þakkað guði fyrir hve rík-
ar þær eru af góðum minningum.
Tengdamamma blessunin, Þuríður
Samúelsdóttir, sem er 104 ára frá því
í júní, hefur mátt horfa á eftir eig-
inmanni, yngsta syni og nú tengda-
dóttur. Mikið hefur því verið á hana
lagt. Hún er bjargið sem við öll
virðum og þökkum fyrir að hafa hjá
okkur, ekki síst núna.
Ég vakti í nótt við kertaljós og þá
varð þetta til:
Eftir glæsta ævi þinnar braut
ósköp verður gott að koma heim
og vera laus við þjáningu og þraut
og þiggja leiðsögn guðs um bjartan geim.
Við Svavar og Magnús Heiðar son-
ur okkar sendum dætrum Þóru og
fjölskyldum hugheilar samúðarkveðj-
ur,
Hvíl þú í friði.
Marta systir.
Góð og gegn kona er fallin frá.
Elskuleg frænka mín, Þóra Magnús-
dóttir frá Ósi í Steingrímsfirði, hefur
öðlast hvíld og frið eftir snarpa bar-
áttu við krabbamein. Þar með er lokið
jarðlífi konu, sem af alúð og ást helg-
aði starf sitt heimili og fjölskyldu,
sem var grundvöllur lífs hennar, það
dýrmætasta og veigamesta og öllu
máli skipti. Hún var allrar virðingar
og aðdáunar verð í þessu starfi.
Við Þóra áttum nokkrar góðar
stundir saman, en fundir okkar hefðu
mátt vera fleiri. Sá veruleiki verður
auðsærri þegar kemur að vegamót-
um þar sem leiðir skiljast og einhver
á ekki afturkvæmt. Mér þótti innilega
vænt um þessa frænku mína, dáði
hana fyrir myndarskap, reisn og
elskusemi. Hún var hæglát, kom
hugsunum sínum og skoðunum til
skila með fáum, velvöldum orðum,
stundum stríðin og glettin. En fyrst
og fremst var hún góð manneskja.
Þóra hefði orðið 75 ára gömul 19.
ágúst sl. Líf hennar og starf er mörg-
um mikið þakkarefni. Hún gekk ekki
alltaf um sléttar grundir. Ýmsar tor-
færur urðu á vegi hennar. Missir eig-
inmanns fyrir nokkrum árum, veik-
indi hennar og í fjölskyldunni voru
henni áhyggju- og harmsefni. En hún
átti góða að, sem endurguldu ást
hennar og umhyggju.
Í afmælisdagabók frá 1906 er vísa
eftir Guðmund Friðjónsson tileinkuð
19. ágúst. Hún hljóðar svo:
Margur það um seinan sér
svo ei við má gera
að bagga lífsins erfitt er
einum manni að bera.
Eða sigla yfir dröfn
ögra boðaföllum,
ausa, stýra og hitta í höfn,
halda farmi öllum.
Þóra Magnúsdóttir er komin í sína
eilífðarhöfn og farminum hefur hún
skilað með sóma. Innilegustu samúð-
arkveðjur sendi ég frænfólki mínu,
sem nú saknar og tregar góða móður,
ömmu, systur og frænku.
Hrefna Filippusdóttir.
Nú er hún Þóra farin. Það er skrít-
ið til þess að hugsa að það var bara í
síðustu viku sem við sátum og spjöll-
uðum, þegar ég heimsótti hana á
sjúkrahúsið. Við ræddum um daginn
og veginn, eins og við vorum vanar.
Seinna sama dag hrakaði henni mjög,
þetta var síðasta stundin okkar sam-
an.
Vegferð okkar Þóru vinkonu minn-
ar hófst fyrir rúmum fimmtíu árum,
þegar við sem ungar stúlkur hófum
nám við Húsmæðraskólann í Reykja-
vík. Báðar komum við utan af landi og
bjuggum á heimavist skólans. Við
upphaf námsins völdumst við saman í
hóp og það var upphafið að vináttu
okkar. Við eignuðumst svo okkar fjöl-
skyldur með tilheyrandi annríki en
alltaf héldum við sambandi og efldist
það enn frekar á seinni árum, eftir að
ungarnir okkar voru flognir úr
hreiðrunum. Með Þóru var gott að
vera og við áttum margar góðar
stundir yfir morgunkaffi og við ýmiss
konar stúss. Hún var góð vinkona og
ætíð reiðubúin að rétta hjálparhönd
ef á þurfti að halda. Mér hlýnar um
hjartaræturnar þegar ég hugsa til
baka, þegar ég lá heima að jafna mig
af fótarmeini og Þóra kom aðvífandi
með jólakökur sem runnu ljúft ofan í
kraftmikla strákana mína. Svona var
Þóra, sannur vinur.
Þóra var sérlega glæsileg kona og
eftir henni tekið hvar sem hún kom.
Hún og Rikki, maður hennar, voru
samhent hjón og missir hennar var
mikill þegar hann féll frá fyrir nokkr-
um árum. Dætur þeirra stóðu þó þétt
að baki henni og varð henni tíðrætt
um þær og barnabörnin enda sam-
gangurinn mikill.
Í fyrravor hittumst við skólasyst-
urnar úr Húsmæðraskólanum í tilefni
50 ára útskriftarafmælis okkar. Þar
urðu fagnaðarfundir og við rifjuðum
upp gamla, góða tíma, skoðuðum
myndir frá því í „gamla“ daga, hlóg-
um og skemmtum okkur eins og þá.
Nú er enn höggvið skarð í hópinn,
Þóra hefur kvatt okkur.
Mig langar að minnast hennar með
þessum orðum:
Ég veit ekki hvort þú hefur
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem þú gefur, er gjöfin
sem varla sést.
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlega hlær,
hlýju í handartaki
hjarta sem örar slær.
Allt sem þú hugsar í hljóði,
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði
sakleysi fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson.)
Elsku Hugrún, Aðalheiður og fjöl-
skyldur, missir ykkar er mikill en ég
trúi því að nú sé Þóra á góðum stað,
með Rikka sínum, heil heilsu, glöð og
kát. Ég veit að þau vaka yfir fjöl-
skyldunni með sama kærleik og áður.
Við Sverrir vottum ykkur öllum okk-
ar dýpstu samúð.
Jóhanna G. Jónsdóttir.
Á æskuárum mínum fóru foreldrar
mínir gjarnan í tjaldútilegur í sum-
arleyfum. Í einni slíkri ferð var komið
við að Ósi í Steingrímsfirði, en þar bjó
Magnús Gunnlaugsson, föðurbróðir
minn, og kona hans Aðalheiður Þór-
arinsdóttir.
Þau áttu þá 3 dætur, Þóru, sem var
elst, Mörtu og Nönnu. Þær fundu
fljótlega út að kaupstaðardrengnum
var í ýmsu ábótavant. Eitt af því, sem
ég kunni ekki, var að súpa úr eggi,
var því farin ránsferð í hænsnakof-
ann, svo hægt væri að kenna mér.
Hlaupið var með fenginn inn í hlöðu
og kennslan hófst. Þá kom upp úr
kafinu að ég var ekki betur að mér en
svo, að ég hafði rænt postulínseggi.
Allir hlógu.
Síðar, þegar Þóra hafði, ásamt eig-
inmanni sínum, Ríkarði Jónatanssyni
flugstjóra, reist sér myndarlegt
heimili í Urðarstekk 11, bauð hún
mér og fjölskyldu minni oft heim.
Reyndist gjarnan erfitt að tygja sig
til heimferðar, hlegið og hlegið fram á
nótt.
Nýlega þegar við hjónin heimsótt-
um Þóru á Landspítalann hittum við
vel á, hún var ekki kvalin þá stundina.
Við rifjuðum upp ýmislegt, sem okk-
ur hafði orðið á á lífsleiðinni, hlógum
og hlógum og hlógum.
Að leiðarlokum þökkum við fyrir
samfylgdina. Hver veit nema við
hlæjum saman handan móðunnar
miklu.
Haukur Filippusson.
Elsku Þóra frænka, ertu nú farin
frá okkur?
Mugison var að klára frábæra tón-
leika á Laugardalsvellinum og veðrið
var yndislegt þegar Hugga hringdi í
mig. Hún sagði mér að þú hefðir
kvatt okkar. Það var erfitt augnablik.
Það er skrítið að hugsa til þess að
þú sem hefur alltaf verið til staðar og
hluti af mínu lífi sért nú farin á vit
feðranna og til hans Rikka þíns sem
dó fyrir nokkrum árum.
Það er sárt að sjá á eftir ástvini en
maður getur ekki annað en samglaðst
þeim sem losnar undan þjáningum
sem fylgja erfiðum sjúkdómum, ég
veit að þér líður vel núna. Þegar ég
frétti af sjúkdómi þínum datt mér
ekki annað í hug en að þetta yrði
læknað eða að þetta væri bara ekki
rétt og að þú héldir áfram að lifa með
okkur eins og alltaf, en ég er víst ekki
spámaður.
Það er notalegt að hugsa til baka
þegar við bjuggum á Hvassaleitinu,
foreldrar mínir og systkini þeirra,
þau Þóra og Rikki, með frænkunum
mínum þeim Huggu og Alley.
Fólk varð margt hissa þegar ég tal-
aði um Þóru frænku og Rikka frænda
sem voru hjón um leið og Þóra var
systir mömmu og Rikki bróðir pabba.
Það var því eðlilega styttra á milli
mín og dætra Þóru og Rikka en ann-
arra frændsystkina. Böndin milli
okkar koma þó aldrei betur í ljós en
þegar erfiðleikar steðja að eins og
núna.
Ég á margar góðar minningar af
þér, frænka mín, sem mér finnst
vænt um að rifja upp. Þegar ég var
lítill og gat borðað heilt brauð þegar
ég kom í heimsókn til ykkar á Urð-
arstekkinn þar sem þið bjugguð svo
lengi, eða þegar ég vaknaði klukkan 5
um morguninn til að skipta um
sprungna dekkið á bílnum þínum af
því að ég gat bara ekki beðið eftir að
klukkan yrði 8 eða prakkarastrikin
mín sem þú mundir eftir og rifjaðir
upp þegar við hittumst. Það var víst
af nógu að taka. Síðasta heimsóknin
til þín heima hjá þér er mér líka
minnisstæð og mikilvæg þegar ég sá
þig síðast á lífi. Þó að þú værir veik og
þjáð þá brostir þú til mín. Þessar
minningar eru nú geymdar í hjarta
mínu með öðrum góðum minningum
sem eru mér kærar.
Þó að þú sért nú komin á annað til-
verustig og við hittumst ekki aftur í
þessu lífi þá trúi ég að þú sért ennþá
með okkur og fylgist með dætrum
þínum og barnabörnum sem þú varst
svo stolt af og þér þótti svo vænt um.
Ég veit að Rikki frændi hefur tekið
vel á móti þér og hefur verið búinn að
undirbúa komu þína.
Ég votta frænkum mínum og fjöl-
skyldum þeirra mína dýpstu samúð.
Þakka þér allt gott, frænka, minn-
ingin lifir.
Jónatan.
Þá er hún Þóra frænka farin frá
okkur og komin á annan og betri stað
þar sem hún er nú komin í faðminn
hans Rikka síns.
Það er kannski ekki mjög algengt
að fjölskylduböndin séu jafn þétt ofin
og hjá okkur. Þóra og mamma mín
voru nefnilega systur og Rikki og
pabbi bræður. Samgangurinn var
þess vegna mikill á milli fjölskyldn-
anna. Stelpurnar þeirra, Hugga og
Alley, eru því tengdari okkur bræðr-
um en að vera bara frænkur okkar.
Það eru margar góða minningar
sem koma upp í hugann þegar ég
hugsa til æsku ára minna en þá var ég
tíður gestur á heimili Þóru og Rikka á
Urðarstekknum. Þar sá Þóra alltaf
um að ég hefði nóg fyrir stafni úti og
inni. Hún var vön að kalla á mig inn í
mat með forláta lúðri sem heyrðist í
víða um hverfið.
Í garðinum var gamall trébali sem
við kölluðum alltaf stampinn. Á góð-
um sumardögum var hann fylltur af
volgu vatni og fátt skemmtilegra fyr-
ir lítinn pjakk en að busla þar.
Eitt sem Þóra gerði var að safna
alls konar töppum af sjampóbrúsum
og tannkremstúpum sem ég gat svo
leikið mér að tímunum saman og búið
til alls konar bílabrautir eða flug-
brautir úr. Það þurfti ekki alltaf eitt-
hvert tilbúið dót heldur gat maður
látið hugmyndaflugið fara með mann
um ýmsa heima og geyma.
Við fórum líka oft saman í ferðalög
í sumarbústaði hingað og þangað um
landið og er einna eftirminnilegust
ferð á Bifröst fyrir rúmum 25 árum
síðan. Þar var margt brallað þá vik-
una en kannski of langt mál að segja
frá því hér.
Það einkenndi þau hjónin að mér
fannst ég alltaf svo velkominn og allir
sem til þeirra komu fengu höfðing-
legar móttökur.
Nú þegar ég kveð mína góðu
frænku þá iðrast ég þess að hafa ekki
heimsótt hana oftar þessi síðustu ár.
En í þau skipti sem við fjölskyldan
komum til hennar fundum við alltaf
fyrir þeirri miklu hlýju sem hún gaf
af sér.
Það voru blendnar tilfinningar sem
bærðust í mínu hjarta dagana fyrir
andlátið. Við hjónin eignuðumst son
og Hildur eignaðist bróður þremur
dögum fyrr, frænda sem Þóra gat því
miður ekki séð. Því má segja að gleði
og sorg hafi togast á undanfarna
daga.
Ég trúi því að Þóra og Rikki muni
vaka yfir fjölskyldunni þaðan sem
þau nú dvelja.
Ég er þakklátur fyrir að hafa átt
ykkur að.
Óskar Tryggvi Svavarsson.
S. Þóra Magnúsdóttir
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
STEFÁN GUÐMUNDSSON
skipstjóri,
Skála, Seltjarnarnesi,
síðast til heimilis á Skólabraut 3,
lést á Landspítalanum við Hringbraut, sunnudaginn
19. ágúst.
Jarðarförin fer fram frá Seltjarnarneskirkju
fimmtudaginn 30. ágúst kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á líknarfélög.
Guðrún Kristjánsdóttir,
Elísabet Stefánsdóttir, Kristján Jóhannsson,
Kristjana Stefánsdóttir, Guðmundur Þorkelsson,
Anna Stefánsdóttir, Reynir Hólm Jónsson,
Unnur Vigfúsdóttir Duck,
barnabörn og barnabarnabörn.