Morgunblaðið - 27.09.2007, Blaðsíða 36

36 FIMMTUDAGUR 27. SEPTEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hanna LillýIsaksen Krist-
jánsson fæddist í
Reykjavík 24. júní
1916. Hún lést á
Hrafnistu í Hafn-
arfirði fimmtudag-
inn 20. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðrún Sigríður
Jóhannesdóttir, f.
1893, d. 1924 og
Karl Albin Isaksen,
f. 1883, d. 1943.
Lillý var ein af 6
systkinum en aðeins tveir bræður
hennar komust á legg, Harrý Jó-
hannes Isaksen, f. 1913, d. 1935
og Arthúr Henning Isaksen, f.
1915, d. 1978.
Lillý giftist 21.6. 1947 Guð-
mundi Kristjánssyni skipstjóra
frá Hjöllum í Skötufirði, f. 25.3.
1917, d. 21.7. 1980. Börn þeirra
eru 1) Ari, f. 27.9. 1949. Maki
1992. Dætur þeirra eru Helena
Þuríður, f. 1967, maki Guðjón
Björnsson, f. 1959 og Hanna
Lillý, f. 1980. Sambýliskona Karls
Harrýs er Hrönn Helgadóttir, f.
1946.
Lillý gekk í Miðbæjarbarna-
skólann og Kvennaskólann í
Reykjavík. Hún lauk námi í hatta-
saumi frá Iðnskólanum í Reykja-
vík og framhaldsnámi í Kaup-
mannahöfn. Hún vann fram að
giftingu í Hattabúð Reykjavíkur.
Að loknu uppeldi barna sinna
starfaði hún í eldhúsi Heilsu-
verndarstöðvar Reykjavíkur og
hjá Sölumiðstöð Hraðfrystihús-
anna. Síðustu starfsárin vann hún
sem gæslukona á Þjóðminjasafni
Íslands. Lillý og Guðmundur hófu
sambúð að Hverfisgötu 59. Árið
1947 fluttu þau að Miklubraut 60
og bjuggu þar til ársins 1962 er
þau fluttu í Safamýri 87. Eftir lát
Guðmundar bjó Lillý að Hæðar-
garði 35 þar til hún fluttist á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Lillýjar verður gerð frá
Bústaðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Fríður Sigurðar-
dóttir, f. 21.8. 1953.
Synir þeirra eru
Guðmundur Ari, f.
1984, Sigurður, f.
1985 og Kristján, f.
1987. 2) Kristjana
Guðrún, f. 15.2.
1951. Maki Jonathan
Motzfeldt, f. 25. 9.
1938. 4) Guðrún, f.
28.7. 1956. Maki
Guðmundur E. Hall-
steinsson, f. 3.1
1956. Börn þeirra
eru Guðmundur
Örn, f. 1977, sambýliskona Berg-
lind Petersen, f. 1981, sonur
þeirra er Elvar Örn, f. 2006, Her-
dís, f. 1985 sambýlismaður Einar
Ben Sigurðsson, f. 1982 og Ari
Ebenezer, f. 1991. Sonur Lillýjar
og Sigurðar Jóhannssonar skip-
stjóra er Karl Harrý Sigurðsson,
f. 21.2. 1944. Maki Helga Kristín
Möller, f. 30.11. 1942, d. 15.3.
Elsku mamma mín. Nú er komið
að kveðjustund, stund sem ávallt
kemur manni í opna skjöldu og eng-
in leið er að búa sig undir. Það er
mér ómetanlegt að hafa verið hjá
þér kvöldið áður en þú lést. Þá tal-
aðir þú um hversu vel þér liði og
hve vel um þig væri hugsað. Þú lof-
aðir börnin þín og það lán sem þér
hefði hlotnast í lífinu. Þó að ég hafi
heyrt þetta oft áður var yndislegt
að heyra þig segja þetta á þessari
stundu. Lokaorðunum þínum
gleymi ég aldrei, orð sem ég þá
gerði mér ekki grein fyrir, að voru
kveðjuorðin þín til mín.
Þú valdir þér göfugt hlutverk í
lífinu og þú kappkostaðir að veita
börnunum þínum gott uppeldi. Barn
að aldri misstir þú móður þína og þó
að Lóa mamma hefði reynst þér vel
sagðir þú alltaf að enginn kæmi í
stað móður. Við börnin þín nutum
þess ríkulega og móðurhlutverkinu
skilaðir þú með miklum sóma. Ást
þín til okkar barnanna var skilyrð-
islaus, þú varst ætíð stolt af okkur
og stóðst þétt að baki okkar bæði í
gleði og sorg. Slíkur móðurkærleik-
ur er dýrmætur hverju barni sem
er að vaxa úr grasi.
Ég naut þeirra forréttinda að
hafa þig heima á uppvaxtarárum
mínum. Lífsreglurnar voru lagðar
án þess að nota boð og bönn og ég
minnist þess aðeitt sinn á unglings-
árunum hafði ég verið úti langt
fram á nótt, þá beiðstu eftir mér í
símastólnum heima í Safamýrinni.
Þegar ég svo kom heim seint og um
síðir kysstir þú mig og spurðir
hvort ég hefði ekki skemmt mér vel.
Síðan bauðstu mér góða nótt, án
þess að hafa orð á áhyggjum þínum
af næturgöltri mínu. Ég vissi þó
betur.
Ég var komin á unglingsár þegar
þú ákvaðst að tími væri kominn til
þess að fara út á vinnumarkaðinn.
Sú reynsla varð þér örugglega dýr-
mæt þegar pabbi varð bráðkvaddur
og þú þurftir að takast á við breytt-
ar aðstæður.
Elsku mamma, þú hafðir einstakt
lag á að takast á við erfiðleika af
bjartsýni og jákvæðni og tileinkaðir
þér sannkallaðan Pollýönnuhugsun-
arhátt. Þú sagðist eiga bestu börn í
heimi, makar okkar væru einstakir
og barnabörnin ekki síðri. Þegar
pabbi varð bráðkvaddur gastu
glaðst yfir yndislegu árunum ykkar
og vildir ekki vera í sporum þeirra
sem lifðu í löngum ástlausum hjóna-
böndum. Þú taldir þig heppna þegar
þú tapaðir heyrn að hafa ekki misst
sjón, því þá hefðir þú ekki getað
keyrt.
Elsku mamma, ég minnist setn-
inga eins og: „stundum er betra að
þegja en segja“, „aldrei að gráta
dauða hluti“, og „oft má satt kyrrt
liggja“, en þær hafðir þú í hávegum
því þú sagðir lífið of stutt til þess að
standa í illdeilum.
Þú varst mikil „selskapskona“ og
vissir ekkert skemmtilegra en að
gleðjast með góðu fólki. Þú hafðir
líka ríka réttlætiskennd og þoldir
ekkert verr en þegar fullorðið fólk
kom fram við aðra af óvirðingu.
Síðustu æviárin þín naustu frá-
bærrar umönnunar starfsfólks á
Hrafnistu og fyrir það ber að
þakka.
Nú er lífsgöngu þinni lokið og þú
hvíldinni örugglega fegin. Ég er
sannfærð um að pabbi tekur á móti
þér með útbreiddan faðminn eftir
langan aðskilnað.
Elsku mamma, takk fyrir að vera
sú sem þú varst. Minning mín um
þig mun lifa með mér.
Þín dóttir
Guðrún.
Ferð þín er hafin.
Fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða.
Og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson.)
Í dag er til moldar borin sóma-
konan Lillý Kristjánsson sem sofn-
aði svefninum langa hinn 20. sept-
ember síðastliðinn.
Kynni okkar Lillýjar hófust fyrir
rúmlega fjörutíu árum þegar frum-
burður hennar, Karl Harry, gekk að
eiga systur okkar Helgu Kristínu.
Þegar við fyrstu kynni varð ljóst að
þar fór heimskona, fríð og fáguð,
með hjarta úr gulli og stóran opinn
faðm. Lillý og Guðmundur, eigin-
maður hennar, gerðu strax fjöl-
skyldu Helgu að sinni og dekruðu
við á alla lund. Lillý var gestrisin og
góð heim að sækja og þau Guð-
mundur höfðu yndi af að veita gest-
um vel í mat og drykk. Lillý var fé-
lagslynd og lét sig sjaldan vanta
þegar efnt var til fagnaðar í stór-
fjölskyldunni eða meðal vina. Lífs-
gleðin ljómaði af okkar konu, hún
var glettin og spaugsöm og gat
kryddað mál sitt með skemmtileg-
um dönskum frösum þegar sá gáll-
inn var á henni. Hún hafði numið og
forframast í kóngsins Kaupmanna-
höfn á yngri árum, nokkuð sem ekki
var algengt hjá konum á þeim tím-
um.
Lillý kunni öðrum fremur að líta
á hið jákvæða í mannlífinu og leiða
hið neikvæða hjá sér. Hún var fund-
vís á hið góða í fari manna og óspör
á hrós og hvatningarorð. Hún lagði
oftast eitthvað gott til málanna en
fyndist henni á einhvern hallað í
umræðum eða einhver gerast of
lausmáll, gat hún allt eins gefið
mönnum heilræði, s.s.: ,,Stundum er
betra að þegja en segja.“ Þessa lífs-
speki hennar er sjálfsagt öllum hollt
að hafa í huga.
Lillý leysti með sóma öll hlutverk
sín á leiksviði lífsins. Hún var góð
eiginkona, myndarleg húsmóðir –
með gömul og góð gildi að leiðar-
ljósi – og elskuleg og stolt móðir og
tengdamóðir. Ömmubörnunum
sýndi hún ást og umhyggju og var
að vonum afar stolt af þeim öllum.
En sorgin gleymir engum. Lillý
varð fyrir þungbærum missi þegar
Guðmundur féll frá á besta aldri og
það var henni mikið áfall þegar
tengdadóttir hennar, Helga Kristín
systir okkar, lést í blóma lífsins eftir
erfið veikindi. En Lillý tókst á við
sorgina á sinn hljóðláta hátt, um-
vafði aðra syrgjendur og veitti þeim
styrk og kraft.
Og nú er hún látin, þessi stór-
brotna kona sem auðgaði líf þeirra
sem henni kynntust. Að leiðarlokum
viljum við systkinin og móðir okkar,
Helena Sigtryggsdóttir, þakka Lillý
vináttu og hlýhug í okkar garð.
Fjölskyldu hennar vottum við okkar
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hinnar látnu.
Ingibjörg, Alda, Jóna,
Kristján og Alma Möller.
Elskuleg amma mín er látin 91
árs að aldri. Ég á margar góðar
minningar um ömmu Lillý og ég
held að ég geti með sanni sagt að já-
kvæðari og þolinmóðari manneskja
sé vandfundin. Hún sá alltaf já-
kvæðu hliðarnar á málunum og
aldrei kvartaði hún undan einu né
neinu. Það er í raun hægt að lýsa
henni sem Pollýönnu og ég notaði
oft það nafn til að lýsa henni. Amma
Lillý hafði einstakt lag á að láta
manni líða vel og koma manni til að
brosa með eilífu spurningaflóði sínu.
Ég minnist þess þegar haldið var
upp á níræðisafmælið hennar í
fyrra. Mér þótti æðislegt að sjá
hvað hún ljómaði öll þegar hún sá
gamalkunnug andlit vina og ætt-
ingja sem komnir voru til að sam-
fagna henni. Ég útskrifaðist úr Há-
skólanum á níræðisafmæli ömmu og
mér þótti mjög vænt um að fá að
deila þeim degi með henni.
Elsku amma, af þér hef ég lært
mikið. Megir þú hvíla í friði.
Hanna Lillý.
Lífshlaupi ömmu minnar er lokið.
Hún var orðin háöldruð þegar hún
kvaddi. Þó að ég hafi vitað að enda-
lokin nálguðust þá kom fréttin af
andláti hennar mér samt á óvart.
Segja má að kveðjustundin hafi ver-
ið einkennandi fyrir ömmu. Hún
lagði sig eftir hádegismatinn og
vaknaði ekki aftur. Hún vildi ekki
gera mál úr hlutunum.
Amma var stórbrotin kona. Hún
var ekki bara amma mín heldur vor-
um við líka bestu vinkonur þó að
hálf öld skildi okkur að í aldri. Það
var alveg sérstakt samband á milli
okkar enda furðaði hún sig oft á því
og sagði það ótrúlegt að hún væri
amma mín, því við værum miklu
frekar eins og bestu vinkonur. Ég
var í miklu uppáhaldi hjá henni og
hún hjá mér. Við brölluðum margt
saman í gegnum árin og gátum tal-
að um allt á milli himins og jarðar.
Amma mín var falleg kona jafnt
að utan sem innan. Ég man ekki til
þess að ég hafi heyrt hana kvarta
eða skipta skapi því hún var ein-
staklega skapgóð og umhyggjusöm.
Hún vildi allt það besta fyrir mína
hönd og hafði mikla trú á mér. Hún
fylgdist vel með því sem ég var að
gera og var óspör á hvatningu og
heilræði. Hún var stolt af mér og
þreyttist hún seint á að láta mig
vita af því.
Amma var einstaklega jákvæð
kona og sá alltaf það jákvæða í öllu
og öllum alveg sama á hverju dundi.
Það var þannig einstaklega gott að
koma til hennar.
Amma átti margar vinkonur á öll-
um aldri. Það var nú þannig með
hana ömmu að ef dætur hennar
eignuðust vinkonur þá urðu þær
líka vinkonur hennar. Þetta gilti
einnig um mig og mínar vinkonur
og það var nú ekki leiðinlegt að
koma til ömmu þegar hún lagði spil
fyrir okkur eða spáði í bolla um
bjarta framtíð, velgengni og pen-
inga. Alltaf var hún til í að gera
þetta fyrir okkur sama hvernig stóð
á hjá henni. Hún gaf sér alltaf tíma.
Amma var mjög næm á fólk og sá
og fann hvernig því leið. Hún var
óspör á heilræðin og sagðist stund-
um vera fullviss um það að hún
hefði verið sálfræðingur í fyrra lífi.
Þannig var hún tilbúin til að hlusta
á fólk og gefa því heilræði. Henni
fannst ekki æsingur og yfirgangur
vænlegur til árangurs heldur sagði
hún oft að „betra væri að þegja en
segja“ og auðvitað hafði hún rétt
fyrir sér.
Lífssýn ömmu einkenndist þann-
ig af jákvæðni, bjartsýni og um-
hyggju sem fólkið hennar fékk að
njóta í ríkum mæli. Jákvæðari
manneskja er vandfundin. Hún var
svo glöð og þakklát fyrir allt sem
fyrir hana var gert.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
ömmu mína að öll þessi ár. Mér
finnst ég ríkari fyrir vikið. Ég kveð
hana með söknuði en minningin um
hana mun lifa áfram.
Helena (Lóa.)
Mín elskulega svilkona er látin 91
árs að aldri. Við vorum giftar
bræðrum, Guðmundur, maður Lil-
lýjar var elstur af systkinunum frá
Hjöllum í Skötufirði en Alli minn
var yngstur.
Lillý missti móður sína í spænsku
veikinni 1918 þá aðeins tveggja ára
gömul. Móðursystir hennar, Lóa
mamma, eins og Lillý kallaði hana
alltaf, tók hana þá að sér og ól hana
upp.
Lóa var mikilsmetin matreiðslu-
kona, sem vann lengi á Hótel Ís-
landi. Lóa var ákaflega skapstór og
mjög minnisstæður persónuleiki.
Ég gæti nú trúað að það hafi ekki
alltaf verið auðvelt fyrir Lillý mína
að umgangast Lóu, en Lillý var svo
einstaklega vel gerð að hún gat allt-
af siglt á milli skers og báru.
Ég gleymi aldrei þegar við fórum
í fyrsta sinn í kaffi til Lillýjar og
Guðmundar, þá nýtrúlofuð. Ég var
hálfkvíðin að hitta nýja tengdafólk-
ið, en það var ástæðulaust, því mér
var tekið opnum örmum og við Lillý
urðum strax vinkonur, þó að 15 ára
aldursmunur væri á okkur.
Lillý var ákaflega myndarleg
kona og mikil húsmóðir. Hún lærði
hattasaum í Hattabúð Reykjavíkur
og vann þar í mörg ár. Hún var
mjög góð saumakona og það lék allt
í höndunum á henni. Hún saumaði
bæði á sjálfa sig og á börnin. Það
var alltaf gott að leita til hennar,
þegar maður var sjálfur farinn að
fikra sig áfram í saumaskapnum.
Eins var það með matargerð og
bakstur.
Hún var ekki í vandræðum með
að halda alls kyns veislur og alltaf
eru mér minnisstæð afmælin henn-
ar, en hún var Jónsmessubarn,
fædd 24. júní 1916. Þá var oft glatt
á hjalla, enda Lillý sérstaklega
skemmtileg heim að sækja. Hún var
líka flink að spá í bolla og ráða
drauma. Árum saman voru haldin
jólaboð fyrir alla fjölskylduna og
skiptumst við þá á að halda þau,
Lillý og Guðmundur, Auður og
Björn, Hulda og Ari og við Alli.
Eins var haldið upp á öll afmæli
barnanna og varð það til að börnin
okkar kynntust vel og urðu góðir
vinir. Þegar börnin voru komin til
vits og ára var farið að halda fjöl-
skyldumót vestur í Djúpi og eru þau
orðin nokkur mótin, sem haldin hafa
verið þar.
Hún Lillý mín var ákaflega um-
hyggjusöm og nærgætin kona og
líðan hennar nánustu skipti hana
öllu máli, enda sagði hún, þegar við
Alli komum til hennar á Hrafnistu í
síðasta skipti. „Mér finnst eins og
ég svífi á skýi „Mér líður svo vel, ég
á svo góð börn og góða fjölskyldu og
allir eru svo góðir við mig og stúlk-
urnar hérna dekra við mig.“ Ég get
alveg séð hana í huganum, fallega
og fíngerða, svífandi á skýi til him-
ins.
Elsku Lillý. Við Alli og börnin
okkar þökkum allar ánægulegu
samverustundirnar á liðnum ára-
tugum. Harrý, Ara, Kristjönu og
Guðrúnu og fjölskyldum þeirra
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning um góða
konu.
Anna Hjartardóttir.
Amma Lillý kemur oft við sögu í
minningum frá barnæsku minni.
Amma Lillý var að vísu ekki amma
mín, heldur amma hennar Lóu
frænku. Kalli, sonur Lillýjar, var
kvæntur móðursystur minni heit-
inni, henni Helgu. Við Lóa, dóttir
þeirra, erum nánast jafngamlar og
eyddum mörgum dögum og nóttum
saman hér áður fyrr. Það urðu því
líka margir dagar sem ég fékk að
vera með í heimsókn hjá ömmu
Lillý, ekki síst á þeim árum sem ég
bjó með foreldrum mínum í næsta
húsi við Lillý í Safamýrinni. Lillý
var heimskona. Fyrir litlar stúlkur
var heimili hennar ævintýraheimur,
með marga fína og framandi hluti. Í
eldhúsinu var líka alltaf eitthvað
gott til og ófáar kleinurnar innbyrt-
ar með mjólkurglasi. Ég man ekki
eftir henni öðruvísi en brosandi og
kátri og hún vildi gjarnan hafa
margt fólk í kringum sig.
Hún var sannkölluð Pollýanna,
alltaf jákvæð og bjartsýn, alveg
fram á síðustu daga.
Hvíl í friði, Lillý mín, og hafðu
þökk fyrir allar samverustundirnar.
Elsku Kalli, Lóa, Hanna Lillý,
Ari, Kristjana, Guðrún og fjölskyld-
ur. Sendi ykkur innilegar samúðar-
kveðjur héðan úr Svíaríki. Megi
minning um góða og glaða konu lifa.
Helena Sveinsdóttir (Lena).
Það haustar að, rigning og rok úti
og á tölvunni birtist póstur, frá
Krissu, „Mamma dó í dag“. Ein-
hvern veginn hljóðnar allt og tíminn
rennur aftur á bak. Minningarnar
flæða fram. Safamýrin uppi eða
niðri, það er eiginlega alveg sama á
hvorum staðnum, Lillý er alltaf með
okkur. Matarboð, partí, hún er allt-
af hressust, alltaf jafn ungleg það er
helst að heyrnin daprist með ár-
unum og hún á erfitt með að taka
þátt í samræðunum þegar við tölum
öll í einu eins og okkur hættir
gjarnan til. En þá situr hún bara og
brosir alsæl yfir því að fá að vera
með okkur. Við sjáum að okkur og
eitt okkar sest þá hjá henni og það
er spjallað um gamla dag og daginn
í dag og hún gleymir aldrei að segja
mér hvað ég sé rík að eiga öll þessi
börn, það séu mestu auðæfin, ég
megi aldrei gleyma því.
Eldhúsið í Safamýri, náð í spá-
bollana og hellt upp á sterkt kaffi og
bolla snúið og blásið í kross, „Hvað
með þennan mann“? „Hvað með
þetta hús“? og Lillý svarar einhvern
veginn öllum spurningunum þannig
að maður er ánægður, hvort sem
svarið var jákvætt eða neikvætt og
hvort hún sá þetta í bollanum eða
bara þekkti inn á okkur, það ein-
hvern veginn skipti ekki máli, þetta
var bara skemmtilegt.
Fataskápurinn í Safamýri, þvílík-
ur fjársjóður, „Æ, Lillý, áttu ekki
eitthvað að lána mér það er árshátíð
um helgina?“
Gamlárskvöld í Safamýri, mið-
nætursnarl, kokkteilpylsur með
beikoni, nammi, alltaf búin að til-
einka sér nýjungar í matargerð,
brennan hinumegin við götuna, hlúð
að brenndum lófa þannig að engin
urðu ör. Þetta eru endalausar
myndir og minningar og sú síðasta
fyrir rúmu ári í níræðisafmælinu,
sama fallega brosið, minnið aðeins
farið að gefa sig en alsæl umkringd
ríkidæmi sínu, börnum og barna-
börnum.
Ég og börnin mín þökkum fyrir
samfylgdina og sendum samúðar-
kveðjur til fjölskyldunnar.
Þóra Þorsteins.
Lillý Kristjánsson