Morgunblaðið - 05.11.2007, Blaðsíða 22

22 MÁNUDAGUR 5. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
UMRÆÐAN MINNINGAR
✝ Svavar HreinnPétursson fædd-
ist að Kaldr-
aðarnesi á Strönd-
um hinn 20. janúar
1952. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut mánu-
daginn 29. október
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Péturs Áskelssonar
skipstjóra og Ingi-
bjargar Benedikts-
dóttur húsmóður.
Hann var sjöundi í
röðinni af tíu systkinum.
Svavar kvæntist hinn 14.5.
1976 Aðalheiði Steinarsdóttur
frá Melrakkasléttu. Þau slitu
samvistum árið 2004. Börn
þeirra eru: 1) Jóhanna Karlotta,
f. 11.12. 1977,
dóttir hennar og
Hákonar Vals-
sonar er Eva Val-
dís, f. 18.11. 1996.
2) Pétur Áskell, f.
24.5. 1980. 3)
Svavar Kári f.
12.6. 1982, unn-
usta Dagný Jak-
obsdóttir.
Svavar ólst upp
á Hólmavík. Hann
fór ungur til sjós
og gerði sjó-
mennskuna að
ævistarfi sínu, fyrst sem háseti
en síðan sem skipstjóri, aðallega
á rækjuskipum.
Útför Svavars fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Elskulegi bróðir minn. Það er erf-
itt að þurfa að kveðja þig svona
skyndilega. Það eru svo margar til-
finningar sem hellast yfir mann á
slíkri stundu, maður veit ekki hvar
maður á að byrja, allavega þótti mér
óendanlega vænt um þig. Þú varst
alltaf svo hreinskilinn og það fór
aldrei á milli mála hvar maður hafði
þig, takk fyrir það. Þú varst líka al-
veg einstaklega duglegur sjómaður
og fiskinn, já mjög fiskinn. Enda
vorum við mikið á sjó saman þar
sem ég naut góðs af eiginleikum þín-
um.
Mér er hugsað til vetrarins 1971
þegar við vorum á sjó saman. Veðrið
var ekki gott þegar við fengum
fregnir um að bátur föður okkar
væri farin. Það var mjög erfitt tíma-
bil fyrir okkur báða en við stóðum
saman eins og bræðrum einum
sæmir. Undir þessum aðstæðum
varst þú hugrakkur og veittir mér
mikinn styrk.
Með þessum orðum kveð ég þig,
ástkæri bróðir. Blessuð sé minning
þín.
Ég bið Guð að blessa þína nánustu
og gefa þeim styrk í sorginni.
Líf okkar er að eilífu samtvinnað.
Hversu langt sem verður á milli okkar,
hversu ólík sem örlög okkar verða
Skiptum við sköpum hvor fyrir annan.
(Pam Brown)
Ástvaldur Pétursson
og fjölskylda.
Elskulegur faðir okkar og afi,
Svavar Pétursson, er látinn. Það var
okkur mikið áfall að hann skyldi
hverfa svona snöggt úr lífi okkar, al-
veg óundirbúið. En slysin gerast víst
fyrirvaralaust og því verðum við að
taka og lifa með.
Pabbi var maður sem öllum þótti
vænt um, hann var alltaf tilbúinn til
að ræða málin um lífið og tilveruna
og um þá hluti sem lágu á manni í
það og það skiptið. Hann var mjög
hlynntur andlegum málefnum og var
yndislegt að fá að alast upp hjá
manni sem við gátum rætt við um
heimspeki, spíritisma og allt þar á
milli, það gaf okkur veganesti út í líf-
ið sem við búum alltaf að.
Hann stóð alltaf með okkur ef
eitthvað bjátaði á, alveg sama hvað
var, og keyrði landshornanna á milli
ef hann sá hlutina sem svo að við
þyrftum á hans viðveru að halda,
hvort sem okkur, þá óþekkum ung-
mennum að feta okkur fyrstu spor
út í lífið, sýndist svo eða ekki.
Hann sagði alltaf við okkur: Aldr-
ei, aldrei gefast upp. Og við höfum
þessi orð oft yfir þegar eitthvað
bjátar á eða við erum að berjast fyr-
ir einhverju.
Pabbi var skipstjóri í mörg ár og
var mjög fiskinn og af sumum sem
við könnuðumst við var hann kall-
aður „galdramaðurinn“ því hann
fékk mjög oft góðan afla þótt tregt
væri, hann kom úr mikilli sjómanns-
fjölskyldu og var honum veiðiskap-
urinn í blóð borinn. Fjölskyldan er í
það heila með eindæmum þrautseig í
lífsbaráttunni og erum við stolt af
því að tilheyra henni.
Pabbi var mikill hestamaður og
hafði unun af því í mörg ár að bar-
dúsa úti í hesthúsi og fara í langa
reiðtúra, temja hesta og stunda
hestarækt. Við krakkarnir þurftum
stundum að hjálpa til í hesthúsunum
við umhirðu og vatnsburð og þótti
okkur það með eindæmum leiðinleg
kvöð, en svo líður lífið og við sjáum
að við hefðum ekki viljað missa af
öllu því sem við upplifðum um leið;
folöldunum sem við „tókum á móti“,
draugunum sem við þóttumst sjá í
gömlu hesthúsunum og mörgum
fleiri ævintýrum sem upp komu.
Pabbi var mjög barngóður maður
og litla afastelpan hans hún Eva Val-
dís á eftir að sakna hans sárt. Eftir
andlát hans flettum við myndum og
þar er hver myndin á fætur annarri
af honum og Evu Valdísi, hvort sem
hann var að leyfa henni að prófa að
fara á hestbak eða skríðandi á fjór-
um fótum í eltingaleik með henni,
hún hlaupandi á undan skríkjandi.
Lífið er ekki bara gleði heldur líka
sorg og með sorginni hefur maður
tækifæri til að sjá gleðina sem mað-
ur hafði. Það finnum við þegar við
hugsum um andlát pabba, allar
minningarnar streyma fram og hlýja
okkur um hjartarætur og hjálpa
okkur að halda áfram.
Elsku pabbi okkar og afi.
Við vitum að þú ert hjá Guði og ef-
umst aldrei um það nokkra einustu
stund. Takk fyrir lífið sem við áttum
með þér.
Þín börn og barnabarn,
Jóhanna, Pétur Áskell,
Svavar Kári og
Eva Valdís Hákonardóttir.
Mig langar að kveðja þig með
nokkrum orðum. Það var orðið kært
með okkur eftir að við fluttum suð-
ur, þú frá Hólmavík en ég frá Ak-
ureyri. Kvöldið örlagaríka tókst þú í
höndina á mér og talaðir um hvað
við værum góðir vinir, enda hringd-
umst við á daglega. Ég á eftir að
sakna þín en við sjáumst seinna. Mig
langar að kveðja þig með ljóði eftir
Brent biskup; Hvað er að deyja.
Ég stend á strönd og horfi á skip
sigla í morgunblænum út á hafið.
Það er falleg smíði og ég stend og horfi á
það
unz það hverfur sjónum mínum út við
sjóndeildarhring.
„Það er farið!“
Farið! Hvert? Farið úr minni augnsýn.
Það er allt og sumt.
Það er þó enn jafnstórt í möstrum, bol og
siglutrjám
og þegar ég sá það
og getur flutt jafnmikinn farm
og mannfjölda á ákvörðunarstað.
Minnkandi stærð og hvarf úr minni
augnsýn
er í huga mér en ekki í því.
Og einmitt þeger einhver nálægur segir
„Það er farið!“
Þá eru aðrir, sem horfa á það koma
og aðrar raddir heyrast kalla:
„Þarna kemur það!“
Og þannig er að deyja.
Góða ferð Svabbi minn.
Þín systir,
Guðrún Björg (Systa.)
Svavar Hreinn
Pétursson
Á RÚMLEGA 12 ára starfsferli
sem hjúkrunarfræðingur hef ég kom-
ið víða við í starfi. Lengst af hef ég
starfað innan Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húss, áður Borgarspít-
ala/Landspítala, á
flestum deildum beggja
húsa; lyfjadeildum,
slysa- og bráðadeildum
við Hringbraut og í
Fossvogi og er ég nú
starfandi á göngudeild
áfengis- og fíkniefna og
bráðadeild geðsviðs
Landspítala.
Ég hef talsverða
reynslu af dvöl og störf-
um erlendis; reyndar
alin upp á tvítyngdu
heimili. Ég hef starfað á
ríkissjúkrahúsi í Lond-
on (NHS) með heil-
brigðisfagfólki víða að
úr heiminum og í tvö
skipti á fjölþjóðlegu
hersjúkrahúsi í Bosníu
á vegum utanríkisráðu-
neytisins, en sú vinna
var þáttur Íslands í
friðargæslu NATO. Starfaði ég með
fagfólki breska, kanadíska, hollenska
og tékkneska hersins.
Í London var umhverfið líka afar
fjölþjóðlegt en Bretar voru í minni-
hluta bæði meðal sjúklinga og fag-
fólks. Spítalinn var stór og vel búinn
og læknisfræðilega mjög framarlega í
þjónustu en ekki er hægt að segja
það sama um umönnun sjúklinganna
og vinnan var ekki auðveld þar sem
um var að ræða líf og öryggi sjúk-
linga. Það var eitt að vera sleipur í
ensku og annað að ,,tala sjúkrahús-
ensku“ en Bretar skammstöfuðu allt
og töluðu gjarnan þannig. En ég hafði
góða undirstöðu faglega og málfars-
lega og slapp því vel, það var þó ekki
átakalaust.
Samkvæmt nýútkominni skýrslu
Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga
(Mannekla í hjúkrun, 2007) vantar nú
582 hjúkrunarfræðinga til að manna
445 stöðugildi á íslenskum stofn-
unum. Þessu hefur m.a. verið mætt
með fjölgun á námsplássum til Há-
skóla Íslands og Háskólans á Ak-
ureyri en samkvæmt sömu skýrslu
nægir það ekki til að mæta miklum
vexti í aukinni þörf á hjúkrunarfræð-
ingum. Einnig kemur fram í skýrsl-
unni að 413 hjúkrunarfræðingar af
3.102 hjúkrunarfræðingum á vinnu-
aldri á Íslandi eru ekki í hjúkr-
unarstarfi (Tafla 2, bls. 3, Mannekla í
hjúkrun).
Í samtali Stöðvar 2
hinn 24. september við
Önnu Stefánsdóttur,
hjúkrunarforstjóra
Landspítala, kemur
fram að spítalinn vill fá
meira fyrir þá peninga
sem hann greiðir fyr-
irtækjunum Inpro og
Alhjúkrun og leitar eftir
hjúkrunarfræðingum til
starfa erlendis frá sem
vilja ráða sig í fastar
stöður. Hyggst Land-
spítali auglýsa eftir
hjúkrunarfræðingum
erlendis til að mæta
þeirri manneklu sem
spítalinn býr við enda
segir Anna það hag-
stæðara fyrir starfsem-
ina að vera með fastráð-
ið fólk. Skv. fréttinni
vantar um 90 hjúkr-
unarfræðinga til starfa
nú þegar á Landspítala.
Það þarf að skoða
forsendur þessara ráðninga.
Spyrja má hvort erlendir hjúkr-
unarfræðingar muni koma til fram-
búðar eða einungis í leit að tímabund-
inni reynslu. Hvernig veljast
hjúkrunarfræðingar hingað? Hvernig
er menntunarstig þeirra, hver er
menningarbakrunnur og tungumála-
kunnátta?
Ef taka á vel á móti erlendum
hjúkrunarfræðingum þarf að styrkja
þá til ferðalags, styrkja til íslensku-
náms, skipuleggja aðlögun í starfi og
mennta betur ef þess gerist þörf.
Þegar horft er lengra fram í tím-
ann má spyrja hver fjárhagslegur
sparnaður verði í raun og veru þegar
allir þættir eru reiknaðir með.
Hvernig er þessi kostnaðaráætlun
hugsuð?
Eru hagsmunir þeirra í fyrirrúmi
sem þjónustuna fá þegar fyrrnefnd
leið er farin?
Er öryggi skjólstæðinga Landspít-
ala og fagleg vinnubrögð í umönnun
höfð að leiðarljósi?
Er hugað að aukinni hættu á mis-
tökum vegna samskiptaörðugleika?
Benda má á að samkvæmt bráða-
birgðatölum bárust Landlæknisemb-
ættinu um 270 kvartanir og kærur á
árinu 2006 (Vefsíða Landlæknisemb-
ættisins; http://www.landlaeknir.is/
Pages/966). Hér eru líf manna í húfi.
Ég var starfandi á bráðadeildum
beggja sjúkrahúsa þegar þau voru
sameinuð í sparnaðarskyni. Vakti
þessi breyting gríðarlegt uppnám
allra fagstétta spítalanna og ekki síð-
ur sjúkraflutningamanna. Á bráða-
deildum kom þetta fram í töluverðri
þjónustuskerðingu við sjúklinga og
óþarfa flutningum á þeim fram og til
baka milli húsa. Þetta var því meiri-
háttar ,,klúður“ í vinnslu.
Áhyggjur manna beinast að þeim
erlendu hjúkrunarfræðingum sem
hingað koma og svo að auknu álagi
sem mun skapast á þá hjúkr-
unarfræðinga sem þegar eru starf-
andi.
Mér er umhugað um mannauð
Landspítala sem er alveg frábær.
Mannauður stofnana og fyrirtækja
er dýrmætasta eign þeirra og gerir
þau að því sem þau eru. Ef þjónusta
er lök í fyrirtæki eða stofnun er trú-
lega einhver brestur í stjórnun og
rekstri þeirra og miklar líkur á því að
þeim einstaklingum sem þar starfa
líði ekki vel.
Hvað er það sem við viljum fyrir
samfélag okkar?
Er það vænleg lausn til að auka
lífsgæði okkar og lýðheilsu að ráða
erlenda hjúkrunarfræðinga á LSH?
Í lýðheilsu felst sú hugmyndafræði
að auka heilsu og góða líðan allra í
samfélaginu. Lýðheilsufræði er efni í
aðra umfjöllun, en innan lýð-
heilsufræða er hugað að samfélaginu
í heild sinni og stærri hópum eða
minnihlutahópum þess, sbr. öldr-
uðum, börnum, öryrkjum, innflytj-
endum, íbúum ákveðinna bæjarfélaga
eða t.d. öllum notendum Landspítala
sem hér um ræðir. Það þarf að bæta
launakjör og aðbúnað hjúkr-
unarfræðinga innan Landspítala og
annarra stofnana til frambúðar svo
þeir sem hér á Íslandi eru fáist til
starfa. Það þarf að veita þeim aukin
tækifæri til vaxtar og umbuna þeim
fyrir vel unnin störf. Undirrituð er
sannfærð um að það muni margborga
sig, bæði fjárhagslega, með faglegri
umönnun og betra þjónustustigi.
Um ráðningu erlendra hjúkr-
unarfræðinga á Landspítala
Kristín Agnarsdóttir hefur
uppi efasemdir með að ráða
erlenda hjúkrunarfræðinga
til landsins
»Mannauðurstofnana og
fyrirtækja er
dýrmætasta
eign þeirra og
gerir þau að því
sem þau eru.
Kristín Agnarsdóttir
Höfundur er hjúkrunarfræðingur;
BS og með meistarapróf
í lýðheilsufræðum; MPH.
Bréf til blaðsins
Morgunblaðið Hádegismóum 2, 110 Reykjavík  Bréf til blaðsins | mbl.is
FÖSTUDAGINN 2. nóvember s.l.
birtist grein í Morgunblaðinu, eftir
Akeem Cujo Oppong undir heitinu
„Ofbeldi og kynþáttahatur í Evrópu
og alheimurinn“. Þar bendir þessi
ágæti maður á það vaxandi kynþátta-
hatur sem eigi sér stað, sérstaklega í
Rússlandi, nú á dögum. Í grein sinni
fullyrðir hann án frekari rökstuðn-
ings að á undanförnum tveim árum
hafi 122 manns verið drepnir í Rúss-
landi fyrir að vera ekki Rússar. Það
sem sló mig í þessari grein er að hann
heldur því fram að þetta sé Rússum
um allan heim til skammar, þar með
talið þeim Rússum sem búa hér á
landi. Ég get ekki skilið greinina öðru
vísi en að hann sé að hvetja til
„Rússahaturs“, sem er þá í andstöðu
við hans stefnu gagnvart kynþátta-
fordómum. Ég hef ekkert til að
skammast mín fyrir og er stolt af því
að vera af rússnesku bergi brotin. Ég
er stolt af rússneskri menningu og
sögu og ber höfuðið hátt. Ég er að
sjálfsögðu á móti kynþáttahatri. Ég
er búin að vera búsett hér á landi í 19
ár og er íslenskur ríkisborgari. Það er
ekki hægt að kenna mér, bara vegna
þess að ég er af rússnesku bergi brot-
in, um hugsanlega kynþáttafordóma í
Rússlandi núna. Í Rússlandi búa nú
um 150 milljónir manna sem eru af
mismunandi þjóðerni. Auðvitað eru
alltaf einhverjir svartir sauðir inn á
milli, sem skemma út frá sér. Yfir
höfuð eru Rússar mjög kurteisir,
guðhræddir og höfðingjar heim að
sækja. Það er ekki hægt að dæma
heila þjóð út frá nokkrum ein-
staklingum. Það hljóta að vera til of-
beldismenn í heimalandi Akeem Cujo
Oppong! Þarf Akeem að skammast
sín fyrir landa sína? Einu sinni var ég
spurð af mikilsmetinni eldri íslenskri
konu, hvort ég hefði fordóma gagn-
vart samkynhneigðum. Ég svaraði:
„Nei, ég hef ekki fordóma gagnvart
samkynhneigðum, svörtu fólki, hvítu
fólki, gulu fólki. Ég hef bara fordóma
gagnvart heimsku.“
OLGA LÚSÍA PÁLSDÓTTIR, af
rússnesku bergi brotin.
Á ég að skammast mín ?
Frá Olgu Lúsíu Pálsdóttur