Morgunblaðið - 05.11.2007, Blaðsíða 25

til vinnu. Hann komst lengra á harð-
fylgi og seiglu en margur yngri maður
sem mátti láta í minni pokann fyrir ill-
um veðrum og vondum aðstæðum er
farið var erinda RARIK að næturlagi
til að veita sveitungunum birtu og yl.
Afi var sögumaður með ríkt skop-
skyn og hafði yndi af góðum sögum.
Oft rifjaði hann upp gamla tíma og
sagði mér frá á sinn yfirlætislausa
hátt sem þó varð spennandi og magn-
aður er á leið frásögnina. Mér eru sér-
staklega minnisstæðar frásagnir hans
úr verbúðunum suður með sjó. Að-
búnaður sjómannanna og landmann-
anna á seinni hluta 20. aldar var í senn
magnaður og ótrúlegur þeim sem
þekkir ekki annað en hitaveitu og
óveður á glugga. Sögur frá Mjólkár-
virkjun og einangruninni þar og kaup-
staðarferðunum væru líklegri til að
hafa gerst á 19. öldinni. Matvælaflutn-
ingar sem voru þaulskipulagðir með
margra daga fyrirvara og tóku seiglu,
áræðni og tíma. Þessar frásagnir
geymi ég með mér.
Afi var pólitískur – sumir vildu
meina að hann hefði verið kommúnisti
– en hann sagði við mig ekki alls fyrir
löngu er það barst í tal að hann hefði
ekki hugmynd um hvað kommúnisti
væri. Enda held ég að hans pólitík hafi
ekki verið lituð þýskum heimspeki-
hugmyndum heldur hafi mótast af
uppeldi og mótunarárum á kreppu-
tímum. Barátta verkalýðsins var hon-
um hjartans mál og sagt var í gamni
að afi færi í sparifötin aðeins einn dag
á ári – 1. maí. Í seinni tíð höfum við oft
rætt pólitík og ekki alltaf verið sam-
mála. Ég bar virðingu fyrir hans
hreinu skoðunum sem mótuðust af
jafnaðarhugsjón og umhyggju fyrir
þeim sem minna máttu sín í samfélag-
inu – það var hans fólk.
Ég á eftir að sakna samtala okkar
um pólitík, framfaramál og gamla
tíma ásamt dægurmálunum. Afi
fylgdist afar vel með fram á síðasta
dag – jafnt gengi síns fólks sem þjóð-
arinnar. Þannig maður var hann.
Drengur góður er genginn.
Ég bið Guð að styrkja ömmu og
fjölskylduna alla.
Árni Helgason.
 Fleiri minningargreinar um Gest
Sigurðsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. NÓVEMBER 2007 25
✝ Ása Eiríksdóttirfæddist á
Dvergsstöðum í
Eyjafirði 10. janúar
1918, frostaveturinn
mikla. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Seli 26. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Eiríkur
Helgason, bóndi frá
Botni í Hrafnagils-
hreppi í Eyjafirði, f.
6. mars 1880, d. 15.
október 1930, og
kona hans, Sigríður
Ágústína Árnadóttir frá Hvamm-
koti í Arnarneshreppi í Eyjafirði, f.
10. ágúst 1883, d. 15. febrúar 1929.
Systkini Ásu eru: Helga, f. 31. maí
1909, d. 15. febrúar 1910, Baldur, f.
23. desember 1910, d. 16. nóvember
1994, maki Laufey Stefánsdóttir;
Hreiðar, f. 7. apríl 1913, d. 25 nóv-
ember 1995, maki Ragnheiður
María Pétursdóttir; Helga Freyja,
f. 27. ágúst 1915, d. 23. janúar 2000,
maki Garðar Guðjónsson; Anton
Helgi, f. 30. desember 1922, d. 6.
febrúar 1923, og Sigríður Margrét,
f. 11. febrúar 1929, maki Skúli Sig-
urgeirsson. Á Dvergsstöðum ólst
líka upp Helgi Jakobsson, f. 14.
september 1906, d. 5. janúar 1977.
Ása og Helgi voru systkinabörn.
Hinn 1. júlí 1939 giftist Ása
Ragnari Skjóldal bifreiðastjóra, f.
8. mars 1914, frá Ytra-Gili í
Hrafnagilshreppi í Eyjafirði. For-
eldrar hans voru Kristján Pálsson
1959. Maki Guðrún Inga Úlfsdóttir,
f. 4. desember 1962. Synir þeirra
eru Hrafnkell Úlfur, f. 4. desember
1995, og Arnkell Ragnar, f. 6. nóv-
ember 1997.
Ása ólst upp á Dvergsstöðum til
11 ára aldurs þegar faðir hennar
dó. Þá leystist heimilið upp og
systkinin frá Dvergsstöðum voru
tekin í fóstur hjá vandamönnum,
hvert á sínum stað. Ásu fóstraði
Steinþór Jóhannsson frá Lauga-
landi og kona hans, Sigrún Ingi-
marsdóttir frá Litla-Hóli. Ása og
Steinþór voru bræðrabörn og
dvaldi hún þar fram yfir fermingu.
Hún lauk fullnaðarprófi frá Barna-
skóla Akureyrar og nam einn vetur
við Laugaskóla í Þingeyjarsýslu en
réðist síðan í kaupavinnu á æsku-
slóðum sínum í Eyjafirði þar sem
hún kynntist Ragnari. Ása og
Ragnar bjuggu allan sinn búskap á
Akureyri og frá 1945 áttu þau
heimili í Helgamagrastræti 6. Ása
fékkst við ýmis störf um ævina.
Hún vann við prjónaskap, verðlags-
eftirlit og matjurtarækt. Á vorin
starfaði hún reglulega við blóma-
sölu Hreiðars bróður síns og garð-
yrkjubónda sem fór fram í sölu-
turni við heimili Sigríðar systur
þeirra í Fróðasundi. Frá 1972 starf-
aði Ása hjá Sútunarverksmiðju
Sambandsins á Gleráreyrum. Hún
lét af því starfi rúmlega sjötug.
Höfuðáhugamál Ásu voru ferðalög
um landið sitt, ljósmyndun og skóg-
rækt. Hún starfaði lengi í stjórn
Skógræktarfélags Tjarnargerðis
og var gerð að heiðursfélaga þar.
Útför Ásu verður gerð frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Skjóldal, málari og
bóndi, f. í Möðrufelli í
Hrafnagilshreppi 4.
maí 1882, d. 15. des-
ember 1960, og Krist-
ín Gunnarsdóttir, f. á
Eyri við Skötufjörð í
Norður-Ísafjarð-
arsýslu 28. september
1892 , d. 3. apríl 1968.
Börn Ásu og Ragnars
eru: 1) Kristín Sigríð-
ur, f. 13. febrúar
1945. Maki Jakob Jó-
hannesson, f. 15. febr-
úar 1944. Börn Krist-
ínar og Jakobs eru: a) Gunnar Örn,
f. 28. apríl 1965, maki Jenny Duch.
Synir þeirra eru Michael Björn, f.
14. apríl 1992, og Daniel Þór, f. 3.
maí 1998. b) Ása, f. 2. mars 1969,
maki Gísli Friðriksson. Sonur
þeirra er Þórgrímur Arnar, f. 26.
júní 2002. Gísli á líka Jón Heiðar, f.
6. nóvember 1988. c) Jóhannes, f.
15. febrúar 1971, maki Anett Ern-
felt Andersen. Synir þeirra eru
óskírður drengur, f. – d. 15. sept-
ember 1998, og Jakob Ernfelt, f. 3.
janúar 2000. d) Ólafur Ragnar, f.
18. júlí 1976, maki Eleonor Tampos
Rosento. Synir þeirra eru Neil Ken-
neth, f. 25. apríl 1995, Jón Ragnar,
f. 29. október 2000, og Christopher
Jakob, f. 10. desember 2006. e)
Arna, f. 3. mars 1979, maki Jóhann-
es Baldur Guðmundsson. Synir
þeirra eru Baldur Örn, f. 2. apríl
2001, og Óðinn Örn, f. 1. desember
2005. 2) Ragnar Skjóldal, f. 12. maí
Amma mín var besta amma sem
maður gat eignast. Ríkt umburð-
arlyndi og góðmennska voru hennar
mestu kostir. Umburðarlyndi henn-
ar átti að vísu undantekningar.
Meinstríðni og merkilegheit þoldi
hún nefnilega aldrei. Þegar amma
var 11 ára horfði hún ásamt systk-
inum sínum á þegar heimili þeirra
var sett á uppboð og systkinunum
komið í fóstur því foreldrar þeirra
voru látnir. Hún gleymdi aldrei
þeim degi þegar karlar riðu í hlað á
Dvergsstöðum og buðu þar í áhöld
og búpening með stærilegum svip.
Systkinin höfðu víst gaman af þegar
einn karlinn settist á nýmálað koff-
ort svo að rassfar kom á þegar hann
stóð upp. Ástríki hreinlega geislaði
af ömmu og vinir og vandamenn
töldu allir víst að þeir væru hennar
uppáhald. Hún mátti aldrei neitt
aumt sjá án þess að rétta fram
hjálparhönd eða hugsa hlýtt til við-
komandi.
Sú saga er sögð að í kjölfar ferm-
ingar hennar hafi hún frekar valið
að heimsækja Diddu yngstu systur
sína sem var í fóstri út með firði en
að ganga til altaris. Móðir þeirra dó
af barnsförum þegar hún eignaðist
Diddu. Alla tíð var rík og fölskva-
laus vinátta á milli ömmu og Diddu
systur. Minningarnar koma nú fram
um ömmu sitjandi við eldhúsbekk-
inn, segjandi sögur frá merkilegri
barnæsku sinni. Og líka þegar hún
sat og gerði við nælonsokkana rétt
fyrir brúðkaupið sitt og sagði svo
hátt og snjallt „jamm“ við því að
hún yrði afa alltaf hlýðin og und-
irgefin. Amma snerist mikið í kring-
um afa, börnin sín og barnabörnin.
Amma á leið í ferð með ferðafélag-
inu. Amma að setja á sig mann-
brodda og varalit á leið í bæjarferð
og auðvitað var passað upp á „sjet-
teringuna“ og þegar alpahúfan kór-
ónaði allt gat ég ekki haft augun af
ömmu því hún var svo falleg. Heim-
ili ömmu og afa var ætíð öllum opið
og ef hurðin var læst þá vissu allir
hvar lykillinn var. Um jólin fylgdi
stundum peningur með í jólapökk-
um barnabarnanna í því skyni að
allir fengju jafnt. Amma var mikill
náttúruunnandi og naut þess að
ferðast um landið sitt, skoða skýin,
fuglana og öll fallegu blómin. Og öll
fengum við að heyra að Dvergsstað-
ir væru fallegasti staður á jarðríki.
Mig langar að kveðja ömmuna
mína með þessu erindi úr ljóði eftir
pabba hennar:
Verum eigi hrygg í hug
húmið sólin greiðir.
Sýnum vit og sálardug
síst eru skildar leiðir.
(Eiríkur Helgason)
Þín
Ása litla.
Mig langar að minnast ömmu
minnar í nokkrum orðum. Það hafa
líklegast allir sem þekktu hana
komið í eldhúsið hennar og fengið
þar kaffi, mjólk eða kexköku við eld-
húsbekkinn. Þegar ég sat þar sagði
amma mér oft sögur frá merkilegri
æsku sinni. Oft fylgdi mér krakka-
stóð til ömmu og alltaf var tekið jafn
vel á móti þeim öllum. Það er alveg
satt sem var oft sagt við mig: „Mikið
áttu góða ömmu.“ Stundum var ég
svo heppin að fá að gista hjá ömmu
og afa ásamt Óla bróður. Það var al-
veg merkilegt hvað henni tókst að
gera hinar hversdagslegustu at-
hafnir skemmtilegar eins og hvort
okkar yrði fyrra til að ljúka matn-
um, finna dýnu í kjallaranum, eða
yrði fyrra til að sofna. Morguninn
eftir var svo boðið upp á rúgbrauð
að hætti ömmu Ásu. Í þau 68 ár sem
afi og amma voru hjón var oft létt
og kátt andrúmsloftið á heimili
þeirra eins og þegar þau reyndu
heilan dag að fá hvort annað til að
hlaupa apríl. Á jólunum kom það
oftar en einu sinni fyrir að ég fékk
pening í umslagi með gjöfinni frá
ömmu og afa. Ástæðan var sú að
hún vildi ekki gera upp á milli
barnabarnanna sinna, þetta er
ógleymanlegt.
Alltaf á haustin var farið í berja-
mó og afi las blöðin eða dottaði í
bílnum á meðan amma og fleiri
tíndu nægju sína. Þessar minningar
vekja notalegar tilfinningar hjá mér
í dag.
Amma mín var alltaf til staðar,
ekki bara fyrir mig heldur alla fjöl-
skylduna. Alltaf var hún boðin og
búin að leggja okkur lið við stór og
smá verkefni því hún hafði ævinlega
væntumþykju að leiðarljósi í lífi
sínu. Þegar Alzheimer-sjúkdómur-
inn byrjaði að ágerast fór ýmis
hæfni hennar dvínandi sem eðlilegt
er. Á þeim tíma fékk ég að hjálpa
henni og það gaf mér mikið. Þá
spjölluðum við tvær oft saman um
allt milli himins og jarðar. Ég tel
það hafa verið forréttindi að hafa átt
þennan tíma með ömmu minni. Orð-
in sem lýsa henni best eru góð-
mennska, hjartahlýja, sanngirni,
umhyggjusemi, hugulsemi og létt-
lyndi. Hún hafði gaman af gátum og
lét okkur eftir gátu sem við eða vís-
indin getum varla svarað.
Hvernig stóð á því að þrátt fyrir
að vera orðin ómálga, ósjálfbjarga
og hún brást ekki við orðum okkar
þá kyssti hún okkur alltaf á móti
þegar við smelltum á hana kossi?
Ég held að svarið sé að ást hennar
og væntumþykja í okkar garð hafi
verið miklu stærri en sjúkdómurinn
sem hreif hana frá okkur.
Elsku amma mín, þakka þér fyrir
allt það sem þú hefur gert fyrir mig.
Mér þótti svo gott að vita að síð-
ustu mánuðina gátu amma og afi
dvalið saman eftir að afi gat ekki
lengur verið einn heima.
Elsku afi, hugur minn er hjá þér.
Arna Jakobsdóttir.
Þegar líður á æviár gefst meiri
tími til að íhuga bernskuárin og alla
þá sem veittu ómælda vináttu,
traust og hjálpsemi. Ein af þessum
góðu vinum var Ása frænka mín
sem nú er látin eftir langa fjarveru
vegna Alzheimersjúkdómsins.
Kynni okkar hófust þegar hún
kom 12 ára á heimili foreldra minna
sem var á Hamarstíg 4 á Akureyri.
Foreldrar hennar sem bjuggu á
Dvergstöðum í Hrafnagilshreppi
voru þá bæði látin. Hún fékk það
hlutverk að gæta mín og síðar okkar
Arnar bróður míns þegar á þurfti að
halda. Ása var fremur lágvaxin með
brúnt fallegt hár og brún augu. Hún
horfði alltaf í augun á okkur þegar
hún sagði okkur sögur og lék við
okkur. Þar áttum við traustan vin
og góðan leikfélaga. Minnisstæð er
mér heimsókn til Ásu áratugum síð-
ar. Þá var hún heil heilsu og gladd-
ist yfir börnum og barnabörnum.
Hún sagði mér frá því þegar hún
fermdist frá heimili foreldra minna
og fór síðar í Laugaskóla í Reykja-
dal. Ég þakkaði henni enn einu sinni
fyrir öll dúkkufötin sem hún saum-
aði fyrir mig, vönduð og falleg tísku-
föt.
Þá barst talið að því þegar ég var
12 ára og hún réð mig sem kúa-
smala og snúningastelpu í Reykhús
í Hrafnagilshreppi. Ég hafði enga
reynslu af sveitastörfum og hætti
því ekki fyrr en hún lofaði að vera
með mér fyrsta daginn til trausts og
halds. Það gerði hún fúslega, kenndi
mér það sem ég átti að gera og
sagði: „Svona vilja þau hafa það“.
Brosti sínu blíða brosi og skildi mig
eftir. Fermingarárið mitt bjuggum
við í sama húsi, Helgamagrastræti
13. Ása var þá nýgift, hamingjusöm,
glöð og hress. Þau hjónin höfðu eitt
herbergi á leigu með aðgangi að eld-
húsi. Ása átti þá prjónavél og prjón-
aði fyrir fólk fallegar flíkur. Móðir
hennar hafði fengið fyrstu prjóna-
vélina í hreppnum og prjónað fyrir
heimilið og nágrannana. Jafnframt
kenndi hún vélprjón. Þangað sótti
Ása prjónalistfengið.
Ása var mikil heimilismanneskja,
gestrisin, jákvæð, hlýleg og glöð,
gat alltaf hlegið og gert gott úr öllu.
Miðlaði fólkinu sínu af kunnáttu og
reynslu meðan hún mátti. Hún hafði
yndi af börnunum sínum og barna-
börnum og naut aðhlynningar
þeirra í ríkum mæli síðar.
Ragnari manninum hennar og
fjölskyldunni allri sendi ég kærar
kveðjur.
Blessuð sé minning Ásu frænku
minnar.
Bryndís Steinþórsdóttir
Ása Eiríksdóttir
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
tengdadóttir og amma,
KRISTÍN S. KVARAN
kaupmaður,
Skipholti 15,
Reykjavík,
sem lést sunnudaginn 28. október, verður
jarðsungin frá Digraneskirkju þriðjudaginn
6. nóvember kl. 15.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Krabbameinsfélag Íslands.
Einar B. Kvaran,
Bertha G. Kvaran, Jón Þ. Ólafsson,
Ragna E. Kvaran, Egill Erlendsson,
Thelma Kristín Kvaran, Ingvar B. Jónsson,
Guðrún V. Kvaran
og barnabörn.
✝
Elskulegur sambýlismaður, faðir, tengdafaðir og afi,
ÁSTRÁÐUR HELGFELL MAGNÚSSON,
Hörgsási 4,
Egilsstöðum,
sem lést mánudaginn 29. október, verður
jarðsunginn frá Egilsstaðakirkju miðvikudaginn
7. nóvember kl. 14.00.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á líknarfélög.
Rósa Björnsdóttir,
Elvar Ástráðsson, Guðrún Bóasdóttir,
Sigríður Júnía Ástráðsdóttir, Björn Björnsson,
Magnús Ási Ástráðsson, Hulda Rós Sigurðardóttir.
Jóhanna Birna Ástráðsdóttir, Ævar Bjarnason
og barnabörn.
miklir félagar. Einkadóttir þeirra,
tengdasonur og börn bjuggu í sama
húsi og foreldrarnir. Var mikill og
góður samgangur með þeim. Var vel
tekið á móti barnabörnunum þegar
þau komu til afa og ömmu. Ég minn-
ist frænda míns með þakklæti og við
Oddný sendum kveðjur til Elínar og
fjölskyldunnar.
Hrafnkell Ásgeirsson.
Árni Friðfinns var meira en frændi
okkar systkinanna. Hann var náinn
heimilisvinur, einstaklega traustur og
ættrækinn. Við nutum vináttu hans
og umhyggju ríkulega. Allar minn-
ingarnar um samvistir með Árna eru
fagrar í huga. Bernskuminningin
vitnar um mann sem alltaf mátti
treysta og vildi lífinu svo vel. Og það
reyndum við ekki síður þegar árum
ævinnar fjölgaði. Hvort sem var í
gleði eða raun var Árni Friðfinns ná-
lægur, jákvæður og umhugað um vel-
ferð okkar.
Hann var rótgróinn Hafnfirðingur,
naut trúnaðar og trausts á meðals
samferðafólks, sóttist ekki eftir hylli
né metorðum, en þjónaði lífinu af hóg-
værð og hlýju. Fáir þekktu bæinn
betur, umhverfi og íbúa, en Árni.
Hann var áhugasamur um hag bæj-
arbúa, enda jafnaðarmaður af hug-
sjón, lagði ætíð gott til mála en færð-
ist undan forystuhlutverki þó að oft
hafi eftir því verið leitað.
Árni og Elín voru sérstaklega sam-
hent og ástrík hjón. Þau báru með sér
svo mikla umhyggju og ræktarsemi.
Fjölskyldan var Árna kær sem hann
allt vildi gera fyrir svo vel farnaðist.
Hann bar voninni vitni með fram-
komu sinni og verkum.
Fjölskylda mín á Árna Friðfinns-
syni mikið að þakka. Hann reyndist
okkur svo traustur vinur, styrkur og
skjól. Guð blessi minningu hans og
gefi ástvinum von í kærleika.
Gunnlaugur Stefánsson
Heydölum.