Morgunblaðið - 05.11.2007, Blaðsíða 24

Morgunblaðið - 05.11.2007, Blaðsíða 24
24 MÁNUDAGUR 5. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Gestur Sigurðs-son fæddist 18. desember 1918 á Siglufirði. Hann lést 27. október sl. í Reykjavík. For- eldrar Gests voru Sigurður Jónsson, f. 29.8. 1883 á Knapps- stöðum í Fljótum, d. 9.1. 1961 á Siglu- firði, og Björnonía Hallgrímsdóttir, f. 22.9. 1885 á Lamba- nesi í Fljótum, d. 19.10. 1979. Systkini Gests voru: Jón, f. 1907, Jóhannes Kristinn, f. 1910, Páll Kristinn, f. 1913, Hallgrímur, f. 1915, Guðfinna, f. 1925, Aðalberg Snorri, f. 1926, og Sveinn, f. 1928. Þau eru öll látin. Gestur kvæntist Guðrúnu Jón- ínu Sigurpálsdóttur. Foreldrar hennar voru Sigurpáll Sigurðsson, f. 17.4. 1945, gift Hákoni Að- alsteinssyni, f. 22.7. 1947. Þau eiga tvö börn en Signý átti fyrir einn son. Þau eiga þrjú barnabörn. 4) Sigurpáll, f. 3.12. 1951, var kvænt- ur Erlu Vigdísi Óskarsdóttur og saman eiga þau þrjú börn og fimm barnabörn. Gestur vann alla almenna verka- mannavinnu á Siglufirði og á Dal- vík en þangað fluttist hann ásamt Guðrúnu Jónínu og börnum 1944. Eins og títt var á þeim tíma stund- aði hann vertíðir sunnanlands á vetrum og var því fjarverandi löngum stundum. Árið 1955 varð hann fastráðinn starfsmaður hjá RARIK og vann þar allt til er hann lét af störfum árið 1988. Hjá RA- RIK vann hann við allan almennan rekstur á Dalvík og í nærsveitum ásamt innheimtu og aflestri. Árið 1990 fluttust Gestur og Guðrún Jónína í Kópavog og skömmu síðar á Bústaðaveg 75 þar sem þau hafa átt heimili síðan. Gestur verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 13. Steindyrum í Svarf- aðardal, f. 9.6. 1890, d. 4.10. 1963, og Ingi- björg Jónsdóttir, f. 3.6. 1889, d. 5.7. 1976. Gestur og Guðrún Jónína áttu saman fjögur börn en þrjú komust á legg auk þess sem Gestur gekk dóttur Guð- rúnar Jónínu í föð- urstað. Börn þeirra eru 1) Hanney Ingi- björg Árnadóttir, f. 2.10. 1940, hún er gift Helga Jónssyni, f. 5.7. 1939. Þau eignuðust fjögur börn og eiga átta barnabörn. 2) Aðalberg Snorri, f. 25.6. 1943, kvæntur Auði Ingvarsdóttur, f. 26.4. 1953. Þau eiga saman einn son. Snorri á fjög- ur börn af fyrra hjónabandi. Hann á fimm barnabörn. Auður á tvö börn af fyrra hjónabandi. 3) Signý, Elsku afi minn. Þá er komið að kveðjustund sem kom snöggt og alltof fljótt þó vissulega séu tæp 89 ár langt æviskeið. Upp hrannast minningar um ljúfan og góðan mann er stóð þó fastur á sinni sannfæringu ef með þurfti. Alltaf var ljúft að heimsækja þig og ömmu Jónínu, hvort sem var til Dalvíkur eða á Bústaðaveginn í Reykjavík. Frá Dalvíkurárunum eru mér ofarlega í minni allar þær heim- sóknir sem ég fór norður til ykkar ömmu og þær góðu stundir sem ég átti þar með ykkur á mínum yngri ár- um. Sérstaklega man ég eftir öllum þeim mörgu bíltúrum á Landrovern- um sem við frændurnir, sem börn, fengum að fara með þér í embættis- erindum um Dalvík og nágrenni. Ekki var farið hratt yfir enda var við- kvæðið „komumst þó hægt sé fari“. Ég held að það hafi einmitt einkennt þig alla þína tíð að ekki var æsingnum fyrir að fara en þú hafðir þó þitt ábyggilega oftast fram með hæglátri og öruggri framkomu. Á árunum á Bústaðaveginum hafði yfirleitt ekki verið setið lengi og spjallað þegar þú stökkst upp og fórst að bardúsa við kaffið og bauðst alltaf upp á ristað brauð með. Alveg var sama hvert umræðuefnið var, oftast varst það þú sem hafðir kynnt þér málin best og hafðir öll aðalatriði á hreinu þó ekki værir þú alltaf að flíka þeirri staðreynd. Það var aðdáunar- vert hvað þú fylgdist vel með þjóð- málunum og oft kímdi vel í þér þegar þér fannst ráðamenn þjóðarinnar skjóta yfir markið með ákvörðunum sínum. Ég held að hraðinn hér í Reykjavík hafi aldrei fallið þér í geð og alltaf varstu jafnundrandi þegar maður þurfti að þjóta á næsta stað og gat ekki setið og rætt málin aðeins lengur. Afi minn, þó þú sért fallinn frá mun minning þín ætíð lifa með okkur sem kynntumst þér á lífsleiðinni og verða ljós á vegi okkar til framtíðar. Elsku amma, kæru ættingjar og vinir, mínar innilegustu samúðar- kveðjur til ykkar allra. Gestur Snorrason. Hugurinn reikar óneitanlega til Dalvíkur þegar samband okkar er rifjað upp. Að koma yfir hálsinn og sjá þessa litlu en fallegu vík breiða úr sér og svo Svarfaðardalinn liggja upp frá henni. Fallegri sjón er vart hægt að hugsa sér og eftirvæntingin mikil. Þú sóttir mig iðulega uppá afleggjara eft- ir átta tíma skrölt með Norðurleið og Jón Arnar og Óskar voru oft með þér í bílum. Mikil ævintýri voru í vændum og þú tókst ekki svo lítinn þátt í þeim. Eilíft rand með okkur frændurna í hvern þann leiðangur sem okkur datt í hug, flöskuleit inn í dal, láta Renault- inn renna í frígír niður bröttustu brekkuna sem við fundum út með Eyjafirðinum, út á strönd eða skutl upp í fjall í berjatínslu eða á skíði ef þannig viðraði. Ég held þú hljótir að hafa haft ómælt gaman af því að skutlast þetta með okkur, annars hefðirðu verið löngu búinn að gefast upp á því, þvílíkar voru kröfurnar. Appelsín-kassi alltaf til reiðu í vaska- húsinu, tilbúinn með nýjar flöskur fyrir þyrsta hálsa. Spilastokkur við höndina á köldum vetrarkvöldum og ófáir ólsenar og kasínur spilaðar við ungar hendur sem smituðust af spila- bakteríu fyrir lífstíð, ekki vond bakt- ería það. Eins voru farnir ófáir leið- angrar með þér í vinnuna, enda mikill ævintýraljómi yfir því fyrir lítinn snáða að vita til þess að afi þurfti að klifra uppí rafmagnsstaura í öllum veðrum til að koma rafmagni á aftur. Ég man sérstaklega eftir vinnuferð til Hríseyjar. Þangað var gaman að koma. Í seinni tíð þegar þið amma voruð flutt til Reykjavíkur voru samskiptin reglulegri en auðvitað styttri í hvert sinn. En andinn að norðan lifir yfir heimili ykkar og ég er ekki frá því að lyktin í eldhúsinu á Bústaðaveginum sé sú sama og á Bjarkarbrautinni forðum daga, amk fylgir því alltaf eft- irvænting að koma til ykkar og njóta gestrisni ykkar. Þú fylgdist vel með þjóðmálunum fram á síðasta dag og oft spunnust fjörlegar umræður um þau. Þú hafðir jú ákveðnar skoðnir í þeim efnum. Ekki fengu börnin mín verra atlæti af þinni hálfu en ég sjálfur, þó því fylgdi að sjálfsögðu ekki sama randið og áður. Ástúðin skein í gegn og ávallt voru þau leyst út með gjöfum eftir heimsóknir til ykkar. Elsku afi minn, þín verður sárt saknað á okkar heimili. Þú varst góð- ur maður og mikið er ég ánægður með að hafa átt þig sem afa. Egill Darri Brynjólfsson og fjölskylda. Jesús sagði: Sannlega, sannlega segi ég þér í dag skaltu vera með mér í paradís. ( Lúk.23.43.) Afi minn, ég á eftir að sakna þín en núna ertu á miklu betri stað og þarft ekki að finna til lengur, því ég veit að þú ert í himnaríki hjá Guði, því ef ein- hver á að fá inngöngu þangað, þá ert það þú, afi minn með stóra hjartað, sem vildir öllum svo vel, meira að segja fuglunum sem fengu alltaf nóg að borða í garðinum þínum. Alltaf varstu tilbúinn að gera eitt- hvað með okkur systkinunum, í bíltúr út fyrir bæinn að sýna okkur álfa- steinana og þegar þú lést bílinn renna niður brekkuna eða þegar þú gafst okkur ís. Þú kenndir mér líka olsen ol- sen og alltaf varstu tilbúinn að spila og það var alltaf gaman að spila við þig því maður vann alltaf. Svo þegar við fluttum suður frá þér og ömmu, það var sorgardagur, en rosalega var ég ánægð þegar þið flutt- uð líka suður, þá eyddi ég ófáum dög- um hjá ykkur ömmu. Þú hefur verið blessaður með langri ævi og mörgum barnabörnum og barnabarnabörnum, mikið hefur þú verið ríkur um ævina. Ég hefði aldrei getað óskað mér betri afa. Bless, afi minn, og við sjáumst seinna. Ég lít i anda liðna tíð, er leynt í hjarta geymi. Sú ljúfa minning létt og hljótt hún læðist til mín dag og nótt. Svo aldrei, aldrei gleymi svo aldrei, aldrei gleymi. ( Halla Eyjólfsdóttir.) Guðrún Jónína. Gestur afi er dáinn. Með honum er genginn einhver sá besti maður sem ég hef kynnst. Traustur, heiðarlegur og barngóður með eindæmum. Aldrei man ég til þess að hann hafi lagt illt til nokkurs manns og hann reyndi alltaf að sjá góðar hliðar á málefnum og mönnum – jafnvel þó þeir væru póli- tískir andstæðingar. Fyrstu minningar mínar tengjast Land Rovernum sem hann ók rólega um götur Dalvíkur í erindum sínum fyrir RARIK. Afturí var fullt af kynja- tólum og verkfærum sem gaman var að skoða. Í bílnum var ákveðin lykt blandin neftóbaki og mold, kopar og járni. Mörg börnin fengu far með afa í þessum bíl og nutu góðvildar hans – skyld sem óskyld. Afi átti lítinn árabát til skamms tíma og hafði aðstöðu í verbúðunum niðri á bryggju. Við sérstakar aðstæð- ur rifjast upp lyktin og róin sem fylgdi verbúðarferðunum og sjóferðum okk- ar á árabátnum. Eftir því sem ég eld- ist því mikilvægari verða þessar minningar mér og þær sækja æ oftar á mig. Þeim fylgir ró og friður sem er mikilvægur í erli dagsins. Þessa ró hafði afi og honum fylgdi friður. Faðir minn, sem lengi vann með honum, hefur þó sagt mér að þrátt fyrir ró- semd afa hafi hann verið afkastamikill Gestur Sigurðsson ✝ Árni Friðfinns-son fæddist 22. ágúst 1927 í Brekkugötu 25 í Hafnarfirði, þá ný- byggðu húsi for- eldra hans, sem voru Friðfinnur Stefánsson, múr- arameistari og síðar bóndi að Húsafelli í Hafnarfirði, f. 3.9. 1895, d. 8.3.1967, og Elín Málfríður, kennari og dóttir Árna Björnssonar prófasts að Görðum, f. 2.5. 1901, d. 7.12. 1959. Árni lést 28. október sl. á Landspítalanum við Hringbraut eftir fárra daga legu þar. Systkini Árna eru Kristinn Rún- ar, f. 29.5. 1929, d. 7.4. 1988, Sig- urður Jóel, f. 26.8. 1930, Helga Sigurlaug, f. 8.3. 1936, Sólveig, f. 5.10. 1941, d. 28.7. 1996, og Líney, f. 3.8. 1944. Hinn 3.3. 1962 kvæntist Árni eftirlifandi eiginkonu sinni, Elínu Eggerz-Stefánsson hjúkr- Olgeirssonar útgerðarmanns og fyrrverandi togaraskipstjóra og stundaði síðan framhaldsnám við „The Polytechnic“ í London sum- arið 1947. Hann vann við múrverk sumrin 1943-1947 með föður sín- um og Ingólfi föðurbróður, auk þess að styðja föður sinn dyggi- lega við búskapinn að Húsafelli. Hann var bókari og gjaldkeri hjá útgerðarfyrirtækjunum Ak- urgerði hf., Hrafna-Flóka hf. og Vífli hf. í Hafnarfirði 1947-1962 en vann síðan sem fulltrúi á Málflutn- ingsskrifstofu og fasteignasölu Árna Gunnlaugssonar hrl. í Hafn- arfirði næstu 40 árin. Þeir nafnar voru í senn systra- og bræðrasyn- ir, leikfélagar í bernsku, ferming- arbræður, söngfélagar og einhuga samherjar í stjórnmálum. Árni Friðfinnsson var gjaldkeri F.U.J. í Hafnarfirði 1947-1950, endurskoð- andi bæjarreikninga Hafnarfjarð- arkaupstaðar 1958-1966 og endur- skoðandi reikninga Sparisjóðs Hafnarfjarðar sem og Sæ- dýrasafnsins í allmörg ár. Bók- haldi sinnti hann og nokkuð fyrir fleiri aðila. Útför Árna fer fram frá Frí- kirkjunni í Hafnarfirði í dag og hefst athöfnin kl. 15. unarfræðingi, f. 6.3. 1928. Einkabarn þeirra er Elín Árna- dóttir leikskólakenn- ari, f. 26.12. 1962, gift Stefáni Há- konarsyni húsasmiði, f. 7.1. 1953. Dóttir þeirra er Rakel, f. 5.8. 1999. Frá fyrra hjónabandi með Styrkári Hjálm- arssyni viðskipta- fræðingi, f. 28.2. 1962, á Elín börnin Vilborgu Þóreyju, f. 11.12. 1984, Árna Reyni, f. 19.4. 1988, og Viðar Pétur, f. 2.12. 1993. Fyrir átti Stefán börnin Ármann Kr., f. 10.6. 1971, Hildi Þóru, f. 18.9. 1972, Huldu Rósu, f. 8.9. 1974, Gunnar Hafstein, f. 5.6. 1979, Magnús Margeir, f. 9.5. 1986, og Halldóru, f. 15.3. 1989. Árni lauk gagnfræðaprófi frá Flensborgarskóla í Hafnarfirði 1944, sat Samvinnuskólann árin 1944-1946, vann við útgerðarfyr- irtæki í Grimsby í eigu Þórarins Árið 1947 var Árni bróðir minn, sem við nú kveðjum um sinn, sendur til Bretlands af útgerðarfélaginu Ak- urgerði hf. í Hafnarfirði, sem hann vann fyrir, til að hafa eftirlit með smíði nýsköpunartogarans Bjarna riddara. Ég hygg að fáum jafnungum mönnum hafi ver- ið treyst til slíks vandaverks. En Árni reyndist traustsins verður eins og alltaf þegar til hans var leitað. Hann kom svo með togaranum heim til Hafnarfjarðar og er það ein af mínum fyrstu bernskuminningum, ég var þá þriggja ára, er Árni kom úr þeirri ferð. Ég hljóp á móti honum niður gangstíginn heima á Húsafelli og stökk beint í fangið á honum. Síðan opnaði Árni töskurnar og þar var gjöf til mín, þeir fallegustu svörtu lakks- kór, sem ég hef séð, sem pössuðu al- veg á litlu fæturna. Mikið varð ég glöð og hrifin af elsku stóra bróður mínum þá og það hef ég ætíð verið því hann hefur alltaf reynst mér svo vel og ver- ið mér svo góður. Eitt sinn sem oftar leitaði ég til hans og hann sagði: Líney mín, þú hefur allan þann styrk og dugnað til að standast þessa erfiðleika og sigr- ast á þeim, og ósjálfrátt trúði ég hon- um. Ég fór létt í spori frá Árna því hann hafði einstakt lag á því að lyfta manni upp, hvetja til dáða og sjá hlut- ina í nýju og björtu ljósi. Árið 1957 byggði Árni stórt og glæsilegt hús í Herjólfsgötu 10 í Hafnarfirði, mest með eigin höndum, og nokkrum árum seinna kvæntist hann sinni góðu konu Elínu Eggerz Stefánsson og stofnuðu þau þar heim- ili og ræktuðu garð sinn af mikilli al- úð, bæði í eiginlegri og óeiginlegri merkingu. Þau hlutu eitt árið viðurkenningu fyrir fegurð garðsins og sérstaklega fyrir hversu vel hefði tekist til við erf- iðar aðstæður því húsið er staðsett við sjóinn þar sem alltaf gefur yfir í út- synningnum. Árni og Elín eignuðust fallega dóttur, sem fékk nafnið Elín, og er hún svo rík að eiga fjögur ynd- isleg börn, sem voru Árna mikils virði. Elín hefur reynst foreldrum sínum sönn og góð dóttir og sérstaklega síð- ustu árin hefur hún sýnt hversu mikil mannkostakona hún er. Alltaf stóð heimili Árna og Elínar opið okkur Reyni og erum við óendanlega þakk- lát fyrir öll hin góðu boð og sérstak- lega þakklát fyrir þá ástúð og kær- leika sem þau sýndu okkur þegar Þorleifur Árni sonur okkar lést af slysförum 1994. Ég held við hefðum varla komist í gegnum þann mikla sársauka án þeirra styrku hjálpar. Daginn fyrir andlát Árna kom ég til hans og hvíslaði að honum: Elsku Árni, þakka þér fyrir allt, við hittumst fljótlega aftur. Ég veit ekki hvort hann skynjaði mig en það skiptir ekki máli. Árni er farinn á vit ævintýranna í það ferðalag sem fyrir okkur öllum liggur. Líney Friðfinnsdóttir. Árni frændi minn Friðfinnsson er látinn, áttræður að aldri. Stefán afi okkar lést 1906 frá 7 börnum. Syn- irnir urðu allir iðnaðarmenn, Sigurður trésmiður, Ásgeir trésmiður, Gunn- laugur bakari, Friðfinnur múrari, Tryggvi trésmiður og Ingólfur fyrst bakari og síðan múrari. Sigurður lést árið 1914. Stefán afi okkar byggði sér hús, Stefánshús, nú Suðurgötu 25 í Hafn- arfirði. Samheldni og dugnaður bræðranna var mikill. Um 1930 sneri Friðfinnur sér að búskap og byggði sér íbúðarhús, Húsafell, og fjós, hlöðu, hænsnahús og hesthús uppi á Öldum, sem er nú inni í miðjum Hafnarfjarð- arbæ. Fjárhús byggði Friðfinnur fyr- ir ofan kirkjugarðinn. Þetta var stórt bú á mælikvarða þess tíma. Í þessu umhverfi fæddist Árni og ólst upp. Með námi í barnaskóla, Flensborgar- skóla og Samvinnuskóla vann hann með föður sínum við bústörf og í múr- verki á sumrin, fyrst með föður sínum og síðar Ingólfi. Ingólfur sagði mér, að Árni hefði verið einn af duglegustu múrurum sem unnu með honum. Fyrir um 6 áratugum og síðar fór ég á hverjum degi með 2ja lítra mjólk- urbrúsa til þess að sækja mjólk til Friðfinns frænda og þess á milli að sækja egg. Árni afgreiddi oft þessa hluti. Árni var 12 árum eldri en ég og fór ég oft með honum til að sjá þegar kýrnar voru mjólkaðar, sækja egg undan hænunum og fara á hestbak. Ég leit upp til hans frænda míns. Eftir nám í Englandi og vinnu hjá Þórarni Olgeirssyni í Grimsby hóf Árni störf hjá togaraútgerðarfélög- um, sem gerðu út togarana Óla Garða, Haukanes og Bjarna riddara, sem faðir minn og Þórarinn Egilson stýrðu. Hittumst við þá oft í viku. Fað- ir minn hafði verið allfullorðinn þegar hann lærði á bíl. Fékk hann Árna því oft til að keyra okkur í bíl Ásgeirs þegar haldið var út úr bænum. Eftir ósk pabba sungu Árni og móðir mín í bílnum íslensk ættjarðarlög, svo sem Blátt lítið blóm eitt er og Nú andar suðrið meðan bíllinn rann „mjúklega“ eftir holóttum veginum. Árni hafði sérstaklega fallega skriftarhönd, hann hafði góð tök á íslenskri tungu og ensku. Hann var mjög vel gefinn og minnugur. Ættfræði hefi ég áhuga á. Ég kom sjaldan eða aldrei að tóm- um kofunum hjá Árna, þegar mig vantaði upplýsingar í þeim efnum. Einhverju sinni sagði ég Árna, að ég hefði sagt sameiginlegum vini okkar, að hann, Árni, væri gáfaðastur af okk- ur frændum. „Hvaða vitleysa er þetta,“ sagði Árni. „Þú og hann Árni Gunnlaugsson, frændi okkar, voruð báðir með toppeinkunnir í lagadeild- inni, ég er ekki með slíkar einkunnir í minni skjóðu.“ Ég svaraði honum, að munurinn á honum og okkur væri sá, að hann hefði ekki farið í háskólanám, en hefði hann gert það, hefðum við Árni Gunnlaugs mátt passa okkur. Árni var vel kvæntur. Hann og kona hans, Elín Eggerz Stefánsson, voru Árni Friðfinnsson

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.