Morgunblaðið - 05.11.2007, Side 23

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. NÓVEMBER 2007 23
✝ Ingólfur Arn-arson fæddist í
Reykjavík 25. ágúst
1943. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu 25.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Örn
Hauksteinn Matt-
híasson, versl-
unarmaður og bók-
ari í Reykjavík, f.
27.8. 1907, d.
13.6.1994, og Guð-
rún Ólafsdóttir hús-
freyja, f. 30.10. 1909, d. 13.8.
1985. Systkini Ingólfs eru Ólafur
Örn, f. 27.7. 1933, og Sylvía, f.
9.2. 1935.
Ingólfur kvæntist hinn 9.9.
1967 Kolbrúnu Ingimarsdóttur, f.
31. 3. 1944. Foreldrar hennar
voru Ingimar Ástvaldur Magn-
ússon, húsasmiður í Garðabæ, f.
13.10. 1907, d. 24.6. 2004, og
kona hans Guðrún Guðmunds-
dóttir húsfreyja, f. 10.7. 1911, d.
31.7. 2001. Ingólfur og Kolbrún
skildu 1978. Börn þeirra eru: 1)
Hrönn, framkvæmdastjóri, f.
21.4. 1968. Sonur af fyrra sam-
bandi er Andri Már Hagalín, f.
3.9. 1989. Eiginmaður Hrannar
er Ragnar Bjarkan Pálsson, f.
Hermannsson, rafvirkjameistari í
Reykjavík, f. 16.7. 1928, d. 5.10.
1999, og kona hans Pálína Kjart-
ansdóttir bókmenntafræðingur,
f. 12.3. 1931. Stjúpdóttir Ingólfs
er Ína Hrund Ísdal, f. 11.6. 1978.
Börn hennar eru Brynjar Ingi Ís-
dal, f. 26.8. 1996, og óskírð dótt-
ir, f. 28.10. 2007.
Ingólfur varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1964 og lauk námi í tannlækn-
ingum frá Háskóla Íslands 1970.
Hann hlaut tannlækningaleyfi
30.6. 1970. Ingólfur starfaði sem
skólatannlæknir í Reykjavík frá
þeim tíma, lengst af í hálfu
starfi, þar til þjónustunni lauk.
Hann var aðstoðartannlæknir
hjá Ríkarði Pálssyni í Reykjavík
frá 1970 til 1971. Ingólfur rak
eigin tannlækningastofu í
Reykjavík frá því í nóvember
1971. Hann gegndi ýmsum fé-
lags- og trúnaðarstörfum. Hann
var ritari í stjórn TFÍ 1977-1979,
í námskeiðsnefnd fyrir klínik-
dömur 1981-1982, átti sæti í
samninganefnd við tannsmiði og
aðstoðarfólk 1982-1991, var for-
maður stjórnar Félags skóla-
tannlækna í Reykjavík frá stofn-
un þess 7.10. 1985 til 1991 og í
stjórn félagsins frá 1994 þar til
þjónustunni lauk.
Útför Ingólfs verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13. Jarðsett
verður í Gufuneskirkjugarði.
27.8. 1970. Sonur
þeirra er Bjarki
Freyr, f. 12.4. 2006.
Börn Ragnars frá
fyrri samböndum
eru Hilda Margrét,
f. 16.2. 1993, og
Heimir Páll, f. 12.9.
2001. 2) Ingimar
Örn læknir, f. 19.10.
1969. 3) Ingólfur
Rúnar viðskipta-
fræðingur, f. 28.10.
1970. Sonur hans er
Rúnar, f. 24.11.
2002. 4) Guðrún sál-
fræðinemi, f. 31.10. 1974. Dóttir
hennar er Kolbrún Sandra
Hrafnsdóttir, f. 8.8. 1996.
Ingólfur kvæntist hinn 14.7.
1979 Halldóru Önnu Þorvalds-
dóttur, f. 1.12. 1941. Foreldrar
hennar voru Þorvaldur Þor-
steinsson, framkvæmdastjóri í
Reykjavík, f. 6.12. 1917, d. 22.1.
1998, og kona hans Guðrún Tóm-
asdóttir húsfreyja, f. 10.10. 1918,
d. 25.6. 2000. Ingólfur og Hall-
dóra skildu 1983. Sonur þeirra er
Örn Hauksteinn læknanemi, f.
17.1. 1980.
Ingólfur kvæntist hinn 7.9.
1994 Halldóru Haraldsdóttur, f.
30.9. 1951, d. 12.5. 2003. For-
eldrar hennar voru Haraldur
Í æsku þvældist það svolítið fyrir
okkur krökkunum hvernig það gæti
gengið upp að Ingólfur Arnarson
væri fyrsti landnámsmaðurinn en
jafnframt væri hann yngri en pabbi
sem þó fæddist á Íslandi. En við átt-
uðum okkur auðvitað á því fljótt að
Ingi frændi væri náttúrlega bara Ingi
frændi. Svona var hann á þessum ár-
um, litli bróðir pabba sem var alltaf
að glettast við okkur.
Síðan giftist Ingi eins og gengur og
gerist og börnin komu hvert á fætur
öðru. Samskiptin voru meiri á þess-
um árum en varð síðar. Þótt krakk-
arnir hans Inga væru yngri en við
systkin var alltaf gaman að hittast og
leika. Eftir að við komumst á ung-
lingsárin þá urðu samskiptin stopulli,
en þó hélst það sem fastur liður að við
hittum Inga á tannlæknastofunni,
enda var Ingi tannlæknir okkar
systra allt fram á síðasta dag.
Flestir kvíða fyrir því að fara til
tannlæknis og kannski vorum við
ekki lausar við það heldur. En kvíðinn
var alltaf blandaður ákveðinni til-
hlökkun því við áttum líka von á nota-
legu spjalli við Inga frænda. Spjallið
varð reyndar oft nokkuð einhliða eins
og vill gerast hjá tannlæknum þar
sem hann sagði m.a. nýjustu fréttir af
börnunum sínum sem hann var mjög
hreykinn af og ekki að ástæðulausu.
Ingi átti miklu barnaláni að fagna,
börn hans eru fimm auk dóttur Hall-
dóru Haraldsdóttur sem hann gekk í
föðurstað. Dóttursonur Halldóru var
einnig heimagangur hjá honum og
var augljóst þegar hann ræddi um
drenginn að þar var mikil væntum-
þykja af hálfu Inga.
Það var mikið áfall fyrir Inga þeg-
ar hann missti þriðju konu sína, Hall-
dóru Haraldsdóttur, en hún lést úr
krabbameini fyrir fjórum árum síðan.
Þau náðu vel saman og áttu mörg
sameiginleg áhugamál, meðal annars
var garður þeirra í Kópavogi ávallt í
miklum blóma.
Í haust lagði Ingi upp í langferð
þar sem skoða átti fjarlæga menning-
arheima í Kína og Tíbet. Veikindi
hans komu þó í veg fyrir að honum
tækist að njóta ferðarinnar sem
skyldi. Samt kom lát hans í opna
skjöldu þar sem hann vann fram á
síðasta dag. Vorum við báðar nýbún-
ar að koma til hans á stofuna og átt-
um þar það sem reyndist síðasta
spjallið við Inga.
Í dag kveðjum við góðan frænda.
Guðrún og Katrín Ólafsdætur.
Fallinn er frá, langt um aldur fram,
vinur minn Ingólfur Arnarson. Leiðir
okkar lágu fyrst saman árið 1978 þar
sem við urðum óvænt klefafélagar á
skemmtiferðaskipi, sem sigldi frá
Varna í Búlgaríu niður Bosporussund
til Istanbúl. Þar áttum við nokkrar
skemmtilegar stundir saman.
Leiðir okkar lágu aftur saman árið
1990. Þá unnu Dóra, kona Ingólfs og
Minna, konan mín saman hjá Eim-
skipafélaginu. Þær urðu strax perlu-
vinkonur. Á fallegu sumarkvöldi
hringdi Dóra til okkar og sagði að þau
Ingólfur væru í útilegu á Lyngdals-
heiði, skorti félagsskap og báðu okk-
ur að koma. Við slógum til og þetta
varð upphaf ævilangrar vináttu okk-
ar fjögurra. Seinna kom í ljós, að við
Ingólfur vorum fjórmenningar að
langfeðgatali, ættaðir frá Eyrar-
bakka.
Við ferðuðumst saman, innanlands
og utan, mættum í matarboð í tíma og
ótíma. Við bjuggum til óvissuferðir,
þar sem ýmist þær eða við réðum
ferðinni og frá þessu urðu til ótrúlega
skemmtilegar minningar. Einnig
hjálpuðumst við að við flutninga og
standsetningu húsnæðis eftir því sem
þurfi. Varla leið sá dagur að við vær-
um ekki í símasambandi eða hitt-
umst.
Það var gríðarlegt áfall fyrir Ing-
ólf, þegar Dóra greindist með
krabbamein, sem hún barðist hetju-
lega við í heilt ár, en varð að láta í
minni pokann árið 2003. Þegar ég
horfi til baka finnst mér sem Ingólfur
hafi aldrei litið glaðan dag eftir að
Dóra fór. Að leiðarlokum vil ég þakka
Ingólfi sérlega góð kynni. Hann var
með allra traustustu og skemmtileg-
ustu mönnum sem ég hef hitt á lífs-
leiðinni. Ég kveð hér góðan vin og
óska honum velfarnaðar á þeirri
braut sem hann hefur nú lagt út á.
Bjarni Jónsson.
Sumarið 1962 var ég ráðinn til
starfa sem verkamaður á Keflavíkur-
flugvelli hjá hinu nafnkunna fyrir-
tæki Íslenskum aðalverktökum sf.
Fyrirtækið hafði mörg járn í eldinum
og m.a. voru flugbrautir malbikaðar í
gríð og erg og gekk malbikunarstöðin
dag og nótt í reykjarsvælu, rammri
og stækri. Í fáein skipti var mér
uppálagt að kasta asfalttunnum úr
stæðum í trérennur. Tunnurnar ultu
með glumrugangi niður að stöðinni
þar sem krímóttir biksveinarnir tóku
á móti þeim. Einn þeirra var Ingólfur
sem nú er kvaddur. Ekki þekkti ég
hann þá, en kynntist honum nokkru
síðar. Urðu þau kynni að vináttu sem
entist síðan.
Fljótlega var spilaklúbbur settur á
stofn í kjallaraherbergi að Eskihíð
18A og spilað bridds sleitulaust upp
frá því eða í ríflega fjóra áratugi, síð-
ast 19. október sl., fáum dögum áður
en Ingólfur lést. Úr spilaklúbbnum óx
síðan ferðaklúbbur sem fór á fjöll
hvert sumar í aldarfjórðung. Oftast
gerði þá illviðri. Var ýmist legið í
tjöldum, gangnamannakofum eða
óskilgreindum hreysum. Ferðir þess-
ar, sem farnar voru áður en tækni-
ferðir nútímans hófust, gengu slysa-
laust. Klúbbar sem þessir verða
vitaskuld að traustum hornsteinum í
lífinu og líkjast einna helst stofnun
þegar fram líða stundir. Ingólfur er
fyrstur til að kveðja úr þessum hópi
og er fráfall hans mikið áfall.
Ingólfur lagði tannlækningar fyrir
sig. Því vali réð vilji til að vera sjálfs
sín herra og áhugi á handverki. Þá
lágu lækningar í móðurætt hans. Afi
hans, Ólafur Lárusson, var þjóðkunn-
ur læknir. Hann var sonur hins víð-
kunna hómópata Lárusar Pálssonar
á Sjónarhóli á Vatnsleysuströnd. Sá
var kominn út af eldklerkinum síra
Jóni Steingrímssyni sem kunnur var
fyrir lækningar sínar. Allt í kringum
Ingólf voru læknar og lækningar og
eru tveir sona hans liðsmenn lækn-
isfræðinnar.
Skömmu eftir próf setti Ingólfur á
stofn eigin tannlæknastofu sem hann
rak fyrst í Glæsibæ og síðar og allt til
dánardags að Síðumúla 15. Samhliða
eigin rekstri starfaði Ingólfur lengi
sem skólatannlæknir. Starfið lék í
höndum hans, enda var hann einkar
handlaginn, fumlaus og úrræðagóð-
ur.
Ingólfur var að dagfari jafnlyndur
og yfirvegaður. Hann var hins vegar
stórlyndur og skapríkur og lét ekki
vaða ofan í sig. Hann gat verið errinn
og ódæll, einkum með víni, líkt og
langafi hans hómópatinn. Fáskiptinn
var hann um annarra hagi og lastvar.
Sögumaður var hann góður og
ógleymanlegar eru sagnir úr sveit-
inni, Gularási í Landeyjum.
Ingólfur var þrígiftur. Enduðu tvö
fyrstu hjónaböndin með skilnaði.
Þriðju og síðustu konu sína missti
Ingólfur vorið 2003 aðeins rúmlega
fimmtuga. Var það honum mikið
áfall. Í kjölfar þess hnignaði heilsu
hans nokkuð. Hann eignaðist fimm
börn með fyrri konum sínum tveimur
sem öll eru vel gefin og mannvænleg.
Gladdist hann að vonum yfir því. Síð-
ustu árin voru honum nokkuð erfið.
Að honum sótti einsemd og óyndi.
Var vinnan helsta skjól hans og
huggun. Þar sannaðist hið forn-
kveðna, „laborare est orare“ , að
vinna er að biðja.
Aðstandendum Ingólfs votta ég
samúð mína.
Gylfi Knudsen.
Þegar ég lenti í húsnæðishraki
með tannlæknastofu mína 1976,
hringdi Ingólfur til mín og bauð mér
að leigja aðstöðu að Síðumúla 15. Ég
þáði það með þökkum og við störf-
uðum hlið við hlið, uns ég lét af tann-
læknastörfum, sextugur, 1999.
Sambúðin gekk ágætlega hjá okk-
ur, enda báðir skólatannlæknar í
hálfu starfi og áttum þar þátt í að
bæta tannheilsu skólabarna, til mik-
illa muna á skömmum tíma. Það var
greinilega skref aftur á bak, þegar
skólatannlækningum var hætt, eins
og komið hefur í ljós.
Eitt árið sátum við saman í stjórn
Tannlæknafélags Íslands, undir for-
sæti Sverris Einarssonar. Þá var oft
glatt á hjalla.
Ingólfur var laginn tannlæknir og
gott fannst mér að eiga hann að við að
fjarlægja erfiðar tennur. Hann hafði
einnig góð tök á rekstri stofunnar,
stundvís og nákvæmur.
Smiður var hann góður, jafnt á
stofunni sem heima fyrir. Garðyrkju
hafði hann unun af og kunni skil á
ýmsum jurtum og blómum, sem garð-
ur hans í Kópavogi bar glöggt vitni.
Ég þakka Ingólfi samferðina og
votta ættingja hans samúð.
Haukur Filippusson
Látinn er langt um aldur fram
samstarfsmaður minn og vinur til
margra áratuga Ingólfur Arnarson
tannlæknir. Það kom okkur sam-
starfsfólki hans á tannlæknastofunni
í opna skjöldu þegar hann mætti ekki
til vinnu hinn 25.10. sl. og við fréttum
síðan að hann hefði látist í svefni þá
um nóttina. Ingólfur hafði að vísu átt
við nokkur veikindi að stríða sl. ár en
það virtist allt vera að koma og lækn-
isskoðun fyrir skömmu var jákvæð og
framtíðin virtist björt, en svo skyndi-
lega kom stóra höggið og allt var bú-
ið. Ingólfur var traustur og góður
samstarfsmaður. Hann var vandaður
og samviskusamur tannlæknir, enda
segir hin mikla aðsókn að tannlækna-
stofu hans nokkra sögu þar um og
veit ég að margir viðskiptavina hans
sakna vinar í stað.
Ingólfur var ekki sú manngerð sem
hrópaði á torgum eða lét mikið á sér
bera, en hann var fastur fyrir, traust-
ur og lét sér mjög annt um fjölskyldu
sína og venslafólk. Að honum er mik-
ill missir. Ég votta aðstandendum
Ingólfs mína dýpstu samúð.
Bragi Ásgeirsson.
Ingólfur Arnarson
✝ Hektor Sigurðs-son fæddist á
Akureyri 13. sept-
ember 1921. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 22. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigríður
Kristjánsdóttir,
kaupmaður á Ak-
ureyri, f. 26.8. 1897,
d. 19.3. 1961, og Sig-
urður Flóventsson,
lyfjafræðingur þar,
f. 2.11. 1890, d. 21.5. 1975. Systir
Hektors er Erna, húsfreyja, f.
19.7.1926 , d. 7.6.1999, gift Magnúsi
Guðmundsyni fulltrúa, f. 30.8.
1926. Börn þeirra eru Sigríður, f.
7.12. 1953, innkaupafulltrúi, gift
Jóni Magna Ólafssyni mjólkurfræð-
ingi, f. 21.8. 1943, og Skúli húsa-
smiður, f. 12.5. 1959, kvæntur Sig-
ríði Jónsdóttur skrifstofumanni, f.
10.10. 1960.
Hektor kvæntist 3.7. 1953 Hjör-
dísi Wathne, fv. póstafgreiðslu-
manni, f. á Seyðisfirði 6.5. 1925.
Foreldrar hennar voru hjónin Sig-
urborg Lára Wathne Friðriksdóttir
húsfreyja, f. 6.1. 1900, d. 10.6. 1981,
usti Daníel Ingi Jóhannsson mat-
reiðslumaður, f. 17.9. 1980. b)
María Kolbrún nemi, f. 26.7. 1983,
unnusti Ásgeir H. Ásgeirsson versl-
unarmaður, f. 3.1. 1975. Dóttir
Maríu er Arna Björg, f. 12.12. 2001.
3) Jóhann Már tæknifræðingur, f.
18.4. 1957, kvæntur Hafdísi Sverr-
isdóttur tækniteiknara, f. 26.2.
1960. Börn þeirra eru: a) Þórdís
verkfræðingur, f. 7.9. 1983, unnusti
Gestur Örn Sævarsson bifreiða-
smiður, f. 20.11. 1981. Sonur þeirra
er Sævar Már, f. 3.2. 2004. b) Hek-
tor Már, f. 5.1. 1988, nemi.
Hektor stundaði sjómennsku frá
unglingsárum og fram yfir miðja
starfsævi, fyrst sem háseti á síld-
arbátum frá Eyjafirði, síðan á ár-
unum 1939-1940 sem sjóliðsnemi á
danska skólaskipinu Danmark, og
á stríðsárunum sem háseti á skip-
um Eimskipafélagsins. Eftir að
Hektor lauk farmannaprófi frá
Stýrimannaskólanum í Reykjavík
árið 1946 starfaði hann sem skip-
stjórnarmaður á millilandaskipum
Sambandsins (þá SÍS), bæði sem
stýrimaður og skipstjóri, allt til
ársins 1962, er hann kom í land. Þá
hóf hann störf hjá Hampiðjunni hf.
í Reykjavík, þar sem hann gegndi
störfum verkstjóra og síðar verk-
smiðjustjóra allt til starfsloka 1991.
Útför Hektors fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
og Jóhann Anton
Wathne bókari, f.
30.1. 1895, d. 29.8.
1969. Börn Hektors
og Hjördísar eru: 1)
Hrefna, kjördóttir
Hjördísar, f. 13.5.
1946, gift Ólafi Sig-
urvinssyni, f. 5.7.
1935, d. 27.7. 2007.
Móðir Hrefnu var
Málfríður Tulinius,
eiginkona Hektors af
fyrra hjónabandi, en
þau skildu eftir
skammar samvistir.
Börn Hrefnu eru: a) Trausti Grétar
Traustason bílstjóri, f. 20.1. 1966,
maki Elísabet H. Guðjónsdóttir, f.
15.12. 1966. Börn þeirra eru Anton
Freyr, f. 27.3. 1992, og Sara Lind, f.
5.7. 1998. b) Hjördís Erna Trausta-
dóttir, f. 24.5. 1968. Sonur hennar
er Lárus Hrafn Hallsson nemi, f.
5.10. 1991. c) Lára Margrét
Traustadóttir, f. 23.12. 1974, maki
Sigurjón Ólafsson matreiðslumað-
ur, f. 9.7. 1973. Dóttir þeirra er Sæ-
rún, f. 12.8. 2005. 2) Sigurður Örn
læknir, f. 12.11. 1954, kvæntur
Björgu Rúnarsdóttur lögfræðingi,
f. 15.4. 1962. Börn þeirra eru: a)
Árný Björk nemi, f. 5.12. 1982, unn-
Afi minn var heimsmaður. Hann
sigldi um höfin á fragtskipi, til staða
sem fæstir af hans kynslóð höfðu tök
á að fara til. Þegar ég var lítil sagði
hann mér sögur af ferðum sínum til
Panama og fleiri staða sem mér
fannst sveipaðir ævintýraljóma.
Hann sigldi í heimstyrjöldinni síðari,
yfir Atlantshafið, þar sem allt gat
gerst. Hann var hugrakkur og
myndarlegur heimsmaður. Allt sem
hann gerði var gert af heilum hug,
hann var blíður og skapgóður og
þegar hann brosti, þá brosti hann
líka með augunum.
Það eru ekki allir þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að kynnast ömmu sinni
og afa en ég var svo heppin að fá að
umgangast ömmu og afa sem voru
yndislegasta fólk í heimi. Þegar ég
dvaldi hjá þeim var komið fram við
mig eins og prinsessu. Allir dagar
voru skipulagðir með tilliti til þess
hvað mér þætti gaman að gera og allt
sem borið var fram var eitthvað sem
mér fannst gott. Ég á óteljandi minn-
ingar af afa mínum; í sumarbústaðn-
um, í bænum fyrir jólin, í bíltúr eða í
búðarferðum sem enduðu oftar en
ekki á því að ég labbaði út með eitt-
hvað nýtt í vasanum.
Þegar maður er lítill þá finnst
manni sjálfsagt að eiga ömmu og afa
sem vilja allt fyrir mann gera. Þegar
maður fullorðnast áttar maður sig
hins vegar á því að það er ekki sjálf-
gefið að eiga svona gott fólk að. Því
vil ég þakka þér, elsku afi minn, fyrir
allar góðu stundirnar sem við áttum
saman, fyrir tímann sem þú gafst
mér, fyrir allar sögurnar sem þú
sagðir mér. Það er sárt að þú sért
farinn en ég veit að einhverstaðar er-
uð þú og amma núna saman, á góðum
stað þar sem þið leiðist inn í eilífðina.
Þín sonardóttir,
Árný Björk.
Hektor Sigurðsson
 Fleiri minningargreinar um Hek-
tor Sigurðsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.