Morgunblaðið - 15.11.2007, Page 32

32 FIMMTUDAGUR 15. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Síðsumarsólin vermir hafflötinn og
himinninn er roðagylltur, íslensk
kvöldfegurð sem á fáa sína líka. Allt
er tært og hreint, Snæfellsjökull
stendur í loga og bláma slær á Esj-
una. Ljósrák ber við sjóndeildar-
hring, ljósið, þetta himneska ljós sem
við öll síðar hverfum í hefur nú tekið
til sín eina af Íslands góðu konum. Við
vinkonurnar frá Reykholti erum
staddar í lundinum okkar, sitjum á
steininum góða og horfum yfir. Þetta
er miðaldra lundur þar sem vaxa að-
allega bjarkir og reyniviður. Allir eru
hnípnir í kvöld og við heyrum andvar-
ann hvísla „hún Dobba er dáin“. Fyrir
fjörutíu og sex árum þegar björkin
hennar Dobbu var gróðursett í Vin-
áttulundinum okkar vissum við að þar
fór góð björk. Hún var einhvern veg-
inn svo einstök, greiðvikin, glaðvær
og góð. Eðliskostir sem fylgdu henni
allt lífið og svo ótalmargir nutu góðs
af. Vinátta og kærleikur hefur ein-
kennt þennan hóp sem myndar Vin-
áttulundinn. Fimmtán og sextán ára
unglingar sem búa á stóru heimili
heimavistarskólans bindast vináttu-
böndum sem styrkjast eftir því sem
árin líða. Slíkt er ótrúleg guðs gjöf að
eiga og engan veginn sjálfsagt. Við
vorum full eftirvæntingar að takast á
við lífið sem í flestum tilfellum hefur
verið okkur gjöfult og gott. Enda hóp-
urinn úrvalsfólk, duglegt og drífandi.
Samheldni hópsins er sérstök, hann
hefur hlegið og grátið saman í öll árin
og á því verður engin breyting. Lund-
urinn hefur grisjast undanfarið og
það er svo erfitt. Sárt að sjá hvernig
svörðurinn er þakinn sorg. En við vit-
um að smá saman breiðir minningin
sig yfir, minning um kæra og
skemmtilega vinkonu, sem vildi
örugglega að við hefðum það gott
áfram í Vináttulundinum okkar.
Hver morgun nýr, hugvekjur Jón-
asar heitins Gíslasonar vígslubiskups
í Skálholti, er einstök bók. Þar tekur
hann fyrir alla helgidaga ársins með
Soffía Kristín
Hjartardóttir
✝ Soffía KristínHjartardóttir
skrifstofustjóri
fæddist í Reynisnesi
í Skerjafirði 9. maí
1946. Hún lést á
Landspítalanum v/
Hringbraut föstu-
daginn 2. nóvember
síðastliðinn og var
útför henna gerð
frá Grafarvogs-
kirkju 9. nóvember.
skírskotun kristinnar
trúar til nútímans. Ein
fjallar um hvort nafn
þitt sé skráð í Lífsins
bók.
Mikið held ég
vér yrðum undrandi,
ef vér flettum
Lífsins bók,
er geymir nöfn þeirra
sem lofsyngja lambinu
í hvítklæddum skaranum
á himnum.
Þar ber lítið á
mörgum þeim
valdsmönnum veraldar
er skreyta
spjöld sögunnar.
Meir á nöfnum þeirra,
er fáir tóku eftir
hversdagslega
þeir þjónuðu Guði
í kyrrþey
og vöktu sjaldan
athygli fjöldans.
Dobba hefur fengið nafn sitt skráð í
Lífsins bók; hún er farin til Guðs og
hefur með sinni alkunnu röggsemi
sagt við Lykla-Pétur.
Ljúktu upp
fyrir mér.
Mér er boðið
í himin Guðs.
Og Pétur hefur lokið upp því
himnaríki er fyrir boðsgesti Jesú
Krists og Dobba var einn af þeim.
Við sem enn myndum lundinn góða
þökkum fyrir áratuga vináttu hjálp-
semi og góðvild, það er vandfyllt
skarðið í saumaklúbbnum okkar og í
Reykholtshópnum.
Sendum Herði, okkar góða vini,
einkasyninum og fjölskyldunni allri,
innilegar samúðarkveðjur.
Saumaklúbburinn og
Reykholtshópurinn.
Mikil og góð vinkona okkar er fallin
frá eftir mjög stutta en erfiða baráttu
við mein allra meina – krabbameinið.
Þótt við vissum að hverju drægi, datt
okkur þó ekki í hug að tíminn hennar
yrði svona stuttur. Við huggum okkur
við að fyrst svona átti að fara, væri
best að þetta tæki sem stystan tíma.
Upp í hugann kemur fjöldinn allur
af minningum, góðar minningar um
leikhúsferðir, heimsóknir, ferðalög til
útlanda og samverustundir í golfi
bæði heima og erlendis. Við höfðum
einnig haft í hyggju að eyða enn meiri
tíma saman í golfi og ferðalög, en
svona geta nú örlögin gripið fram fyr-
ir hendur okkar og gjörbreytt fram-
tíðarplönum.
Við minnumst Soffíu sem einstak-
lega hjálpfúsrar, ósérhlífinnar og
gjafmildrar vinkonu. Hún mátti aldr-
ei til þess vita að einhver vinur henn-
ar þyrfti á hjálp að halda án þess að
hún væri boðin og búin til að leggja
sitt af mörkum. Það sást líka í veik-
indum hennar að vinir hennar höfðu
ekki gleymt vináttu hennar og hjálp-
fýsi.
Í þessum veikindum Soffíu hefur
eiginmaður hennar, Hörður Barðdal,
staðið eins og klettur við hlið konu
sinnar, annast hana og setið hjá henni
allar stundir sem hann mögulega gat
og þar sýndi hann enn einu sinni mik-
inn styrk og mikla alúð.
Við hjónin áttum svo sannarlega
ekki von á því að þetta stríð tæki
svona stuttan tíma – áttum von á því
að geta kvatt þessa vinkonu okkar
þegar við kæmum heim frá útlöndum,
en fjarstödd og leið yfir því að geta
ekki fylgt Soffíu okkar síðustu sporin,
sendum við okkar innilegustu samúð-
arkveðjur til vinar okkar Harðar,
Þórðar sonar Soffíu, Láru móður
hennar, systkina hennar og annarra
ættingja.
Fagrar minningar um kæra vin-
konu munu ekki gleymast.
Hjördís og Kristmann.
Elsku vinkona okkar Soffía Kristín
er látin langt fyrir aldur fram, fyrst af
öllu verður ólýsanlegur söknuður.
Það eru ekki nema 3 mánuðir síðan
við vorum þrjár að skrifa minningar-
orð um vinkonu okkar, hana Ruth
Höllu. Ekki óraði okkur fyrir að við
sætum aftur svo fljótt bara tvær að
skrifa um eina í hópnum. Okkar
fyrstu kynni voru fyrir 23 árum þegar
við gengum inn í Oddfellowregluna.
Hófst þá með okkur órjúfandi vinátta.
Með okkar fyrstu verkefna var að
starfa í skemmtinefnd og eftir það
tímabil höfum við kallað okkur
skemmtinefndina. Okkar fríhelgar
saman voru tvisvar á ári, þá hittumst
við í sumarbústöðunum okkar til að
föndra, fara í gönguferðir, elda góðan
mat og skrafa fram eftir nóttum. Síð-
asta ferðin okkar var farin á síðasta
ári í sumarbústaðinn hennar Soffíu
sem hún var svo stolt af, voru þau
Hörður nýbúin að koma sér svo vel
fyrir þar, allt svo smekklegt og hlý-
legt eins og Soffíu var lagið, lítill hlut-
ur hér og þar sem hún hafði pússað,
málað eða aðeins breytt. En í þessari
ferð fengum við leynigest sem kom
okkur öllum í uppnám. Svalahurðin
var opin og inn var komin mús. Í þess-
ari ferð ákváðum við að næsta ár fær-
um við í húsið hennar Soffíu og Harð-
ar á Flórída og stofnuðum við strax
sjóð til ferðarinnar og var hann kall-
aður KRÁS sem voru upphafsstafi
okkar. Soffía var sérstaklega hjálpleg
og umhyggjusöm vinkona, ef ein-
hvern vantaði hjálp var hún mætt,
hún var komin með starfsþjálfun á
mörgum stöðum. Vil ég fá að þakka
henni innilega fyrir alla hjálpina sem
hún veitti okkur. Soffía og Hörður
voru svo sannarlega höfðingjar heim
að sækja. Matarboðin um hver ára-
mót voru orðin viss hefð hjá okkur
sem mun seint gleymast. Síðast þegar
við hittumst hjá þeim á nýju ári óraði
mann ekki fyrir að þetta væri í síðasta
skipti sem við værum öll saman. Ruth
vinkona okkar veiktist í febrúar sl. og
lést þremur mánuðum og einum degi
á undan Soffíu. Soffía bar mikla um-
hyggju fyrir Ruth í veikindum hennar
og var mikið hjá henni þar til hún
veiktist sjálf. En samt hafði Soffía
áhyggjur af öllum fram á síðasta dag.
Soffía vinkona okkar var afar
skemmtileg kona, orðheppin, listræn
og afar smekkleg, heimili þeirra
Harðar bar þess vel merki eins og
sumarbústaðurinn og húsið þeirra á
Flórída. Nú sitjum við hér saman og
rifjum upp samverustundir okkar
sem eru ómetanlegar. Soffía kenndi
okkur hvað vinátta er. Nú trúum við
því að Soffía sé búin að hitta vinkonu
okkar Ruth Höllu og saman sitji þær,
englastelpurnar okkar.
Guð blessi minningu Soffíu, og
megi góður Guð styrkja þig, elsku
Hörður, Doddi, Laura, börn, barna-
börn og alla fjölskylduna.
Kristín Bertha, Trausti,
Ágústa Kristín, Sigurður
og Ólafur Axelsson.
ÞEGAR við erum ung er dauðinn
fjarlægt hugtak, við göntuðumst að
honum við Dobba, þráttuðum um
hvort okkar skrifaði minningargrein
um hitt. Ævin líður hraðar en nokk-
urn grunar og nú er elskuleg vinkona
okkar öll, að vísu langt, langt fyrir
aldur fram.
Í endurlitinu er örstutt andartak
síðan við héldum hópinn, engar
hrukkur, temmilegar áhyggjur og
Glaumbær stóð eins og klettur í til-
verunni. Oft vorum við þrjú saman og
gætti ég Dobbu eins og sjáaldurs
auga míns og bægði frá öllum „óvel-
komnum“ einstaklingum. Einn góðan
veðurdag varð breyting á liðsskipan,
Hörður vinur okkar Barðdal var
mættur og öll mótspyrna af minni
hálfu var brotin á bak aftur. Þau giftu
sig, við hjónin vorum svaramenn og
tíminn leið hratt og ávallt skemmti-
lega þegar við vorum fjögur saman.
Dobba, eins og Soffía Kristín var
gjarnan kölluð af vinum sínum, var
glæsileg og góð stúlka, hafði frábært
skopskyn og við sjáum hana ekki
öðruvísi fyrir okkur en hlæjandi og
hressa, orðheppna og ómissandi í
góðra vina hópi.
Hún hugsaði einstaklega vel um sig
og sína og heimilið bar snyrti-
mennsku hennar gott vitni, en Dobbu
féll aldrei verk úr hendi, enda slit-
viljug, það orð er aðeins notað um
ósviknar hamhleypur. Hún var jafnan
boðin og búin til að hjálpa vinum sín-
um á alla lund. Undir Jökli var slíkt
mannval kallað að vera drengur góð-
ur, skipti ekki máli hvort kynið átti í
hlut. Dobbu þótti orðalagið skondið
en skýrt, það er enginn betur að því
kominn en hún.
Við kveðjum þig kæra vinkona með
eftirsjá og þakklæti fyrir liðnar
stundir.
Elsku Hörður, Doddi og fjölskylda,
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Rannveig (Ransý)
og Sæbjörn.
Elsku Dobba mín.
Aldrei hefði mér dottið það í hug
16. júní sl., þegar þú hjálpaðir mér að
skreyta kirkjuna fyrir brúðkaupið
hennar Hildar, að það yrði í síðasta
skipti sem við hittumst og töluðum
saman. Ég vissi reyndar að þú áttir að
fara til læknis stuttu seinna, en að
veikindi þín væru svo alvarleg sem
raun bar vitni vissi ég ekki.
Það eru liðin 40 ár síðan ég bankaði
upp á hjá þér á Lynghaganum til að
passa Dodda þinn, þá nýorðin kær-
asta bróður þíns og hafði aldrei hitt
þig áður, þú varst svo glæsileg og
tókst mér svo vel. Alla tíð síðan vor-
um við vinkonur og margt var gert og
við margt fengist allt frá barnaupp-
eldi til grásleppuútgerðar. Ekki má
gleyma jóladagsboðunum sem allir
hlökkuðu svo til, bæði fullorðnir og
börn enda voruð þið Hörður ótrúlega
samhent og nutuð þess svo vel að hafa
gesti á ykkar fallega heimili. Það er
undarlegt að hugsa til þess, að þessi
tími sé liðinn, að þú sért farin allt of
fljótt og komið sé að kveðjustund.
Elsku Hörður, Laura, Doddi og
fjölskylda. Ykkar er sorgin mest, en
minningin um yndislega konu verður
ekki tekin frá ykkur né okkur hinum
sem þekktum hana. Megi góður Guð
vera með ykkur.
Sofðu rótt, elsku Dobba mín,
Margrét Svafarsdóttir.
Þær eru margar minningarnar
sem vakna þegar maður sest niður og
áttar sig á því að maður kemur ekki
til með að sjá Dobbu aftur.
Minningarnar um hana eru fullar
af kærleik og hlýju sem Dobba átti
aldrei í erfiðleikum með að sýna. Við
erum afar þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast Dobbu, söknuðurinn er
mikill því missirinn er mikill, hún var
„mamma 2“, eins og ég kallaði hana
oft.
Þær voru ófáar stundirnar sem
fjölskyldur okkar áttu saman, hvort
sem það voru ferðalög eða heimsókn-
ir. Maður getur talið tækifærin enda-
laust upp en alltaf skein í gegn lífs-
gleði hennar, kærleikur og kátína.
Ég held að Dobba og Hörður hafið
tekið þátt í öllum stærstu áföngunum
í mínu lífi enda gat maður ekki hugs-
að sér að þau væru ekki viðstödd á
slíkum stundum.
Við þökkum fyrir okkar ómetan-
legu samverustundir sem skópu þær
minningar sem við eigum saman.
Elsku Dobba mín, ég bið Drottin
Guð og alla hans engla um að blessa
þig og vera hjá þér.
Elsku Hörður minn, Doddi og fjöl-
skylda, Guð veri með ykkur, bænir
okkar eru hjá ykkur.
Stefán Óli, Vala, Sara
Mjöll og Björn Þ.
Þá er hún Soffía okkar farin, þessi
fína og glæsilega kona, langt um ald-
ur fram. Við kynntumst vorið 1999
þegar við frumbyggjarnir hér á
Brúnastöðum 15, 17 og 19 fluttum inn
og hófum búskap hér í „sveitinni“.
Varð okkur strax vel til vina og voru
ófáir „húsfundirnir“ haldnir á pallin-
um hjá þeim Herði og Soffíu. Þau
hjónin voru fljót að klára lóðina sína
og gera fínt hjá sér, enda vildi Soffía
hafa eitthvað að gera með sína grænu
hendur, snyrta runna og blóm, enda
spurði eitt af börnum okkar eitt sinn
„af hverju Soffía vildi vera fínust?“
Ósjaldan kom Soffía færandi hendi til
barnanna í botnlanganum á góðviðr-
isdögum, með sleikjó eða annað góð-
gæti, elskulegri ömmu var ekki hægt
að hafa sem nágranna. Ekki voru
verri „launin“ sem við kallarnir á end-
unum fengum fyrir að aðstoða við
girðingasmíði, jólaskreytingar o.fl.,
alltaf kom Soffía með eitthvað kalt og
svalandi fyrir okkur, eða þaðan af
betri drykki.
Þau hjón munaði ekki um að bjóða
okkur til sín í kaffi og konfekt á jóla-
dag, þótt fyrir væru öll börn þeirra,
tengdabörn og barnabörn. Passaði
Soffía uppá að sá rauðklæddi sem
kíkti þá í heimsókn, væri með litla
pakka fyrir börnin okkar. Jóladagur
verður tómlegri án Soffíu.
Hörður, Doddi og fjölskylda, missir
ykkar er mikill en hugur okkar er hjá
ykkur öllum.
Nágrannarnir á
Brúnastöðum 15 og 19.
Til minningar um yndislega
frænku mína. Frænku sem
alltaf tók á móti mér opnum
örmun og með bros á vör.
Frænku sem hafði góðan
húmor og gott hjarta, Dobbu
frænku Minningin um þig er
ljós í lífi mínu.
Þín litla frænka,
Hildur Arna.
HINSTA KVEÐJA
Amma Jóna var
glæsileg kona með gott hjarta og
skemmtilegar lífsskoðanir. Á unga
aldri kynntist ég þinni hjarthlýju
þegar við fjölskyldan bjuggum hjá
ykkur Einari afa í Bandaríkjunum.
Ég þakka þér fyrir þann tíma og
hvað þú hugsaðir vel um okkur
systkinin.
Þetta voru erfiðir tímar hjá okk-
ur en með ykkar hjálp og pabba
byggðum við nýjan grunn sem við
stöndum ennþá á í dag. Seinna
þegar árin fóru að færast yfir var
eftirsóknarvert að heimsækja þig
og njóta nærveru þinnar í Breið-
holtinu. Þar var alltaf tekið vel á
móti okkur. Við fjölskyldan eigum
í hjarta okkar góða minningu um
✝ Jónína ValdísEiríksdóttir
húsmóðir fæddist
í Keflavík 6. jan-
úar 1923. Hún lést
á Landspítalanum
í Fossvogi 26.
október síðastlið-
inn og var jarð-
sungin frá Bú-
staðakirkju 8.
nóvember.
þig úr brúðkaupi okk-
ar síðastliðið sumar.
Þú varst svo einstak-
lega glæsileg, dansað-
ir allt kvöldið og ljóm-
aðir. Dóttir okkar,
Sylvía Rós, talar mik-
ið um þig og vill heim-
sækja þig, hún á erfitt
með að skilja að
amma Jóna er farin
til Guðs og segist sjá
húsið þitt í skýjunum.
Elsku amma Jóna,
þakka þér fyrir öll góðu árin sem
við fengum að njóta nærveru þinn-
ar. Við hugsum mikið til þín og vit-
um að þú ert enn með okkur.
Hjarta þitt var hlýtt og gott,
hugurinn rór og mildur,
fas þitt allt bar fagran vott
um fórnarlund og skyldur.
(Valgeir Helgason)
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Sigurður Einar, Aníta
og Sylvía Rós.
Elsku amma, nú skilur leiðir
okkar að sinni. Þar sem ég sit og
hugsa til þín minnist ég þess
hversu mikil dama þú varst, fín-
gerð falleg kona. Þú spáðir mikið
í útlitið, varst alltaf vel til höfð og
stóðst fast á því að þú værir ekki
deginum eldri en 39 ára.
Þín verður ávallt minnst af hlý-
leika, þú geislaðir af góð-
mennsku, hlýju og hafði mjög
góða nærveru, auk þess sem þú
varst nú óspör á kyndinguna,
elsku amma mín. Þú varst ynd-
isleg heim að sækja og voru oftar
en ekki nýbakaðar skonsur á boð-
stólum sem nutu mikilla vin-
sælda.
Þú hafðir lúmska kímnigáfu og
varst glaðlynd í eðli þínu en hafð-
ir jafnframt sterkar skoðanir,
m.a. á landsmálum, og varst
ófeimin að tjá þig.
Mér eru minnisstæðar skoðanir
þínar á nýlegu orkuveitumáli en
ég veit þú hefðir glaðst yfir að
heyra að meirihlutinn er fallinn.
Ég var ekki gamall þegar þú
tókst mig undir þinn verndar-
væng og ég er þér ævinlega
þakklátur fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig. Söknuður okkar
er mikill og ég ætla að notast við
orð sonar míns til þess að tjá til-
finningar okkar, en hann komst
eitt sinn svo vel að orði:
„Við elskum þig jafn heitt og
sólin brennur.“
Sjáumst síðar.
Þinn
Jerry og fjölskylda.
Jónína Valdís
Eiríksdóttir