Morgunblaðið - 07.02.2008, Síða 34

34 FIMMTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Stefán JóhannEggertsson
fæddist á Miðjanesi
í Barðastrand-
arsýslu 6. október
1932. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 29. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Eggert Stef-
ánsson frá Kleifum í
Gilsfirði, f. 25. nóv-
ember 1900, d. 17.
janúar 1964 og Mar-
grét Ólafsdóttir frá
Skriðnesenni í Bitru, f. 22. ágúst
1905, d. 1. september 1994. Systk-
ini Stefáns eru Anna Eggerts-
dóttir, f. 25. febrúar 1930, d. 17.
apríl 2006, Guðrún Eggertsdóttir
Kaaber, f. 19. mars 1937, Sigvaldi
Þór Eggertsson, f. 19. júlí 1941, og
Ragna Valgerður Eggertsdóttir, f.
17. desember 1947.
Sonur Stefáns og Sigríðar Ingi-
bjargar Guðmundsdóttur frá
Kleifum í Seyðisfirði, f. 20. desem-
ber 1945, er Eggert Stefán Stef-
ánsson, f. 3. ágúst 1972. Sonur
Eggerts og Ínu
Bjargar Guðmunds-
dóttur, f. 19 janúar
1967, er Arnór Darri
Eggertsson, f. 11. júlí
1999.
Stefán fór ungur
að taka þátt í bú-
störfum í foreldra-
húsum á Brunngili í
Bitru. 1945 flytur
fjölskyldan að Úti-
bleikstöðum í Mið-
firði en þar við sjóinn
undi hann hag sínum
vel. 1953 flytur fjöl-
skyldan að Steðja í Borgarfirði
þar sem Stefán bjó um fimmtíu ára
skeið. Þar stundaði hann hrossa-
rækt og tamningar með hefð-
bundnum búskap. Seinni árin
starfaði Stefán við smíðar og í
gróðurhúsarækt. Stefán tók virk-
an þátt í störfum Ungmenna-
félagsins og starfaði mikið innan
vébanda Björgunarsveitarinnar
Oks.
Útför Stefáns fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Í dag kveðjum við Stefán frænda
okkar. Hann kvaddi þennan heim að-
faranótt þriðjudags, þess 29. janúar
síðastliðinn. Það er margs að minn-
ast á þessum krossgötum það fyrsta
sem kemur upp í hugann er söngur.
En Stefán var söngmaður mikill og
hrókur alls fagnaðar og skipti þá
ekki máli hvað var sungið því hann
virtist kunna allt. Ekki er hægt að
hugsa um Stefán nema að sjá hesta
allt í kringum hann, en hestar og
hrossarækt áttu hug hans allan og
einbeitti hann sér að ræktun grárra
hrossa. Einhvern veginn hljómar í
huga mér „...átta gráa gæðinga“ á
þessari stundu.
Við systkinin bjuggum lengi hjá
Stefáni á Steðja og lærðum við
margt af honum eins og að umgang-
ast hross og bera virðingu fyrir
skepnum. Alla tíð vorum við systk-
inin velkomin til hans hvort heldur
var á degi eða nóttu. Í huganum eru
margar góðar minningar, jól á
Steðja, Þorrablót og hin árlega sum-
arskemmtun „Söngur og hestar“
sem haldin var á Steðja þar til Stefán
flutti í bæinn. Þannig minnumst við
hans: söngurinn, brekkan, bálið og
Steðjinn.
Við kveðjum þig með söknuði og
biðjum guð að geyma þig.
Jóhann, Eggert, Kristmundur
og Margrét.
Stefán frændi, kvaddi okkur fyrir
nokkrum dögum. Það er óneitanlega
skrýtin tilhugsun að geta ekki lengur
litið við í kaffi og rökrætt um lélegar
leikmyndir, hesta og önnur mál sem
voru þess virði að rífast örlítið yfir. Í
seinni tíð vorum við þó einfaldlega
orðin sammála um að vera ósammála
um vissa hluti. Svo hlógum við.
Við systkinin vorum öll hvert á
sinn hátt, náin Stefáni frænda. Hann
var hjá okkur á jólunum, öll vorum
við í sveitinni hjá ömmu og honum og
hann fylgdist alltaf vel með því sem
að við tókum okkur fyrir hendur.
Sveitaferðirnar upp að Steðja
voru stór hluti af tilveru okkar systk-
inanna. Ótalmargar minningar af
fjölskyldunni að keyra Hvalfjörðinn
þar sem við sitjum í aftursætinu,
mænum á grjótið uppi í hlíðunum og
pössum upp á að tilkynna á réttum
stöðum að við séum alveg í spreng til
þess að tryggja að stoppað verði í
sem flestum sjoppum á leiðinni. Svo
er keyrt upp „Dragann“ og að
Steðja, þar sem að okkar bíður uppá-
halds amma okkar allra og Stefán
frændi.
Honum þótti gaman að syngja og
hefði eflaust eins og Valdi frændi
sagði, lært söng ef hann hefði verið
uppi á öðrum tíma. Þau voru notaleg
og góð sumarkvöldin á Steðja þegar
Stefán tyllti sér út á tröppur í
blankalogni með bláa glasið, fleiri
bættust í hópinn og svo var sungið og
horft á Baulu í roðagylltri kvöldsól-
inni. Og oft var svo mannmargt í
sveitinni að sofið var á dýnum inn í
eldhúsi, stofunni og úti í tjöldum.
Ég og Lúlli bróðir smituðumst af
hestabakteríunni og sóttum því mik-
ið í sveitina til Stefáns og á tímabili
var Lúlli hans hægri hönd í sveitinni,
gekk í þau verk sem þurfti að vinna
og hugsaði um hrossin. Sjálf eign-
aðist ég minn fyrsta hest 12 ára göm-
ul, þegar Stefán gaf mér folald i
skiptum fyrir vinnu við heyskapinn.
Honum þótti án efa afskaplega
vænt um öll systkinabörnin sem sum
hver bjuggu um tíma hjá honum og
ömmu. En hann gat líka verið harður
í horn að taka og reyndi að skipta sér
hæfilega af uppeldinu á okkur og
kenna okkur að vinna í sveitinni. Það
er ekki hægt annað en að brosa þeg-
ar við heyrum hann í huganum stilla
útvarpið á gufuna fram í eldhúsi,
ganga að litla herberginu, banka
ákveðið á harðspjaldahurðina og
segja hátt og skýrt „Góðan dag!
Ertu nokkuð komin/nn með legu-
sár?“ Þetta var pen ábending um að
kominn væri tími til að fara á fætur
og gefa skepnunum.
Stefán kvaddi okkur heldur fljótt í
síðustu viku. Það var eitt og annað
sem mörg okkar langaði að spjalla
betur um og það virðist svo óskap-
lega stutt síðan við sátum hlið við
hlið og opnuðum jólapakkana á
Borgarholtsbrautinni. En frænda
okkar hefur legið á að setjast aftur í
hnakkinn og þeysa af stað því það
var eitt það síðasta sem hann sagði
við mig, hversu mikið hann væri far-
ið að langa aftur á bak. Án efa hefur
Hnokki gamli beðið hans við hliðið.
Við kveðjum móðurbróður okkar
með sömu orðum og hann kvaddi
Eggert bróður með, fyrir svo stuttu
síðan. Stefán minn við sjáum þig svo
seinna. Við ætlum bara rétt að vona
það.
Guð geymi þig, elsku frændi.
Eggert, Lúðvík
og Margrét Kaaber.
Stefán Eggertsson, oftast kennd-
ur við Steðja í Flókadal er farinn yfir
móðuna miklu.
Hans er saknað af syni, sonarsyni,
frændum og vinum.
Um skaphöfn Stefáns ætla ég að-
eins að segja þá skoðun mína að
hann var góður og tryggur vinum
sínum en harður andstæðingur.
Hann gat bæði verið ranglátur og
réttlátur frá mínum sjónarhóli. Það
er mannlegt.
Stefán bjó á Steðja af hagsýni og
lítillæti, flest árin með móður sinni
Margréti Ólafsdóttur, sem var
heimsins besta kona.
Stefán var hestamaður, hagyrð-
ingur, söngmaður og félagsmála-
maður þegar hann vildi, svo sem
leiklist í Logalandi og björgunar-
sveit í Borgarfirði. Samt þótti honum
ekki vont að vera einn.
Helstu félagar í búi eftir lát móður
voru hestarnir, kýr, hrafnar, tófur og
kindurnar.
Oftast vann hann við smíðar með
búskapnum.
Enginn var glaðlegri, flottari og
kátari þegar átti að skemmta sér.
Allt var gleðigjafi: söngur, hestar,
vín og víf.
Stefán söng vel, var tónvís með
sinni háu tenórröddu og hafði langað
alla tíð í söngnám.
Stefán var alinn upp á hestbaki,
enda af Kleifakyni, sonur Eggerts
Stefánssonar frá Kleifum. Afinn
Stefán á Kleifum var sagður galdra-
maður á hesti, sumir synir hans
einnig. Stebbi fékk arfinn líka. Hann
tamdi hvaða hest sem var, stygga,
slæga og hrekkjótta, sem aðrir höfðu
gefist upp á, og svo þessi ljúfu, hvítu
hross út af henni Lýsu frá Útibleiks-
stöðum sem þeir feðgar Eggert og
Stefán komu með af Heggstaðanes-
inu þegar þeir fluttu að Steðja. Hvítu
hrossin Jóhannesar á Kleifum voru af
sama stofni, því Toppa Jóhannesar
var undan Lýsu, fengin frá Eggerti
bróður.
Stebbi minn, minningar um þig
fjalla ekki síður um hesta. Þessi stóri
óaðskildi þáttur sem sameinaði vin-
áttu svo margra og enn er það svo. Þú
leiddir mig í stóra sannleikann um
vilja, gang og úthald hrossa.
Saga frá því þegar þið feðgar riðuð
frá Steðja um 8 að kvöldi og gistuð
um 12 efst í Norðurárdal. Um 4 dag-
inn eftir á Útibleiksstöðum eftir 8
tíma reið frá efri bæjum Norðurár-
dals, ríðandi þróttmiklum reiðhest-
um með sinnhvorn unghestinn í
taumi, en varla komið á bak þeim.
Minning um þig á Fölskva í flug-
stungum óravegu í Hálsasveit og
hesturinn þvílíkt góður á eftir. Við
rekandi stóð á heiðina. Kjarkurinn í
þér var óvenjulegur.
Við skiptumst á hrossum, gáfum
hvor öðrum, þú mér þó betri. Stund-
um var hjá þér hópur hrossa frá mér
og öfugt.
Eftir jarðarsölu keyptirðu stóra
hæð í Kópavogi, nálægt skyldmenn-
unum. Fáir bændur geta státað af því
að selja vel og eiga andvirðið. Þú
bjóst ekki með banka eða kaupfélagi,
þú áttir.
Byggingar eru forgengilegar en
ekki land.
Nokkur ár í nánd við þína nánustu
voru góð en ekki nógu mörg.
Krabbinn, sá skelfilegi sjúkdómur
felldi þig, Stebbi minn.
Þín er sárt saknað af skyldmenn-
um og vinum.
Hvítu hrossin sakna umhyggjunn-
ar þinnar, en merkinu er hátt haldið í
Skagafirði og víðar.
Kveðja,
Guðmundur Hermannsson
og Klara Njálsdóttir.
Fallinn er frá kær vinur, Stefán
Eggertsson bóndi frá Steðja. Eftir
baráttu við illvígan sjúkdóm varð
hann að lokum að láta undan og
kveðja. Það gerði hann sáttur.
Stefán var bóndi með kindur,
hesta, hund og kött og sinnti þeim öll-
um vel. Það var sérstaklega gaman
að fylgjast með Stefáni þegar hann
umgekkst skepnurnar sínar. Hann
ræddi við þær og sýndi þeim mikla
væntumþykju, enda voru þær gæfar
eftir því. Nýtnin var í fyrirrúmi í hans
búskap og átti hann þó nokkuð af
traktorum og vélum sem aðrir
nenntu ekki að nota en Stefán hélt
gangandi með lagni og iðjusemi.
Þegar búskapur dróst saman í
Steðja og hægt var að sinna hestum
og kindum utan hefðbundins vinnu-
tíma sótti Stefán vinnu til okkar í
Sólbyrgi. Þar var nóg að gera við
garðyrkjustörfin og gott að hafa einn
fullorðinn með unglingunum sem
voru þar í sumarvinnu. Stefán náði
vel til unglinganna, hann hafði gam-
an af þeim, spaugaði og stríddi þeim
góðlátlega öðru hverju og allir höfðu
gaman af. Stefán var þægilegur og
góður verkmaður, vandvirkur og
áreiðanlegur. Það var aldrei neinn
æsingur en þrautseigjan er ekki síðri
kostur en asinn. Alltaf var hægt að
leita til Stefáns þegar mikið lá við
svo sem þegar uppskera þurfti á
rúmhelgum degi. Ávallt var brugðist
við með jákvæðum hætti og Stefán
mættur stuttu seinna á Lödunni.
Hestar voru aðaláhugamál Stef-
áns og hann hafði sterkar skoðanir á
hrossarækt eins og flestu öðru.
Reyndar hafði hann oft á orði að það
væri lítið um hrossaræktendur í dag
og þeim mun meira um hrossafram-
leiðendur en hann gerði skýran mun
þar á. Stefáni fannst frekar afturför í
hrossaræktinni en hitt og kunni ekki
að meta stóra og þungbyggða hesta,
vildi hafa þá smærri og liprari, enda
duga slíkir hestar mun betur í smala-
mennsku og önnur störf. Stefán náði
langt í ræktun gæðinga, hestakyn
hans lifir og mun halda minningu
hans á lofti um einhverja framtíð.
Stefán var hagmæltur með ágæt-
um þó hann færi hljótt með þá hæfi-
leika. Eins var hann góður söngmað-
ur og hefði mátt gera meira af því að
leyfa öðrum að njóta þessara hæfi-
leika sinna. Honum fannst sjálfum
ekki mikið til koma þó að hægt væri
að setja saman vísu og syngja, það
var sjálfsagt í hans huga að allir
gætu slíkt.
Þegar við fluttum úr sveitinni
hafði Stefán á orði að best væri bara
að flytja líka en hugur hans stóð til
uppeldisstöðvanna. Ekki varð úr því
en í staðinn flutti hann í Kópavoginn
eins og við og keypti fallega íbúð á
Álfhólsvegi með góðu útsýni og átt-
um við margar góðar stundir þar.
Alltaf var Stefán að dunda eitthvað,
laga bílskúrinn til að koma gömlu
dráttarvélunum fyrir og fleira. Á efri
hæðinni eignaðist Stefán góðan ná-
granna og hjálpuðust þeir að við að
búa í haginn. Það var ekkert verið að
slaka á þó að framtíðin væri ljós.
Blessuð sé minning góðs vinar og
samúðarkveðjur til Eggerts og ann-
arra aðstandenda.
Bernhard og Hugrún.
Stefán Jóhann
Eggertsson
MINNINGAR
Þegar ég frétti
andlát vinar míns
Ingimars Þórðarson-
ar bifreiðarstjóra á
Egilsstöðum, þá rann
það upp fyrir mér að með honum
er genginn einn af síðustu frum-
kvöðlum í landflutningum með bif-
reiðum á Íslandi og því miður ferst
fyrir að skrá sögu þeirra.
Fyrstu kynni mín af Ingimar
Þórðarsyni voru þegar ég fékk að
sitja honum á vinstri hönd í Fjall-
kirkjunni ofan af Mývatnsöræfum
til Reykjavíkur, síðla vetrar 1964.
Ég var þá að koma frá Vopna-
firði, en varð fyrir því óhappi að
flutningabíllinn sem ég var á bil-
aði.
Ekki var mikil umferð um öræf-
in á þessum tíma og varð ég því
harla feginn þegar Fjallkirkjan
birtist á veginum, en Ingimar var
þá í sinni fyrstu ferð á þessum bíl,
sem hann hafði byggt yfir um vet-
urinn og átti síðan enda var hann
ekki falur.
Fjallkirkjan var Scania-bifreið,
Ingimar Þórðarson
✝ Ingimar Þórð-arson fæddist á
Úlfsstöðum í Valla-
hreppi í Suður-
Múlasýslu 25. apríl
1924. Hann lést 23.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Egilsstaða-
kirkju 2. febrúar.
sem Ingimar hafði
fengið án yfirbygg-
ingar haustið áður og
var auðþekkt hvar
sem hún fór, en yfir
stýrishúsinu var
svefnpláss fyrir öku-
manninn, sem ekki
var algengt þá, en
Ingimar vissi vel af
langri reynslu að oft
ráða langferðamenn
ekki sínum nætur-
stað, þegar veður eru
misjöfn á heiðum
uppi.
Nokkrar sögur spunnumst um
þennan bíl sannar og lognar, og
læt ég hér eina fylgja með.
Einhverju sinni hafði Ingimar
komið um nótt til Reykjavíkur og
verið með farm sem þurfti að losa í
vesturbænum að morgni, svo hann
lagði bílnum á laust stæði ekki
langt frá. Um morguninn hafði
einhver samband við lögregluna og
kvartaði yfir þessum stóra flutn-
ingabíl sem lagt væri þarna við
húsið.
Lögreglan kom á staðinn og at-
hugaði bílinn, en hann reyndist
harðlæstur og ökumaður hvergi
sjáanlegur.
Þeir tóku því þá ákvörðun að
bíða og sjá hvort sökudólgurinn
kæmi ekki út úr einhverju húsi þar
nærri.
En mikil var undrun þeirra þeg-
ar bifreiðin fór allt í einu í gang og
ók sem leið lá úr stæðinu og áfram
á götuna án þess að nokkur hefði
farið inn í bílinn.
Þeir flýttu sér á eftir honum, og
um leið og hann stöðvaði á ákvörð-
unarstað stukku þeir að bílnum og
opnuðu dyrnar. Þá reyndist vera
undir stýri þunnhærður miðaldra
maður og varð brosmildur þegar
þeir spurðu fyrst hvar hann hefði
verið.
Nú ég var auðvitað á efri hæð-
inni, sagði ökumaðurinn og brosti
enn breiðar.
Eftir þessa ferð af öræfunum
með Ingimar, þá héldum við góðu
sambandi og fórum við m.a. saman
í fyrstu utanlandsferð Ingimars,
en það var til Svíþjóðar 1973
ásamt Jóni Þórðarsyni á Ísafirði.
Ingimar var þá í hugleiðingum
um að kaupa sér vagn til að auka
flutningagetuna.
Mér er minnisstætt þegar við
fórum að aka um í Svíþjóð og
mættum stórum flutningabifreið-
um með tengivögnum, þá sagði
Ingimar þessa fleygu setningu:
„Þetta gætum við líka ef við hefð-
um vegi.“ Enda fór það svo að um
leið og vegirnir bötnuðu, þá fékk
hann sér slík æki og fylgdist raun-
ar vel með nýjungum í starfsgrein-
inni, allt þar til hann seldi fyr-
irtækið og setti sjálfan sig á
eftirlaun.
Ég þakka Ingimar Þórðarsyni
samstarf og aðstoð í gegnum árin
og veit að við mætumst áreiðan-
lega einhvers staðar þar sem vegir
eru breiðir og greiðir.
Björn
Ólafsson.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda
efni til Morgunblaðsins – þá birt-
ist valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar séu
ekki lengri en 3.000 slög (stafir
með bilum - mælt í Tools/Word
Count). Ekki er unnt að senda
lengri grein. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta
þeim sem kvaddur er virðingu
sína án þess að það sé gert með
langri grein.
Ekki er unnt að tengja viðhengi
við síðuna.
Minningargreinar