Morgunblaðið - 07.02.2008, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2008 33
✝ Helga LaufeyJúníusdóttir
fæddist á Rúts-
stöðum í Gaulverja-
bæjarhreppi, Ár-
nessýslu, 22.
september 1914.
Hún lést á Dval-
arheimili aldraðra
Hrafnistu í Reykja-
vík, þriðjudaginn
29. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Jó-
hanna Jónsdóttir, f.
14. apríl 1872 í Há-
koti íVillingaholtshreppi, Árnes-
sýslu, d. 12. ágúst 1952 á Rúts-
stöðum, og Júníus Kristinn
Jónsson, f. 8. júní 1880 í Fjalli,
Ágústa Guðmundsdóttir, f.
26.8.1896, d. 12.1.1989. Helga
Laufey giftist Þóri Jónssyni 17.
október 1942. Hann var frá Snjó-
holti, Eiðahr., S-Múlasýslu, f.
10.5.1905, d. 27.9.1979 . Foreldrar
hans voru Þorgerður Einarsdóttir
og Jón Sigfússon. Þau eignuðust
fjögur börn, þau eru: 1) Jóhanna,
f. 2.11.1941. Maki Ingiberg Guð-
bjartsson. Börn þeirra eru Hrafn-
hildur, Þórir, Íris Dagbjört og
Erna. 2) Guðlaugur, f. 10. nóv-
ember 1947. Maki Aðalheiður
Magnúsdóttir. Börn þeirra eru
Helgi Þórir og Anna Sigurbjörg.
3) Jenný, f. 23. maí 1949. Maki
Guðmundur Hjörleifsson. Börn
þeirra eru Helga Laufey, Guð-
munda María, og Róbert Atli. 4)
Auður, f. 23. maí 1949. Maki Örn
Oddgeirsson, þau skildu. Börn
þeirra eru Oddgeir og Arna.
Langömmubörnin eru átján.
Helga Laufey verður jarð-
sungin frá Fossvogskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
Skeiðahreppi í Ár-
nessýslu, d. 7. ágúst
1964 í Reykjavík.
Systkini Helgu Lauf-
eyjar eru öll látin en
þau voru: Kristófer,
f. 1.6.1902, d. 15.7.
sama ár. Jóhann
Kristinn, f.
23.5.1904, d.
8.1.2000. Sigurjón, f.
20.2.1906, d.
21.5.1976. Hallberg,
f. 30.5.1907, d.
13.9.1932. Einfríður
Margrét, f.
17.9.1909, d. 22.6.1925. Sigurður,
f.10.4.1912, d. 14. 5. sama ár.
Sesselja, f. 29.4.1917, d. 14.5.1978.
Hálfsystir sammæðra var Gróa
Það var einu sinni sagt við mig
að þegar maður veldi sér konu þá
ætti fyrst að velja sér tengdamóð-
ur því eftir því sem árin liðu líkt-
ust dæturnar æ meira mæðrum
sínum. Ekki vissi ég á þeim tíma
um þau sterku vináttubönd sem
tengdu fjölskyldur okkar saman,
eða nöfn okkar Jóhönnu væru
tengd með einstæðri og ævilangri
vináttu Jóhönnu móður þinnar og
Ingibjargar langömmu minnar. En
eftir að hafa þekkt þig í öll þessi
ár veit ég á hverju slík vinátta
byggist. Ég eignaðist góða tengda-
móður, því traustari og betri
manneskju hefi ég ekki fyrr hitt,
og enginn hefur reynst mér betur
eða umborið mína galla í gegnum
tíðina. Og hálf öld er töluverður
tími í þeim efnum. Það er gott að
minnast góðra tíma frá langri sam-
leið. Það var gott að koma í heim-
sókn og hitta jafnvel hóp af barna-
börnum þínum. Því öll sóttu þau til
þín og fundu glaðværð og öryggi í
návist þinni. Börn, barnabörn og
langömmubörn líta til þín með ást,
virðingu og sem fyrirmyndar.
Hvernig þú hefur tekið mótlæti
með æðruleysi, góðum tímum með
hógværð og kennt okkur að meta
hamingjuna og njóta hennar með
okkar fólki. Við eigum góðar minn-
ingar frá góðum dögum.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir)
Ingiberg Guðbjartsson.
Elsku amma, það er komið að
kveðjustund. Ég áttaði mig á því
að kveðjustundin væri nærri og
taldi mig vera undir það búna en
það er aldrei auðvelt að kveðja.
Langt úr fjarlægð, elsku amma mín,
ómar hinsta kveðja nú til þín.
En allt hið góða, er ég hlaut hjá þér,
ég allar stundir geymi í hjarta mér.
Ég man frá bernsku mildi og kærleik
þinn,
man hve oft þú gladdir huga minn.
Og glæddir allt hið góða í minni sál,
að gleðja aðra var þitt hjartans mál.
Og hvar um heim, sem liggur leiðin mín
þá lýsa mér hin góðu áhrif þín.
Mér örlát gafst af elskuríkri lund,
og aldrei brást þín tryggð að hinstu
stund.
Af heitu hjarta allt ég þakka þér,
þínar gjafir, sem þú veittir mér.
Þín blessun minning býr mér ætíð hjá,
ég björtum geislum strái veg minn á.
(Höf. ók.)
Ég er þér þakklát fyrir sög-
urnar sem þú sagðir mér, af mér
sem smástelpu. Þú gafst mér
minningarbrot sem eru mér svo
dýrmæt. Minningar um barnabarn
sem ömmur hafa, hlýjar og góðar.
Þegar ég lít til baka þá sé ég að
þú varst hetja í hinu daglega lífi.
Til að mynda þegar afi var veikur
og þurfti að fara utan til lækninga,
þá stóðst þú eftir í óvissu með
fjögur lítil börn. Það hlýtur að
hafa verið erfitt tímabil í þínu lífi.
Ekki hefðu heldur margir farið
að ganga eftir áverkann sem þú
hlaust, þegar þú slasaðist svo illa.
Þú ætlaðir ekki í hjólastól og þar
við sat. Þú fórst að ganga á ný
með hjálp göngugrindar. Þá gat ég
ekki annað en brosað og dáðst að
viljastyrknum sem þú sýndir.
Undir það síðasta varstu enn
með allt á hreinu, hvænær lang-
ömmubörnin áttu afmæli, og hver
tengdist hverjum. Fylgdist eins
vel með og þú gast.
Alltaf vissir þú af mér þegar ég
var erlendis og kallaðir mig stund-
um flökkukind, ég held að það hafi
ég frá þér. Þú ferðaðist um allt Ís-
land þegar þú hafðir þrek til þess
og hefðir örugglega ferðast um
heiminn ef þú hefðir haft færi á
því. Það var því ómetanlegt þegar
þú komst með okkur til Spánar,
þar fengum við færi á að vera með
þér í öðru umhverfi en vanalega.
Það var gaman að fylgjast með þér
þegar þú fitjaðir upp á nefið yfir
matarvenjum Spánverja en þáðir
með þökkum franskar, kók og
helst kokteilsósu með. Suma daga
þegar heitt var og við að stikna úr
hita þá sagðist þú vera að „kva-
sast“. Síðan þá notum við það orð
þegar hitinn er mikill.
Þakka þér fyrir allar þær stund-
ir sem við áttum saman, þær munu
varðveitast sem minningar fullar
af hlýju. Þín
Helga Laufey.
Hún amma mín, Helga Laufey
Júníusdóttir, leiddi mig fyrstu
sporin og umvafði mig kærleik og
hlýju. Árin liðu og ávallt naut ég
handleiðslu hennar og ástúðar.
Hún sagði mér til syndanna ef
henni fannst ástæða til og hló að
mér ef svo bar undir. Hún amma
mín hefur nú kvatt þennan heim
og ég sakna hennar sárt. Hver á
nú að býsnast yfir „ljótu skónum
mínum“ og hlæja með mér að líf-
inu og tilverunni? Minningabrotin
hrannast upp hvert af öðru og rað-
ast sem hvítar perlur á langa festi,
líkt og perlurnar sem hún bar svo
oft sjálf. Þessa perlufesti minning-
anna mun ég varðveita um ókomin
ár.
Hafðu þökk fyrir allt, amma mín
og hvíl þú í friði.
Hrafnhildur Ingibergsdóttir.
Þegar ég hugsa til ömmu koma
margar skemmtilegar minningar
fram í hugann. Amma og afi buðu
okkur barnabörnunum í Þjóðleik-
húsið og stundum var farið í
Brauðbæ eftir á þar sem við feng-
um samlokur eða franskar kart-
öflur með tómatsósu. Á unglings-
árum tók ég stundum strætó til
ömmu í Gnoðarvoginn. Þá átti hún
það til að skjótast út á hamborg-
arastaðinn fyrir utan hjá henni og
kaupa hamborgara og franskar
handa okkur tveimur. Það fannst
ömmu mjög góður matur þótt hún
væri komin hátt á áttræðisaldur.
Það var eins og amma hefði allt-
af haft áhyggjur af því að ég borð-
aði ekki nóg og væri ekki fær um
að sjá fyrir mér og dóttur minni
þegar ég var einstæð móðir í há-
skólanámi. Hún átti það til að
lauma smá pening að Tönju dóttur
minni og segja henni að nota þetta
til að kaupa sér að borða. Og þeg-
ar ég fékk vinnu eftir að hafa lokið
námi hringdi ég í ömmu og sagði
henni fréttirnar. Það fyrsta sem
hún sagði við mig var: „Það var nú
gott elskan mín, þá verður þú ekki
lengur svöng.“
Amma var alltaf að fóðra mig
hvort sem það var með mat, ást,
umhyggju, glettni eða kæti og ég
fékk oft að heyra hvað hún væri
stolt af mér. Þegar ég var að
kenna samkvæmisdans sagðist hún
oft öfunda mig mikið því hún elsk-
aði að dansa og hlusta á harm-
onikkutónlist. Mér þótti alltaf gott
að geta glatt hana með því að
segja henni frá því sem ég var að
gera í vinnunni. Á þeim tíma sem
ég var að kenna kom amma á
flestar danskeppnir sem haldnar
voru, ásamt mömmu. Hún kom til
að horfa á fallegu kjólana, fylgjast
með börnunum dansa og að dilla
sér með tónlistinni.
Amma var sterk kona sem stóð
alltaf uppi þótt á móti blési. Hvort
sem það var í veikindum afa með
fjögur lítil börn eða að koma sér
aftur á fætur eftir slæmt brot á
læri og mjöðm á níræðisaldri. Ég
mun sakna hennar ömmu minnar
og hugsa til hennar með gleði og
stolti. Ég verð aldrei nema helm-
ingur af þeirri konu sem hún var.
Erna Ingibergsdóttir.
Það var ávallt tilhlökkunarefni
lítils snáða að fara í heimsókn til
ömmu Helgu og afa á Hringbraut-
inni. Þar hittist fjölskyldan gjarn-
an á hátíðisdögum auk þess sem
iðulega var gestkvæmt á öðrum
stundum, a.m.k. í minningunni.
Manni leið ávallt vel í návist ömmu
og afa, á meðan hans naut við, og
það eitt nægði til þess vilja fara
þangað aftur og aftur. Í samtölum
við ömmu á ýmsum æviskeiðum
mátti greina að hún hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum og
lét þær oft í ljós, en þó var ávallt
stutt í glettnina.
Síðustu ár ævi sinnar dvaldi
amma Helga á Hrafnistu. Þar var
vel hlúð að henni, þó svo hún hefði
gjarnan orð á því að dagarnir
væru oft ansi langir og fábrotnir.
Heilsu hennar hrakaði smám sam-
an síðustu árin en þó mest í lok
síðasta árs. Ég þykist vita að
amma Helga er hvíldinni fegin og í
ljósi þess er fráfall hennar mér
ekki eins þungbært og ætla mætti.
Söknuður minn er þó mikill.
Oddgeir Arnarson.
Elsku amma og langamma, á
kveðjustundu lítum við yfir farinn
veg og eigum ekki nema góðar
minningar um þig.
Ömmustrákurinn sem sótti mik-
ið til þín á æskuárunum og síðar
sem ungur maður með eigin fjöl-
skyldu. Langömmustrákarnir hafa
þekkt þig mislengi en allir hafa
þeir borið mikla virðingu fyrir þér,
einu langömmunni sem þeir hafa
þekkt.
Þú hafðir mjög ákveðnar skoð-
anir og gafst ekkert eftir ef því
var að skipta. Ákveðni og þrjóska
var þér í blóð borin og einkenndi
þig allt fram til hinsta dags. Okkur
fannst nú þrjóskan og fastheldnin
oft fara úr hófi fram og þú gera
þér óþarflega erfitt fyrir. Hún
ásamt óbilandi stolti kom þér þó á
fætur eftir erfið meiðsli sem fæstir
áttu von á að þú myndir ná þér af.
Í hjólastól vildir þú alls ekki. Létir
nú engan sjá þig þannig. Frekar
hélstu þig inni við og fórst hvergi
en að láta aka þér um í stól. Á
dánardaginn harðneitaðir þú að
fara á sjúkradeild og fékkst að
hafa það eins og þú vildir. Sem
betur fer var síðasti áfanginn ekki
langur, það átti ekki við þig að láta
aðra annast þig á allan hátt.
Kímnigáfa og léttleiki var líka
einkennandi fyrir þig og þrátt fyr-
ir að hallaði undan fæti þá gast þú
alltaf slegið á létta strengi og
laumað ýmsu að. Hafðir líka mjög
ákveðnar skoðanir á tískunni og
sagðir þína skoðun umbúðalaust á
því hvað þér þætti fallegt og ekki
fallegt. Hafðir gaman af að velta
fyrir þér hvernig tískan færi í
hring. Alltaf varst þú vel tilhöfð og
fín. Helst með skartgripi eða fal-
lega slæðu. Þótt þú færir ekki
mikið út í seinni tíð þá þurftir þú
endilega að eignast nýja kápu.
Jafnan var haft á orði hvað þú
værir falleg og glæsileg eldri kona.
Við höfum oft brosað að því
hversu erfitt þú áttir með að sætta
þig við nútímann og gast verið föst
í fortíðinni. Þú hafðir líka lifað
tímana tvenna, reynt margt og
mikið. Þú fylgdist ávallt vel með
þínu fólki og sýndir einlægan
áhuga á lífi og starfi afkomend-
anna sem nú kveðja þig með sökn-
uði en líka þakklæti. Þakklæti fyr-
ir að fá að hafa fylgt þér á
lífsleiðinni. Þakklát fyrir þær góðu
minningar sem við geymum með
okkur um þig.
Við sjáum þig nú í huga okkar,
ljóshærða, hávaxna dansmær á
himnum. Þess óskaðir þú þér og
sagðir okkur oftar en einu sinni.
Þú áttir svo góðar minningar um
það að dansa og nú dansar þú létt
á fæti í sólinni sem vermir þig og
hver veit hver dansar með þér.
Þórir, Hafdís Bára og synir.
Þegar ástvinur deyr eru sorg-
arviðbrögð mismunandi hjá fólki.
Sumir vilja gleyma til að deyfa
sársaukann og söknuðinn sem
kemur í kjölfarið. Best er að geta
rætt við einhvern um líðan sína en
gleyma samt ekki því góða sem
maður upplifði saman. Það þarf að
læra að sætta sig breyttar að-
stæður. Þetta er oft hægara sagt
en gert.
Jóhanna vinkona mín, dóttir
Helgu, hringdi í mig frá Spáni til
að segja mér lát móður sinnar og
ekki síður til að fá einhver hugg-
unarorð. Þá gat ég ekki sagt henni
annað til hughreystingar en að
vera fegin því að dauðastríðið tók
ekki lengri tíma. En hún gæti
jafnframt glaðst yfir því að hún
sinnti móður sinni alltaf vel.
Helgu kynntist ég fyrir meira
en 40 árum um leið og við Jóhanna
fluttum í sömu blokk í vesturbæn-
um. Síðan höfum við fylgst með
hvor annarri þótt bústaðir og að-
stæður okkar Jóhönnu hafi oft
breyst. Á meðan foreldrar mínir
voru á lífi og bjuggu á DAS hitti
ég hana næstum í hvert skipti sem
ég heimsótti þau og pabbi var allt-
af jafn hissa á að ég þekkti þessa
konu. Eftir að þau féllu frá hitti
ég Helgu aðeins í fjölskylduboðum
af ýmsu tagi hjá Jóhönnu eða
dætrum hennar en hún var hætt
að treysta sér til að taka þátt í
þannig samkomum og ég þar
sjaldan.
Ég minnist Helgu sem hlýrrar
en skemmtilega spaugsamrar
konu sem var í senn hæglát og
ákveðin auk þess sem hún hafði
gaman af að vera fín. Meðan ég
var kaupmaður í vesturbænum og
hún átti heima á Hringbrautinni
sá hún mig stundum þegar ég
gekk í bæinn, annað hvort til að
fara með strætó í Garðabæinn eða
til að fara í banka. Henni fannst
ég vera fljót í förum og líklega
virtist ég í þungum þönkum. Á
þessum árum hittumst við oft og
hún spaugaði um það við mig að
það hefði verið auðséð að nú væru
peningarnir að gera út af við mig.
Það væri greinilegt að þeir hlæð-
ust undir koddann og það væri lík-
lega erfitt fyrir mig að bera alla
þessa peninga, því ég væri komin
með slagsíðu.
Hvort sem það eru nú áhrif frá
Helgu eða Þóri heitnum mann-
inum hennar þá var ekki nóg með
að Jóhanna og fjölskylda hennar
yrðu vinir mínir heldur kynntist
ég einnig systkinum hennar. Því
bið ég Guð að blessa þau öll og af-
komendur þeirra og hjálpa þeim
að muna góðar stundir.
Valbjörg (Valla).
Helga Laufey
Júníusdóttir
Hann var móður-
bróðir minn og í
kirkjubækur er nafn
hans ritað Jóhann
Gunnar Gissurarson. Í umheimin-
um gekk hann undir nafninu Gunn-
ar, en í mínum heimi og síðar systk-
ina minna hét hann Frændi. Við
bjuggum í nábýli, enda höfðu for-
eldrar mínir og Frændi og Guðný
byggt saman tvíbýlishús og var
innangengt.
Mér er það í barnsminni að ég
fylgdist með því þegar Frændi kom
heim úr vinnunni, þá læddist ég yf-
ir til hans inn í stofu þar sem hann
var vanur að leggja sig og hlusta á
fréttirnar. Ég skreið upp í bekkinn
til hans og hann lagði vinstri hand-
legginn undir höfuð mér og niður
með síðunni. Þannig lá ég umvaf-
inn, öruggur um að detta ekki
framúr. Þetta voru hljóðar stundir
meðan fréttirnar voru lesnar. Á eft-
ir spjölluðum við saman og bæði þá
Gunnar Gissurarson
✝ Gunnar Giss-urarson fæddist
í Reykjavík 20. sept-
ember 1917. Hann
lést á Landspít-
alanum Fossvogi 18.
janúar síðastliðinn
Gunnar verður jarð-
sunginn frá Graf-
arvogskirkju 28.
janúar.
og síðar kynnti hann
mér lífsgildi og sagði
mér frá afa og frænd-
um mínum og frænk-
um. Lífsgildin voru
stundum torskilin, en
í fyllingu tímans öðl-
aðist ég nokkurn
skilning á þeim. Eitt
af því sem hann
kenndi mér var að ég
skyldi vera trúr iðn
minni. Þar með að
gegna starfi mínu af
kostgæfni. Hann
brosti sínu breiðasta
þegar ég, ekki alls fyrir löngu,
sagði honum að mér virtist mér
hafa tekist að kenna syni mínum að
vera trúr iðn sinni og að hann leysti
sín verkefni af kostgæfni. Þetta var
honum gleðiefni eins og allt það er
vel tókst til hjá mér og mínum.
Trúmennska og velvilji voru honum
efst í huga. Enda naut hann virð-
ingar allra og ekki síst móður
minnar, sem elskaði bróður sinn og
dáði.
Nú er hann horfinn á vit ljóssins
eilífa og ég sit eftir og met auð
minn. – Hvað ég er ríkur og get
glaðst yfir að hafa átt Frænda.
Guðnýju og afkomendum þeirra
Frænda, ekki síst Gunnari Karli,
vini mínum, sendum við Sissa okk-
ar hjartans kveðjur.
Gissur Þór.