Morgunblaðið - 09.02.2008, Síða 27

sem fangar augað er heilt fata-
herbergi inn af anddyri hússins
þar sem innfelldar skóhillur eru frá
gólfi og upp í loft. „Í húsinu sem
við fluttum úr var innangengt úr
bílskúrnum og í anddyri og hann
virkaði í raun sem risastórt útifata-
herbergi,“ útskýrir húsfrúin. „Það
er líka gífurlega mikið magn af
skóm og yfirhöfnum sem fylgir sjö
manna fjölskyldu.“ Þá er ætlunin
að nota geymslu sem hægt er að
ganga út í gegn um í „hálfgerðan
fjósainngang“ þar sem krakkarnir
geta komið inn þegar þeir eru
blautir og skítugir.
Ekkert skrifstofu- eða vinnu-
herbergi er að finna í húsinu. „Í
staðinn setti ég upp skrifstofuskáp
þar sem til stendur að hafa út-
dregið borð, skúffur og annað sem
tilheyrir,“ segir Ottó. „Við
ákváðum að fjölga ekki herbergj-
unum því það endar með því að
börnin fara að heiman og þá verða
herbergin ansi mörg fyrir okkur
tvö.“
Allar lausnirnar hafa verið unnar
í samvinnu við arkitektana enda
segir Steffan slíkt samspil mikil-
vægt. „Í þessu tilfelli var mikil
samvinna, bæði í uppbyggingu
hússins og að skipuleggja hlutina
innanhúss.“ Hann segir fyrst og
fremst hafa verið gengið út frá út-
sýninu, enda snýr húsið að Elliða-
parhúsi í Salahverfi og í hinum
hluta hússins var vinafólk okkar,
Sigga Rut og Hólmar sem eru líka
með fimm börn,“ útskýrir Hugrún
og bendir á hús út um eldhús-
gluggann hjá sér. „Þau fluttu
þangað, í næstu götu við okkur og
byggðu á sama tíma og við. Það
hurfu því nánast öll börn úr gömlu
götunni okkar þegar við fluttum
enda munaði um þá tíu krakka sem
bjuggu í þessu eina parhúsi.“
Þau segja hafa verið frábært að
hafa „samherja í baráttunni“ við
húsbyggingarnar eins og Ottó lýs-
ir: „Við hjálpuðum hvor öðrum við
allt mögulegt og settumst gjarnan
á kvöldin með rauðvínsglas yfir
teikningunum og stúderuðum þær
út og suður.“ Hugrún grípur orðið
hlæjandi. „Já, og við konurnar gát-
um þusað saman yfir því að menn-
irnir okkar væru alltaf „í húsinu“
meðan við vorum heima að sjá um
börnin og að pakka niður. Við vor-
um miklar þjáningarsystur í
þessu!“
Báðar fjölskyldurnar eru með
fyrstu íbúum hverfisins og við-
brigðin frá því að flytja úr grónu
hverfi voru því mikil. „Þetta er
ótrúlega mikið uppi í sveit,“ segir
Hugrún. „Fyrsta morguninn sem
við vöknuðum hérna fannst okkur
við heyra barn að öskra fyrir utan
en svo kom í ljós að það var hani
að gala. Sem betur fer var það á
skynsamlegum tíma eða um hálf
tíu leytið. Raunar vorum við eig-
inlega líka frumbyggjar á hinum
staðnum en það var allt öðruvísi
því hér heyrirðu ekki í neinu, rétt
eins og maður sé einn í heiminum.“
ben@mbl.is
Eldhús „Við vildum hafa þetta sem allra hráast og ákváðum því að prófa
þetta svona,“ segja húsráðendur um sjónsteypuna yfir eldhúsbekknum.
Stílhreint Baðherbergið á efri hæð hússins er fyrst og fremst fyrir krakk-
ana því foreldrarnir hafa eigið bað inn af hjónaherberginu.
Efri hæðin Hjónaherbergið er nánast í sérálmu sem gengið er í á bak við
stigann en herbergisgangur yngri barnanna er hægra megin við myndina.
„Við ákváðum að fjölga
ekki herbergjunum því það
endar með því að börnin
fara að heiman...“
vatni og er þar að auki efst í botn-
langa svo lítið skyggir á.
Hvítt er ríkjandi í innréttingum
til mótvægis við eikarparkett á
gólfum. „Með því að velja ljósa liti
á veggi og innréttingar verður það
sem maður setur inn í rýmið meira
áberandi – hvort sem það er blóm,
málverk eða eitthvað annað,“ segir
Steffan.
Fluttu nágrannana með sér
Eins og gefur að skilja er ekki
auðhlaupið að því að koma upp
stóru einbýlishúsi á einu ári en
Hugrún og Ottó voru ekki ein á
báti í því ferli. „Við bjuggum áður í
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. FEBRÚAR 2008 27


 
 

  
    



 

 
 

 
    
   

   


    
 
 

     

 !!"    

    
 








 

       


  

#  
 
           $ $%    

  

     
 
 




 
!""#$ 




%

&

  ' '



'

 %
 !
  &

%


   

&



  
  '           
'"    ' %
&
!   

     
  


   

   

     

  
           
 


'   (    

   

    $   '
&
)%
  

   

  ((())

 *+,-.,,