Morgunblaðið - 15.02.2008, Blaðsíða 28

28 FRIDAY 15. FEBRUARY 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ósk Ágústs-dóttir fæddist í
Kirkjuhvammi í V-
Húnavatnssýslu, 20.
febrúar 1923. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Hvamms-
tanga 8. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Ágúst
Frímann Jakobsson,
f. 10. júní 1895, d.
30. nóvember 1984,
og Helga Jóns-
dóttir, f. 6. sept-
ember 1895, d. 26.
ágúst 1973. Systkini Óskar eru
Unnur, f. 1920, d. 2002, Jakob
Gísli, f. 1921, d. 1994, Jón, f. 1924,
Þóra, f. 1927, Alma Levý, f. 1929,
Sigurbjörg Lilja, f. 1931, d. 1999,
Jóhanna Birna, f. 1934, og Anna, f.
1936.
Ósk giftist hinn 21. des. 1947
Einari Gunnari Þorsteinssyni frá
Reykjum í Hrútafirði, f. 31. ágúst
1915, d. 5. janúar 1977. Dætur
þeirra eru sex: 1) Guðrún, f. 1950,
maki Guðjón Sigurðsson. Dætur
þeirra eru Ragnheiður Helga, Ey-
rún Ósk og Ágústa Sigurlaug. 2)
Þóra Jóna, f. 1952, maki Karl Emil
meðal annars var hún um tíma á
Melstað í Miðfirði og einn vetur
starfaði hún á Landakotsspítala.
Skólaárið 1945-1946 stundaði hún
nám í húsmæðraskólanum að
Löngumýri í Skagafirði. Ósk og
Einar hófu búskap á Reykjum árið
1947. Einar lést árið 1977 og bjó
þá Ósk áfram á jörðinni ásamt
yngstu dóttur sinni, Huldu. Ósk
vann í mörg ár í mötuneyti
Reykjaskóla með búskapnum en
árið 1987 tóku þau Hulda og Ólaf-
ur við búinu. Árið 1997 fluttist
Ósk til Hvammstanga, fljótlega
fór hún í íbúð fyrir aldraða í Nest-
úni 2 og þar bjó hún þar til hún
lést. Hún naut góðrar samveru við
aðra íbúa hússins og var virk í fé-
lagsstarfi eldri borgara. Ósk var
mikil ræktunarmanneskja. Hún
sýndi það meðal annars heima á
Reykjum þar sem hún kom upp
glæsilegum blóma- og trjágarði
sér og öðrum til mikillar ánægju.
Einnig var hún ein aðalhvata-
manneskjan að því að rækta upp
gróðurreit í Reykjaskóla, sem
heitir Óskalundur. Í áraraðir tók
hún virkan þátt í starfi Kven-
félags Staðarhrepps.
Útför Óskar fer fram frá
Hvammstangakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Jarðsett verður í Stað-
arkirkjugarði í Hrútafirði.
Ólafsson. Börn
þeirra eru Einar
Gunnar, Ólafur Þór,
Eva Þóra og Þor-
steinn Logi. 3) Helga,
f. 1953, maki Ásbjörn
Björnsson. Sonur
þeirra er Björn Orri,
sonur Helgu frá fyrri
sambúð er Einar Örn
og dóttir Ásbjörns er
Ólafía. 4) Jóhanna
Guðbjörg, f. 1955, í
sambúð með Halldóri
Ara Brynjólfssyni.
Börn Jóhönnu frá
fyrra hjónabandi eru Elísabet,
Svava Björk og Sindri Gunnar. 5)
Þórhildur Rut, f. 1956, maki Hall-
grímur Bogason. Börn þeirra eru
Óskar Einar, Bogi Guðbrandur,
Reynir Daði, Harpa Rakel og
Helga Rut. 6) Hulda, f. 1963, maki
Ólafur H. Stefánsson. Börn þeirra
eru Sara, Aron Stefán og Rakel
Ósk. Barnabarnabörnin eru sex.
Ósk ólst upp á Ánastöðum á
Vatnsnesi hjá afa sínum og ömmu
til 16 ára aldurs en að þeim látn-
um fluttist hún að Gröf í sömu
sveit til foreldra sinna. Fljótlega
fór hún að stunda vinnumennsku,
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast tengdamóður minnar.
Það var síðla sumars 1969 að ég
kom með verðandi eiginkonu minni
að Reykjum.
Hafi ég borið kvíðboga í brjósti við
komu mína í fyrsta skipti á heimili til-
vonandi tengdaforeldra, reyndist sá
kvíði ástæðulaus. Móttökurnar sem
ég fékk hjá þeim heiðurshjónum Ein-
ari og Ósk voru hreint út sagt frá-
bærar, frá fyrstu stundu var ég tek-
inn inn í fjölskylduna.
Það var yndislegt að sjá hve þau
hjón sem og allar dæturnar voru
samhent í leik og starfi.
Þegar ég kom að Reykjum var
fjölskyldan nýlega flutt í stórt og
mikið íbúðarhús, sem þau hjónin
höfðu reist af miklum myndarskap.
Þá þegar hafði Ósk lagt grunn að
yndislegum skrúðgarði sunnan við
húsið, en garðyrkja ásamt hannyrð-
um voru Ósk hjartfólgin áhugamál.
Ég gæti trúað að dæturnar, barna-
börnin og barnabarnabörnin hafi oft
hugsað með hlýhug til hennar á köld-
um vetrardögum þegar þau klædd-
ust hlýjum peysum, sokkum og vett-
lingum sem hún hafði prjónað á þau.
Því miður voru samvistir mínar og
dætra minna við Einar alltof stuttar,
en hann lést um aldur fram í janúar
1977. Eftir lát Einars hélt Ósk áfram
búrekstrinum með aðstoð Huldu,
yngstu dóttur þeirra hjóna. Að sjálf-
sögðu lögðu hinar dæturnar og
tengdasynirnir hönd á plóg og hjálp-
uðu til eftir því sem aðstæður leyfðu.
Alla tíð hafa barnabörnin og barna-
barnabörnin verið heimagangar að
Reykjum og hafa dvalið þar um
lengri eða skemmri tíma við leik og
störf. Það er ómetanleg reynsla sem
ungt fólk öðlast með því að fá að
kynnast dýrunum og sveitastörfun-
um með þessum hætti.
Ekki er hægt að ljúka þessum
skrifum án þess að minnast á rétt-
irnar. Hvert haust hafa allir fjöl-
skyldumeðlimirnir, sem þess hafa átt
nokkurn kost, mætt í réttirnar. Ég
veit að Ósk var virkilega stolt af
þessum fríða og föngulega hópi af-
komenda sinna. Það var fastur liður
að stilla sér upp fyrir Lopapeysu-
myndina, þar sem skilyrðið var að
viðkomandi klæddist lopapeysu, í
flestum tilfellum voru þær prjónaðar
af Ósk.
Elsku Ósk. Ég veit að ég mæli fyr-
ir munn dætra minna og barnabarna
þegar ég þakka þér af heilum hug
fyrir alla þá ást og umhyggju sem þú
hefur veitt okkur. Minning þín lifir.
Þinn tengdasonur,
Guðjón Sigurðsson.
Elskuleg tengdamóðir mín Ósk
Ágústsdóttir er látin, rétt tæplega 85
ára að aldri. Ég kynntist henni fyrst
fyrir um 20 árum, stuttu eftir að við
Helga fórum að draga okkur saman.
Ósk bjó þá að Reykjum ásamt yngstu
dóttur sinni og hennar fjölskyldu.
Hún hafði misst eiginmann sinn Ein-
ar Þorsteinsson langt fyrir aldur
fram og með þrautseigju og dugnaði
hélt hún áfram bústörfum að Reykj-
um. Ósk og Einar eignuðust sex dæt-
ur og má því gera ráð fyrir að engin
lognmolla hafi hvílt yfir bænum að
Reykjum. Afkomendahópurinn er
stór og fylgdist Ósk stolt með upp-
vexti og þroska hvers og eins í hópn-
um sem er ærið verk þar sem afkom-
endur í beinan ættlegg telja nú 32 og
fer stöðugt fjölgandi.
Ósk undi hag sínum vel í sinni sveit
og síðar á Hvammstanga. Hún gerði
ekki mikið af því að „skreppa suður“
nema þá helst til þess að heimsækja
dætur sínar og fjölskyldur þeirra.
Þar sem Helga var lengst af eina
dóttirin sem bjó á höfuðborgarsvæð-
inu, þá nutum við þess að hafa Ósk
hjá okkur þegar hún dvaldi í Reykja-
vík. Synir okkar voru fljótir að ganga
á lagið og báðu ósjaldan ömmu Ósk
um að segja sér sögur eða lesa bækur
sem hún gerði jafnan með glöðu geði.
Hún kunni þó aldrei sérlega vel við
sig í henni Reykjavík og stoppaði því
sjaldan lengi við. Um tíma bjuggum
við fjölskyldan í Barcelona og heim-
sótti Ósk okkur þangað. Þar naut
hún þess að sitja í sólinni og er mér
minnisstætt hversu svarbrún hún
varð á skömmum tíma.
Þegar ég kem inn í Reykjafjöl-
skylduna kemst ég fljótt að því
hversu mikilvægar réttirnar í Hrúta-
tungurétt eru henni. Það mæta allir
sem mögulega eiga heimangengt og
er æði oft margt um manninn að
Reykjum um réttarhelgina og jafnan
glatt á hjalla. Ósk naut þess auðsjá-
anlega að fá alla hjörðina sína og
hafði lúmskt gaman af uppátækjum
tengdasonanna og síðar barna-
barnanna. Hún tók alltaf þátt í líf-
legum samræðum við matarborðið
að Reykjum sem oft gátu orðið æði
háværar. Í réttunum skarta margir
fjölskyldumeðlimir forláta lopapeys-
um sem flestar eru prjónaðar af Ósk
og er ég þar með talinn. Hún átti
nefnilega mjög erfitt með að sitja að-
gerðalaus og greip því oft til prjón-
anna eða annarra hannyrða. Undan-
farin ár hefur alltaf verið tekin
svokölluð lopapeysumynd af þeim
sem hafa mætt í lopapeysum í rétt-
irnar.
Það var Ósk mikið gleðiefni þegar
stór hluti afkomenda hennar tók sig
saman og ákvað að gera upp gamla
bæinn að Reykjum. Þetta er mikið
verk sem mun taka langan tíma, en
Ósk upplifði tvö framkvæmdasumur
og fann þann áhuga sem unga fólkið
hennar hefur á verkinu. Þetta gamla
steinhús hefur mikla og merka sögu
þar sem Ósk lék eitt af stóru hlut-
verkunum. Hafi Ósk einhverja
möguleika á því að fylgjast með
þessu verki þaðan sem hún er nú
komin, þá mun hún klárlega gera það
og ýta á eftir framkvæmdum eins og
hún frekast getur.
Að leiðarlokum er ég fyrst og
fremst þakklátur fyrir þær ánægju-
legu samverustundir sem við Ósk
áttum saman. Megi minning hennar
lifa í hjörtum okkar um ókomna tíð.
Ásbjörn Björnsson.
Elsku amma, þú varst ætíð mjög
stór hluti af lífi okkar systkinanna á
Reykjum. Við vorum svo lánsöm að
alast upp í návist þinni hér í Hrúta-
firðinum fyrstu árin, en það var okk-
ur ómetanlegt og án efa nokkuð sem
við búum að alla okkar ævi. Ég minn-
ist þess að hafa spjallað við þig tím-
unum saman, hangandi í svunntunni
þinni á meðan þú hrærðir í pottum,
stoppaðir í sokka eða tókst til hend-
inni í garðinum, en þar áttum við
saman margar góðar stundir. Það
varð því heldur en ekki breyting á lífi
okkar þegar þú fluttist í litla dúkku-
húsið (bílstjórahöllina) á Hvamms-
tanga hér um árið og ekki var legnur
hægt að skottast inn í herbergi til þín
og skrafa um heima og geima. En
alltaf lá leið þín reglulega heim í
fjörðinn þinn og dvaldirðu oft lang-
dvölum hjá okkur, svo sem um sauð-
burð og í heyskap, enda tókstu það
ekki í mál að láta þitt eftir liggja á há-
annatímum sem þeim. Dugnaður og
hjálpsemi þín voru mér, og eflaust
mörgum öðrum, mikil hvatning og er
óhætt að segja að þú hafir skilað þínu
með sóma.
Elsku Ósk amma, þú varst mér svo
góður vinur. Ég sakna þín mikið og
er ótal margt sem ég vildi getað sagt
þér, og enn fleira sem ég ætlaði að
spyrja þig um áður en þú færir. Síð-
asta heimsókn mín til þín á spítalann
á Hvammstanga áður en þú veiktist
er mér mjög minnisstæð og ákaflega
dýrmæt minning, en þá kvaddirðu
mig með brosi og orðunum ,,við
geymum það þangað til næst“. Þessi
síðustu orð heyri ég svo oft þegar ég
hugsa til þín og það er svo sannar-
lega eitt og annað sem verður að bíða
um sinn.
Elsku amma, ég er sannfærð um
að þú fylgist vel með okkur öllum og
að við hittumst svo aftur á ný, bara á
öðrum stað og öðrum tíma.
Ég leit eina lilju í holti,
hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk
– en blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engin
mörg önnur sem glitrar og skín.
Ég þræti ekki um litinn né ljómann
en liljan í holtinu er mín!
Þessi lilja er mín lifandi trú,
þessi lilja er mín lifandi trú.
Hún er ljós mitt og von mín og yndi.
Þessi lilja er mín lifandi trú!
Og þó að í vindinum visni,
á völlum og engjum hvert blóm.
Og haustvindar blási um heiðar,
með hörðum og deyðandi róm.
Og veturinn komi með kulda
og klaka og hríðar og snjó.
Hún lifir í hug mér sú lilja
og líf hennar veitir mér fró.
Þessi lilja er mér gefin af guði
hún grær við hans kærleik og náð,
að vökva hana ætíð og vernda
er vilja míns dýrasta ráð.
Og hvar sem að leiðin mín liggur
þá liljuna í hjartastað ber,
en missi ég liljuna ljúfu
Þá lífið er horfið frá mér.
(Þorsteinn Gíslason.)
Þín
Sara.
Nú, þegar komið er að því að
kveðja ömmu, rifjast upp fyrir okkur
allt það sem amma var, gerði og
kenndi okkur öllum. Hjá okkur var
hún aldrei kölluð annað en amma í
sveitinni, líka síðustu árin eftir að
hún flutti á Hvammstanga, svo
tengdar eru minningarnar um hana
sveitinni okkar, Reykjum. Um leið og
við höfðum aldur til fórum við með
rútunni og dvöldum hjá henni í lengri
eða skemmri tíma yfir sumarið. Þar
var amma alltaf að gera eitthvað. Það
að elda máltíð fyrir 10-15 manns var
daglegur viðburður því alltaf var nóg
af fólki á Reykjum, vinnumenn eða
gestir. Og alltaf var maturinn góður,
sama hvort það var Réttar-lærið með
brúnni sósu á boðstólum eða eitthvað
annað. Hún sagði reyndar sjálf ein-
hvern tímann að það væri lítið mál að
búa til góðan mat. Hún setti alltaf
annaðhvort sykur eða rjóma eða
hvoru tveggja út í allt, en líklega hef-
ur hún haft önnur trix sem hún sagði
engum frá.
Þegar amma var ekki að elda mat,
úti í fjárhúsum að taka á móti lömb-
um, úti á túni að raka rak eða moka
heyi í blásarann, þá var hún yfirleitt
úti í garði. Á Reykjum er matjurta-
og blómagarður sem virtist stækka
og verða fallegri með hverju árinu
sem leið. Alltaf var hann fullur af
blómstrandi blómum og gróskumikl-
um trjám og þar á milli var amma á
hnjánum með molduga vettlinga.
Amma var líka mjög flink í hönd-
unum, það sjáum við um leið og við
lítum í kringum okkur á heimili okk-
ar. Þar liggja margir hlutir sem
amma hefur prjónað, saumað eða
gert á annan hátt og gefið okkur.
Líklegast gengur stærsti hluti
barnabarna og barnabarnabarna
hennar dagsdaglega í ullarsokkum,
vettlingum eða húfum sem hún hefur
gert og sent okkur í jólapakkanum á
undanförnum árum.
Við viljum með þessum fáu orðum
kveðja ömmu okkar, við komum til
með að sakna hennar mikið.
Ragnheiður Helga,
Eyrún Ósk,
Ágústa Sigurlaug.
Elsku amma, takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum með þér.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Þó svo við kveðjum þig með sökn-
uði, þá lifa allar góðu minningarnar
um ókomna tíð.
Þínir
Einar Örn og Björn Orri.
Ósk Ágústsdóttir
Dásamlega amma.
Elsku amma, þú hefur
verið hjá mér í 11 ár og alltaf
hefur mér fundist ég örugg
ef ég veit af þér í húsinu, og
það mun aldrei hætta, ég veit
af þér hvenær sem er og
hvar sem er, þú munt ávallt
fylgja mér og fjölskyldu
minni. Guð blessi þig og
passi, þess óskar
Rakel Ósk.
HINSTA KVEÐJA
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir og tengdamóðir,
ANNA SOFFÍA VIGFÚSDÓTTIR,
áður til heimilis að
Eyrarvegi 27A,
Akureyri,
sem lést á dvalarheimilinu Hlíð, Akureyri,
7. febrúar, var jarðsett í kyrrþey 13. febrúar
að ósk hinnar látnu.
Ingvi Árnason,
Gísli V. Ingvason, Jóna Járnbrá Jónsdóttir,
börn, barnabörn
og aðrir aðstandendur.
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÞORBJÖRG SIGFINNSDÓTTIR,
öldrunarheimilinu Hlíð,
Akureyri,
lést mánudaginn 11. febrúar.
Jarðsett verður frá Höfðakapellu, Akureyri,
mánudaginn 18. febrúar kl. 13.30.
Bára Björgvinsdóttir, Hilmar Herbertsson,
Ása Björgvinsdóttir, Bjarni Jónsson,
Gunnar Björgvinsson, Sigurveig Bergsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
GUÐMUNDUR J. PÁLSSON,
lést þriðjudaginn 12. febrúar.
Salbjörg Matthíasdóttir,
börn, tengdabörn,
barnabörn og langafabörn.