Morgunblaðið - 15.02.2008, Blaðsíða 31

Morgunblaðið - 15.02.2008, Blaðsíða 31
MORGUNBLAÐIÐ FRIDAY 15. FEBRUARY 2008 31 Noregi og Danmörku en skemmti- legast var þó að koma heim til Ís- lands, fyrst til afa og ömmu í Ás og síðar í Lækjasmára. Við fengum svo að njóta bústaðarins í Hestvíkinni, vorum þar stundum í lengri og skemmri tíma og þá oft saman öll fjölskyldan. Okkur fannst svo skemmtilegt þegar þú stökkst upp og hrópaðir „lengi lifi Ísland“, stundum alveg út í bláinn. Þú býrð í hjarta okkar, elsku afi, hvíl þú í friði, við söknum þín. Elsku amma og fjölskylda, sökn- uðurinn er mikill þegar stór maður fer frá okkur en við stöndum saman vörð um minninguna og hittumst svo öll að lokum. Guð gefi okkur styrk. Davíð og Níta María. Jóhann T. Egilsson er fallinn frá. Við sem störfuðum hjá Iðnaðar- bankanum og Íslandsbanka, síðar Glitni, vorum heppin að fá að njóta starfskrafta Jóhanns. Jóhann starf- aði í útibúi Iðnaðarbankans á Ak- ureyri og sem útibússtjóri í Hafn- arfirði og Garðabæ. Undir lok ársins 1990 stofnaði Íslandsbanki nýtt útibú við Gullinbrú, sem reynd- ar var fyrsta skilgetna útibú Ís- landsbanka. Undir röggsamri stjórn Jóhanns dafnaði útibúið mjög vel, enda Jóhann metnaðarfullur, eljusamur og mjög næmur fyrir sí- breytilegum kröfum markaðarins og óskum viðskiptavinanna. Hann náði á skömmum tíma að gera útibúið það stærsta á þessu svæði og var það kosið útibú ársins af stjórnendum bankans strax á fyrsta ári. Þá var Jóhann orðinn 67 ára og fannst engan veginn tímabært að láta þar við sitja heldur iðaði í skinninu að fá að halda áfram og klára til sjötugs. Það varð úr og er það í raun einsdæmi í seinni tíð að starfsmaður hafi starfað svo lengi hjá bankanum. Þetta lýsir Jóhanni vel og hve mikils starfskraftar hans voru metnir. Jóhann var eftirminni- legur maður sem gustaði af hvar sem hann kom. Hann var farsæll útibússtjóri sem lagði mikið upp úr góðum tengslum við viðskiptavini bankans og passaði vel upp á starfs- fólkið sitt. Sjálf var ég ungur mark- aðsstjóri sem kom inn í bankann, blaut á bak við eyrun og með marg- ar hugmyndir. Ég hlaut sérlega já- kvæðar móttökur hjá Jóhanni því hann vildi framfarir en ekki stöðn- un og var okkar samstarf því alla tíð mjög farsælt. Fyrir hönd bankans og sam- starfsmanna þakka ég Jóhanni sam- fylgdina. Blessuð sé minning Jó- hanns T. Egilssonar. Birna Einarsdóttir. Okkur langar í fáum orðum að minnast vinar okkar Jóhanns Egils- sonar. Það var fyrir 32 árum í febrúar 1976, á Tenerife, að við Abba hitt- um Jóhann og Björgu fyrst. Við fundum fljótt út að við Björg vorum náskyld, ættuð af Snæfjalla- ströndinni. Þegar þetta var bjuggu þau hjón á Akureyri, þar sem Jóhann vann hjá Iðnaðarbankanum. Kynnin áttu eftir að verða nánari og lengri, því skömmu seinna var Jóhann ráðinn útibússtjóri Iðnaðarbankans í Hafn- arfirði. Fljótlega hafði Jóhann af sinni al- kunnu ákefð samband við mig og vildi fræðast um fólk í Hafnarfirði og komast í kynni við sem flesta í atvinnulífinu, en þar þekkti ég vel til. Þetta tvennt varð upphafið að ævilangri vináttu sem hefur gefið okkur mikið í gegnum tíðina. Þau hjón voru miklir höfðingjar heim að sækja og samvistir allar mjög ánægjulegar og lærdómsrík- ar. Gagnkvæmt samskiptaávarp okk- ar var alltaf „nafni“. Þegar ég gerðist umsvifamikill í atvinnurekstri í kringum 1980 átti „nafni“ stærstan þátt í því að bankaviðskiptin urðu við Iðnaðar- bankann og síðan að allir starfs- menn fyrirtækjanna fengju launa- reikninga hjá bankanum. Nafni var mjög athugull og ár- vakur um hag viðskiptavina sinna og oft sagði hann mér frá gangi mála á vinnustöðum fyrirtækisins en þá höfðu starfsmenn mínir sagt honum frá hvernig gengi á sínum vinnustað. Jóhann og Björg buðu okkur oft til veiða í Laxá í Aðaldal, en þar hafði hann verið félagi í áratugi. Þessar ferðir voru ævintýri líkast- ar, en ávallt var höfð viðkoma á Ak- ureyri og heilsað uppá fjölda vina og kunningja þeirra hjóna. Í fyrstu ferðinni lóðsaði Jóhann Öbbu á maríulaxinn og hefur veiði- áráttan verið ólæknandi síðan og við öll átt saman góðar stundir við veiði. Fyrir um tuttugu árum boðaði Jóhann mig og nokkra aðra at- vinnurekendur á fund í bankanum og bauð til létts hádegisverðar. Til- efnið kvað hann vera að við hitt- umst reglulega og ræddum um helstu málefni dagsins þannig að hann gæti fylgst sem best með því sem var að gerast í atvinnulífinu og kanna hvort og hvernig bankinn gæti komið að málum. Þessum samverustundum höfum við haldið áfram öll þessi ár við ómælda ánægju, enda þótt aðstæð- ur hafi breyst við hækkandi aldur. Síðast hittumst við í Tilverunni í Hafnarfirði nú 15. janúar 2008. Þá var Jóhann sárkvalinn en léttur í lund og spaugsamur að vanda. Næsti fundur var ákveðinn í byrjun apríl en örlögin hafa séð til þess að af því verður ekki. Kveðjustundin kom fyrr en við væntum. Þegar á móti blæs í lífinu og erf- iðir tímar herja á einstaklinginn kemur oft í ljós hverjir eru viðhlæj- endur og hverjir eru vinir. Það sannaðist í erfiðleikum þeirra sem hér stýra penna að með Jóhanni og Björgu fóru vinir sem studdu vini sína í blíðu og stríðu. Það verður seint þakkað. Með þessum fátæklegu orðum viljum við hjónin tjá þakklæti okkar til Jóhanns og Bjargar fyrir mjög gefandi vináttu öll þessi ár. Blessuð sé minning Jóhanns. Við vottum Björgu og öllum eft- irlifandi ættingjum og vinum inni- lega samúð okkar. Arnbjörg og Jóhann G. Bergþórsson. Fallin er nú frá Jóhann T. Eg- ilsson, fyrrum samstarfsféagi og vinur. Kynni okkar hófust er Jó- hann kom suður og tók við útibúi Iðnaðarbankans í Hafnarfirði árið 1977 en þá hafði ég nýlega hafið þar störf. Jóhann sagði eitt sinn við mig „Það siglir enginn í logni“. En þar sem Jóhann var þar var ekki logn- mollunni fyrir að fara. Jóhann var kappsfullur og sótti alltaf fram af metnaði og dugnaði i öllu því sem hann tók sér fyrir hendur, hann lá heldur ekki á skoðunum sínum og sagði það sem honum fannst í hvert sinn. Tæki hann einhvert málefni upp á sína arma þá fylgdi þeim eftir af dugnaði. Jóhann var ekki mikið fyrir skriftir og skýrslur heldur vildi hann láta verkin tala, hann fór frekar í heimsókn í fyrirtækin skoð- aði umhverfi og hvernig farið var með hluti en að lesa reikninga þeirra. Jóhann var framsýnn og breytti starfsumhverfi og háttum í bankanum í starfstíð sinni. Jóhann fylgdist alltaf vel með því sem var að gerast í þjóðlífinu og hafði skoðanir á því. Einnig fylgdist hann alltaf vel með því sem var að gerast í gamla bankanum okkar og hvernig honum farnaðist. Það var alltaf gott að koma til Jó- hanns og Bjargar, hvort heldur var á þeirra fallega heimili í Reykjavík, þar sem hver hlutur bar vott um al- úð og smekkvísi eða í sumarhúsið. Við kveðjum nú kæran vin og samstafsfélaga til margra ára og vottum Björgu, börnunum þeirra Jóhanns og afkomendum okkar innilegustu samúðarkveðjur Albert Sveinsson, Elísabet Guðmundsdóttir. ✝ Ólafur Mogen-sen fæddist í Reykjavík 24. maí 1951. Hann lést í Gautaborg í Sví- þjóð 20. janúar síð- astliðinn. Foreldrar hans eru Marsibil Magnea Ólafsdóttir Mogensen, f. 11. mars 1929, og Pet- er Mogensen, f. 29. nóvember 1926, d. 8. júlí 1979. Systk- ini Ólafs eru Peter Lassen Mogensen, f. 12. desember 1949, Matthías Mogensen, f. 10. júlí 1953, Ingeborg Linda Mo- gensen, f. 22. apríl 1955, Erik Júlíus Mogensen, f. 18. desember 1956, Inga Kolbrún Mogensen, f. 30. október 1960, og Birgir Mo- gensen, f. 27. apríl 1962. Ólafur kvæntist árið 1980 Gunnhildi Sigurjónsdóttur þroskaþjálfa, f. 29. júlí 1955. Foreldrar hennar eru Guðrún Ingibjörg Jónsdóttir, f. 11. ágúst 1922, d. 14. júní 2005, og Sig- urjón Hólm Sigurjónsson, f. 21. apríl 1922. Börn Ólafs og Gunn- hildar eru: 1) Fósturdóttir, Birta Þrastardóttir, f. 17. apríl 1976, maki Þórhallur Magnússon, f. 26. febrúar 1972, dóttir þeirra er Mirra, f. 22. desember 2004. Þau eru búsett í Brighton á Eng- landi. 2) Pétur Viðar Ólafsson, f. 2. janúar 1980, búsettur í heimum í Grímsnesi sem aðstoð- arforstöðumaður og síðar sem forstöðumaður til ársins 1991. Á árunum 1988-1990 sótti hann námskeið í hjóna- og fjölskyldu- meðferð. Ólafur gegndi stöðu forstöðumanns á sambýli fyrir einhverfa á Sæbraut árin 1993- 1996. Samhliða starfinu las hann heimspeki við Háskóla Íslands. Sumarið 1996 fluttist Ólafur með fjölskyldu sinni til Svíþjóð- ar. Frá haustmánuðum 1996 las hann forngrísku við Gautaborg- arháskóla með hléum og kenndi íslensku um skeið. Um aldamót- in hóf Ólafur kennslu við Slott- sberg-menntaskólann í Gauta- borg og árið 2002 tók hann við stöðu deildarrektors við þann sama skóla og gegndi þeirri stöðu til dauðadags. Líf Ólafs einkenndist af trú hans og leit að hinu guðlega. Leit hans end- urspeglaðist m.a. í guð- fræðinámi á yngri árum, áhuga hans á stjörnuspeki, heimspeki og ferðum hans til Indlands. Hann var félagi í Self-Realiza- tion Fellowship í 34 ár og heim- sótti höfuðstöðvarnar í Kali- forníu reglulega. Ólafur tileinkaði sér fræði Paramah- ansa Yogananda og stundaði Kriya-jóga af einurð og sjálfs- aga til dauðadags. Ólafur var jarðsunginn frá Hagakyrkan í Gautaborg þriðju- daginn 5. febrúar að viðstöddum vinum og ættingjum. Minningarathöfn um Ólaf verður í Dómkirkjunni í Reykja- vík í dag og hefst hún klukkan 15. Reykjavík. Ólafur og Gunnhildur slitu samvistum árið 1998. Eiginkona Ólafs er Maud Rämsell hjúkrunarfræð- ingur, f. í Svíþjóð 6. júní 1963. Þau gengu í hjónaband 16. júní árið 2000 á Þingvöllum. For- eldrar hennar eru Eivor Rämsell, f. 14. apríl 1935, og Lars Rämsell, f. 1. nóvember 1928. Ólafur fæddist í Reykjavík og ólst upp í Kópavoginum frá níu ára aldri með foreldrum sínum og sex systkinum. Hann lauk stúdentsprófi frá Kennaraskól- anum árið 1971. Eftir útskrift- ina réð hann sig til sjós og starfaði sem kokkur á fiskiskipi í tvö ár. Haustið 1973 fór hann sínu fyrstu ferð til Indlands, og kynntist þar fræðum Paramah- ansa Yogananda sem mótaði líf hans upp frá því. Hann las guð- fræði við Háskóla Íslands frá árinu 1976 en ákvað að venda sínu kvæði í kross og hóf nám við Þroskaþjálfaskóla Íslands árið 1979, eftir að hafa starfað á Kópavogshæli um tíma. Hann útskrifaðist sem þroskaþjálfi ár- ið 1981. Eftir útskrift kenndi hann við skólann til ársins 1983. Sama ár hóf hann störf á Sól- … „Þú skilur ekki bofs“, sagði Tikka-tú kumpánlega og reis það mikið upp, að rauðröndótta peysan hennar kom í ljós. „Viðlagið fjallar nefnilega um hluti sem er ekki hægt að skilja. Sem stendur er ég að hugsa um norðurljósin. Það veit enginn hvort þau eru til eða sýnast bara vera til. Allt er óvíst í þessari veröld, og það fellur mér einmitt bezt“. (Vetrarundur í Múmíndal.) Óli var sérvitur, skemmtilegur og örlítið útskeifur. Hann kynnti okkur systkinin fyrir Paramahansa Yogananda og gaf hvergi eftir þegar um andleg málefni var að ræða. Hann trúði á Guð al- máttugan og Jesú Krist hans einka- son. Hann er eini maðurinn sem ég þekki sem hefur lesið Bhagavad Gita, spjaldanna á milli. Hann elsk- aði klausturlíf og eyddi drjúgum tíma innan um munka og mannætu- tígrisdýr í fjalllendum Indlands; fjalllendin sem hann dreymdi þá lítill strákur í Kópavoginum. Hann borðaði ekki kjöt en var mikill sælkeri. Hann hafði viðkvæm augu og járnvilja sem öfund var að. Hann stundaði Kriya-jóga og átti sænska konu með ljósa lokka sem elskaði hann undurheitt. Hann kenndi mér að lesa og á hann stóran þátt í hugmyndum mín- um um lífið og tilveruna og get ég seint þakkað honum það. Óli var með æxli í heila og kær- leika í hjarta þegar hann kvaddi þetta líf, og ég græt örlög hans. – En ég veit að ferðalagið sem nú er hafið verður honum bæði ljúft og skylt. Hann var bróðir minn. Gúrú Óli, gúrú! Kolbrún. Mér er kært að setjast niður með penna í hendi og rekja í fáeinum setningum kynni mín af elskulegum bróður og vini sem nú er horfinn á vit örlaganna. Óli var frumherji í eðli sínu, hann var vel lesinn, næmur fyr- ir listum og hafði mótandi áhrif á við- horf mín til lífsins. Hann færði mér tónlistina að gjöf með ljúfu gítarspili á æskuárum okkar í Kópavoginum. Tónlist hefur æ síðan verið mitt leið- arljós. Áhugi Óla á andlegum málum hafði hljómgrunn í mínu hjarta og hugur okkar hneigðist smátt og smátt að austrænni hugarspeki. Ekki svo að skilja að kenningar Krists höfðuðu ekki til okkar, heldur sú hugsun að það þyrfti meir en lesin orð til að öðlast þá visku sem kon- ungur Kristur bjó yfir. Með þetta að leiðarljósi hófust ævintýri Óla bróður. Allir sem til þekktu vita hversu einlægur ásetn- ingur hans var. Hann helgaði líf sitt þessari göfugu hugsun og leitaðist við að sinna jöfnum höndum verald- legum skyldum og andlegri íhugun. Óli tók sé margt fyrir hendur um dagana, hann stundaði nám um skamma hríð í guðfræði við HÍ, hann las seinna heimspeki við sama skóla og stundaði nám í forngrískum fræðum við háskólann í Gautaborg, svo eitthvað sé nefnt. Óli var mjög vel að sér í vestrænni stjörnuspeki og stundaði þau fræði í áratugi. Hann átti seinna meir eftir að taka upp indverska stjörnuspeki líka. Það var aldrei komið að tómum kofunum í þeim málefnum. Það sem ein- kenndi Óla, eins og marga aðra sjálfsgagnrýna menn, var sífelld endurskoðun á afstöðu sinni til lífs- ins. Það er eins og Óli hafi alla tíð verið að undirbúa sig fyrir þessa lokastund og þegar ég heimsótti hann nú síðast í desember síðast- liðnum kom bersýnilega í ljós hversu vel undirbúinn hann var í raun og veru og í góðu andlegu jafn- vægi, þó að líkamlega hafi hann ver- ið fársjúkur. Hann gerði okkur öll- um lífið léttara með jákvæðu viðmóti sínu, hlýju og hugrekki. Hann tók örlögunum opnum örmum og var tilbúinn til að kveðja með bros á vör. Hann var sjálfum sér samkvæmur fram til hins síðasta. Hann Óli tók enn og aftur af skarið og lýsti okkur hinum veginn að skör meistaranna sem á undan eru gengnir. Blessuð sé minning hans. Erik Júlíus Mogensen. Óli. Nú ertu allur. Það eru nákvæmlega þrjátíu ár síðan við horfðumst í augu og urðum par. Við gengum saman í tvo áratugi og studdum hvort annað í að verða manneskjur. Okkur auðnaðist að vera sálufélagar. Það er jafnvel sterkara en hjónaband. Okkur var lífsnauðsyn að hafa feg- urð og kyrrð á heimili okkar, bæði fíngerðar sálir. Það skildu ekki allir. Margir skildu heldur ekki þörf þína fyrir samfélag við Guð. Þú varst óhefðbundinn maður, hafðir litla þörf fyrir félagslíf, en djúpa þörf fyr- ir að auðga anda þinn og þekkingu um veraldarsöguna, langt aftur í tímann. Lagðir á þig að lesa hina tor- ræðu fornaldargrísku, vildir lesa á frummálinu. Ég naut góðs af og fékk ekki nóg af fræðslunni þinni einfald- aðri á daglegt mál svo kraumaði í heila mínum í gönguferðum okkar um stræti og torg lífsins. Við deild- um ástríðunni um að skilja til hlítar. Heimilisstörfin léku í höndum þín- um, marengsterturnar, hjónabands- sælurnar, öll viðhaldsvinna. Ef þú kunnir það ekki lærðirðu það. Mál- aðir þakið á háa húsinu okkar, loft- hræddur maðurinn, og tókst áskor- un um teygjustökk. Seigla og úthald einkenndu þig í hverju sem þú tókst þér fyrir hendur. Það er svo margt sem mig langar til að segja þér. Þér sem ég einum sagði allt. En nú ertu farinn veg allr- ar veraldar. Gangi þér vel á nýrri vegferð, vinur. Þú býrð alltaf í mér. Gunnhildur. Ólafur Mogensen REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST Þegar andlát ber að höndum Önnumst alla þætti útfararinnar ÚTFARARSTOFA KIRKJUGARÐANNA Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is  Fleiri minningargreinar um Ólaf Mogensen bíða birtingar og munu birtast í blaðinu á næst dögum.  Fleiri minningargreinar um Jó- hann Tómas Egilsson bíða birtingar og munu birtast í blaðinu á næstu dögum.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.