Morgunblaðið - 15.02.2008, Side 30

30 FRIDAY 15. FEBRUARY 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jóhann TómasEgilsson fædd-
ist á Akureyri 29.
ágúst 1926. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir í
Reykjavík 9. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Egill
Tómasson, f. 9. des.
1890, d. 23. nóv.
1960, ættaður úr
Skagafirði og Eyja-
firði, og Sigríður
Helga Jónsdóttir, f.
12. okt. 1895, d. 23. feb.1960, ætt-
uð úr Skagafirði og Svarfaðardal.
Bræður Jóhanns voru tveir, 1)
Hólmsteinn (1915-95) fyrrum for-
stjóri Malar og sands hf. á Ak-
ureyri, kvæntur Margréti Svein-
björnsdóttur frá
Hámundarstöðum í Vopnafirði.
Eignuðust þau fjögur börn, Erlu,
Hugrúnu, Hólmstein og Margréti.
2) Jón (1917-96) fyrrum forstjóri
Ferðaskrifstofu Akureyrar og
Strætisvagna Akureyrar, kvæntur
Margréti Gísladóttur frá Bjargi í
Norðfirði. Eignuðust þau fjögur
börn, Gísla, Fannýju, Egil og Sig-
ríði.
Jóhann kvæntist á Akureyri 1.
nóv. 1947 Björgu Jónsdóttur, f. í
Hnífsdal 21. sept. 1928. Foreldrar
hennar voru Steindóra Rebekka
Steindórsdóttir, f. 13. júlí 1888, d.
26. apríl 1982, og Jón Elías Ólafs-
son, f. 5. maí 1880, d. 29. nóv-
ember 1934. Börn Jóhanns og
Bjargar eru þrjú, 1) Sigríður Dóra
myndlistarmaður, f. 19. sept.
1948, gift Gylfa Þór Magnússyni
arsdóttir, f. 1980, sambýlismaður
Ómar S. Helgason, f. 1977, og f)
Davíð Ólafsson, f. 1989. Sambýlis-
kona Arnar er Ane Mette Sören-
sen, f. 1971.
Jóhann T. Egilsson var póst-
fulltrúi á Akureyri í um tvo ára-
tugi, en lengst af var hann banka-
maður, fyrst sem starfsmaður
Iðnaðarbankans á Akureyri. Hann
flutti til Reykjavíkur 1977 er hann
gerðist útibússtjóri bankans í
Hafnarfirði. Síðar tók hann við
stjórn útibúsins í Garðabæ og loks
útibús Íslandsbanka við Gullinbrú
í Reykjavík. Er Jóhann komst á
eftirlaunaaldur sinnti hann sér-
verkefnum í höfuðstöðvum bank-
ans í Reykjavík. Hann byggði síð-
an upp fyrstu þjónustuna með
kaupleigusamninga í bifreiða-
viðskiptum hérlendis hjá Ingvari
Helgasyni hf. Jóhann var frá unga
aldri virkur íþróttamaður. Hann
æfði og keppti með Íþróttafélag-
inu Þór á Akureyri í öllum flokk-
um knattspyrnu og líka í samein-
uðum ÍBA-liðum Þórs og KA.
Jóhann var gjaldkeri Þórs 1952-
1953 og formaður 1953-1955.
Hann var sæmdur gullmerki fé-
lagsins á 90 ára afmæli þess 2005.
Jóhann keppti í öðrum íþróttum,
einkum badminton og golfi. Jó-
hann tók hvarvetna mikinn þátt í
félagslífi, var í Frímúrarareglunni
á Akureyri og í Reykjavík og í
Lionshreyfingunni á Akureyri,
um skeið sem formaður Lions-
klúbbs Akureyrar, og starfaði í
Lionshreyfingunni í Hafnarfirði.
Jóhann verður jarðsunginn frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
framkvæmdastjóra,
f. 20. des. 1942, d. 9.
nóv. 1998. Eignuðust
þau þrjú börn, a)
Magnús Þór, f. 1974,
kvæntur Elvu Dögg
Melsteð, f. 1979, þau
eiga tvö börn; b) Eg-
ill Örn, f. 14. ágúst
1979, d. 9. okt. 1979;
og c) Helga Björg, f.
1983, sambýlismaður
Gunnar Theódór
Eggertsson, f. 1982.
Sambýlismaður Sig-
ríðar Dóru er Ólafur
H. Torfason, f. 1947. 2) Egill Tóm-
as húsasmíðameistari, f. 22. sept.
1950. Börn Egils frá fyrra hjóna-
bandi eru tvö, a) Jóhann Tómas, f.
1971, kvæntur Eddu Sveinsdóttur,
f. 1971, þau eiga fjórar dætur; og
b) Agla Sigríður, f. 1981. Eig-
inkona Egils er Kristín Gunn-
arsdóttir, f. 1953, eiga þau soninn
c) Gunnar Örn, f. 1988. Börn
Kristínar af fyrra hjónabandi og
uppeldisbörn Egils eru tvö, d)
Malena Birna Baldursdóttir, f.
1977, maki Pétur Sigurðsson, f.
1977, sem eiga einn son, og e)
Valdimar Kristinn Baldursson, f.
1974, sem á son og uppeldisson,
sambýliskona Valdimars er Tatj-
ana Eriksen, f. 1978. 3) Örn, bú-
settur erlendis, f. 24. júní 1957.
Dætur Arnar eru fjórar, a) Björg,
f. 1980, sambýlismaður Ragnar
Gunnlaugsson, f. 1974, b) Berg-
ljót, f. 1984, c) Þórunn, f. 1987,
sambýlismaður Valgarður Daði
Gestsson, f. 1980, og d) Nita
María, f. 2001. Uppeldisbörn Arn-
ar eru tvö, e) Ingunn Hilm-
Það var mikil lífsreynsla og
menntun fólgin í því að hlusta á Jó-
hann rifja upp atriði úr lífshlaupi
sínu. Hann horfði ofan á söguna og
samfélagið, hafði vítt sjónarhorn.
Hann ók ungur vörubíl í vegavinnu
á Öxnadalsheiði, strætisvögnum á
Akureyri, rak sjoppu, vann á póst-
húsinu á Akureyri (þaðan er komið
gælunafnið „Daddi á póstinum“ sem
enn er notað) og starfaði í fjórum
bankaútibúum. Og greiddi oft götu
viðskiptamanna með sínum hætti.
Eitt sinn settist hann að í þekktu
fyrirtæki og seldi sjálfur vörur þess
í síma til að bjarga því fyrir vind.
Jóhann var persónufróður og mann-
þekkjari. Hann var fljótur að hugsa
og komast að kjarna hlutanna. Og
vafði flest inn í húmor og grín.
„Já, blessaður. Hvað er nýtt?“
Svona heilsaði Jóhann iðulega. Allt-
af á höttunum eftir fréttum, nýj-
ungum. Maður endursagði úr fjöl-
miðlum: „Verðbréf falla, útrásin
strand og allt að fara á hausinn“.
Jóhann svaraði kíminn: „Menn eru
tímabundið að verða vitlausir, það
varir fram á mitt sumar.“ „Tíma-
bundið“ og „á tímabili“ voru ákveð-
in einkunnarorð Jóhanns. Jóhann
sagði ekki endilega um mann sem
aðhylltist jafnaðarstefnu: „Hann er
kommi“. Jóhann gat alveg átt til að
segja í staðinn: „Hann var kommi á
tímabili“ eða „hann er á tímabilum
kommi“. Jóhann var fastur fyrir en
tilbúinn að ræða möguleikana. Hon-
um þótti ég stundum fullharðorður í
kvikmyndagagnrýni á Rás 2 í Rík-
isútvarpinu og trompaðist ef ég gaf
eina stjörnu: „Er ekki einhver milli-
vegur? Má ekki komast að sam-
komulagi?“ spurði Jóhann.
Kannski varð Jóhann íhugull og
spakur á barnsaldri. Hann lá lengi í
gifsi vegna ótta um að hann hefði
smitast af berklum. Tvennt taldi
hann hafa orðið sér til lífs. Annars
vegar holla fæðan sem móðir hans
færði honum, þar með talið smjör,
rjómi og lýsi, og hins vegar fé-
lagsskapurinn í Íþróttafélaginu Þór
á Akureyri, þjálfunin og vináttan
sem hann öðlaðist þar. Sorgin
mætti líka, Jóhann og Björg lentu í
Óshlíðarslysinu 1951, þegar grjót-
hrun lenti á bíl sem flutti þau og fé-
laga úr Þór til Bolungarvíkur og
tveir ungir íþróttamenn létust. Þau
hjón sluppu óslösuð en minningin
var alltaf ógnvænleg.
Hreinn Óskarsson, formaður
Íþróttafélagsins Þórs 1952-53, fékk
Jóhann til að vera gjaldkeri. Jóhann
velti hverri krónu fyrir sér og var
snjall að finna leiðir til fjáröflunar.
Jóhann tók síðan að sér for-
mennsku í Þór í tvö ár, 1953-55. Jó-
hann prófaði margar greinar
íþrótta, en Páll Jóhannesson á Ak-
ureyri, sem aflar heimilda um sögu
Þórs, segir að þeir sem fylgdust
með Jóhanni minnist hans fyrst og
síðast sem snjalls knattspyrnu-
manns. Í samtölum Páls við sam-
ferðamenn tala þeir sérlega vel um
hann og bera mikla virðingu fyrir
honum. Við Jóhann áttum samtal
um íþróttirnar og Þór skömmu áður
en hann dó. Að því loknu lá hann
þögull á sjúkrabeði sínum um
stund. Síðan sagði hann: „Ég verð
alltaf Þórsari“.
Ég þakka Jóhanni og Björgu
styrka vináttu, hlýja og góða sam-
fylgd. Guð blessi þau og fjölskyld-
una.
Ólafur H. Torfason.
Þakklæti er mér efst í huga við
fráfall afa Jóhanns. Hann gaf okkur
barnabörnunum mikinn tíma, áhuga
og hlýju. Amma og afi héldu þétt
utan um fjölskylduna sem var ein-
mitt samankomin við dánarbeðið á
laugardag. Þeim var afskaplega
umhugað um fjölskylduna og á
maður ótalmargar ánægjulegar
minningar um samverustundir með
frændum og frænkum í boðum eða
á ættarmótum en afi deyr síðastur
bræðra sinna sem allir voru miklir
höfðingjar.
Jólaboðin hjá ömmu og afa í Ás-
enda reyndust skemmtilegustu boð
sem haldin voru, ekkert til sparað.
Afi var rausnarlegur, gjafmildur á
fé og mat og bauð oft út að borða.
Kvöldið áður en hann dó vorum við
fjölskyldumeðlimir, staddir á Eir,
að ræða um að fá okkur að borða
saman. Heyrðist þá í afa þjáðum
sem átti erfitt með tal: „Fáið ykkur
að borða – ég býð!“ Hann hafði létta
lund og alltaf var stutt í húmorinn
og grínið.
Það var gaman að kaupa í matinn
með afa því hann fyllti kerruna
þannig að flæddi upp úr og þá helst
af alls kyns kynningartilboðum, sæ-
tindum og öðrum skemmtilegum
óþarfa. Hann og amma voru höfð-
ingjar heim að sækja enda var
heimili þeirra alltaf eins og stoppi-
stöð þar sem gestir komu og fóru
allan daginn. Afi kom oft heim í há-
deginu og eftir matinn átti hann það
til að ganga rösklega um allt húsið
sér til heilsubótar. Hver stund var
nýtt til athafna.
Afa var mjög umhugað um að ég
gengi menntaveginn og hafði sjálf-
sagt áhrif á námsval mitt. Á
menntaskólaárum var ég með pæl-
ingar um nám t.d. í kvikmyndagerð
en það fannst afa ekki skynsamlegt.
Þegar ég lék í leikriti í MH spurði
hann foreldra mína hvort þau ætl-
uðu virkilega að leyfa mér þetta, því
drengurinn gæti þá orðið leikari!
Þetta var frekar einfalt hjá afa; ef
ég ætlaði að efnast og verða að
manni yrði ég að fara í lögfræði eða
viðskiptafræði. Hann sagði eitt sinn
við mig að hann væri með þeim síð-
ustu sinnar tegundar í bankaheim-
inum sem væri útibússtjóri án há-
skólaprófs. Í framtíðinni yrði slíkt
ekki í boði. Þetta voru því engar
gamaldags kreddur heldur einlæg-
ur áhugi og væntumþykja um að ég
veldi mér náms- og starfsvettvang
þar sem ég gæti séð mér og mínum
farborða.
Afi fylgdist með tækninni og var
græjukarl. Á heimilinu voru alltaf
til nýjustu græjur, einkum rafknún-
ar, og þannig kynntumst við barna-
börnin fljótt fyrstu tegundum af
BETA- og VHS-myndbandstækjum
sem bárust til landsins en fyrir það
var notast við kvikmyndatjald og
sýningarvél. Græjuvæðingin gekk
nokkuð langt og rötuðu margvísleg
rafmagnstæki inn á heimilið eins og
rafmagnshnífar, rafmagnsdósaopn-
ari, rafmagnstannburstar og meira
að segja rafmagnskokteilhræra.
Sjálfur var hann alla jafna á nýj-
um og flottum bílum með farsíma,
sem fyrst í stað voru ekki algengir.
Ef hann var seinn í vinnuna tók
hann rafmagnsrakvélina með sér í
bílinn og rakaði sig á leiðinni. Þótt
sú háttsemi hafi kannski ekki verið
til fyrirmyndar var afi mikil og góð
fyrirmynd sem ég leit upp til alla
tíð.
Við Elva biðjum Guð að styrkja
ömmu Björgu í sorginni og blessa
og varðveita minningu afa.
Magnús Þór Gylfason.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum okkar elskulega afa og
langafa. Hann var afar stór partur
af lífi okkar allra. Þegar horft er til
baka er svo óskaplega margs að
minnast og koma þá fyrst upp í
huga okkar allar sumarbústaðar-
ferðirnar á Bjargarhól á Þingvöll-
um. Sumarbústaðurinn, fyrst í Hóp-
inu og síðar á Þingvöllum, var alltaf
helsti griðastaður afa og undi hann
sér best þar.
Honum þótti fátt betra en að vera
umvafinn barnabörnum og ekki
skemmdi það fyrir þegar fyrsta
langafabarnið kom í heiminn og
fékk nöfn þeirra hjóna. Afi lækur
eins og dætur okkar kölluðu hann
vegna þess að hann átti heima í
Lækjarsmára, varð sjaldan eins
glaður eins og þegar við birtumst
fjölskyldan með allar stelpurnar
sem hlupu ávallt upp fangið á lang-
afa sínum. Hann dró alltaf fram
flottustu veitingarnar og spurði
okkur spjörunum úr um allt sem á
daga okkar dreif. Hann hafði mik-
inn áhuga á starfsvettvangi okkar
og hvernig gengi í skólanum hjá
stelpunum. Skákin skipaði ríkan
sess í lífi afa lækjar sem greip
gjarnan fram taflborðið og tók eina
bröndótta við Jóhönnu. Þessi áhugi
hans á eftir að lifa í fjölskyldunni
því nú tefla stelpurnar hans afa
lækjar á alþjóðavettvangi og sjálf-
sagt fáir eins stoltir eins og hann.
Afi var hress og lífsglaður maður,
mikil félagsvera, var vinur vina
sinna og þekkti alla. Í hjörtum okk-
ar verður hann alltaf afi lækur.
Nú til hvíldar halla’ eg mér,
höfgi’ á augu síga fer,
alskyggn Drottinn, augun þín
yfir vaki hvílu mín.
Eg nú fel í umsjón þér
alla hjartakæra mér,
gjörvallt fólk um gjörvöll lönd
geymi trútt þín föðurhönd.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Jóhann Tómas, Edda
Jóhanna Björg, Hildur
Berglind Elín Edda og
Þórdís Agla.
Margs er að minnast þegar ég
hugsa um þær stundir sem ég átti
með afa. Ég mun minnast hans fyr-
ir hversu skemmtilegur hann var,
hann kom mér alltaf til að hlæja.
Það var gaman að segja afa frá því
sem ég var að gera, hann gaf mér
góð ráð og það sást hvað hann var
stoltur af okkur öllum. Reyndar
hristi hann stundum hausinn og
spurði hvort ég væri orðin vitlaus
en hann gerði það á svo skemmti-
legan hátt.
Afi vildi allt fyrir alla gera og var
fljótur til ef einhvern vantaði að-
stoð. Honum leiddist heldur ekki
gestagangur, þegar ég hringdi var
hann fljótur að bjóða mér í mat og
það var eins og hann hefði tekið
búðina með sér heim, það var nán-
ast allt á boðstólum. Afi og amma
héldu fjölskyldunni þétt saman og
við eigum öll góðar minningar úr
þeim fjölda fjölskylduboða sem
haldin voru í Ásendanum, Bjarg-
arhól eða Lækjarsmáranum. Elsku
afi, ég sakna þín og mun alltaf
minnast þín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Björg Arnardóttir.
Elsku besti afi. Það er svo erfitt
að kveðja þig, en samt svo gott að
þú fékkst hvíldina sem þú þurftir.
Þú verður ávallt í hjarta okkar,
enda margar góðar minningar sem
við eigum. Það var einstakt að koma
í matarboðin í Ásendanum, enda
svo mikill fjöldi af barnabörnum
sem kom þar saman. Þar var enda-
laust líf og fjör sem var ekki síst
þér að þakka.
Aldrei var langt í stríðnina hjá
þér, afi – með góðlátlegu gríni
fékkst þú okkur alltaf til að hlæja.
Það var svo skemmtilegt þegar þú
stalst með okkur stelpunum í
„nammi búrið“ þar sem við hám-
uðum í okkur súkkulaði. Amma var
fljót að sjá verksummerkin á okkur
stelpunum sem vorum útataðar í
framan. Þegar hún ætlaði að
skamma bæði okkur og þig gast þú
snúið út úr öllu saman og strítt
henni þangað til við sprungum öll
úr hlátri.
Hægt væri að telja upp enda-
lausar minningar allt frá æsku að
kveðjustund, því þær eru óteljandi
og allar okkur svo kærar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð geymi þig, elsku afi.
Þínar,
Ingunn, Bergljót og Þórunn.
Elsku afi.
Ég horfi á eftir þér með söknuði
en gott er að vita að núna líður þér
vel. Þú skilur eftir þig góðar minn-
ingar hjá mér, minningar sem ég
mun geyma um ókomna tíð. Þú hef-
ur alltaf borið hag annarra fyrir
brjósti og verið einstaklega umhug-
að um fjölskylduna þína og verið
tilbúinn til að rétta öllum hjálpar-
hönd.
Ég kveð þig með fallegum orðum
eftir Halldór Laxness.
Þar sem jökulinn ber við loft hættir land-
ið að vera jarðneskt, en jörðin fær hlut-
deild í himninum, þar búa ekki framar
neinar sorgir og þess vegna er gleðin
ekki nauðsynleg, þar ríkir fegurðin ein,
ofar hverri kröfu.
Hjartans þökk fyrir allt, elsku afi
minn. Þín verður sárt saknað.
Þín,
Agla Sigríður.
Okkur langar að minnast Jó-
hanns með nokkrum orðum. Jóhann
og Björg komu inn í okkar líf þegar
móðir okkar tók upp samvistir við
Egil, son þeirra. Var það okkur
mikil gæfa að kynnast þeim og eig-
um við margar góðar minningar af
Jóhanni í því sambandi. Strax frá
fyrstu kynnum fengum við að vita
það að við vorum og yrðum alltaf
partur af þeirra lífi og tilveru.
Heimsóknirnar í Ásendann voru
alltaf mikið ævintýri og búrið inn af
eldhúsinu reyndist oftar en ekki
ótæmandi sælgætiskista sem Jó-
hann var óspar á að opna fyrir okk-
ur og alla þá sem okkur fylgdu.
Voru þessar heimsóknir lýsandi fyr-
ir þau Jóhann og Björgu, elskuleg-
heitin og gjafmildin í hvívetna.
Við þökkum þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman og
þú gafst okkur og börnum okkar.
Guð geymi þig, Jóhann.
Malena Birna og
Valdimar Kristinn.
Elsku afi.
Með örfáum orðum, sem eru
langt í frá fullnægjandi, langar okk-
ur að þakka þér yndislegar sam-
verustundir. Hefðu mátt vera fleiri,
en þar sem við höfum ávallt búið er-
lendis voru þær færri, en að sama
skapi varð nálægðin á annan hátt.
Við fengum að kynnast þér þegar
þú og amma komuð í heimsókn til
okkar. Það var svo gaman og alltaf
varstu í góðu skapi og rosalega góð-
ur við okkur, gerðir okkur samveru-
stundirnar skemmtilegar, svo ekki
sé minnst á gjafmildi þína. Margar
og skemmtilegar stundir áttum við í
Jóhann Tómas Egilsson