Morgunblaðið - 15.02.2008, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ FRIDAY 15. FEBRUARY 2008 33
✝ Kristinn Krist-jánsson fæddist
í Reykjavík 23. sept-
ember 1954. Hann
lést á heimili sínu 5.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Herdís Sím-
onardóttir, f. í
Reykjavík 23. júní
1921, d. 20. nóv-
ember 2002 og
Kristján Sím-
onarson stýrimað-
ur, f. í Reykjavík 21.
október 1920, d. 5. ágúst 1955.
Systkini Kristins eru: 1) Ása, f.
1946, gift Sigurði Haukssyni, 2)
Margrét, f. 1947, gift Þorsteini J.
Stefánssyni, 3) Ingibjörg, f. 1947,
sambýlismaður Sverrir Ingólfs-
son, Ingibjörg var gift Þórarni
Einarssyni, og 4) Símon, f. 1952,
kvæntur Sigríði Guðbergsdóttur.
hóf ungur kennslu í íslensku;
kenndi við Námsflokka Reykja-
víkur með námi og var sendikenn-
ari í Helsinki í Finnlandi 1980–
1981. Hann kenndi við Fjölbrauta-
skóla Suðurnesja 1984-1989, einn
vetur við Iðnskólann í Reykjavík,
en lengst af kenndi hann í Fjöl-
brautaskólanum við Ármúla. Þar
var hann einn af frumkvöðlum
fjarkennslu og samdi einnig
kennsluefni fyrir fjarkennslu. Áð-
ur hafði hann samið kennslubók í
íslensku; Íslenskar bókmenntir
1550–1900 (útg. 1996).
Kristinn var einn stofnenda fé-
lags sem hafði það að markmiði að
efla veg íslenskra glæpasagna;
Hins íslenska glæpafélags. Hann
var fyrsti foringi félagsins og
heiðursforingi þegar hann lést.
Kristinn ritstýrði glæpasögunni
Leyndardómar Reykjavíkur 2000
(útg. 2000) sem skrifuð var af átta
glæpasagnahöfundum.
Kristinn verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Kristinn lætur eft-
ir sig soninn Vilberg,
f. 22. desember 1986,
sem hann átti með
fyrrverandi sam-
býliskonu sinni,
Bryndísi Vilbergs-
dóttur, f. 1959.
Kristinn ólst upp í
Hlíðunum, gekk í
Fram á unga aldri og
var mikill áhuga-
maður um fótbolta.
Hann hóf skólagöngu
sína í Ísaksskóla, fór
þaðan í Hlíðaskóla og lauk stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum við
Hamrahlíð 1974. Þaðan lá leiðin í
Háskóla Íslands þar sem hann
stundaði nám í íslensku og lauk
BA-prófi 1979. Hann lauk Cand.
Mag-prófi í íslenskum bók-
menntum 1983 og prófi í uppeldis-
og kennslufræði 1984. Kristinn
Kær bróðir er látinn. Það er erfitt
að skrifa minningargrein um yngri
bróður en aðeins tvö ár voru á milli
okkar. Við vorum góðir vinir og mikið
saman í æsku. Við bræður ólumst
upp á Miklubraut 88 ásamt þremur
eldri systrum og einstakri móður.
Faðir okkar féll frá árið 1955 þegar
Kristinn var aðeins 11 mánaða gam-
all.
Æskuárin voru góð á Miklubraut
og lifa margar góðar minningar. Við
bræður æfðum fótbolta með Fram og
byrjuðum í ruslinu eins og það var
kallað á gamla Framvellinum. Við
vorum ungir að árum, Kristinn að-
eins 5 ára og með þeim yngstu á æf-
ingum. Á þessum árum var mikil æv-
intýraför að ganga frá Miklubraut á
gamla Framvöllinn og er sérstaklega
minnisstætt að klifra niður brekkuna
hjá Sjómannaskólanum sem þótti
frekar há fyrir stutta fætur.
Við áttum skemmtilegar stundir í
Kaldárseli nokkur sumur, en mikil
gæfa var fyrir okkur að komast í
sveit að Fjalli á Skeiðum þar sem
Kristinn dvaldi í fimm sumur og hafði
mikla ánægju af. Það var þroskandi
fyrir borgarstráka að kynnast lífinu í
sveitinni, okkur þótti sveitavinnan
skemmtileg og þá sérstaklega að fá
að keyra dráttarvélarnar. Á Fjalli
var mikill áhugi á bókmenntum, mik-
ið til af góðum bókum og gömlum
tímaritum og var lesið þegar tími
gafst til. Kristinn hafði alltaf sýnt
bókmenntum mikinn áhuga en ég tel
að þarna hafi áhugi hans á bók-
menntum aukist. Kristinn las alla tíð
mikið og var Borgarbókasafnið í
Þingholtunum einn af hans uppá-
haldsstöðum. Hann gat horfið í lang-
an tíma og þegar farið var að leita
fannst Kristinn liggjandi bak við sófa
að lesa Kim-leynilögreglubækurnar
eða Nonna og Manna.
Kristinn var góður námsmaður og
mjög samviskusamur. Menntun hans
var cand. mag. í íslenskum bók-
menntum frá Háskóla Íslands og
próf í uppeldis- og kennslufræði frá
sama skóla. Aðalstarf Kristins var
síðan kennsla og hafði hann mikinn
áhuga á starfinu og að fræða ung-
menni um bókmenntir þó áhugi væri
misjafn hjá nemendum.
Kristinn hafði alltaf mikinn áhuga
á glæpasögum og átti stóran þátt í að
vekja athygli og áhuga á glæpasög-
um á Íslandi. Kristinn var fyrsti
glæpaforingi Hins íslenska glæpa-
félags og starfaði í samvinnu með
sambærilegum félögum á Norður-
löndum og í Evrópu. Hann var mjög
áhugasamur um þessa samvinnu og
hafði á orði að þetta væri hans golf.
Síðustu ár voru Kristni erfið vegna
alkóhólisma. Það er mín von að
Kristni líði betur núna og ég er viss
um að vel verður tekið á móti honum.
Við Sigga, Kristján og Guðbjörg
Huld vottum Vilberg okkar dýpstu
samúð og megi góðar minningar um
góðan föður hjálpa honum á þessum
erfiðu tímum.
Símon Kristjánsson.
Í fórum mínum á ég ljósmynd þar
sem við stöndum fjórir menntaskóla-
strákar framan við Menntaskólann
við Hamrahlíð nýbyggðan. Myndin
er góð og mér verður oft hugsað til
hennar, þó aldrei meir en síðustu
daga eftir að ég frétti lát eins fé-
lagans á myndinni, Kristins Krist-
jánssonar. Á myndinni erum við á
morgni lífsins og vitum ekki hvað
framtíðin ber í skauti sér, hvernig
hátti hádegi lífs okkar eða kvöldi.
Við Kristinn ólumst upp sitt hvor-
um megin Miklubrautarinnar löngu
áður en gatan varð að þeirri umferð-
arelfur sem hún síðar varð. Allt frá
upphafi skólagöngu okkar beggja til
stúdentsprófs, vorum við aldrei fjarri
hvor öðrum. Eins og gerist fækkar
þeim skiptum þegar skólabræður
rekast hver á annan þegar brauð-
stritið tekur völdin. Allra síðustu ár
bar fundum okkar Kristins nokkrum
sinnum saman af tilviljun og sögðum
við hvor af annars högum. Hann
hafði augljóslega mikla ánægju af og
hafði sett sig vel inn í heim glæp-
areyfara. Sérstakt blik var í augum
hans þegar hann sagði mér af syni
sínum og einnig því að hann væri að
kaupa íbúðina á Miklubrautinni þar
sem hann ólst upp.
Meðal þeirra sem voru okkur sam-
tíða í skóla var Gylfi Guðlaugsson,
vinur minn úr Skaftahlíð. Gylfi lést
langt fyrir aldur fram fyrir tæpum
þrjátíu árum. Gylfi og Kristinn urðu
miklir vinir og félagar á unglingsár-
unum þegar samskipti unglinga eiga
til að breytast og vinahópar skipast
með öðrum hætti en á bernskuárun-
um. Það er sárt til þess að vita að þeir
félagar skulu nú báðir látnir.
Það er sama hvernig við hugsum
lífshlaup okkar, ef við leggjum yfir-
leitt á ráðin með það, því atburðir og
aðstæður breyta stöðugt því sem áð-
ur kann að hafa verið ráðgert. Þannig
skipta viðbrögðin við hinum ófyrir-
séðu aðstæðum meiru en þær háleitu
hugmyndir sem við kunnum að hafa
lagt upp með á morgni lífs okkar.
Blessuð veri minning hins góða
drengs,
Bolli Héðinsson.
Vorið 1999 komu norrænir glæpa-
sagnahöfundar í heimsókn til
Reykjavíkur og tóku þátt í dagskrá
sem haldin var í Norræna húsinu.
Einnig voru pallborðsumræður með
þátttöku gesta í sal. Meðal þeirra
sem þar komu við sögu var Kristinn
Kristjánsson íslenskukennari.
Eftir upplesturinn var móttaka
þar sem erlendu höfundarnir mættu
ásamt íslenskum höfundum og fleiri
gestum. Þar sagði Kristinn frá SKS,
norrænu glæpasagnasamtökunum,
sem hann hafði kynnst í gegnum
starf Norræna sumarháskólans.
Hvatti hann alla góða menn sem
þarna voru staddir til að stofna með
sér félag sem gæti orðið aðili að SKS.
Það fékk góðar undirtektir og var
skipuð undirbúningsnefnd.
Þetta sama haust var svo haldinn
stofnfundur í Gunnarshúsi og þar var
ákveðið nafnið „Hið íslenska glæpa-
félag“. Kristinn var kjörinn „foringi“
og það varð síðar „glæpaforingi“ í
daglegu tali.
Starf félagsins fór af stað með
krafti. Það voru skipulagðir upp-
lestrafundir og fljótlega var efnt til
fyrstu smásagnasamkeppninnar af
mörgum. Skipuð var dómnefnd sem
árlega valdi íslenska glæpasögu til að
taka þátt í samkeppni SKS um bestu
norrænu glæpasöguna.
Snemma árs 2000 kom Félag
bókaútgefenda að máli við Kristin og
bað hann um að standa fyrir og rit-
stýra bókargerð þar sem 8 glæpa-
sagnahöfundar skrifuðu hver sinn
kaflann, hver á eftir öðrum og án alls
samráðs. Þannig varð til bókin
Leyndardómar Reykjavíkur 2000 og
var hún gjafabók í viku bókarinnar
það vorið. Kristinn stjórnaði þessu
verki af skörungsskap og er hann
skrifaður sem meðhöfundur að síð-
asta kaflanum því það þurfti glöggan
mann til að hnýta alla lausa enda.
Annars hafði Kristinn engan áhuga á
að skrifa sjálfur sögur, hann kaus að
rannsaka, lesa og njóta.
Í lögum HÍG stendur að félagið
skuli stuðla að viðgangi íslensku
glæpasögunnar. Segja má að það hafi
tekist fullkomlega því nú koma út
fjölmargar sögur á hverju ári og eru
jafnan meðal þeirra söluhæstu. Ís-
lenskar glæpasögur eru gefnar út um
allan heim og seljast í stórum upp-
lögum. Félagið hefur því náð tilgangi
sínum en það er sjaldgæft hjá svona
þrýstihópum. Það er enginn vafi á að
Kristinn er sá einstaklingur sem
þarna kom mestu í verk. Um leið má
þakka honum að margir Íslendingar
sem aldrei lásu bók eru nú sokknir á
kaf í íslenskar glæpasögur og lesa nú
bækur sér til mikillar ánægju. Allur
lestur er þroskandi og lestur á einni
grein bókmennta leiðir til lesturs á
annarskonar bókum líka. Við höfum
heyrt margar sögur af því.
Kristinn sagði frá því að hann hefði
lent inn á þessari „glæpabraut“
vegna þess að hann var fús til að við-
urkenna að hann læsi og hefði áhuga
á glæpasögum. Það var sjaldgæft hjá
virðulegum íslenskufræðingi og þess
vegna var honum ýtt út í þessi sam-
skipti við Norræna sumarháskólann
þar sem hann kynntist SKS. Kristinn
var brautryðjandi í þessum menning-
arheimi og verður hans minnst sem
slíks með söknuði.
Stjórn Hins íslenska glæpafélags.
Meira: mbl.is/minningar
Er þegar öflgir
ungir falla
sem sígi í ægi
sól á dagmálum.
(Bjarni Thorarensen.)
Lífið er eitt allsherjar ferðalag og
þeir sem verða samferða um stund
eiga sameiginlegan fjársjóð í minn-
ingunum. Árið 1990 bættist Kristinn
í hóp okkar íslenskukennara Fjöl-
brautaskólans við Ármúla og í mörg
ár störfuðum við saman sem sterk
liðsheild. Hópurinn sótti námskeið
hérlendis sem erlendis og mynduð-
ust þá sterk vinatengsl. Í minning-
unni eru margar ógleymanlegar
stundir frá ferðalögum og námskeið-
um, hvort sem var á slóðum víkinga í
Noregi, með frændþjóðinni í Færeyj-
um eða við klifum Drangey í Skaga-
firði með starfsfélögum. Kristinn
hafði næmt auga fyrir náttúrunni,
hvort sem var himingeimurinn, land-
ið eða gróðurinn. Hann hjólaði gjarn-
an til vinnu og lengst af var hann
göngugarpur mikill.
Deildarfundir voru oftast haldnir í
heimahúsum, þar á meðal bæði á
Grundarstíg og á Miklubraut. Einn
síðustu þessara funda var haldinn á
bernskuheimili Kristins þar sem
hann var orðinn húsbóndi og ógleym-
anleg er stundin þegar hann leiddi
okkur um íbúðina, útskýrði hvar
hvert systkinanna hafði aðsetur, og
sýndi okkur hluti frá fyrri tíð. Hann
talaði af hlýju um fjölskyldu sína og
dáðist að dugnaði móður sinnar sem
varð ung ekkja með stóran barnahóp.
Sjálfur var hann ábyrgur uppalandi
og deildi með okkur sýn sinni á föð-
urhlutverkið.
Þegar kom að því að skólinn okkar
gerðist þróunarskóli í upplýsinga-
tækni vann Kristinn ómetanlegt
frumkvöðlastarf sem enn sér stað á
heimasíðu skólans. Hann var ákaf-
lega hugmyndaríkur hvort sem var í
leik eða starfi, samdi oft handrit að
leikþáttum og hvers kyns uppákom-
um sem deildin þurfti að standa fyrir.
Hann var frábær fagmaður, höfund-
ur kennsluefnis og oft manna fyrstur
til að koma auga á nýjar leiðir í
kennsluháttum.
Síðastliðið ár skildu leiðir og sá
skilnaður var okkur öllum erfiður en
vonin um að úr rættist var alltaf til
staðar. Nú er samferðinni lokið en
minningin um vel gefinn og skemmti-
legan félaga lifir. Við sendum Vil-
bergi syni hans, systkinum og fjöl-
skyldunni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Una Þóra, Sveinbjörg, Ólafur
Hjörtur og Eiríkur Páll.
Kristinn Kristjánsson íslensku-
kennari er látinn langt fyrir aldur
fram. Hann kenndi lengst af við Fjöl-
brautaskólann í Ármúla og fyllti þar
flokk öflugra móðurmálskennara.
Hann var brautryðjandi m.a. í fjar-
kennslu og var höfundur kennslu-
bóka.
Kristinn var lengi virkur þátttak-
andi í starfi Samtaka móðurmáls-
kennara. Hann sótti helstu fundi og
ótal námskeið á þeirra vegum bæði
hérlendis sem erlendis um langt ára-
bil.
Kristinn var góðum gáfum gædd-
ur, ljúfur og spaugsamur félagi. Við
sem nutum samvista við hann við leik
og störf sjáum á bak góðum félaga
með söknuði.
Samtök móðurmálskennara senda
syni Kristins innilegar samúðar-
kveðjur sem og fjölskyldu hans og
vinum.
Fyrir hönd Samtaka móðurmáls-
kennara,
Guðlaug Guðmundsdóttir.
Við áttum saman að sælda margra
ára skeið í FÁ og bar ekki skuggann
á – fyrr en undir starfslok mín við
skólann, en þá var Kristinn orðinn
slíkur vörzlumaður í víngarði heims-
ins að háði honum í starfi og gekk
nærri heilsu hans og þeim mun meira
sem hann var viðkvæmur í lund og
auðsærður, vetrarkvíðinn að jafnaði
– og neitaði að leita sér læknishjálp-
ar. Hann var úrvalskennari meðan
tók á heilum sér, hugkvæmur verk-
efnasmiður, setti saman kennslu-
bækur, vel að sér í allri upplýsinga-
tækni sem gagnast nemendum og
kennurum, skyggn og gefandi á gott
efni, nákvæmur og oft smámunasam-
ur, eftirgangssamur við vanskilafólk,
en raungóður þeim sem áttu undir
högg að sækja og hélt hjörð sinni vel
til haga; hljóðlátur og hlýlegur í fasi
og brosti upp til augna meðan verald-
arhjól snerist honum í vil. Hann hafði
gott skopskyn, sá heiminn oft í ská-
höllu ljósi, fjölfróður um ótrúlegustu
hluti – t.d. glæpasögur og fótbolta;
var reyndar efnismaður í þeirri
íþrótt; hjálpsamur og liðtækur við
hvers konar verk, traustur vinur.
Samt var hann einfari og batt ekki
trúss sín svo auðveldlega með öðrum
heima fyrir. Hann bjó lengst af einn,
var nákominn móður sinni og reynd-
ist henni vel, átti einn son sem hann
var afar stoltur af, manndómspilt.
Vinum og samstarfsfólki var mikil
raun að sjá Kristin sigla undir fullum
seglum út á einhvers konar ómælis-
djúp þar sem sífellt færri áttu sam-
leið með honum. Margir reyndu að fá
hann til að rifa segl, en árangurslaust
til lengdar þótt stundum sæi hann til
lands, en þó ekki til að ná áttum. Í
raun sagði hann skilið við heim hins
hversdagslega vafsturs og síðustu
misseri hélt hann löngum stundum til
á einhvers konar sjálfsköpuðum
Harðskafa.
Kristinn varð bráðkvaddur á heim-
ili sínu um liðna helgi. Ég kveð hann
með vísu úr ljóði eftir Grím Thomsen
og vona að skáldið hafi rétt fyrir sér:
Verður skyggn, að sólu setztri,
sál er losnar holds við ok;
stjarnan skæra skín í vestri,
skoða ég hana í vökulok.
Vilberg syni hans, systkinum og
öðrum ástvinum sendi ég samúðar-
kveðju
Sölvi Sveinsson.
Testosteron er sennilega ekki það
fyrsta sem fólki datt í hug þegar það
mætti okkur félögunum, mér og
Kristni á förnum vegi. Ekki svo að
skilja að við værum ekki þokkalega á
okkur komnir, en hvorki líktumst við
Skarphéðni né Gunnari, hvað þá
vaxtaræktarköppum nútímans. En
þannig er að fyrir margt löngu var ég
að koma heim með henni Kollu minni.
Við höfðum verið að sjá kvikmyndina
Skagen málararnir, hugljúfa mynd
og ég með tár á hvarmi. Þegar heim
var komið var klukkan langt gengin í
miðnætti. Ég rauk beint í símann og
hringdi í Kristin. Ég tjáði honum að
nú gengi þetta ekki lengur, hann yrði
að fara sem fyrst með mér á almenni-
lega testosteronmynd. Þar með varð
Testosteronklúbburinn til. Markmið
klúbbsins var að fara á níu myndir á
ári. Myndir þar sem karlmennskan
og glæpurinn væru í aðalhlutverki.
Markmiðið með níu myndir á ári náð-
ist aldrei. Mig minnir að metið hafi
verið fimm myndir á einu ári en mikið
skemmtum við okkur. Fljótlega
bættust tveir í hópinn, þeir Sveinn og
Pálmi.
Við Kristinn stjórnuðum og völd-
um myndir, hinir höfðu tillögurétt.
Kristinn, þessi friðsemdarmaður,
hafði góðan smekk fyrir glæpum og
hetjum sem gátu leyst úr hinum
flóknustu flækjum. Ætíð urðu úrvals-
myndir fyrir valinu. Aðeins einu sinni
varð okkur á í messunni. Við vorum
að fara tveir félagarnir að sjá Brúsa í
Hörðum dauðdaga, man ekki númer
hvað. Við vorum seinir fyrir. Rudd-
umst inn í salinn og komum okkur
fyrir. Ræman var farin að rúlla. Eitt-
hvað fannst okkur þetta skrýtið. Ég
leit í kringum mig og sagði við Krist-
in: Hér eru sko ansi fáir Brúsa-aðdá-
endur! Augnabliki síðar varð okkur
ljóst að við vorum lentir á myndinni
Svefnlaus í Seattle. Við þeyttumst út,
fundum rétta salinn en misstum af
upphafssenunni hjá Brúsa …
Nú er orðið of seint fyrir okkur
Kristin að fara saman og sjá upphaf
myndarinnar. Þessi góði félagi minn
er fallinn frá. Í byrjun desember fór-
um við saman að sjá trylli með einni
uppáhaldsleikkonunni okkar, henni
Jodie Foster. Við sátum einir í bíó-
salnum. Bara við tveir félagarnir.
Frábær mynd. Ég kvaddi félaga
Kristin á tröppunum við Miklubraut-
ina með þá heitu ósk á vörum að við
yrðum þeirrar gæfu aðnjótandi að
sitja saman gamlir menn á elliheim-
ilinu. Sitja þar og ræða um allar te-
stosteronferðirnar og hræra öllum
myndunum saman í einn graut. Þetta
var síðasta samvera okkar Kristins.
Við sjáum ekki fleiri glæpamyndir
saman. Við í Testosteronklúbbnum
munum sakna hans. Við munum
halda uppi merki klúbbsins lengi.
Velja myndir af kostgæfni og velta
fyrir okkur hvað Kristinn hefði sagt
að mynd lokinni.
Við félagarnir sendum Vilbergi,
systkinum Kristins og öllum vinum
og vandamönnum innilegar samúð-
arkveðjur.
Fyrir hönd Testosteronsklúbbsins
Gísli Þór Sigurþórsson.
Kristinn Kristjánsson
 Fleiri minningargreinar um Krist-
inn Kristjánsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu á næstu dög-
um.