Morgunblaðið - 14.03.2008, Qupperneq 28

28 FÖSTUDAGUR 14. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
UMRÆÐAN
ÝMIS meðul eru notuð til að telja
landsmönnum, og sérstaklega borg-
arbúum, trú um að perlan okkar í
Vatnsmýrinni, Reykjavíkurflug-
völlur, verði að víkja. Örn nokkur
Sigurðsson, arkitekt, heldur í sífellu
á lofti ótrúlegum tölum í millj-
arðavís, sem eiga víst að reiknast til
hagnaðar ef flugvöllurinn fer. Að
vísu fer eitthvað lítið
fyrir forsendunum
bak við þessar tölur,
enda verður að segj-
ast að þær hafa bein-
línis þann tilgang að
selja okkur hugmynd-
ina um að flugvöll-
urinn „verði“ að fara.
Þó nokkur fjöldi
starfsbræðra Arnar
tók svo nýverið þátt í
verðlaunasamkeppni
um framtíðarskipulag
Vatnsmýrarinnar, en
af niðurstöðum henn-
ar má ráða að starfsstétt þessi bíð-
ur eftir að komast í feitt, fari svo að
flugvöllurinn verði látinn víkja. Mér
segir enda svo hugur að fyrir þátt-
takendur þessarar verðlauna-
samkeppi sé fólginn mun meiri bis-
ness í því að fá allt svæðið undan
flugvellinum til að moða úr, í stað
þess eins að raða nýjum húsum í
kring um flugbrautirnar. Það er því
merkilegt hvernig því er haldið á
lofti af sumum fjölmiðlum, að nán-
ast engin tillagnanna í þessari sam-
keppni gerði ráð fyrir flugvellinum
á sínum stað, eins og þar sé nú
komið fram mat óvilhallra aðila! Þá
er athyglisvert að fylgjast með
framvindu mála þar sem vænt-
anlegur samkeppnisaðili á sviði inn-
anlandsflugs fær þá dæmalausu
meðferð í skipulagsráði borgarinnar
að vera beinlínis úthýst af flugvell-
inum, á þeim forsendum að óvissa
ríki um framtíð hans. Í framhaldi af
því heyrðist Dagur B. Eggertsson
halda því fram í „Reykjavík síðdeg-
is“, að þessi óvissa myndi ríkja þar
til fundið hefði verið nýtt flugvall-
arstæði, og lauk hann þar með setn-
ingunni án þess að hinn möguleik-
inn kæmist að, sem sé sá að
ákvörðun yrði hreinlega tekin um
að flugvöllurinn verði þarna áfram.
Síðan kom fram í máli Dags, að það
yrði „spennandi“ fyrir flugrekendur
að fá að vaxa og dafna á nýjum
flugvelli þegar þar að kæmi. Sem
sagt, fyrst er beitt þvingunum gegn
því að ný starfsemi fái að skjóta
rótum í Vatnsmýrinni, og því síðan
haldið fram að aðeins á einhverju
nýju flugvallarstæði sé mögulegt að
leyfa flugrekstri að dafna! Voru svo
einhverjir að tala um klækjastjórn-
mál? Vert er hins vegar að geta
þess að flugrekendur á Reykjavík-
urflugvelli hafa yfirleitt ekki óskað
sér annars en að fá að dafna í friði
þar sem þeir eru nú í Vatnsmýrinni,
enda völlurinn afbragðs vel stað-
settur miðsvæðis í
borginni og vart hægt
að hugsa sér betri kost
frá flugrekstrarlegu
sjónarmiði. Önnur tak-
tík, sem er hluti af
þessari áróðursherferð
gegn flugvellinum, felst
í því að svara í engu
þeim rökum sem
standa til þess að flug-
völlurinn verði áfram
kyrr á sínum stað. Ég
hef t.d. nokkrum sinn-
um skrifað á þessar
síður um mikilvægi
þess að halda flugvellinum áfram í
þessari nánd við sjúkrahúsin í borg-
inni, enda hef ég þann starfa að
flytja fólk í sjúkraflugi til þessara
áfangastaða í Fossvoginum eða á
Hringbrautinni, oft þegar það þarf
á bráðri og sértækri læknishjálp að
halda. Það er því af reynslu, og
stundum óvæginni, sem ég get full-
vissað lesendur um að nálægð flug-
vallarins við þessi sjúkrahús er al-
veg ómetanleg. Fleiri hafa tekið í
sama streng, t.d. flugmenn Land-
helgisgæslunnar og læknar sem
starfað hafa með okkur í sjúkra-
fluginu, svo óhætt er að halda því
fram að þar komi fram faglegt mat
á þessu. Það er því aumt að horfa
upp á það hvernig flestir þeir and-
stæðinga flugvallarins sem taka
þátt í þessari umræðu sneiða alveg
hjá því að svara þessum rökum,
hvað þá að taka ábyrga afstöðu með
öryggi skjólstæðinga okkar sem
starfrækjum sjúkraflug, að leið-
arljósi. Og í tilfellum fjölmiðla og
pólitíkusa, þá sérstaklega borg-
arfulltrúa, verður þessi þögn að
kallast hreint ábyrgðarleysi. Það er
skýlaus krafa okkar að þeir sem
stefna að því að láta flugvöllinn
víkja svari því hvernig þá verði
tryggt, að ekki komi til lengingar á
flutningstíma þeirra sem flytja
þarf, oft með hraði, utan af landi og
til læknishjálpar í Reykjavík. Hér
er allmiklu meira í húfi en milljarð-
arnir arkitektsins sem fyrr er
nefndur, því þetta snýst ekki um
veraldleg verðmæti. Þetta snýst um
batahorfur og jafnvel hreinar lífs-
líkur fólks. Það gengur ekki af
stjórnmálamönnum sem vilja láta
taka sig alvarlega að leiða hjá sér
jafnmikilvægar spurningar sem
þessar, þó erfiðlega gangi að svara
þeim. Og þangað til þeim hefur ver-
ið svarað ætti enginn að kaupa hug-
myndina um lokun flugvallarins í
Vatnsmýrinni. Að lokum vil ég
minna þá borgarfulltrúa, sem skipa
sér í raðir flugvallarandstæðinga, á
eina litla staðreynd, sem er sú að
skv. skoðanakönnun Fréttablaðsins
í lok janúar kom fram klár vilji
meirihluta borgarbúa til að halda
flugvellinum áfram á sínum stað.
Þetta er nokkur afstöðubreyting frá
því sem áður var, sem bendir til
þess að kjósendur hlusti á og taki
rökum í þessu máli. Er nokkuð úr
vegi að hinir kjörnu fulltrúar taki
tillit til þessarar nýju afstöðu?
Sala hugmynd-
arinnar um
lokun Reykjavík-
urflugvallar
Þorkell Á. Jóhannsson skrifar
um Reykjavíkurflugvöll
Þorkell Á. Jóhannsson
» Og í tilfellum fjöl-
miðla og pólitíkusa,
þá sérstaklega borg-
arfulltrúa, verður þessi
þögn að kallast hreint
ábyrgðarleysi
Höfundur er yfirflugstjóri Mýflugs,
sem starfrækir m.a. sjúkraflug.
ÓMAR Bragi Stefánsson frá
Sauðárkróki skrifar stórmerka
grein í Morgunblaðið þriðjudaginn
26. febrúar s.l. undir fyrirsögninni
„Framsóknarflokkurinn á kross-
götum.“
Innihald grein-
arinnar var eins og
talað út frá mínu
hjarta og öll greinin
líkt og stóri sann-
leikur. Framsókn-
arflokkurinn verður að
staldra við og setja
sér ný markmið í ný-
tískulegum búningi
þess, sem hann var
stofnaður til, þ.e. fé-
lagshyggju, samvinnu
og jafnaðar, undir
sterkri forystu bónda-
sonarins frá Brúnastöðum. Ekki
verður öðru trúað en að hann sé
maður til þess, sem sýndi hvað best
hversu sterkur hann er þegar hann
stóð svo snilldarlega af sér allar
árásirnar, sem Halldór Ásgrímsson
og hans fylgisveinar brugguðu hon-
um er þeir reyndu hvað þeir gátu
að koma honum út úr pólitík með
Halldóri með lygum og öðrum
ómerkilegheitum. „En Skúli gamli
sat á Sörla sínum“.
Og Brúnastaðadrengurinn stóð
aldrei sterkari en eftir og varð for-
maður flokksins þar sem hann á
heima. Það er dagljóst og hefur
verið lengi að tvær þjóðir, ef svo
má að orði komast, byggja þetta
land, annars vegar Reykjavík-
ursvæðið og hins vegar lands-
byggðin en þar býr fólkið, sem
ræktar garðinn sinn þó þar vaxi
ekki peningatré og er í sátt og
samlyndi við móður náttúru, fé-
lagshyggju- og samvinnufólk að
stórum hluta.
Að þessari skiptingu þjóðarinnar
hafa staðið misvitrir eða vitlausir
stjórnmálamenn.
Framsóknarflokk-
urinn er landsbyggð-
arflokkur og á að
starfa sem slíkur og
skulum við a.m.k. í bili
losa okkur undan ill-
deilum og bræðravíg-
um, sem einkennt hafa
flokkinn á Reykjavík-
ursvæðinu og er ekki
búið enn eins og dæm-
in sanna þegar t.d.
ákveðnum þingmanni
úr flokknum var nán-
ast hótað „lífláti“ í
beinni útsendingu
sjónvarps nú fyrir skömmu. Hverjir
skyldu hafa verið þar á bak við og
komið því af stað aðrir en valda-
sjúkir stráklingar, sem engu eira
og ekkert hugsa um annað en sinn
eigin afturenda í von um frama,
sem þeir svo eru ekki menn til að
höndla og eru ekki að hugsa um
hag flokksins. Svona mannskap hef-
ur Framsóknarflokkurinn ekkert
með að gera, mannskap sem allt
logar í illdeilum í kringum og hefur
fælt frá flokknum margt af góðu
framsóknarfólki.
Og ég spyr, hvað sýna skoðana-
kannanir okkur og hvaðan kemur
fylgið, sem eftir er? Af 7 þing-
mönnum eru 6 af landsbyggðinni.
Við þurfum ekki frekari vitnanna
við. Á sl. hausti fór netpóstur til
nokkurra flokksfélaga hér á Akur-
eyri frá góðum og gegnum fram-
sóknarmanni þar sem hann leggur
til að við gefum okkur út fyrir að
vera landsbyggðarflokkur, loka
skrifstofunni í Reykjavík og opna
skrifstofur víðs vegar á lands-
byggðinni með höfuðstöðvar í
sterkasta víginu, þ.e. Akureyri.
Með þessu myndum við vinna okk-
ur enn meira fylgi í Norðaustur-
Norðvestur og Suðurkjördæmi og
engu að tapa í Kraganum né borg-
inni. Svo mörg voru þau orð.
Það er greinilegt að við verðum
að stokka upp spilin því svo vitlaust
hefur verið gefið mörg síðustu ár.
Við þurfum að höfða að einhverju
leyti til upprunans og byrja á byrj-
uninni eins og fyrr segir og þó að
einhvers staðar verði hlegið þá vit-
um við að sá hlær best sem síðast
hlær. Við eigum margt af ungu og
mjög frambærilegu fólki á lands-
byggðinni, sem getur tekið við í
tímanna rás.
Leitum upprunans og gerum
Framsóknarflokkinn að lands-
byggðarflokki, félagshyggju, sam-
vinnu og jafnaðar, því þá aukum við
fylgið smátt og smátt.
Orð í tíma töluð
um Framsóknarflokkinn
Hjörleifur Hallgríms fjallar um
stöðu framsóknarflokksins » Framsóknarflokkur-
inn verður að
staldra við og setja
sér ný markmið undir
sterkri forystu bónda-
sonarins frá
Brúnastöðum
Hjörleifur Hallgríms
Höfundur er fyrrv. ritstjóri og fram-
kv.stjóri á Akureyri
ALLTOF margir bílar eru á ferli
í Reykjavíkurborg og ástandið fer
versnandi. Borgin rúmar ekki
þennan fjölda. Bílarnir komast ein-
faldlega ekki fyrir á götunum og
það eru heldur ekki til
bílastæði fyrir þennan
flota. Ofan á þetta
bætist einn anginn af
einstaklingshyggju
sem sífellt er hampað
og helst í hendur við
skeytingarleysi um
aðra: Ég legg bílnum
mínum þar sem mér
sýnist og böðlast
áfram eins og mér
sýnist. Ég hef fullt
frelsi til þess að haga
mér eins og mér sýn-
ist í umferðinni sem
annars staðar og varðar ekki um
aðra. Þeir sem búa erlendis furða
sig á umferðarómenningunni. Mér
er sagt að þeir sem hér búa og
skjótast til annarra landa, hagi sér
þar á allt annan hátt undir stýri.
Ég hjóla töluvert um borgina,
allan ársins hring. Ekki veit ég
hver eða hvenær var ákveðið að
gangstéttir ættu ekki lengur að
vera gangstéttir. Eitthvert yfirvald
hlýtur að hafa samþykkt að breyta
þeim í bílastæði þótt það hafi farið
framhjá mér. Þessi breyting virðist
komin til að vera og er því látin óá-
talin. Við finnum fyrir þessu hjól-
reiðafólkið, grunnskólabörnin á
hjóli í og úr skóla, fólkið með
barnavagnana og gangandi vegfar-
endur. Við erum neydd út á götu,
oft í þunga umferð að morgni dags.
Sumir láta bíla sína malla á morgn-
ana í tómagangi uppundir hálftíma
meðan drukkinn er kaffisopi í eld-
húsinu. Það er ekki beinlínis geðs-
legt að hjóla eða ganga gegnum
óloftið sem slíkt skapar.
Umferðarómenningin hefur
versnað töluvert síðustu tvö árin
eða svo. Stefnuljós virðast heyra
sögunni til, annar hver ökumaður
blaðrar í símann, það þykir sjálf-
sagt að smeygja sér
yfir á rauðu ljósi. Þeg-
ar ég fer yfir götu á
gönguljósum kemur
fyrst gult ljóst á um-
ferðina eftir að ýtt
hefur verið í viðkom-
andi hnapp, síðan
rautt ljós og þá aka
einn til tveir bílar yfir
á rauðu áður en sá
fyrsti stoppar. Er það
ekki þetta, sem kallað
er tilraun til mann-
dráps? Reyndar kem-
ur fyrir að okkur hjól-
reiðafólki er sýnd furðumikil
tillitssemi. Einkum ef konur sitja
við stýri, enda virðast mér þær
vera betri bílstjórar en karlar.
Það er oft og mikið rætt um að
bæta ástandið hvað varðar gang-
andi og hjólandi vegfarendur. Um-
ferðarkerfið er sprungið, það er svo
hollt og gott að vera úti og hreyfa
sig, er sagt. En framkvæmdirnar
eru lítilfjörlegar, engar stórar að-
gerðir virðast í bígerð. Raunar
þvert á móti.
Hér þarf auðvitað að stórbæta
almenningssamgöngur, fjölga ferð-
um og fjölga leiðum strætó og
strætó ókeypis. Það þarf að yf-
irvinna goðsögnina um að það sé
ekki hægt að notfæra sér almenn-
ingssamgöngur. Fólk sem ekki hef-
ur tekið strætó í áraraðir fullyrðir
að það sé ekki hægt og það er auð-
vitað óþægilegt að standa og bíða í
tuttugu mínútur í hríðinni.
Það er rangt sem oft er haldið
fram að strætóferðir séu nið-
urgreiddar. Það er fyrst og fremst
bílaumferðin sem er niðurgreidd;
endalausar gatnaframkvæmdir,
breikkun vega, göng, mislæg
gatnamót sem kosta milljarða
króna – og dugar ekki til. Fyrir ut-
an alla mengunina. Kostnaður
vegna reksturs almennings-
samganga er hverfandi lítill í sam-
anburði.
Það þarf að stórbæta möguleika
fólks til þess að nota reiðhjól.
Ákveðin stöðnun er í gerð hjóla-
stíga í borginni og hjólreiðafólk
virðist vera afgangsstærð. Hugsið
t.a.m. til hjólreiðafólks sem kemur
eftir hjólastígnum meðfram sjónum
við Skúlagötu og að bygginga-
framkvæmdunum ógurlegu við tón-
listahúsið fína. Ekkert er þarna
hugsað fyrir þeim sem nota hjól
sem fararskjóta. Maður er nánast
leiddur til aftöku. Einfalt hefði ver-
ið þegar nýr vegur var lagður aust-
ur yfir fjall gegnum Svínahraun að
byggja hjólastíg meðfram veginum.
Þar er, núorðið, útilokað á köflum
að ferðast á reiðhjóli. Sama má
segja um Reykjanesbrautina. Þetta
hefði verið gráupplagt ef þeir sem
ráða þessu tækju alvarlega um-
ræðu um hreyfinguna hollu.
Hvenær var gangstéttum
breytt í bílastæði?
Gylfi Páll Hersir skrifar um
samgöngur í borginni og rétt-
leysi hjólreiðafólks
» Það er rangt sem oft
er haldið fram að
strætóferðir séu nið-
urgreiddar. Það er fyrst
og fremst bílaumferðin
sem er niðurgreidd.
Gylfi Páll Hersir
Höfundur vinnur á Landspítalanum
og hjólar mikið um borgina.
Mikið úrval af
fallegum
rúmfatnaði
Skólavörðustíg 21, Reykjavík, sími 551 4050