Morgunblaðið - 14.03.2008, Síða 40

40 FÖSTUDAGUR 14. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Aðalheiður Þor-steinsdóttir
fæddist í Neðri-
Hreppi í Skorra-
dalshreppi í Borg-
arfirði hinn 2. nóv-
ember 1917 en ólst
upp í foreldrahúsum
að Efri-Hreppi í
Skorradal. Hún and-
aðist 7. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Þor-
steinn Jónsson, f. 25.
júní 1886, d. 15. apr-
íl 1967 og Guðrún
Jóhanna Guðmundsdóttur, f. 30.
júní 1896, d. 14. september 1967.
Systkini Aðalheiðar eru: Einar, f.
7. nóv. 1919, d. 9. júní 1982 , Guð-
mundur, f. 19. mars 1928 og Guð-
jón, f. 17. október 1933.
dóttir, d. 16. mars 1999. Þórnýr
var í sambúð með Sigríði Gunn-
arsdóttur er hann lést, sonur hans
er Trausti Már. 3) Guðrún Jó-
hanna, f. 7. apríl 1940, gift Ingvari
Ásmundssyni, d. 21. febrúar 2007,
þau eiga þrjá syni. Áka, Ásmund
og Þórð. 4) Þorsteinn Víðir, f. 6.
ágúst 1943, kvæntur Kristínu
Tryggvadóttur, þau eiga tvö börn,
Tryggva og Aðalheiði. 5) Hlynur
Smári, f. 5. október 1946, var í
sambúð með Þuríði Svanbjörns-
dóttur, kvæntist Maríu Ósk-
arsdóttur og er í sambúð með
Ágústu Árnadóttur, hann á þrjú
börn, Þórnýju, Þórð Ágúst og Að-
alheiði Lilju. Afkomendur barna-
barna eru 23.
Auk hefðbundinna húsmóð-
urstarfa stundaði Aðalheiður störf
við Melaskólann í Reykjavík til
fjölda ára og síðar sá hún um kaffi-
stofu kennara á sama stað, einnig
sá hún um kaffistofu Blóðbankans
í mörg ár.
Útför Aðalheiðar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Hinn 2. nóvember
1934 giftist Að-
alheiður Þórði Ágústi
Þórðarsyni frá
Reykjavík, f. 7. ágúst
1907, d. 6. ágúst
1985. Foreldrar hans
voru Þórður Þórð-
arson, kaupmaður í
Reykjavík, f. 14. maí
1872, d. 30. apríl 1957
og Þórný Þórð-
ardóttur, f. 2. ágúst
1878, d. 7. mars.
1933. Börn þeirra Að-
alheiðar og Þórðar
Ágústs eru: 1) Þórný, f. 24. mars
1935, d. 29. maí 1935. 2) Þórnýr
Heiðar, f. 13. nóvember 1937, d. 26.
desember 2005, fyrri kona hans
var Elín Þórarinsdóttir og seinni
kona hans var Hulda Guðmunds-
Það var frostaveturinn mikla
1917-18 sem hún móðir mín var
borin í heiminn. Og við sem nú
njótum lífsins gæða skiljum varla
hvernig búið var að íslensku þjóð-
inni sem ólst upp í byrjun tutt-
ugustu aldarinnar. Víða torfbæir til
sveita og vélar af skornum
skammti, nánast allt unnið með
berum höndum. Skólaganga tak-
mörkuð við farkennslu og það sem
foreldrar höfðu upp á að bjóða, en
sveitin var falleg og mannlífið gott.
En unglingsárin tóku við og ung-
ur maður úr Reykjavík kom inn í líf
hennar og á 17 ára afmælisdegi sín-
um giftist hún Þórði Ágústi Þórð-
arsyni og flyst til Reykjavíkur og
hamingjan virðist blasa við hinum
ungu hjónum er frumburðurinn
fæðist, en gæfan er fallvölt og dótt-
irin lifir aðeins rúma 2 mánuði. En
lífið heldur áfram og upp komust 4
börn þó ekki yrði það áfallalaust
með öllu, því lömunarveikin setti
sitt mark á eitt barnið.
Lífsbaráttan á þessum tíma var
erfið, sem sjá má á tíðum búferla-
flutningum fyrstu búskaparárin. En
breyting varð á er flutt var í Mela-
skólann árið 1946 þar sem pabbi
hafði fengið fastráðningu sem hús-
vörður, síðan starfaði mamma sem
baðvörður, sá um kaffistofu kenn-
ara og fl. og eftir um tveggja ára-
tuga búsetu þar var byggt að
Grenimel í Reykjavík og þar búið í
rúm tuttugu ár og eftir að hún
missti pabba árið 1985 flutti hún að
Sléttuvegi árið 1992.
Á heimili hennar var allajafna
nokkuð gestkvæmt, hvort sem voru
ættingjar á faraldsfæti eða tengdist
félagsmálastarfi eiginmannsins. Ég
minnist æskuheimilisins þar sem
fólk var ýmist að koma eða fara.
Hún var einstaklega hjálpsöm og
ætlaðist aldrei til að það væri end-
urgoldið. Þrátt fyrir allt umstangið
sem fylgir heimilisstörfum, vinnu
utan heimilis, móttöku ættingja og
vina, gaf hún sér tíma til að sinna
listsköpun sinni og lærði postulíns-
málun og prýða margir listagripir
heimili barna hennar. Dansari var
hún góður og skildi ekkert í því að
hún skyldi velja sér mann sem
kunni lítið í þeirri list. Einnig
fannst henni gaman að taka í spil.
Á seinni árum ferðaðist hún mik-
ið með vini sínum Ármanni, og fór
alla leið til Kína ásamt fjölda ann-
arra landa.
Síðasti áratugur tuttugustu ald-
arinnar var góður og ég sá að hún
naut sín vel, en síðustu ár hafa ver-
ið henni erfið þar sem líkaminn var
allur að gefa sig, nema vitundin.
Hún fylgdist með öllu sem var að
gerast í þjóðfélaginu og kom maður
aldrei að tómum kofunum hjá henni
þegar ég ætlaði að segja glóðvolgar
fréttir, en húmorinn var alltaf á sín-
um stað og ég gat oftast fengið
hana til að brosa eða jafnvel hlæja
þó hún væri sárþjáð undir það síð-
asta. Ég veit að hún þráði hvíldina
sem allir fá að lokum.
Guð blessi minningu hennar og
takk fyrir allt.
Þinn sonur
Þorsteinn.
Kveðja til tengdamóður minnar.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og þar er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Blessuð sé minning þín.
Kristín Tryggvadóttir
(Stína Tryggva).
Tími ömmu er liðinn hér og ég
efast ekki um að hún fær góðar
móttökur og er fagnað á nýjum
stað. Við kveðjum hana í dag og
um hugann líða góðar og hlýjar
minningar.
Það rifjast upp fyrir mér þegar
amma leyfði mér sem smástelpu að
koma með sér í vinnuna út í Mela-
skóla þegar hún átti eitthvert er-
indi, utan skólatíma. Fyrir mér var
það mikið ævintýri að fá að rölta
mannlausa gangana með henni og
hlusta á útskýringar hennar á öllu.
Það var ekki oft sem ég átti
stundir ein með ömmu og því
geymi ég minningarnar um þær al-
veg sérlega vel. Fjölskyldan var
stór og gestagangur mikill og því
oft margt um manninn á heimilinu
hjá ömmu. Það segir sína sögu um
hversu gott var að koma til hennar.
Eftir að ég eltist og stofnaði fjöl-
skyldu sjálf lagði hún sig eftir því
að muna eftir öllum. Hún gleymdi
aldrei afmælisdögum og mætti í öll
boð meðan heilsan leyfði. Hún
spurðist fyrir um alla og fylgdist
vel með af áhuga og væntumþykju
og gat miðlað góðum fréttum af
öðrum í fjölskyldunni. Heilsuleysið
var verulega farið að hrjá hana síð-
ustu árin, en alltaf fylgdist hún
með fólkinu sínu.
Minningin lifir um góðhjartaða
og hlýja ömmu sem við kveðjum
með virðingu og söknuði en þó með
þeirri vissu að nú líði henni betur.
Aðalheiður Þorsteinsdóttir
og fjölskylda.
Í dag kveðjum við hinstu kveðju
merka konu, Aðalheiði föðursystur
mína, eða Heiðu frænku, eins og
hún var yfirleitt kölluð innan fjöl-
skyldunnar.
Minningarnar hrannast upp –
sumar af mínum fyrstu minningum
tengjast einmitt Heiðu, þegar ég
sem lítið kríli heimsótti hana í
íbúðina í Melaskóla. Í barnshug-
anum voru þessar heimsóknir alltaf
sveipaðar töfraljóma, sinn þátt í
því átti vafalaust íbúðin með nærri
hringlaga stofu með gluggum í all-
ar áttir. Í slíkri íbúð gat varla búið
venjulegt fólk, enda hefði þessi fal-
lega, ljóshærða frænka mín getað
átt heima í hvaða ævintýri sem er.
Heiða var glæsileg kona, falleg
og tignarleg á velli og sópaði
gjarnan að henni. Glaðlynd og
hjartahlý var hún og gestrisni
hennar átti sér lítil takmörk, heim-
ili hennar stóð alltaf öllum opið
hvort sem var til lengri eða
skemmri tíma. Heiða var harðdug-
leg og hafði alltaf ráð undir rifi
hverju, hún hafði ákveðnar skoð-
anir á flestum hlutum og var
ófeimin við að láta þær í ljós. Sann-
arlega kvenskörungur mikill ekki
síður en móðir hennar, amma mín
og nafna. Oft hefur mér orðið
hugsað til þess að þær hefðu báðar
sómt sér vel á landnámsöld ekki
síður en Auður djúpúðga og fleiri
kvenhetjur þeirra tíma, ég sé þær
fyrir mér stýrandi stóru búi af
röggsemi með mikil mannaforráð.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá að búa hjá Heiðu í þrjá vetur
eftir að stúdentsprófi lauk, ein af
ófáum ættingjum og vandalausum
sem hún tók upp á sína arma og
meðhöndlaði á allan hátt eins og
sín eigin börn. Æ síðan hefur
Heiða skipað sérstakan sess í mín-
um huga og margt tel ég mig hafa
af henni lært, ekki bara hvað heim-
ilishald snertir heldur ekki síður
ýmis mannleg gildi.
Heiða var húsmóðir af guðs náð
og þótt hún stundaði vinnu utan
heimilis varð henni aldrei skota-
skuld úr því að töfra fram stór-
veislu á svipstundu ef svo bar und-
ir. Reyndi ég þá venjulega að vera
einhvers staðar nálæg og tína upp
ýmis gullkorn í uppskriftabókina
mína, enn í dag nokkrum áratugum
síðar heyri ég stundum í huganum
góðu ráðin hennar Heiðu þegar ég
stend við eldavélina. Ósjaldan var
haldin veislumáltíð fyrir sístækk-
andi hóp barna, tengdabarna og
barnabarna og nutu þá leigjendur
og jafnvel þeirra gestir jafnan góðs
af. Nú er langri göngu lokið, síð-
ustu árin var líkamlegri heilsu far-
ið að hraka mjög og sjónin farin,
en alltaf fylgdist Heiða náið með
öllu sem var að gerast í stórfjöl-
skyldunni og langt út fyrir það. En
undir það síðasta var hún orðin
södd lífdaga og farin að þrá hvíld-
ina sem hún hefur nú hlotið. Bless-
uð sé minning hennar.
Guðrún J. Guðmundsdóttir.
Mæt kona, hún Heiða vinkona
mín, er látin. Ég var svo heppinn
að fá leigt hjá þeim hjónum Að-
alheiði og Þórði á Grenimel 44 er
ég hóf nám við Háskóla Íslands
1974. Strax frá fyrsta degi varð ég
eins og einn af fjölskyldunni og
naut ég þar einstaks viðurgjörn-
ings þeirra hjóna næstu þrjú árin.
Heimilið var glæsilegt, gestagang-
ur var mikill og glæsileg matarboð
algeng. Heiða var einstaklega góð-
ur kokkur og hún var á þeim tíma
óvenju iðin við að prófa nýja rétti.
Í slíkum matarboðum man ég eftir
að Þórður hafði stundum á orði að
„oft nytu hjú góðra gesta“, en hjú-
in vorum við Þórður.
Á þessum árum starfaði Heiða
sem baðvörður í Melaskóla, Þórður
var kirkjuvörður í Neskirkju en
hafði áður verið húsvörður í Mela-
skóla. Þórður lést árið 1985 en síð-
astliðið sumar héldu afkomendurn-
ir upp á hundruðustu ártíð hans.
Heiða var myndarleg kona á svo
margan hátt. Hún var glæsileg í
útliti, fluggreind, mjög listræn og
skörungur til allra verka. Heiða
hafði afskaplega stórt hjarta, hún
var hjálpsöm og einstaklega gjaf-
mild. Gjafirnar frá henni Heiðu
voru alltaf smekklegir og sígildir
nytjahlutir sem fara aldrei úr móð.
Heiða hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum. Ef henni
mislíkaði við menn þá gat hún látið
þá hafa það óþvegið. Hún gat verið
snögg upp á lagið í tilsvörum, og
stundum talsvert höstug. Ekki lík-
aði mér það illa vegna þess að
þannig vissi maður alltaf hvar mað-
ur hafði hana Heiðu. Hún var ein-
faldlega hrein og bein.
Eftir að Heiða varð ekkja tók
hún upp samband við Ármann Kr.
Einarsson rithöfund sem entist þar
til að Ármann lést árið 1999. Með
Ármanni átti Heiða góð ár. Þau
keyptu sér íbúð við hliðina hvort á
öðru á Sléttuveginum, ferðuðust
mikið og nutu lífsins saman. Þegar
heilsa Ármanns gaf sig annaðist
Heiða afar vel um hann á sama
hátt og hún hafði áður annast um
Þórð eiginmann sinn.
Eftir að Ármann dó fór heilsu
Heiðu fljótlega að hraka. Er hún
hætti að geta annast um sig sjálf
dvaldi hún fyrst á Grund og síðar á
Eir. Þó að á þessum síðustu árum
Heiðu hafi líkaminn verið orðinn
afskaplega lélegur hafði hún ein-
staklega gott minni og skýra hugs-
un allt til hins síðasta. Á und-
anförnum árum hefur það komið
fyrir oftar en einu sinni að Heiða
þurfti að leiðrétta misminni hjá
mér þó svo ég tilheyri næstu kyn-
slóð á eftir henni. Þó að líkami
Heiðu hafi undir það síðasta verið
orðinn ansi hrumur þá var stutt í
gamla fallega brosið og blíðuna
sem alltaf var til staðar undir á
stundum harðri skel.
Fjölskyldu Heiðu vottum við
hjónin dýpstu samúð.
Guðmundur Guðjónsson
(Muggur).
Í Orðskviðum Salómons segir
um góða konu: „Hún vakir yfir því
sem fram fer á heimili hennar og
etur ekki letinnar brauð. Margar
konur hafa sýnt dugnað, en þú tek-
ur þeim öllum fram.“
Þessi orð koma í hugann er ég
hugsa um Aðalheiði Þorsteinsdótt-
ur, sem kvödd er hinstu kveðju í
dag. Aðalheiði kynntist ég vel á
heimili hennar, en þangað kom ég
iðulega er ég og Þórður eiginmað-
ur hennar störfuðum saman.
Á heimilinu bar allt vitni um
vandaða húsmóður og góða móður.
Aðalheiður vakti dyggilega yfir því
sem henni var falið, bjó fjölskyldu
sinni fallegt og gott heimili, hlúði
að því og velferð barna sinna. Hlut-
verki sínu sem eiginkona og móðir
sinnti hún af frábærri alúð. Heim-
ilið var hennar ríki og þar var öll-
um veitt af rausn. Alltaf var heitt á
könnunni og dýrindis kaffibrauð á
borðum, hvenær sem litið var inn
til hennar og þeirra hjóna. Vináttu
þeirra og stuðnings naut ég í ára-
tugi og fyrir það er mér bæði ljúft
og skylt að þakka. Vináttan og
elskusemin brást aldrei.
En ég kynntist Aðalheiði einnig í
ferðum á framandi slóðum. Þá kom
í ljós einlægur áhugi hennar á að
njóta menningar ókunnra landa.
Ekkert lét hún fram hjá sér fara,
allt þurfti hún að skoða af kost-
gæfni, ekki aðeins helgar menjar,
heldur þau merku listaverk sem
víða finnast. Hún var óþreytandi
og vildi fræðast um menn og sögu-
fræga staði. Í hugann kemur mynd
af Aðalheiði þar sem hún stendur í
fögru umhverfi Genesaretvatnsins.
Degi er tekið að halla og sólin
breiðir síðustu geisla dagsins, eins
og gyllta slæðu yfir landið. Að-
alheiður hreifst af fegurð náttúr-
unnar, sköpunarverks Guðs, og það
var henni einnig hvatning til sköp-
unar.
Ég votta börnum hennar,
tengdabörnum, barnabörnum og
öðrum ástvinum innilega samúð og
bið þeim öllum blessunar Guðs um
ókomna framtíð.
Frank M.
Halldórsson.
Aðalheiður
Þorsteinsdóttir
Þar sem englarnir
syngja sefur þú
sefur í djúpinu
væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elskulegur bróðir minn Bragi
Viðar er látinn. Hann lést á heimili
sínu Björgum að morgni dags
þann 27. febrúar. Eftir sitjum við
ástvinir hans sorgmædd og hnípin.
Bragi er fyrsta systkinið af okkur
sex sem kveður þennan heim og
næstyngstur í hópnum. Ekki
hvarflaði að mér rúmri viku áður,
Bragi Viðar Pálsson
✝ Bragi ViðarPálsson fæddist
á Akureyri 19. des-
ember 1940. Hann
andaðist á heimili
sínu 27. febrúar síð-
astliðinn.
Bragi var jarð-
sunginn frá Möðru-
vallakirkju 8. mars
sl.
er við sátum tvö ein
yfir kaffibolla í stof-
unni heima hjá mér
og ræddum saman,
að það væri síðasta
samverustundin okk-
ar. Hann leit svo vel
út og lét vel af sér og
að maðurinn með ljá-
inn biði handan við
hornið hvarflaði ekki
að mér. Við systkinin
vorum svo gæfusöm
að eiga gott heimili
og ástríka foreldra
og oft var nú fjörugt
í Munkaþverárstrætinu er allur
hópurinn var saman kominn. Ekki
var okkur sagt að þegja þegar
fréttatíminn var, heldur lá pabbi
okkar með annað eyrað upp við út-
varpstækið og hélt fyrir hitt til að
heyra. Margar góðar minningar
ylja mér um hjartarætur er ég læt
hugann reika aftur til bernskuár-
anna. Þar sem ég var eina stelpan
í hópnum kom það í minn hlut að
gæta yngri bræðra minna. Strax í
bernsku kom í ljós hvað Bragi var
mikið snyrtimenni, vildi alltaf líta
vel út og hafa snyrtilegt í kringum
sig jafnt utandyra sem innan. Ekki
fór hann heldur með látum, var
hægur og ljúfur en stóð fast á
sínu.
Í þá daga fóru börnin að hjálpa
til mjög snemma, fóru gjarnan í
sveit yfir sumartímann og kynnt-
ust sveitastörfum og svo var með
Braga. Hann hafði alla tíð frá
barnsaldri verið svolítill sveita-
maður í sér, enda venti hann sínu
kvæði í kross fyrir mörgum árum
og keypti jörðina að Björgum í
Hörgárdal, yfirgaf bæinn og flutti
í sveitina með fjölskyldu sína.
Bragi lærði húsasmíði hjá pabba
okkar, en áður en hann fór í það
nám var hann búinn að kynnast
ýmsum störfum bæði til sjós og
lands. Hann og konan hans, Haf-
dís, stóðu saman í blíðu og stríðu,
samheldin við að byggja upp fal-
legt og hlýlegt heimili fyrir sig og
drengina sína, Sigmar og Viðar,
sem búa líka á jörðinni með sínar
fjölskyldur. Mikill er þeirra missir
og megi góður guð styrkja þau í
sorginni. Eins er með afabörnin
hans, sem hann var svo stoltur af,
missir þeirra er mikill. Ég og fjöl-
skylda mín þökkum Braga fyrir öll
árin og samverustundirnar. Hvíl
þú í friði bróðir kær og hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Ólöf J. Pálsdóttir.