Morgunblaðið - 14.03.2008, Qupperneq 43

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. MARS 2008 43
Þú gerðir svo margt
fyrir mig og Palla, við
gáfum þér og Ómari
ykkar fyrsta ömmu- og afabarn. Vá,
hvað þú varst stolt amma, þú brostir
allan hringinn og hvað þú varst
ánægð með að hafa fengið að hafa
fyrsta ömmubarnið hjá þér og Ómari
fyrsta mánuðinn hennar. Þegar við
skírðum litlu stelpuna okkar baðstu
okkur að fá að láta hana í skírnarkjól-
inn sem flestöll börn í fjölskyldunni
eru skírð í, sama átti við þegar strák-
urinn var skírður.
Og þegar bruninn átti sér stað hjá
okkur árið 2006 þá buðuð þið okkur
húsaskjól á meðan við biðum eftir
öðru húsnæði.
Takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir
Valgerður Steinunn
Sigurvinsdóttir
✝ ValgerðurSteinunn Sig-
urvinsdóttir fæddist
í Reykjavík 7. sept-
ember 1954. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 2. mars síð-
astliðinn og var
útför hennar gerð
frá Ytri-Njarðvík-
urkirkju 8. mars.
okkur. Ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að
kynnast þér og hvað
þú varst mikill karakt-
er og frábær amma
sem er sárt saknað.
Saknaðarkveðjur.
Þín tengdadóttir
Brynhildur
Ólafsdóttir.
Fyrir rösklega 40
árum dvaldi ég ásamt
foreldrum mínum
sumarpart á Skeggja-
stöðum í Mosfellssveit, sem þá hét
svo. Við fjölskyldan bjuggum í öðrum
enda hússins en í hinum bjuggu hjón-
in Sigurvin og Hansína sem stunduðu
búskap ásamt fríðum hópi barna.
Eitt þeirra barna var Valla og kynnt-
ist ég henni þar fyrst. Þó svo að sam-
vera okkar hafi ekki verið löng þetta
sumar þá mundi ég alltaf eftir þessari
fallegu og snaggaralegu jafnöldru
minni á Skeggjastöðum.
Tuttugu árum seinna fluttist ég til
Keflavíkur til að taka við nýju starfi
hjá Heilbrigðiseftirliti Suðurnesja og
þá vill svo ánægjulega til að Valla er
þá nýlega ráðin til embættisins sem
hundaeftirlitsmaður. Skömmu
seinna tók hún einnig við starfi mein-
dýraeyðis fyrir Suðurnesin og sinnti
báðum þessum málaflokkum hjá
Heilbrigðiseftirlitinu þar til hún féll
frá, langt fyrir aldur fram. Starf
hundaeftirlitsmanns er oft erfitt og
krefst það ekki síst kunnáttu í mann-
legum samskiptum. Þá kunnáttu
hafði Valla í ríkum mæli. Aldrei
haggaðist hún eða hækkaði róminn
þó svo að oft yrði hún fyrir mótlæti í
vinnunni.
Okkur sem störfuðum með Völlu
þótti sérstaklega vænt um hana. Eft-
ir rúmlega 20 ára samstarf man ég
satt að segja ekki eftir því að hún hafi
verið afundin eða stúrin. Hún var ein-
hvern vegin alltaf í góðu skapi. En
hún gat verið þrjósk og íhaldssöm og
ekki var alltaf áreynslulaust að telja
henni hughvarf ef hún hafði bitið eitt-
hvað í sig. Ég stríddi henni oft með
því að þegar tækjabúnaður embætt-
isins var endurnýjaður fyndist henni
alltaf gamla tækið betra en það nýja.
Það eru sannarlega forréttindi að
vinna með svona manneskju.
Valla var mikill dýravinur, sér-
staklega hunda og katta og virtust
þau oft treysta henni betur en öðrum.
Hún var oft fengin til að aðstoða
dýralækna við aðgerðir og þar á með-
al undirritaðan og var oft undravert
að fylgjast með sambandi hennar við
dýrin.
Fyrir nokkrum árum veiktist Valla
af krabbameini, en það hafði þá ítrek-
að höggvið í sama knérunn og lagt að
velli fimm systur Völlu, allar fyrir
aldur fram. Eins og hennar var von
og vísa ákvað hún að gefast ekki bar-
áttulaust upp. Einbeitt og ákveðin
fór hún í hverja meðferðina á fætur
annarri og mætti í vinnu á meðan hún
gat staðið upprétt. Sannkallað hörku-
tól. En það var við ofurefli að etja og
sjúkdómurinn hafði hana undir að
lokum. Um leið og ég þakka henni
samstarfið og vináttuna votta ég fjöl-
skyldu hennar samúð mína og bið al-
mættið að styrkja hana í sinni miklu
sorg.
Magnús H. Guðjónsson.
Kveðja frá Kvennasveitinni
Dagbjörgu í Reykjanesbæ
Við kveðjum hér vinkonu okkar og
félaga Valgerði Steinunni Sigurvins-
dóttur, hún var ein af stofnendum
kvennasveitarinnar Dagbjargar í
Reykjanesbæ og var gjaldkeri í
stjórn fyrstu tvö ár félagsins og nú
síðast varamaður.
Við munum sakna hennar Völlu,
hún var alltaf tilbúin með góða skapið
og bjartsýnina, það var gaman að
hafa hana með okkur í starfi. Hún var
drífandi og dugleg og alltaf hress og
kát, sem gerir öll störf léttari. Nú er
skarð fyrir skildi.
Aðstandendum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Guðbjörg Jónsdóttir formaður.
Hún Valgerður okkar er öll, langt
fyrir aldur fram. Við hér á skrifstofu
SSS og HES söknum hennar sárt.
Hún var alltaf hrókur alls fagnaðar.
Alltaf hress og keik hvað sem dundi á
í hennar lífi, sem var ekki alltaf dans
á rósum.
Valgerður var alltaf til í að vera
með í öllu sem brallað var. Valla eins
og hún var alltaf kölluð var ein af
stofnendum kvennasveitarinnar
Dagbjargar og var það henni mikil
gleði að starfa þar. Meðal annars
fengu þær kennslu í línudansi á
skemmtifundum sveitarinnar. Hún
var líka óspör á að kenna okkur sam-
starfsfólkinu hann hvar sem við vor-
um að gera okkur glaðan dag. Við
smituðumst af gleði hennar og vorum
öll farin að dansa og allir skemmtu
sér konunglega.
Valgerður var mjög vel liðin í sínu
starfi sem hundaeftirlitsmaður. Hún
var vakin og sofin yfir velferð ferfæt-
linganna og ef eigendurnir brugðust í
umönnun þeirra fengu þeir góðlát-
legt tiltal. Hún var ósérhlífin og alltaf
tilbúin að gera allt sem var í hennar
valdi til að létta öðrum lífið. Sótti okk-
ur heim ófáar ferðirnar í vinnuna ef
við vorum ekki á bíl og margar ferð-
irnar sentist hún í þágu vinnunnar.
Elsku Ómar og fjölskylda, megi
guð gefa ykkur styrk til að takast á
við sorgina.
Við burtför þína er sorgin sár
af söknuði hjörtun blæða.
En horft skal í gegnum tregatár
í tilbeiðslu á Drottin hæða.
og fela honum um ævi ár
undina dýpstu að græða.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Elsku Valla, hafðu kæra þökk fyrir
samfylgdina.
Samstarfsfólk SSS og HES.
Ég get varla trúað því að þú sért
farin, þú varst svo ótrúlega dugleg.
Brosið þitt mun ég geyma í hjarta
mínu.
Alltaf þegar við hittumst þá sást þú
allt það góða í öllu og öllum. Ég var
lengi búin að vera á leiðini í heim-
sókn. Fannst ég hafa nógan tíma, en
svo kom kallið. Það er svo margt sem
flýgur um huga minn, enda engin
furða, þú varst þú og þig mun ég
muna. Með tárin í augunum kveð ég
þig elsku vinkona. Já, tárin eru perl-
ur englanna. Ég veit að móðir mín
mun nú fá að hitta þig. Nú hefur Guð
tvo fallega engla á himni með falleg-
ustu brosin. Minning þín lifir í hjört-
um okkar.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíl í guðs friði, elsku vinkona.
Hjartanlegar samúðarkveðjur sendi
ég Ómari, börnum, barnabörnum og
aðstandendum. Guð styrki ykkur í
sorginni.
Guðrún A. Hafþórsdóttir.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför elsku-
legs eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
STURLU HALLDÓRSSONAR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Fjórðungssjúkrahúss
Ísafjarðar, heimahjúkrunar og félaga í
Kíwanisklúbbnum Básum.
Rebekka Stígsdóttir og aðstandendur.
✝
Innilegar þakkir til ykkar allra sem sýnduð samúð
og hlýhug við fráfall og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa, langafa og langa-
langafa,
BRAGA ÞORSTEINSSONAR,
Freyjugötu 30,
Reykjavík.
Gréta Steinþórsdóttir,
Ragnar Bragason,
Þorsteinn Bragason, Ólöf Örnólfsdóttir,
Kristín Bragadóttir, Karl Einarsson,
Steinþór Bragason, Hildur Þorbjörnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þegar ég kom fyrst á
Bíldudal fyrir ca. 25 ár-
um, var mannlíf bæði
atvinnu- og menning-
arlega séð í miklum blóma. Íbúarnir
helmingi fleiri en í dag, næg atvinna
og margt brallað. Leiksýningar fast-
ur liður í tilverunni, einu sinni á ári
minnst, og höfðu verið áratugum
saman. Tónlist í hávegum höfð, oft
frumsamin og flutt af heimamönnum.
✝ Jón ÁstvaldurHall Jónsson
fæddist í Otradal í
Arnarfirði 8. des-
ember 1943. Hann
lést á heimili sínu á
Bíldudal 21. desem-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Bíldudalskirkju
5. janúar.
Ég kom í heimsókn til
mannsins míns, sem
var að leikstýra Fjár-
sjóði Franklins greifa
eftir heimamanninn
Hafliða Magnússon.
Þarna kynntist ég
Ástvaldi fyrst, eða
Gutta eins og hann var
alltaf kallaður. Gutti
var tónlistarmaður
fram í fingurgómana
og aldrei meir í essinu
sínu en þegar hann sat
við hljóðfærið. Þarna
hitti ég fyrst fyrir einn
af meðlimum Facon, þeirrar lands-
þekktu hljómsveitar sem setti svip
sinn á sjöunda og áttunda áratuginn.
Átta árum síðar festum við kaup á
húsi í fjörunni á Bíldudal, þar sem við
höfum átt margar af okkar bestu
stundum og eignast marga góða vini,
þar á meðal Rúrí og Gutta. Fljótlega
eftir komuna kynntumst við Gutta
betur, því óneitanlega lífgaði hann
upp á mannlífið. Sú samkoma var
varla haldin að hann setti ekki svip
sinn þar á, með spilamennsku eða
nærveru sinni einni saman, meira
þurfti ekki til, því hann hafði óborg-
anlegan húmor sem kom manni alltaf
í gott skap. Er mér þar efst í minni
ferðalag á Strandir, sem við fórum í
saman, ásamt fleiri Bílddælingum. Í
átta klst. langri bílferð reytti hann af
sér skemmtilegheitin, þannig að
manni lá við köfnun af hlátri á stund-
um.
Hann var gæfumaður í einkalífinu,
eignaðist þrjá syni, sand af barna-
börnum, og átti hana Rúrí sína, mikla
stólpakonu, sem stóð eins og klettur
við hlið hans, í blíðu og stríðu alla tíð.
Viðar sonur þeirra er og góður vinur
okkar hjóna.
Gutti var svo einstaklega heiðar-
legur, vingjarnlegur og hispurslaus,
að lengi verður í minnum haft. Það
var sárt að frétta af láti hans, en þar
sem góðir fara eru guðs vegir.
Við Oddur sendum öllum aðstand-
endum okkar hugheilustu kveðjur.
Bergljót Gunnarsdóttir
Jón Ástvaldur
Hall Jónsson
Maður vissi ávallt
að hverju maður
gekk þegar maður
heimsótti ömmu og
afa í Hveró. Það var eins og að
ganga inn í bakarí eða ferming-
arveislu sama hvenær borið var að
garði, slíkar voru kræsingarnar.
Höfðinglegar móttökur með ótal
tegundum af bakkelsi þar sem
sykraðar pönnukökur og heitt
súkkulaði sitja fast í minningunni.
„Í guðanna bænum fáið ykkur
meira.“ Það vantaði ekki gestrisn-
ina.
Amma var ekki bara snillingur í
eldhúsinu heldur líka með ein-
dæmum handlagin, en auk þess
státuðu þau hjónin af einhverjum
Margrét
Guðmundsdóttir
✝ Margrét Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
27. desember 1915.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu Ási í
Hveragerði 22.
febrúar og var jarð-
sungin frá Hvera-
gerðiskirkju 1.
mars.
skrúðugusta blóma-
garði sem sögur fara
af. Garðurinn var
margverðlaunaður en
hann innihélt allflest-
ar, ef ekki allar þær
blómategundir sem
fyrirfinnast hér á
landi. Ég man aðeins
eftir einum garði sem
talist gæti fjölskrúð-
ugri, hallargarðinum
í Versölum, sem við
heimsóttum einmitt í
sameiningu í Parísar-
ferðinni um árið. Sú
naut sín þar.
En amma vissi að lífið er ekki
alltaf dans á rósum. Fá, ef einhver
börn í dag geta svo mikið sem
reynt að setja sig í spor ömmu á
uppvaxtarárunum. Ekki get ég
það. Sú reynsla mótaði ömmu til
frambúðar. Lífið er vinna og hlut-
irnir gerast ekki af sjálfu sér. Með
dugnað, kraft og bjartsýni í far-
teskinu fetaði hún sig gegnum líf-
ið, hvern áratuginn á fætur öðrum.
Tilgerð og mont var henni ekki
að skapi og var hún fljót að skjóta
til baka ef tilefni gafst til. Þegar
við fjölskyldan heimsóttum hana
með nýfæddan soninn, þá ljómaði
hún upp líkt og ávallt í nærveru
barna. Ég, stoltur nýbakaður fað-
ir, spurði hana hvort henni þætti
við feðgarnir ekki vera líkir –
„Mér finnst hann nú bara líkastur
sjálfum sér“, svaraði amma um
hæl. Þegar ég svo færði mig upp á
skaftið og spurði hvort henni fynd-
ist hann ekki vera sætur, þá sagði
hún hátt og snjallt – „Sá er mont-
inn“, enda kannski fullmikið að
gefa í skyn að sonur minn væri
bæði sætur og líkur mér, ekki bara
þversögn heldur fullmikil sjálfum-
gleði að mati ömmu.
Amma hafði ekki aðeins næmt
auga til vinnu og verka, heldur átti
hún einnig auðvelt með að líta á
björtu hliðarnar. Eitt sinn sagði ég
henni spenntur frá nýju starfi og
hvaða tækifæri slíkt starf byði
uppá í dag. Amma óskaði mér inni-
lega til hamingju en gerði mér
einnig fulla grein fyrir því að tæki-
færi væru og hefðu alltaf verið til
staðar, það þyrfti bara að sækjast
eftir þeim. Tíminn í dag væri ekk-
ert öðruvísi en áður fyrr eða hér
eftir. Vinna og dugnaður skilar þér
langt á hvaða tíma sem er. Amma
vissi hvað hún söng.
Ég kveð þig í bili amma mín,
hafðu það sem best og ég sé þig
síðar á nýjum stað.
Kveðja
Sindri.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda
efni til Morgunblaðsins – þá birt-
ist valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Minningargreinar