Morgunblaðið - 20.03.2008, Side 32

32 FIMMTUDAGUR 20. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún Ey-vindsdóttir
Bergmann fæddist
í Keflavík 1. nóv-
ember 1919. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 26. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Eyvindur Magn-
ússon Bergmann, f.
19.11.1893, d.
22.2.1947 og Dag-
björt Ágústa Jóns-
dóttir Bergmann, f.
23.8. 1893, d. 3.3. 1974. Guðrún
var næstelst sjö systkina. Þau
eru Magnea Jóhanna Margrét,
f. 1917, d. 1989, Guðrún, sem
hér er minnst, Ingibjörg, f.
1921, d. 1999, Jón, f. 1922, d.
1990, Guðmundía Guðrún, f.
1925, d. 1988, Gísllaug, f. 1926,
sem lifir systkini sín og Friðrik
Elías, f. 1928, d.
1969.
Eiginmaður
Guðrúnar var
Reynir Alfreð
Sveinsson, f. 3. júlí
1916, d. 11. maí
1995. Börn Guð-
rúnar eru Dagvin
Bergmann, f.
26.10. 1941, Aðal-
björg Júlíana, f.
16.10. 1948,
Sveinn Alfreð, f.
20.4. 1952, Björk,
f. 5.6. 1953, Ey-
vindur Bergmann, f. 17.7. 1955,
Birgir, f. 4.6. 1957, Júlíana
Guðrún, f. 16.7. 1960, Margrét,
f. 18.2. 1963 og Guðrún Berg-
mann, f. 19.1. 1965. Barnabörn-
in eru 23 og barnabarnabörnin
16.
Útför Guðrúnar var gerð frá
Fossvogskapellu 6. mars.
Lítil, fjörug, létt og kát
ljúf en sterk og iðin,
þér var aldrei þrengt í mát
þó að blési um miðin.
Þú annaðist um börn og bú
barna stóri flokkur,
níu sinnum þreyttir þú
það að fæða okkur.
Þér var vinnan leikur, list
þó lúnar væru mundir,
yfir pottum annaðist
okkar kennslustundir.
Þú lagðir rækt við tryggð og trú,
traust þér vannst með sanni,
hjartarými hafðir þú
handa hverjum manni.
Mörg var stund við mat og lín
meðan aðrir hrutu,
kærleiksverkin þekkja þín
þeir sem hjálpar nutu.
Hvíldar nú þér óskað er
eyðast stundir þungar,
samveruna þakka þér
þínir níu ungar.
(Lárus Þórðarson.)
Aðalbjörg Reynisdóttir.
„Þær eru seigastar þessar litlu
kerlingar,“ sagði Reynir Sveinsson
tengdafaðir minn einhvern tímann.
Hann vissi hvað hann talaði um enda
kvæntur einni sem ekki var sérstak-
lega há í loftinu.
Guðrún Bergmann, tengdamóðir
mín, eða Dúnna eins og og hún var
jafnan kölluð, var sannkallaður skör-
ungur. Næstelst sjö systkina var hún
sem ung stúlka send út til að afla fjár
til heimilisins. Einhvern veginn þró-
uðust málin þannig að hún réðst til
starfa við Elliðaárvirkjun þar sem
ungur maður að austan var við
vinnu. Hún var matráðskona og ein-
stæð móðir með lítinn dreng. Ungi
maðurinn passaði drenginn fyrir
hana þegar þörf var á, og úr því þró-
aðist samband þeirra í hjónaband
sem gat af sér 8 börn.
Fjölskyldan bjó fyrst við Sogaveg-
inn og síðar við Elliðavatn. Það þótti
sjálfsagt að allir legðu sitt af mörk-
um. Börnin seldu veiðileyfi og jólatré
og öxluðu þær skyldur sem fylgja því
að tilheyra stórri fjölskyldu. Dúnna
eldaði ofan í sívaxandi barnahóp,
aðra fjölskyldumeðlimi, vini
barnanna og hóp vinnumanna. Tutt-
ugu manns í mat var ekki óvenjulegt
þar á bæ.
Þegar barnaflokkurinn var að
mestu vaxinn úr grasi fluttu Reynir
og Dúnna í Breiðagerðið. Þar kynnt-
ist ég þeim og þaðan eru flestar þær
minningar sem tengjast Dúnnu. Þar
var hún eins og klettur, alltaf tilbúin
með matinn á föstum matmálstíma,
sama hvað gekk á. Þar sat hún á sín-
um kolli og var hrókur alls fagnaðar.
Þótt fáar húsmæður hafi mettað jafn
marga munna og hún tengdamóðir
mín, var hún satt að segja aldrei mik-
ið gefin fyrir matseld. „Eigum við
ekki bara að fá okkur brauðsneið?“
var yfirleitt viðkvæðið þegar ég
spurði hana hvort við ættum ekki að
elda mat, þá er hún var í heimsókn
hjá okkur.
Dúnna var lítt gefin fyrir logn-
mollu; hressileiki átti betur við hana
og það var aldrei leiðinlegt þar sem
hún var. „Ungt fólk á að skemmta
sér og fara út að dansa,“ sagði hún
við unglinga sem lágu heima yfir
sjónvarpi. Sjálf hafði hún mikið yndi
af tónlist og dansi, en það kom fyrir
að hún lét sig hafa það að horfa á bíó-
mynd í sjónvarpinu og það varð þá
helst að vera almennileg hasarmynd
þar sem byssukúlurnar flugu.
Við vorum þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að ferðast með Dúnnu um
Evrópu oftar en einu sinni. Við fór-
um á sólarströnd og skoðuðum stór-
borgir. Minningarnar um þessar
ferðir eru ómetanlegar og við erum
þakklát fyrir að hafa átt þær sam-
verustundir með Dúnnu áður en
heilsu hennar fór að hraka. Nú verða
þær ferðir ekki fleiri. Blessuð sé
minning Dúnnu.
Páll Skúli Leifsson.
Núna ertu búin að kveðja okkur
elsku amma Dúnna.
Þær voru ófáar stundirnar sem við
barnabörnin áttum saman á laugar-
dagsmorgnum hjá þér og afa í
Breiðagerðinu. Það var mikið til-
hlökkunarefni alla vikuna. Það voru
fastir liðir að horfa á barnaþætti á
Stöð 2. Ég man það mjög vel, eitt
skiptið þegar við vorum að leik í stof-
unni, búin að horfa á sjónvarp, að við
tókum á það ráð að loka stofudyr-
unum. Þú varst fljót að opna hana
aftur. Þetta gerðum við nokkrum
sinnum og alltaf komst þú og opnaðir
dyrnar. Að lokum spurði ég af hverju
dyrnar mættu ekki vera lokaðar, þá
sagðir þú að dyr ættu að vera opnar.
Seinna skildi ég af hverju þetta
skipti máli. Þú varst svo félagslynd
og umhyggjusöm. Ég skildi betur af
hverju fólk streymdi alltaf inn og út í
Breiðagerðinu, það var góður staður
að heimsækja. Það var alltaf svo
mikil gleði í kringum þig og alltaf
stutt í hláturinn góða.
Það er gott að minnast þín og þínir
sterku eiginleikar eru mér oft að
leiðarljósi. Þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar elsku amma mín.
Hannes Bergmann Eyvindsson.
Elsku amma, okkur systurnar
langar að fá að kveðja þig með örfá-
um minningabrotum.
Við sjáum fyrir okkur myndina
þegar við erum að vakna eftir að hafa
verið í næturgistingu hjá ömmu og
afa, það fyrsta sem við sjáum er afi
að drekka kaffi úr bollanum „sínum“
og amma jafnvel að sauma, hún er í
náttsloppnum og með stækkunar-
glerið með ljósinu yfir saumavélinni.
Við höfðum að sjálfsögðu verið í góðu
yfirlæti hjá ömmu og afa, fengið að
fara í sjoppuna að kaupa nammi og
ekkert var bannað þar. Við fórum í
gróðurhúsið með afa og sóttum vín-
ber og fengum svo kleinur hjá
ömmu.
Við eigum auðvitað margar fleiri
minningar eins og þegar amma var
að sauma stóru myndina sem var hjá
henni í stofunni, þar sem sjást eldri
hjón og tvö lítil börn. Þetta áttu að
vera afi og amma og svo við syst-
urnar, það var ósjaldan sem amma
og afi minntu okkur á þetta jafnvel
eftir að við vorum orðnar fullorðnar.
Það voru nokkrir hlutir sem ömmu
hlakkaði mikið til að sjá og þar á
meðal var maðurinn hennar Krist-
ínar sem hún fékk nú aldeilis að hitta
og lýsa ánægju sinni með, og hvernig
mamma Kristín yrði. Henni fannst
stundum yfirlýsingar Kristínar um
uppeldi annarra vera aðeins of mikl-
ar. Því miður náði hún ekki að verða
vitni að því að sjá uppeldisaðferðir
Kristínar, ja kannski ekki fyrr en
núna þegar hún fer fyrir alvöru að
fylgjast með okkur öllum.
Við eigum líka margar skemmti-
legar minningar frá því við urðum
eldri, t.d. heimsóknir ömmu til Berg-
lindar til Danmörku þar sem Bjarni
var duglegur að hlaupa með bjórinn
fram og til baka fyrir hana og það
fannst henni alveg frábært. Þar átt-
um við alveg ógleymanlegar stundir
með ömmu. Líka þegar við fórum
með ömmu í heimsókn til Berglindar
til Bandaríkjanna. Þá sátum við og
drukkum rauðvín, hvítvín og spjöll-
uðum, þetta fannst ömmu mjög
skemmtilegt. Amma var mikil fé-
lagsvera og elskaði að hafa mikið af
fólki í kringum sig.
Amma var alltaf sú allra dugleg-
asta að gera grín að sjálfri sér. Tvö
skipti eru okkur með eindæmum
minnisstæð, annað var þegar hún fór
og keypti poppmaís til að hafa með
saltkjötinu fyrir afa í stað bauna, hitt
skiptið var þegar hún fór niður í
Hagkaup og skildi svo ekkert í því
þegar hún var á leiðinni heim af
hverju hún hefði verslað svona mik-
ið, af því hún var ekki á bílnum. Þeg-
ar hún svo kom í Breiðagerðið sá hún
að þar var engin bíll, hún hafði sem
sagt skilið bílinn eftir fyrir utan
Hagkaup.
Núna vitum við að ömmu okkar
líður loksins vel, hún er búin að hitta
afa og er sest með systrum sínum að
fá sér smá rauðvín og hlæja.
Við eigum fullt af öðrum fallegum,
skemmtilegum minningum um hana
ömmu litlu, sem við munum geyma í
hjarta okkar.
Við vitum vel að nú eiga þau Reyn-
ir afi eftir að halda verndarhendi yfir
okkur og öllum litlu glókollunum
okkar.
Elsku besta amma, loksins fékkst
þú hvíldina. Við systur og fjölskyldur
okkar viljum þakka þér fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir okkur. Við verð-
um ævinlega þakklátar fyrir allan
þann tíma sem við áttum með þér og
afa.
Kristín, Berglind og fjölskyldur.
Hún ástkæra Dúnna amma er bú-
in að kveðja okkur öll eftir langt og
gott líf. Kona í rauðum kjól og á
gylltum skóm, alltaf glöð og hlæj-
andi. Góðu minningarnar; hláturinn,
barngæskan, hjálpsemin, viljinn til
að gera allt gott og hafa alla ánægða
í kringum sig, því þá var hún sjálf
ánægð. Oft hló Dúnna hæst að sjálfri
sér, óhapp gat stuttu síðar orðið hinn
besti brandari. Alltaf var hún fyrst
til sátta, vildi horfa á það jákvæða í
fólki og svo ótrúlega viljug og vildi
allt fyrir alla gera.
Dúnna var margra manna maki til
verka og vandist strax vinna, en 9
ára gömul var hún komin í vist að
passa börn. Síðar varð mikið barna-
lán hjá henni sjálfri og Reyni. Hún
átti margar góðar sögur um uppvöxt
sinn í Keflavík og henni var annt um
rætur sínar. Og ást hennar á tónlist
fylgdi henni frá tónlistarbænum út í
lífið. Alltaf virkaði það vel í plötubúð-
unum að spyrja eftir því sem væri
vinsælast hjá unga fólkinu og þá
varð Dúnna kát með plötuna. Enga
rólega tónlist, bara fjör.
Börnin elskuðu ömmu Dúnnu. Ef
hún var að koma að passa börnin þá
fóru þau strax að hlakka til. Svo kom
litla konan, heilsaði hlæjandi. Svo
heyrðist ísskápurinn opnaður og svo
frystirinn. Dúnna var komin með
kók og ís, nú yrði fjör. Dúnna var
alltaf mikill veitandi í lífinu, alltaf sól
og veisla þar sem hún var. Margar
minningar eru frá Danmörku þegar
hún kom í heimsókn. Þegar komið
var heim úr vinnu var hún búin að
búa um og sópa, og sat sjálf með
dönsku blöðin úti í sólinni. Dúnna
elskaði sólina og hún var sjálf sólin í
lífi svo margra. Ef hún sá óþekkt eða
heyrði krakka skammaða, þá átti
hún alltaf eitthvað jákvætt og gott að
segja: „Hann er svo orkumikill,“ og
hló, eða „hann stendur sig svo vel að
hjálpa til, hvað mynduð þið gera án
hans?“ Og barnið fékk kjass og
strokur frá ömmu. Og litlu börnin
lágu í „holunni“ og leið svo vel undir
dillandi hlátri ömmu. Hún veitti um-
hyggju af miklum gnægtabrunni.
Nú er tími til kominn að kveðja.
Við kveðjum glöðu konuna á rauða
kjólnum og gylltu skónum, sem veitti
svo mikilli birtu inn í líf okkar. Við
finnum fyrir óendanlegu þakklæti
fyrir allan kærleikann, gleðina og
allt sem hún veitti okkur í gegnum
árin. Við finnum fyrir ríkidæmi í
björtum minningum og veganesti því
sem hennar fyrirmynd hefur verið
okkur. Minningin um hana er sem
sólin, björt og hlý.
Far í friði, elsku amma og vinkona.
Öllum aðstandendum vottum við
okkar dýpstu samúð.
Ásta, Svandís og Guðrún.
Nú erum við búnar að hugsa og
rökræða í marga daga um hvernig
við getum lýst þeim minningum og
tilfinningum sem við berum í garð
ömmu Dúnnu.
Það er erfitt, ef ekki ómögulegt að
finna nógu falleg og góð orð til að
lýsa henni ömmu okkar.
Svona ótrúlegri, ólýsanlegri og
áhrifaríkri manneskju er ekki hægt
að lýsa réttlætanlega í orðum.
Svo að þau sem hafa haft þann
heiður að hafa þekkt hana og notið
samfylgdar hennar í lífinu vita ná-
kvæmlega hvað við erum að tala um.
Við þökkum Guði óendanlega fyrir
að hafa gefið okkur hana ömmu okk-
ar, sem var ekki bara amma, heldur
alger fyrirmynd og vinkona og það
sem hún hefur skilið eftir sig bæði í
okkar hjörtum og okkur sjálfum per-
sónulega er óútskýranlegt. Amma
gerði heiminn einfaldlega að betri
stað, þannig var hún bara náttúru-
lega.
Hún mun verða stór partur af okk-
ur alla okkar ævi.
Endalaus ást og gleði,
Tinna Bergmann og Inga Lilja.
Elsku Dúnna frænka hefur yfir-
gefið þessa jarðvist. Í rauninni var
hún löngu farin en líkaminn var
sterkur og neitaði að fylgja huganum
eftir. Að horfa upp á yndislega
manneskju glíma við Alzheimers-
sjúkdóm og hverfa smátt og smátt
var erfitt fyrir fjölskylduna.
Það eru ótal minningar sem við
dætur Gýju systur hennar eigum um
Dúnnu og fjölskyldu, þegar þau
bjuggu á Sogabletti 7, sem nú heitir
Sogavegur. Þar voru þau með
fjárbúskap og hænur. Síðar fluttu
þau í stórt hús á Elliðavatni. Þar
bættist við umsjón með veiði í vatn-
inu.
Dúnna átti níu börn og var því
mikið um að vera á stóru heimili.
Dúnna hélt liðinu sínu saman og náði
að sinna hverjum og einum á sinn
einstaka hátt. Alltaf var hún boðin og
búin að keyra alla fram og til baka og
voru farartækin nú oft ekki upp á
marga fiska. Allir voru velkomnir
hjá Dúnnu og eiginmanni hennar,
Reyni Sveinssyni skógræktarmanni.
Í minningu okkar frá þessum tíma
voru frystikistur fullar af mat hjá
Dúnnu og Reyni, brotakex keypt í
kílóavís, stórir djúsbrúsar og heilu
hveitisekkirnir sem bakað var úr og
allt gert á sem hagkvæmastan máta.
Fyrir okkur var þetta allt heilmik-
ið ævintýri að fá að taka þátt í lífi
þeirra en heima hjá okkur var allt
smærra í sniðum, þar var keypt lítið
stykki af smjöri, lítið fiskflak, einn
pottur af mjólk og desilítri af rjóma.
Móðir okkar og Dúnna voru góðar
vinkonur þótt ólíkar væru. Sterk
taug var á milli þeirra systra eins og
allra hinna systkinanna en þau voru
sjö að tölu. Aðeins ein systirin, Gilla,
lifir þau. Þegar móðir okkar lést eftir
erfið veikindi fann Dúnna það á sér
að komið væri að leiðarlokum hjá
systur sinni. Þann dag hafði Dúnna
verið veik og legið í rúminu en fannst
hún allt í einu verða að fara til Gýju.
Hún klæddi sig í skyndi og birtist hjá
okkur á því andartaki sem móðir
okkar skildi við. Það var okkur mikill
stuðningur að hafa hana hjá okkur.
Kærleikurinn var mikill á milli
systkina Dúnnu. Það má segja að
orðatiltækið „sælla er að gefa en
þiggja“ eigi vel við þau. Alltaf var
komið færandi hendi og ekkert
þeirra sankaði að sér veraldlegum
munum. Hugurinn var meira að gefa
öðrum.
Móðir okkar var mikill mann-
þekkjari og spáði mikið í persónu-
einkenni fólks og fann alltaf það
besta í fari allra. Þessu miðlaði hún
til okkar systra og alla tíð síðan höf-
um við litið á hópinn hennar Dúnnu
sem hæfileikaríkt og gott fólk sem
hefur ótal margt til brunns að bera.
Dúnna var alltaf létt á fæti og fljót
í ferðum, hún náði að sinna börnum
sínum og barnabörnum en einhvern
veginn hafði hún líka tíma til að
sinna stórfjölskyldunni. Iðulega
hringdi hún í okkur eftir að móðir
okkar dó, bara svona rétt til að heyra
í okkur hljóðið. Þetta voru ekki löng
símtöl en gerðu sitt. Það var svo gott
að heyra aðeins í henni. Það minnti
okkur á gömlu góðu dagana.
Nú er komið að leiðarlokum. Kær
frænka er horfin yfir móðuna miklu.
Við sem eftir stöndum getum lygnt
aftur augum og séð fyrir okkur fagn-
aðarfundina hjá systkinahópnum og
ömmu Dagbjörtu þegar þau taka á
móti Dúnnu.
Guð geymi okkar einstöku
frænku.
Rósa og Sigrún.
Guðrún Eyvindsdóttir
Bergmann
Elsku litla frænka mín hún Hel-
ena er dáin. Mig langar að minnast
hennar í nokkrum orðum.
Það voru ánægjulegar fréttir
þegar ég heyrði að Maja frænka
mín og Matti ættu von á barni og
Bidda systir að verða amma. Þann
22. febrúar 2007 fæddist falleg lítil
stúlka og mikil gleði ríkti hjá for-
eldrum og öðrum ættingjum. Allt
gekk vel í fyrstu en svo fór að bera
á veikindum Helenu, erfiðir tímar
Helena Matthíasdóttir
✝ Helena Matt-híasdóttir
fæddist í Reykja-
vík 22. febrúar
2007. Hún lést á
Barnaspítala
Hringsins þriðju-
daginn 4. mars
síðastliðinn.
Útför Helenu
fór fram frá Há-
teigskirkju 11.
mars sl.
voru nú framundan
hjá þessari ungu
fjöldkyldu. Barátt-
an var hetjuleg hjá
þeim öllum, ekki
síst hjá litlu Hel-
enu minni. Þessi
litli engill, hún gaf
svo mikið af sér og
það var yndislegt
að fá að kynnast
henni og vera hjá
henni, hún mun
alltaf eiga stað í
mínu hjarta.
Sigurbjörn, Kalla, Linda og fjöl-
skyldur senda ykkur innilegustu
samúðarkveðjur.
Elsku Maja og Matti, Bidda syst-
ir mín og aðrir ættingjar, missir
ykkar er mikill, en megi ljúf minn-
ing um Helenu litlu styrkja ykkar á
þessum erfiðu tímum. Ég kveð litla
engilinn minn með miklum söknuði.
Stefanía Hákonardóttir
(Ebba frænka).