Morgunblaðið - 10.05.2008, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. MAÍ 2008 33
Hverfulleiki lífsins
minnti óþyrmilega á
sig sunnudaginn 27.
apríl þegar bróðir minn lést eftir
tveggja daga veikindi. Elsku Nonni
minn, ég sem hélt að þú yrðir allra
karla elstur. Ég held að það hafi
aldrei fallið dagur úr vinnu hjá þér,
nema þegar þú lést fjarlægja æða-
hnúta fyrir tveimur árum. Mikið
sakna ég þín, við vorum svo náin, þú
varst hluti af minni tilveru. Þú varst
ótrúlegur dugnaðarforkur í öllu sem
þú tókst þér fyrir hendur og þess
vegna mjög eftirsóttur til vinnu.
Mig langar að segja frá síðasta
vinnudegi Jóns Alberts, tveim dög-
um áður en hann dó. Mér finnst hann
lýsa bróður mínum mjög vel. Hann
fékk flutningstúr klukkan níu um
morguninn sem stóð yfir í sjö til átta
klukkustundir. Upp úr hádegi fer
hann að finna fyrir slappleika en
heldur áfram að vinna og hjálpa til
við að afferma. Að síðustu átti hann
eftir að flytja nokkrar flaggstangir
og er hann kemur á áfangastað biður
hann menn á staðnum að afferma bíl-
inn. Fer svo beint heim til sín og um
leið og hann fer út úr bílnum dettur
hann niður, lamaður að hluta, því
hann var kominn með blóðtappa við
litla heila. Hans fyrsta verk var að
hringja á sjúkrabíl og síðan í konuna
sína, sem kom hlaupandi út. Uppi á
bráðamóttöku spurði hann lækninn
hvort hann gæti fengið að borða því
hann hefði ekkert borðað síðan um
morguninn. Eðlilega gat hann það
ekki fyrr en kæmi í ljós hvað væri að.
Þá sagði bróðir minn með sinni róm-
uðu rósemd og kímni: „Jæja, það fer
að styttast í morgunmatinn.“ (Það
var eftir u.þ.b. hálfan sólarhring.)
Dóttir hans reyndi nokkrum sinnum
að ná í hann e.h. þennan dag, en
hann svaraði ekki og sagði hann síð-
ar að hann hefði ekki treyst sér til að
svara í símann.
Í rúm tuttugu ár vannstu sem
kokkur á nokkrum aflaskipum. Þetta
voru oft margra mánaða túrar þegar
farið var á Norðursjóinn, en sjó-
mennskan átti mjög vel við þig. Er
eldri dóttir ykkar fæddist reyndirðu
að hætta á sjónum til að geta verið
meira með börnunum og það tókst
fyrir rest en þú varst aldrei í erf-
iðleikum með að skapa þér vinnu í
landi. Það kom fljótt í ljós hjá þér
sem krakki að sjórinn átti sterk ítök í
þér. Láttu mig vita það. Það leit nú
oft út fyrir á þeim árum að þú yrðir
ekki deginum eldri, því Ísafjörður er
umkringdur sjó. Það var miðað við
það að ég fylgdist með þér og það
munaði minnstu að mér tækist að
drekkja þér, þrátt fyrir það að ég
héldi að ég væri að bjarga þér. Ég
dró þig á land með því að taka í báða
fætur þína, en það sem varð þér til
bjargar var að það sást til okkar og
herramaður óð út í í öllum fötunum
og lyfti þér upp. Þetta atvik stoppaði
þig ekki og lentir þú í nokkrum sjó-
ævintýrum eftir þetta.
Aðalsmerki þín voru hin ótrúlega
vinnugleði, heiðarleiki, einlægni og
kímnigáfa og auk þess var þér mjög
annt um alla þína nánustu, eins og
þeim um þig, sem sjá mátti við fráfall
þitt. Það rennur upp fyrir mér, er ég
hugsa til baka, að ég hef aldrei heyrt
þig hallmæla nokkurri manneskju.
Þú varst gegnheill, gull af manni.
Borghildur G. Jónsdóttir.
Það er að mínu mati ríkt í mann-
inum að flokka fólk eftir samfélagi,
menningu, trú, húðlit, stétt, skóla
o.s.frv. Engu að síður fer dauðinn
ekki í neitt manngreinarálit þegar
lífi okkar lýkur á þessari jörð.
Jón Albert Jónsson, eða Nonni
Jón Albert Jónsson
✝ Jón Albert Jóns-son fæddist á
Ísafirði 21. sept-
ember 1936. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
í Fossvogi 27. apríl
síðastliðinn.
Jón Albert var
jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju 5.
maí sl.
frændi, var einn þeirra
fáu manna að mínu
mati sem fór heldur
ekki í neitt mann-
greinarálit í samskipt-
um sínum við annað
fólk. Nonni kom eins
fram við alla, hverjir
sem það voru. Það er
eiginleiki sem ég hef
alla tíð borið mikla
virðingu fyrir og vildi
óska að fleiri í heim-
inum hefðu til að bera.
Aukinheldur vissi
maður alltaf hvar
maður hafði hann. Hann var alltaf
samkvæmur sjálfum sér. Sál Nonna
frænda var eins hrein og tær og þær
gerast. Hvers konar kænskubrögð
og dulinn tilgangur í orði og verki
var eins fjarlægt persónuleika
Nonna frænda og plánetan Plútó úti
í geimi. Nonni frændi var maður
orða sinna og verka, í gegnum allt
sitt líf.
Hann hefur eflaust komið mörg-
um fyrir sjónir sem maður sem lét
lítið á bera þegar vandi steðjaði að,
en bak við harða skel bjó einstaklega
ljúft og tilfinningaríkt hjarta.
Það er eflaust klisjukennt af mér
en ég freistast engu að síður til að
líkja honum við Bjart í Sumarhúsum,
þekkta skáldsagnapersónu Halldórs
Laxness úr Sjálfstæðu fólki, þó að
frádreginni harðneskjunni sem sú
persóna sýndi sínum nánustu.
Nonni frændi og Bjartur voru
sterku, þöglu týpurnar. Lífið fór
ekki alltaf mjúkum höndum um
þessa menn en samt létu þeir aldrei
bugast og stóðu ætíð með sínum eins
og klettur í ólgusjó.
Nonni frændi hafði sannan mann-
kærleika til að bera og deildi honum
óspart með sínum nánustu.
Það hafa eflaust orðið þó nokkrir á
lífsleið Nonna frænda sem ollu hon-
um vonbrigðum en hann lét þó aldrei
bugast af andlegum sárum sínum og
hélt ætíð trú sinni á hinu góða í fólki.
Hann hafði mikla réttlætistilfinn-
ingu og var alltaf tilbúinn að rétta
litla manninum hjálparhönd. Þá gilti
einu hvort heldur var með aðstoð við
flutninga eða peningum sem hann
var mjög örlátur á.
Nonni frændi lét sér fátt um finn-
ast skoðanir annarra manna á hon-
um og á þeim ákvörðunum sem hann
kaus að taka í lífinu. Allir gátu verið
þess vissir að fá annað tækifæri hjá
honum, jafnvel þótt manni sjálfum
fyndist þeir ekki eiga það skilið.
Þrátt fyrir afar dapurlega kveðju-
stund við dánarbeð Nonna frænda,
fannst mér ég engu að síður skynja
ótrúlega kraftmikla, jákvæða orku.
Þessi orka var fyllt af Nonna frænda
og þeim eiginleikum sem mér fannst
hann standa fyrir, en þeir eru; þraut-
seigja, drifkraftur, dugnaður, já-
kvæðni og einlægur kærleikur. Svo
sterk var þessi orka fyrir mér, að ég
fann ósjálfrátt hvernig ég fór að lyfta
niðurlútu höfði mínu frá bringunni.
Alveg eins og Nonni frændi hefði ef-
laust gert, þ.e. haldið áfram að horfa
fram á veginn. Ég fann hvernig þessi
orka sveif yfir okkur öllum sem vor-
um viðstödd og greinilegt að þar
voru góðir andar saman komnir til að
fylgja þessum yndislega manni til
guðsríkis.
Guð og Jesú geymi og umvefji þig
og fjölskyldu þína um alla eilífð.
Þín systurdóttir
Jóna Björg Eðvarðsdóttir.
Ólafur Sigurjónsson
✝ Ólafur Sig-urjónsson fædd-
ist í Vestmanna-
eyjum 9. janúar
1928. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Vestmannaeyja 5.
maí sl.
Foreldrar hans
voru Sigurjón Ólafs-
son, f. á Núpi 17.2.
1894, d. 7.6. 1064, og
Guðlaug Ein-
arsdóttir, f. á Rauf-
arfelli, Eyjafjöllum,
27.9. 1892, d. 20.10.
1990. Bróðir hans var Einar, f. 7.1.
1920, d. 14.10. 1998.
Ólafur var lærður vélstjóri og
stundaði sjómennsku um langt
skeið, m.a. á Sjöfninni, og í eigin
útgerð með öðrum á Lundanum.
Eftir að í land var komið vann
hann hjá Veiðarfæragerð Vest-
mannaeyja, Ísfélaginu, við laxeldið
í Klettsvík en endaði starfsævina
hjá Lifrarsamlagi Vestmannaeyja.
Útför Ólafs fer fram í dag, 10.
maí, kl. 14.
brigðisstofnun Vest-
mannaeyja þar sem
hann fékk frábæra
þjónustu frá „stelpun-
um“ þar, auk þess sem
félagi hans, Bói, sótti
hann á hverjum degi í
bíltúr þar sem farinn
var hefðbundinn rúnt-
ur með viðkomu í Skýl-
inu þar sem þeir hittu
alla „gömlu“ jaxlana og
heimsmálin rædd og
leyst.
Bóa vil ég þakka sér-
staklega sem og öllum
öðrum sem gerðu líf Óla þessa mánuði
mun gæfuríkari en ella hefði orðið.
Nokkrum sinnum reyndi ég að fá
Óla til að nefna einhver ártöl í
tengslum við starfsferil hans, en hann
eyddi því ævinlega með þeim orðum
„að þú skrifar ekkert um mig“, en ég
get ekki látið hjá líða að nefna það
sem hann talaði mest um en það voru
árin á Sjöfninni sem voru honum kær.
Hann og Siggi Vídó fóru saman í
eigin útgerð með Lundann, en eftir
það fór hann í land og vann þá í Veiða-
færagerð Vestmannaeyja, Ísfélaginu
eftir gos, laxeldisstöð Ísno og endaði
sína starfsævi hjá Lifrasamlaginu.
Ég vil svo að endingu þakka þér Óli
fyrir ævilanga vináttu og margar
ógleymanlegar stundir sem við átt-
um, sem og þakkir frá Kötlu, dætrum
og barnabörnum fyrir þá ást sem þú
sýndir þeim.
Far þú í friði vinur.
Óskar Einarsson.
Elsku Óli.
Með þessum ljóðlínum Ingibjargar
Sigurðardóttur viljum við kveðja þig
hinstu kveðju.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
Vertu að eilífu Guði falinn.
Lilja og Ingólfur í Dalnum.
Kæri Óli.
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest,
að fegursta gjöf sem þú gefur,
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlega hlær,
hlýja í handartaki,
hjarta sem örar slær.
Allt sem þú hugsar í hljóði
heimurinn breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson)
Guð blessi þig.
Sigurgeir og Elva,
Þá er hann Óli frændi allur.
Hann var um margt einstakur
maður, heill í öllu sem hann tók sér
fyrir hendur, ljúflyndur og trúr sér og
sínum.
Það var ekki hávaðanum fyrir að
fara þegar hann átti í hlut, þó svo að
hann gæti staðið fastur á sínu.
Ferðalög voru ekki hans ær og kýr,
en hann fór nokkrum sinnum með for-
eldrum mínum upp á fasta landið og
þá oftar en ekki í sumarbústaðinn
okkar í Hraunborgum í Grímsnesinu,
og kom þá fram í honum strákurinn
þegar barnabörnin komu í heimsókn,
því þá tók hann virkan þátt í þeirra
uppátækjum.
Á síðustu árum var ekki við það
komandi að ná honum í heimsókn til
okkar nema þegar ég gat beðið hann
að koma til að hjálpa mér við smíðar á
sólpalli. Við byrjuðum á 10 fm palli og
var veðrið okkur ekki hliðhollt því
megnið af tímanum var rigningar-
suddi og vorum við reknir frá verkinu
þegar eiginkonan sá að Óli fékk í sig
rafmagnsstuð ítrekað frá borvélinni,
og fannst honum það algjör óþarfi að
hætta af því tilefni.
Tveimur árum síðar (2004) kom Óli
aftur og nú í öllu viðameira verk því
nú skyldi smíðaður 30 fm pallur með
geymslu og nú í öllu betra veðri og
gekk mjög vel og var haldið upp á
verklok með flottri grillveislu og til-
heyrandi grillvökva.
Áramótin 2006/7 greindist Óli með
lungnakrabbamein og var honum
boðið upp á lyfja- og eða geislameð-
ferð sem hann hafnaði alfarið. Honum
var sagt að hann gæti reiknað með ör-
fáum mánuðum, en hann kollvarpaði
því, því hann átti allt síðasta ár og það
sem af er þessu allgóða mánuði, bjó
einn og sá alfarið um sig sjálfur þar til
í apríl sl. en þá lagðist hann inn á Heil-
Alvöru blómabúð
Allar skreytingar unnar af fagfólki
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Sími: 553 1099 • Fax: 568 4499
Heimasíða: www.blomabud.is
Netfang: blomabud@blomabud.is
Elsku pabbi, til
hamingju með daginn.
Í dag 10. maí hefðir þú orðið 45 ára.
Það er ekki hár aldur, en þú varst
tekinn mjög snöggt frá okkur, ef-
laust vildi Guð fá þig til sín því þú
varst mjög góður og hjartahlýr og
vildir öllum vel.
Við söknum þín svo sárt elsku
pabbi og okkur finnst þetta mjög
ósanngjarnt, en engu getum við
breytt, við verðum bara að vera dug-
Marinó Traustason
✝ Marinó Trausta-son fæddist í
Vestmannaeyjum
10. maí 1963. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík 20. jan-
úar síðastliðinn.
Útför Marinós fór
fram í Reykjavík 28.
janúar sl.
Jarðsett var í
Vestmannaeyjum
30. janúar.
leg og hugsa um
skemmtilegu stund-
irnar sem við áttum
með þér og vona að
það hjálpi okkur að
læra að lifa með þessu.
Elsku pabbi, við
vonum að þú hafir það
gott og að þér líði vel á
þessum nýja stað,
takk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur
systkinin. Við segjum
það sama við þig og þú
sagðir við okkur, Góða
nótt og guð geymi þig
elsku pabbi.
Guð – gef mér æðruleysi
til að sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt,
kjark til að breyta því sem ég get breytt
og visku til að greina þar á milli.
Hvíldu í friði.
Þín börn,
Breki, Kalli og Birta.
mér af bæ og þeim varð vel til vina.
Það tók barnið stutta stund að sjá í
Ingu góða og velviljaða konu með
mikla kímnigáfu, þá konu sem ég
þekkti svo vel og þótti ólýsanlega
vænt um. Í tvö ár vorum við Inga
nágrannar og rifjuðum upp gömul
og góð kynni og bjuggum til ný. Ég
verð ævinlega þakklát fyrir að hafa
fengið að fylgja henni síðustu sporin
á lífsleiðinni. Um leið og ég votta
Heklu og öðrum aðstandendum
mína dýpstu samúð kveð ég hana
Ingu mína í Kjarnholtum með sökn-
uði í hjarta.
Elsa Björk Harðardóttir.
Aldrei gleymi ég því þegar þú
komst með blámanninn til mín,
Bjarni.
Þannig hófst samtal milli okkar
Ingu fyrir nokkrum árum og síst
fólginn í orðavalinu áfellisdómur yfir
hörundslit manna. Frekar góðlát-
legar skammir á undirritaðan að
hafa látið heiminum rigna svo ófor-
varandis upp á heiðarlegt sveitafólk.
Því þó að heimsókn Afríkumanns að
afskekktum íslenskum sveitabæ
teljist til hvunndagsatburða í dag þá
var það ekki svo fyrir 25 árum. En
verandi í hlutverki gestgjafa með
jafnaldra frá Nígeríu var ómissandi
að heimsækja bændahöfðingja sveit-
arinnar, oddvitahjónin í Kjarnholt-
um. Og undrun Ingu vinkonu minn-
ar þegar hún opnaði fyrir okkur
þennan vetrardag var mikil og samt
síst meiri en margra annarra sem
hittu Tona vin minn fyrir þessa
daga. En hún var óspör að rifja
þetta upp, brosti að löngu liðnum
heimóttarskap okkar Íslendinga og
saman gátum við hlegið að minning-
unni.
Í Kjarnholtum. Staðurinn hefur
alltaf verkað á mig sem endimörk
veraldar, svo fjarri þjóðvegi og einn
í víðerni eystri tungunnar. Heim-
reiðin heilir tveir kílómetrar. Verk-
aði þannig á mig og ég held jafnvel á
Ingu vinkonu mína líka. Stundum.
Ég kom þar fyrst stubbur og naut
gestrisni þeirra góðu hjóna sem
bæði eru nú horfin okkur. Í gamla
Kjarnholtahúsinu bjuggu þrjár kyn-
slóðir undir sama þaki. Hér var gott
að vera og Gylfi vinur minn njósnaði
þegar leið að kvöldmat hvor var að
elda betra, mamma hans eða amma.
Inga var Húnvetningur og gat oft
séð Tungurnar með augum aðkomu-
mannsins. Var samt meiri Tungna-
maður en við flest og trygg sinni
sveit. Bjó þar ekkja síðasta áratug
ævi sinnar í íbúð sem hún og Gísli
höfðu komið sér upp í Reykholti.
Þar í hverfinu var vinnustaður
bóndans í áratugi í umsvifamiklum
stjórnunarstörfum. Í hans tíð
breyttist rekstur Biskupstungna-
hrepps úr því að vera erilsamt stúss
meðfram búskap yfir í að vera
stjórnsýslustofnun með kostum þess
og göllum. Það var enginn betur
fallinn til að leiða það starf en
Kjarnholtabóndinn. Hann var fé-
lagsmálagarpur, sveitamaður, söng-
maður og sagnamaður. Og vitaskuld
ekkert af þessu án þess að eiga sér
þann lífsförunaut sem Inga var.
Inga sem hélt áfram að vera Inga
í Kjarnholtum þó að hún væri flutt
þaðan. Kannski alltaf tilheyrandi
þeim stað sem hafði verið í senn er-
ilsamt oddvitaheimili og líka heimili
baldinna krakka og vina þeirra.
Þeim Ingu og Gísla varð fjögurra
barna auðið og þau börn fóru ekki
með veggjum. Það var skemmtan að
komast í heyskap með Kjarnholta-
fólki og síðar urðu þar fræg útimót í
túninu hjá Ingu. Vornætur var trall-
að þar og enginn undanskilinn. Á
slíkum stundum gat húsfreyjan tek-
ið hraustlega á með okkur Tungna-
krökkunum.
Seinni árin bar fundum okkar
Ingu oft saman á mannamótum í
Tungunum og ekki við annað kom-
andi en að ég heilsaði henni með
kossi. Gagnkvæmt. Við rifjuðum
upp liðna óþekkt og vissum bæði að
tíminn kemur ekki til baka nema í
minningunni. Og kannski hinumeg-
in. Hver veit nema Inga sé þar nú að
hlusta á Gísla sinn syngja upp Meg-
asarmelódíur.
Blessuð sé minning Ingu í Kjarn-
holtum.
Bjarni Harðarson.