Morgunblaðið - 10.05.2008, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 10. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
ÞORBJARGAR FINNBOGADÓTTUR
húsmæðrakennara,
Víðilundi 20,
Akureyri.
Aðstandendur.
Margt er eftirminnilegt úr fari
ömmu Siggu, gáfurnar, manngæsk-
an, gjafmildin, kímnin, frásagnar-
gleðin, söngelskan og svo mætti lengi
telja.
Ég naut þeirra forréttinda að vera
eina barnabarn ömmu Siggu og afa
Villa allt til sjö ára aldurs og dvaldist
mikið hjá þeim í Njörvasundinu. Þar
voru margir í heimili og því ávallt
mikið um að vera og margt brallað.
Við amma steiktum gjarnan kleinur í
stórum potti, teiknuðum dúkkulísur,
prjónuðum dúkkuföt, lékum okkur í
styttuleik, fórum í gönguferðir niður í
móa eða fundum okkur eitthvað ann-
að til dundurs. Hver heimsókn í
Njörvasundið bar ný ævintýri í
skauti sér, ýmist raunveruleg eða
ævintýri tilbúin af ömmu. Mér þótti
fátt notalegra en kúra í ömmu- og
afaholu og hlýða á sögur ömmu sem
hún spann jafnharðan og höfðu iðu-
lega að geyma álfa, tröll, skottur,
móra eða aðrar kynjaverur. Samhliða
því las hún fyrir mig bæði sögur og
kvæði og kynnti mér ungri mörg af
stórverkum bókmenntasögunnar.
Þá áttum við ótal ógleymanlegar
stundir á Kirkjuhóli. Amma sá alltaf
til þess að ég hefði nóg við að vera og
hafði einstakt lag á því að fá mig til að
virkja ímyndunaraflið. Í því skyni
kenndi hún mér skýjaleikinn góða
sem fólst í því að liggja á bakinu utan
dyra, stara á skýin og búa til sögur úr
því sem fyrir augu bar.
Mér er það sérstaklega minnis-
stætt að eitt sinn þegar við höfðum
dvalið á Kirkjuhóli í roki og rigningu
um vikutíma, og allir voru orðnir
ólundarlegir af inniverunni, brá
amma á það snilldarráð að smeygja
sér í sjóbað okkur hinum til skemmt-
unar. Eftir þetta var ávallt farið að
minnsta kosti einu sinni í sjóbað í
hverri Kirkjuhólsferð.
Það var þó ekki fyrr en ég komst til
vits og ára sem ég áttaði mig raun-
verulega á því hversu stórbrotin
manneskja amma var. Hún var ein-
staklega vel lesin og víðlesin og hafði
svör á reiðum höndum við flestu. Hún
var einnig sérlega hagmælt og gat
farið með ljóð við öll tækifæri. Ég
hafði mikla ánægju af því að hlusta á
hana segja frá fyrri tíð og er það mér
óendanlega dýrmætt að hafa fengið
tækifæri til að gera það. Þá vann
amma samhliða því að ala upp sex
börn stórmerkilegt starf í þágu sam-
félagsins og er ég afar stolt af því að
vera af slíkum skörungi komin. Ég er
að sama skapi þakklát fyrir það að
dætur mínar tvær fengu tækifæri til
að kynnast langömmu sinni og á milli
þeirra var einlæg væntumþykja.
Það er ávallt sárt að kveðja þá sem
frá upphafi hafa gegnt veigamiklu
hlutverki í lífi okkar. Ég er þess hins
vegar fullviss að amma er nú komin á
fund afa sem hún saknaði svo mjög.
Að sinni kveð ég því ömmu með sökn-
uð í hjarta og von um að leiðir okkar
muni mætast að nýju. Guð geymi þig
Sigríður
Ingimarsdóttir
✝ Sigríður Ingi-marsdóttir
fæddist í Reykjavík
1. október 1923.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans í Fossvogi
aðfaranótt 28. apríl
síðastliðins.
Útför Sigríðar
var gerð frá Lang-
holtskirkju 5. maí
sl. Jarðsett var í
Lágafellskirkju-
garði í Mosfellsbæ.
þangað til, elsku
amma.
Þín
Hulda.
Hér er ekki fyrir-
hugað að lýsa lífi og
starfi Sigríðar Ingi-
marsdóttur, heldur
viljum við aðeins með
þessum línum þakka
fyrir ánægjulega og
ljúfa samfylgd þann
tíma sem leiðir okkar
lágu saman.
Okkar kynni hófust árið 1973 þeg-
ar Vigdís dóttir okkar og Árni sonur
Sigríðar og eiginmanns hennar Vil-
hjálms Árnasonar fóru að laðast
hvort að öðru.
Við gerðum okkur fljótt grein fyrir
þeim miklu mannkostum sem Sigríð-
ur var búin, hún var bæði greind og
skemmtileg og vildi öllum vel.
Margar ógleymanlegar ánægju-
stundir höfum við átt á heimili þeirra
hjóna sem og okkar og var Sigríður
jafnan hrókur alls fagnaðar.
Hún hafði lesið mikið af bókmennt-
um og sögu og kunni vel að segja frá
því sem henni þótti athyglisvert. Það
var ljóst af öllu hennar fasi og fram-
komu að hún hafði alist upp á menn-
ingarheimili þar sem hin gömlu og
góðu gildi íslensku þjóðarinnar voru í
hávegum höfð. Enda var faðir hennar
einn af þekktari skólamönnum lands-
ins.
Við gerðum okkur fljótt grein fyrir
hve frábær móðir og amma Sigríður
var. Hún vildi allt fyrir fjölskylduna
gera.
Samband Sigríðar við elstu dóttur
þeirra hjóna, sem ekki gekk að öllu
leyti heil til skógar, var sérstaklega
fagurt og innilegt. Enda lagði hún og
þau hjón bæði mikið á sig til að
tryggja stöðu hennar, sem og ann-
arra sem svipað var ástatt um.
Það var mikið áfall fyrir Sigríði
þegar eiginmaður hennar féll frá,
enda voru þau hjón mjög samrýmd
og stóðu jafnan þétt saman í blíðu og
stríðu.
Það var gleðilegt að sjá hve mikinn
áhuga Sigríður hafði á barnabörnum
sínum og hvernig þeim vegnaði í
námi og starfi. Hún gladdist mjög yf-
ir þeim áföngum sem þau náðu. Þau
dáðu einnig mjög ömmu Siggu og um
hana var alltaf talað með ást og virð-
ingu.
Nú þegar leiðir skilur viljum við
þakka henni ógleymanlegar sam-
verustundir og einlæga og sanna vin-
áttu; sterkur og hreinn tónn í þeirri
lífsins simfóníu sem öllum fylgir hef-
ur hljóðnað og eftir stendur minning-
in um mæta konu. Hún var skörung-
ur og drengur góður.
Árna okkar, Huldu, Sólveigu og
öðrum ástvinum Sigríðar sendum við
hugheilar samúðarkveðjur.
Guð blessi Sigríði Ingimarsdóttur
og hlúi vel að henni í ríki sínu.
Hulda og Einar Helgason.
Kveðja frá Félagi framsóknar-
kvenna í Reykjavík
Þú hefur verið gjöful, góð,
grætt þá sjúku af meinum,
það er gott að safna í sjóð
sæmdarverkum einum.
Því er björt og blómum stráð
brautin minninganna
og nafn þitt hreinum heiðri stráð
í hjörtum þúsundanna.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Einstök félagshyggjukona er fallin
frá. Þau voru allnokkur félögin sem
hún starfaði með en meira er vert um
félögin sem hún stofnaði. Sigríður
var ung að árum þegar hún og fleiri
framsæknar konur stofnuðu Félags
framsóknarkvenna í Reykjavík árið
1945 og ritaði hún fundargerð stofn-
fundarins. Hún tekur síðan sæti árið
1949 í byggingarnefnd Hallveigar-
staða í stað Rannveigar Þorsteins-
dóttur. Það er eftirtektarvert hvað
margar forystukonur úr Félagi fram-
sóknarkvenna í Reykjavík hafa verið
virkar á vettvangi kvennasamtaka
borgarinnar sem og landsins alls. Það
gildir sannarlega um Sigríði, alla tíð
var hún vakandi og sofandi yfir vel-
ferð kvenna og vann mikið að fram-
faramálum þeirra innan Kvenstúd-
entafélagsins, Bandalags kvenna í
Reykjavík sem og Kvenfélagasam-
bands Íslands. Hún var ein 10 ár í
stjórn Kvenstúdentafélagsins og
starfaði lengi í stjórn og nefndum á
vegum Bandalags kvenna. Síðast en
ekki síst settist hún í ritstjórn Hús-
freyjunnar árið 1977 og var ritstjóri
þess rits á árunum 1984-1989.
Sigríður var sannfærð um að sam-
takamátturinn kæmi ýmsu til leiðar
sem einstaklingnum tækist ekki,
enda er það kjarninn í starfi fram-
sóknarmanna. Hún var ekki bara
baráttukona á fundum, sem hafði ein-
stakt lag á því að skilja aðalatriðin frá
hisminu, heldur vissi hún að til að
þjappa fólki saman væri nauðsynlegt
að kunna að skemmta sér. Enda hafði
hún það viðkvæði að þó að oft væri
mikil vinna við félagsstörfin, gleymd-
ist það fljótt, vegna þess að það væru
góðu stundirnar sem lifðu í minning-
unni. Þeir eru ófáir söngtextanir sem
hún samdi sem létt hafa lund að af-
loknum fundarstörfum.
Sigríður var stolt af starfi kvenna-
samtakanna á Íslandi og tók gjarnan
virkan þátt í söfnunum fyrir Alþjóða-
samtök eins og ACWW. Á barnaári
Sameinuðu þjóðanna árið 1978 söfn-
uðu konur þremur milljónum kr. í
sjóðinn „Bjargið frá blindu“ og
nokkrum árum síðar var myndar-
legri fjárhæð varið til kaupa á mynd-
segulbandi til að nota til kennslu fyrir
ólæsar konur í þorpi einu í Afríku.
Hún lét heldur ekki deigan síga varð-
andi safnanir innanlands í þágu
kvenna og barna.
Öll þessi félagsstörf að málefnum
kvenna hefði mörgum þótt ærinn
starfi fyrir utan stórt heimili, en
sennilega var helsta kappsmál Sig-
ríðar að vinna að framfaramálum inn-
an Styrkarfélags vangefinna, en hún
var einn af stofnendum þess. Sann-
arlega lét hún ekki sitt eftir liggja í
félaginu og lagði því lið hvenær sem
færi gafst.
Sigríður orti fyrr á árum marga
söngtexta fyrir börn og gaman væri
að sjá þá gefna út á bók.
Við þökkum frábærri félagskonu
störf að málefnum kvenna og þeirra
sem minna mega sín í heimi hér.
Blessuð sé minning hennar.
Sigrún Sturludóttir.
Sigrún Magnúsdóttir.
Nú lítil systkin fara á fætur
og fljúga út í sólskinið.
Af öllum hópnum enginn grætur
því allir keppast störfin við.
Þetta er upphafið að vísu sem hann
pabbi okkar orti um okkur systkinin
fjögur sem þá áttum heima á Flúðum
í Hrunamannahreppi. Og nú erum
við þrjú eftir sem viljum minnast
elskulegrar stóru systur okkar sem
nú er látin. Upp rifjast ótal minning-
ar um hana Siggu systur sem var
potturinn og pannan í öllu sem við
tókum okkur fyrir hendur á bernsku-
árunum. Sigga var sex ára þegar hún
flutti frá Eyrarbakka þar sem þrjú
systkinanna fæddust en það fjórða
fæddist á Flúðum sem var með fyrstu
heimavistarskólum á landinu. Sigga
gekk að sjálfsögðu í Flúðaskóla og
fermdist vorið 1937 frá Hrunakirkju.
Árin á Flúðum voru góð og gjöful ár
og taugar Siggu til Hrunamanna-
hreppsins voru sterkar. Ennfremur
fór hún stundum niður á Eyrarbakka
til afa og ömmu á Háeyri og heimsótti
líka frændfólk í Reykjavík. Haustið
1937 fluttum við til Reykjavíkur og
Sigga sagði seinna að í eina skipti á
ævinni sem henni hefði leiðst hefði
verið þennan fyrsta vetur í Reykja-
vík. Það kom til af því að við yngri
systkinin fórum öll strax í skóla og
eignuðumst þar af leiðandi skóla-
systkini og vini en hún var heima í
snatti og snúningum.
En næsta vetur fór hún í skóla, tók
síðan próf upp í Menntaskólann í
Reykjavík og útskrifaðist stúdent
vorið 1944. Hún var snemma ágæt-
lega hagmælt og var því kölluð bekkj-
arskáldið. Þessir bekkjarfélagar
héldu hópinn og hittust reglulega í
kaffi á efri árum og hafði systir okkar
mikla ánægju af þeim samkomum.
Svo giftist Sigga honum Villa mági
og eignaðist með honum sjö börn
hvar af eitt fæddist andvana. Já, syst-
ir okkar fór ekki varhluta af erfiðleik-
um í lífinu. Elsta dóttir þeirra var
mongólíti, elskuleg lítil stúlka sem
átti sitt annað heimili í Skálatúni. En
einmitt þetta varð hvati að fé-
lagsstörfum hjá systur okkar. Hún og
Villi voru meðal stofnenda Styrktar-
félags vangefinna sem nýlega átti
fimmtíu ára afmæli. Með tilkomu
þess félags urðu miklar breytingar á
lífi þroskaheftra.
Við systkinin gættum barna hvert
fyrir annað og öll systkinabörn Siggu
minnast jóla- og afmælisboða hjá
Siggu frænku í stóra húsinu í Njörva-
sundi 2. Og svo bjó hann pabbi okkar
hjá henni Siggu í rúman áratug eftir
að mamma lést.
Heilsu Siggu hrakaði því miður á
hennar efri árum, Sjónin dapraðist
mjög og hún átti stundum við þung-
lyndi að stríða. En hún hélt sinni
reisn til hinstu stundar og nú er hún
öll. Og svo margt er ósagt og jafnvel
ógert. Hún stóra systir okkar er horf-
in af sjónarsviðinu og eftir sitjum við
sem þótti svo vænt um hana og henni
um okkur. Það fór aldrei á milli mála.
Við rifjum upp allar góðu skemmti-
legu stundirnar og biðjum henni
blessunar á nýjum slóðum.
Elskulegum börnum hennar,
tengdabörnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum vottum við okkar
dýpstu samúð. Guð blessi okkur öll-
um minningarnar um ógleymanlega
gæðakonu.
Sólveig, Guðmundur
og Ásgerður Ingimarsbörn.
Látin er í Reykjavík mikil heiður-
skona, Sigríður Ingimarsdóttir, móð-
ir Árna Vilhjálmssonar vinar okkar.
Er við kynntumst Árna á mennta-
skólaárunum, kom strax í ljós að hann
átti stóra fjölskyldu þar sem samvera
og glaðværð var einkennandi.
Faðir hans Vilhjálmur Árnason
lögfræðingur var fyrirvinna fjöl-
skyldunnar eins og algengt var á
þessum árum, en greinilegt var að frú
Sigríður réð ríkjum í Njörvasundinu,
þar rak hún stórt heimili af miklum
myndarskap.
Árni bar mikla virðingu fyrir
mannkostum móður sinnar og það
gerðum við vinir hans einnig, þó svo
að við kynntumst henni ekki náið. At-
vik sem átti sér stað á brúðkaupsdegi
þeirra Árna og Vigdísar heitinnar
konu hans á haustdögum 1977, sýndi
okkur nýja hlið á Sigríði og fer í bunk-
ann með skemmtilegu minningunum í
lífinu. Um kvöldið er okkur vinunum
boðið í Njörvasundið. Vilhjálmur og
Sigríður koma þegar nokkuð er orðið
áliðið og heilsa upp á gesti, sem marg-
ir hverjir höfðu verið heimagangar
hjá þeim í gegnum tíðina. Í tal berst
að þau hjónin eru nýkomin frá Flór-
ída þar sem Vilhjálmur hafði að sjálf-
sögðu spilað golf og eitthvað færast
köflóttar „kanabuxur“ í tal og við
unga fólkið gerum grín að amerískum
klæðaburði. Þau hjónin bjóða síðan
góða nótt, en koma
að vörmu spori aftur, og okkur til
mikillar ánægju er Sigríður komin í
léttan Flórída-kjól og Vilhjálmur í
köflóttar buxur og bleikan polo-bol.
Sigríður kveður sér hljóðs og ávarpar
ungu hjónin af sinni alkunnu snilld og
síðan vilja þau Vilhjálmur fá að flytja
þeim lag sem yljað hafi þeim um
hjartaræturnar í gegnum árin. Og
þarna stóðu þau Villi og Sigga, hönd í
hönd í sumarbúningi og hylltu ungu
brúðhjónin með lagi Sigfúsar
Halldórssonar um Litlu fluguna.
Það er skemmst frá því að segja, að
ekki var þurrt auga í stofunni í
Njörvasundinu á þessari skemmti-
legu og eftirminnilegu stund!
Undanfarin ár hafa verið erfið fyr-
ir Sigríði, aldurinn farinn að segja til
sín með ýmsum hætti og var fráfall
Vilhjálms henni erfitt eins og gefur
að skilja, söknuðurinn mikill. Nú þeg-
ar þessi merkiskona kveður, er
freistandi að ímynda sér þau saman
aftur, Villa og Siggu í stofunni sinni í
Njörvasundi, hún í sumarkjól og
hann í golfbúningi, þau standa
hönd í hönd, og syngja Litlu flug-
una hvort fyrir annað.
Við vottum fjölskyldu Sigríðar
samúð okkar. Blessuð sé minning
hennar.
Sigurveig og Jóhann.
Við sviplegt fráfall Sigríðar Ingi-
marsdóttur leita minningarnar á.
Sigríður og eiginmaður hennar Vil-
hjálmur Árnason voru bestu vinir
foreldra okkar Bjargar Ásgeirsdótt-
ur og Páls Ásgeirs Tryggvasonar.
Vinátta þeirra félaga náði aftur til
þess tíma er báðir stunduðu nám í
lögfræði. Um svipað leyti kynntust
þeir konuefnum sínum og grunnur-
inn var lagður að ævarandi vináttu
þeirra fjögurra. Vináttu sem aldrei
bar skugga á enda kátt fólk sem
kunni að njóta líðandi stundar. Í
gegnum árin ferðuðust þau mikið
saman, spiluðu bridds og golf eða ein-
faldlega nutu félagsskaparins.
Barnahópurinn stækkaði hratt.
Við urðum fimm en Sigga og Villi
gerðu enn betur með sínum sex
myndarlegu börnum.
Sigríður Ingimarsdóttir var sterk-
ur persónuleiki. Það sópaði að henni,
þegar hún birtist var sem ferskur
vindblær færi um, leiftrandi af húmor
og skörpum gáfum. Hún talaði hátt,
hló hátt, var orðheppin og hafði lag á
að bæta inn í umræðuna nýjum vinkl-
um.
Á árum þar sem ein helsta prýði
kvenna var talin sú að halda sig til
hlés var Sigga hressandi andstæða
og ekki síður mikilvæg fyrirmynd.
Laus við hégóma, sjálfstæð og
skemmtileg hafði hún mikil áhrif á
ungar sálir. Ekki var eiginmaður
hennar Vilhjálmur síður gáfaður,
hlýr og skemmtilegur.
Sigga var afar vel lesin, hagmælt
og ritfær. Henni var einnig tamt að
miðla þekkingu sinni á áhugaverðan
hátt og hefði án efa getað orðið af-
bragðs kennari.
Ævistarf hennar var að miklum
hluta bundið við að koma upp sínum
stóra barnahópi. En auk þess nutu
gáfur hennar og kraftur sín í fé-
lagsstörfum. Sigga var í mörg ár rit-
stjóri Húsfreyjunnar, varaformaður
Kvenfélagasambands Íslands og
stofnfélagi Styrktarfélags vangef-
inna.
Nú er faðir okkar einn eftir þess-
ara fjögurra vina. Móðir okkar dó að-
eins 71 árs að aldri og Villi lést fyrir
fáum árum.
Við systkinin og faðir okkar vott-
um eftirlifandi börnum, tengdabörn-
um og niðjum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Sigríði Ingimarsdóttur þökkum við
ævarandi tryggð og vináttu. Blessuð
sé minning hennar.
Dóra, Tryggvi, Herdís,
Ásgeir og Sólveig
Páls- og Bjargarbörn.
Hún Sigríður Ingimarsdóttur tal-
aði einstaklega gott mál. Málnotkun
hennar var öðruvísi en hjá flestum
öðrum. Orðfærið, tungutakið og
hljómurinn bar af og hún talaði fal-
legri íslensku en flestir aðrir.
Fyrir næstum fjörutíu árum fóru
nokkrir menntaskólakrakkar að
venja komur sínar inn á heimili Sig-
ríðar og Vilhjálms eiginmanns henn-
ar í Njörvasundi. Frá fyrsta degi var
okkur tekið opnum örmum og rætt
við sem jafningja. Vinir barnanna
þeirra urðu þannig einnig vinir þeirra
hjóna. Það kom fljótt í ljós að þau
Sigríður og Vilhjálmur voru heil-
steypt og vandað fólk sem ræktuðu
garðinn sinn.
Það var alltaf gott að koma í
Njörvasundið og það fór ekki minni
tími í að ræða við þau hjónin heldur
en þann sem var verið að heimsækja.
Engar athugasemdir voru gerðar
þótt komið væri í heimsókn á öllum
tímum sólarhringsins eða dvalist
væri á heimili þeirra klukkustundum